บทที่ 693 ความเข้าใจที่แท้จริง

เธอลืมตาโตคู่หนึ่ง แล้วมองคุณป้าอย่างว่างเปล่า

ในไม่ช้า คุณป้าก็ได้เดินจากไป จากนั้นก็หยิบลูกอมผลไม้สอง สามเม็ด ใสฝ่ามือของเธอ

คุณป้ายิ้มอย่างอบอุ่นและอ่อนโยนแล้วพูดว่า “เสี่ยวหวาน เด็กดี เดี๋ยวอย่าร้องไห้เมื่อได้ฉีดยานะ ลูกอมเหล่านี้จะเป็นรางวัล สําหรับหนู”

เธอมองดูลูกอมที่ตัวเองชอบที่สุดนี้ แล้วพยักหน้าแรงๆ

คุณป้าจึงได้เรียกคุณหมอมา ตอนที่ฉีดยาให้เธอนั้น ถึงจะเจ็บ มาก แต่เธอก็ยังจำคำพูดของคุณป้าหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็ก กำพร้าได้พูดกับเธอ จึงไม่ได้ร้องไห้เลย

มือน้อยๆ ของเธอได้กลูกอมผลไม้เหล่านั้นแน่นราวกับถือ โลกทั้งใบของเธอ

พอฉีดยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว หมอก็เดินจากไป คุณป้าก็ยังมี เรื่องอื่น ให้ไปทําต่อ เลยเดินจากไปแล้วเหมือนกัน

เธอเอาลูกอมที่ชอบเหล่านั้นออกมา แกะกระดาษที่ห่อลูกอม ออกอย่างมีความสุข พอกำลังจะใส่เข้าปาก

ทันใดนั้น ในเวลานี้ มีเด็กสองสามคนรีบไปคว้าลูกอมของเธอมา
ในความฝัน เธอไม่ได้ยินสิ่งที่คนตรงข้ามพูดอะไรอยู่

เห็นแต่พวกเขาที่มีใบหน้าเด็ก ๆ เท่านั้น แต่ใบหน้าของพวก เธอดูน่าเกลียดและดุร้ายที่สุดในโลก

พวกเธอไปที่เธอและเธอไม่หยุด เรียกเธอว่าลูกคนสกุล เรียกเธอว่าคนขี้ขลาดไร้ยางอาย!

คนที่ไม่เคยสัมผัสด้วยตัวเอง จะไม่มีวันรับรู้ได้ว่า เด็กกลุ่ม เล็กๆ พวกนี้ จะพูดคำหยาบเช่นนี้

สุดท้าย พวกเขาก็ได้ผลักเธอลงบนเตียง ตามด้วยเรดที่นอน ของเธออีก จนท้ายสุดพวกเขาก็คว้าลูกอมและจากไป

เธอทำได้เพียงยืนอยู่ตรงนั้นและร้องไห้อย่างเงียบ กับเสียง ร้องไห้ที่ไม่มีเสียงเลย

พอคุณป้าได้มาหาเธอ เห็นนี่ที่เตียงนอนของเธอ ก็คิดว่าตัว เธอเองเป็นคนทํ

เมื่อมองดูเธอ แล้วมีความผิดหวังอีก

ซูหว่านรู้สึกว่า บนโลกใบนี้ คงไม่มีใครจะมารักตัวเองอย่าง จริงใจหรอก

ความรักที่คุณป้ามีให้ ก็ไม่ชนะสิ่งที่โดนคนอื่นใส่ร้ายได้ หรอก

ความรักของพ่อแม่บุญธรรมที่มีให้ ก็เป็นเพียงกุศลเล็กๆ น้อยๆ ในยามว่างของเขา
แม้จะรักใคร่เงินเหวินจวิน การอยู่เคียงข้างยี่สิบหกปีนั้น ก็ เพียงแค่ผู้ชายดื้อๆ คนหนึ่งที่ไล่ตามรักแรกของเขาอย่างไม่มี เหตุผลเท่านั้นเอง

สิ่งที่เขารักนั้นไม่ใช่เธอ แต่เพียงแค่ความลุ่มหลงในหัวใจ ฉะนั้น บนโลกใบนี้ จะมีใครสักคนที่รักเธอจริงๆ ละ?

พอนึกๆ แล้วก็คงจะเป็นคนนั้นแหละ! เธอยืนอยู่เหนือมวลชนเสมอ เธอมองดูทุกคนด้วยสายตาที่ดู

หมิ่นเสมอ เธอหยิ่งยโสและสว่างไสวราวกับทะเล

และเธอ ก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ไม่โดดเด่นที่สุดที่อยู่รอบตัวเธอ

ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เธอจะเลือกกระเป๋าที่เหมาะสมที่สุด จาก กระเป๋าแบรนด์จํานวนมากที่พ่อแม่ของเธอซื้อให้ตัวเอง แล้วนำ ไปวางไว้ในห้องของเธอ

ไม่บอกให้ใครรับรู้ แม้แต่เธอก็ยังขี้เกียจบอก

เมื่อเธอถูกรังแก เธอข่มขู่และทุบตีอีกฝ่าย แล้วหันกลับมาบอก เธอว่าไม่มีประโยชน์เลย มักเสียหน้าครอบครัวตลอด!

แม้หลังจากเธอทําอย่างนั้นแล้ว เธอก็ไม่ได้เกลียดเธอจนตาย

จริงๆ แต่กลับช่วยเธอไว้อย่างเงียบๆ

แม้ว่าไม่พูดอะไรเลยสักคำ แม้ว่าไม่ยอมให้อภัยเธอสักที

แต่เธอก็ยังหวังว่าเธอคงมีชีวิตอยู่ และใช้ชีวิตอยู่แบบไม่เกี่ยว อะไรกับตัวเธอเอง
ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอต่างหากเป็นคนที่ไม่เคยทำร้ายเธอเลย

ในความมืดนั้น มีน้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาอย่างเงียบๆ

ณ ตอนนั้น ซูหวานดูเหมือนจะเข้าใจดีว่าความผิดพลาดในปี นั้น ทำให้เขาต้องสูญเสียบางอย่างไปจริงๆ

แต่ ทุกสิ่งล้วนเป็นอดีต ทุกอย่างแก้ไขไม่ได้อีกแล้ว

วันที่สอง

ตูกยิงได้รับข่าว ว่า ซูหวานได้นั่งเครื่องบินออกจากเกียวโต แล้ว

คนของเธอได้แจ้งข่าวนี้ให้กับเธอ ช่วงเวลาที่พูดเรื่องนี้ เธอ กำลังอยู่ที่สวนดอกไม้ ภายใต้การสอนของครูสอนจัดสวนนั้น ได้ ตัดดอกไม้หนึ่งช่อ

เธอในช่วงนี้หมกมุ่นอยู่กับการทำสวน และคิดว่าการตัดแต่ง กิ่งแบบนี้เหมาะกับเธอจริงๆ

ไม่เพียงแต่สามารถปลูกฝังตนเองได้เท่านั้น แต่ยังสามารถ เรียนรู้ความจริงมากมายจากมันด้วย

ที่จริงแล้วมันเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากๆ

ตัวอย่างเช่น ต้นดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้าคุณ แต่เดิมเมื่อโตขึ้นจะ ไม่สม่ำเสมอ สวยงามก็สวยงามอยู่ แต่ก็ทำให้รู้สึกยุ่งเหยิงอยู่ เสมอ

แต่เพราะภายใต้การตัดแต่งกิ่งของเธอ สิ่งที่ไม่จำเป็นทั้งหมดถูกตัดออกไป และส่วนที่เหลือเป็นการดำรงอยู่ตามธรรมชาติ

และสวยงามที่สุด ต้นไม้ดอกไม้ก็เป็นเช่นนั้น แล้วชีวิตคนเราจะแตกต่างอะไรกัน

ชีวิตของทุกคน เกิดมาก็ไม่ได้สวยงามเลย

เวลาที่คนเราอยู่ด้วยกัน มักจะเจออุปสรรคกับสิ่งกีดขวาง มากมายทุกรูปแบบ และมาพร้อมกับจิตวิญญาณและความเฉียบ แหลมของตัวเอง

จากนั้นในวันที่อยู่ด้วยกัน ควรเล็มขอบและมุมที่คมแหลมของ กันและกัน เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนทำร้ายซึ่งกันและกัน

สุดท้ายทั้งคู่ก็เล็มขอบกันให้กลมกล่อม ช่วงเวลาที่กอดกัน ก็

จะมีแต่ความอบอุ่น ไม่มีความเจ็บปวด

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา

ยื่นกรรไกรคนจัดสวยและพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็เพิกเฉยต่อเรื่องนี้และหันหลังเดินเข้าไป

ในบ้าน

เฟิงสิ่งลังที่กำลังอ่านหนังอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือนั้น

ตอนที่ตู้กูยิงเปิดประตูเข้าไป ในมือถือจานผลไม้อยู่

เฟิงสิงลังเงยหน้าขึ้นมองเธอ เพียงแค่มองแว๊บเดียวนี้ และเขาก็หยุดกะทันหัน
รู้ดีว่าวันนี้เธอต่างไปจากเธอเมื่อไม่กี่วันก่อน

เขามองเธอที่น่าจานผลไม้วางไว้ที่หน้าโต๊ะของเขา หัวเราะ และพูดว่า: “ปล่อยให้คนรับใช้ทำสิ่งเหล่านี้ก็พอแล้ว ทำไมคุณ ถึงยังทําเองละ?”

ถึงจะพูดอย่างนี้ก็เถอะ แต่มือก็ยังยื่นไปหยิบผลไม้เข้าปาก อยู่ดี

กลิ่นหอมหวานของผลไม้เต็มปาก และเขาก็หรี่ตาอย่างมี

ความสุข

กูยิงยักคิ้วและมองไปทางเขา

“ทำไม? แม่เฒ่าอย่างฉันรับใช้คุณ คุณยังอารมณ์เสียอีกเห รอ? ”

เฟิงสิ่งลังรีบกลืนผลไม้ลงไปและส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ไม่กล้า อย่างแน่นอน ผมก็แค่ไม่อยากคุณลำบากอย่างนี้

ตู้กูยิงซบเซาไปครู่หนึ่ง

ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่คนที่มีนิสัยพูดจาหวานๆ ได้ ตามคำพูดของ ชายชรา ไม้สามท่อนไม่สามารถผายลมได้แม้แต่ครั้งเดียว

แต่ก็เพราะอย่างนี้ พอช่วยปกติเขาพูดจาหวานๆ ออกมา จึง ทำให้รู้สึกว่าเขาจริงจังและน่าเชื่อถือได้มากกว่า

สุดท้ายเธอก็กลั้นไว้ไม่อยู่ รอยยิ้มผุดขึ้นจากดวง ดวงตาของเธอ เดินไปหาเขา แล้วพูดว่า “คุณชอบอยู่แต่ในห้องอ่านหนังสือตลอดเวลา อากาศข้างนอกดีมาก คุณไม่รู้จักขณะที่พูด ไม่คำนึงเขาเห็นด้วยหรือไม่ เธอเข็นเข็น ของเขาและเดินออกไป

เฟิงสิงลังตกตะลึงครู่และจากรู้สึกแล้ว เขาก็อะไรไม่ถูกกู

เธอพูดทำทุกอย่างลักษณะครอบงำ และบุคลิกภาพ ของก็

ถึงแม้ว่าจะคุ้นเคยกับมันแล้ว แต่ต้องให้เอาผลไม้มาด้วย เธอพึ่งปอกเอง”

กูยิง

“กินๆๆ คุณก็รู้จักแต่กินนั่นแหละ

เธอก็ยัดไว้อ้อมแขนของ

บนสนามหญ้าหน้าบ้านนั้น

อยู่แต่ยิง กลับอยู่ที่เก้าอี้เหล็ก ข้างๆ ที่แกะสลักดอกไม้นั้น