บทที่718 กล้าเดา

ห้องขนาดไม่ใหญ่นัก ทุกที่ล้วนผุพัง แม้แต่ผ้าห่มที่อยู่บน เตียงก็ยังขาด แต่ก็ดีกว่าห้องดินเล็กๆ ที่เปียกชื้นของบ้านป้าอะฮัวมาก

หลังจากที่เข้าไปในห้อง ไม่หนานก็ค่อยๆปิดประตูอย่าง ระมัดระวัง แล้วใช้หูแนบฟังที่หน้าประตูสักครู่

จนมั่นใจว่าด้านนอกไม่มีเสียงแล้ว พวกเขาทั้งสองลงไปพัก ผ่อนข้างล่างแล้ว จึงค่อยๆคลายลมหายใจลง จากนั้นก็พาวิ่งหนี งกลับขึ้นไปนั่งบนเตียง

“ขอฉันดูหน่อย คุณเป็นยังไงบ้าง? ครั้งนี้ฉันตกใจแทบแย่ คุณรู้หรือเปล่าว่าตอนฉันตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันเป็นห่วงคุณ มากแค่ไหน!

ขณะที่โม่หนานพูดก็เริ่มสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

จิ่งหนึ่งยอมให้เธอสำรวจครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขวางมือของเธอไว้ พลางพูดขึ้นว่า “ฉันไม่เป็นอะไร คุณต่างหาก ได้ยินว่าขาได้รับ บาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง? ร้ายแรงไหม?

เมื่อสักครู่นี้ตอนที่เธอเข้ามาก็สังเกตเห็นขาซ้ายของโม่หนาน กะโผลกกะเผลก บริเวณขากางเกงบวมเป่ง

โม่หนานพูดขึ้นว่า “ฉันไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ตอน โดดลงมาไม่ทันระวังกระแทกกับหินภูเขา ขาก็เลยหัก และต่อมาพอได้รับ ความช่วยเหลือจากพวกเขา ไม่มีอะไรร้ายแรงมาก รักษาตัวสัก พักก็หายแล้ว”

เมื่อจิ้งหนิงได้ฟังดังนั้น ก็รู้ทันทีว่าคงไม่ใช่บาดแผลเล็กๆ

เพราะถึงกับขาหัก ไม่ใช่แค่เคลื่อนที่ โบราณกล่าวได้ดีมาก หากกระดูกหักต้องใช้เวลานานกว่าจะฟื้นตัว การที่ไม่หนานพูด เช่นนี้ก็เพราะกลัวเธอจะเป็นห่วงตนก็เท่านั้น

เธอนิ่งเงียบพลางลูบที่มือของเธอแล้วพูดขึ้นว่า “รักษาตัวให้ หายดีก่อนดีกว่า ถึงยังไงตอนนี้เราก็ได้เจอกันแล้ว เรื่องอื่นค่อย ว่ากัน เดี๋ยวก็คงหาทางออกจากที่นี่ได้เอง

โม่หนานพยักหน้า

ดึกแล้ว ทั้งสองไม่ได้นั่งแล้ว แต่กลับนอนห่มผ้าอยู่ด้วยกันบน เตียง

นี่เป็นช่วงเวลาที่หลายวันมานี้จึงหนึ่งรู้สึกสบายใจที่สุด

ราวกับว่าเมื่อมีโม่หนานอยู่ข้างกาย ต่อให้สถานการณ์ อันตรายขนาดไหน ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอันตรายขนาดนั้นแล้ว

หลังจากนั้น ทั้งสองก็แลกเปลี่ยนข้อมูลกัน

จิ่งหนิงและโม่หนานพูดถึงหมู่บ้านที่ตนอาศัยอยู่ รวมถึง สถานการณ์ต่างๆ ในหมู่บ้าน

เช่นเดียวกัน ไม่หนานก็เล่าสถานการณ์ของที่นี่
เธอถึงได้รู้ว่าหมู่บ้านแห่งนี้เรียกว่าหมู่บ้านอะชื่อห่างไกลและ ถูกปิดกั้นกว่าหมู่บ้านหมู่บ้านอะฮัวที่เธออยู่มาก

ไม่เพียงแต่ไม่มียานพาหนะในการเดินทางที่สะดวกสบาย ทั้ง ยังไม่มีเครื่องมือในการติดต่อสื่อสาร คนที่นี่ในหนึ่งปีน้อยครั้ง มากที่จะออกไปข้างนอก

พวกเขามีความต้องการอะไร ส่วนใหญ่แล้วก็จะพยายามเลี้ยง

ตัวเองให้ได้

หากในหมู่บ้านไม่มีจริงๆ ก็จะไปหาซื้อในร้านขายของชำที่อยู่ ห่างจากที่นี่สิบกว่ากิโล ให้เถ้าแก่ของร้านนั้นออกไปซื้อ

ผลผลิตทางการเกษตรชนิดไหนในหมู่บ้านที่พอจะมีราคาก็จะ นำไปรวมไว้ขายที่นั่น

สถานการณ์ของหมู่บ้านปิดก็เป็นเช่นนั้น ไม่หนานอาศัยอยู่ที่นี่

เพียงระยะเวลาสั้นๆสองวันก็ได้เจอกับอะไรบางอย่างที่ทำให้คน

รู้สึกประหลาดใจพอสมควร

ซึ่งก็คือ หมู่บ้านแห่งนี้มีผู้ชายมากกว่าผู้หญิงมาก

ไม่เพียงแค่นั้น ผู้หญิงส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดไม่ ค่อยจา

ตอนที่เธอถูกช่วยออกมาจากหน้าผาหิน เธอนั้นได้สติตั้งนาน แล้ว

ดังนั้น ตลอดทางที่ถูกแบกมา เธอเห็นทุกครอบครัวที่ผ่านมา อย่างชัดเจน รวมทั้งสีหน้าท่าทางของผู้คนในนั้น
พวกเขามองมาที่เธอ ราวกับกำลังมองสัตว์ประหลาดที่มาจาก ต่างถิ่น

สายตาที่เต็มไปด้วยความงงงวย ไม่ค่อยพูดจา แม้กระทั่งแวว ตาที่ปะปนความรู้สึกสงสาร ทำให้ไม่หนานรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

นัก

เพียงแต่เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนพวกนี้ถึงได้มองเธอเช่น

สองวันมานี้ เนื่องจากขาได้รับบาดเจ็บ ทำให้ไม่เดินออกไป ข้างนอกไม่สะดวก

แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ออกจากบ้าน แต่สายตาของลุงกับ ภรรยาของเขาก็ทำให้เธอแทบทนไม่ไหวแล้ว

สาเหตุก็เป็นเพราะสายตาของคนคู่นั้น ทำให้คนรู้สึกไม่สบาย

ใจจริงๆ

ไม่หนานมักจะรู้สึกว่า เวลาที่พวกเขามองตน เหมือนไม่ได้

กําลังมองคนๆหนึ่ง

เหมือนกำลังมองสินค้าที่มีราคา เป็นเพียงสัตว์……..ตัวหนึ่ง

เธอไม่สมารถอธิบายแววตานั้นได้ เพียงแต่รู้สึกว่าความรู้สึก นั้นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเป็นพิเศษ และรู้สึกแปลกประหลาด เป็นอย่างมาก

ดังนั้นเธอจึงรอ งหนิงมาโดยตลอด
เมื่อทั้งสองได้มาอยู่พร้อมหน้ากันแล้ว จะต้องช่วยกันคิดจนหา ทางออกที่ดีๆได้แน่

หลังจากที่วิ่งหนิงฟังจบ ก็รู้ว่าที่แท้คนที่รู้สึกแบบนี้ไม่ใช่แค่เธอ เพียงคนเดียว

ตอนที่เธออาศัยอยู่ที่หมู่บ้านอะฮัวก็รู้สึกว่าหมู่บ้านนั้นแปลกๆ

แม้ว่าป้าอะฮัวจะเป็นคนที่ช่วยเหลือเธอ ดูเหมือนจะปรารถนา ดีต่อเธอ แต่ในความเป็นจริงกลับให้เด็กน้อยกลุ่มหนึ่งมาเฝ้าเธอ แล้วยังพูดแปลกๆอีกว่า กลัวว่าเธอจะหนีหายไป

หากยังไม่พูดถึงเรื่องที่เธอจะหนีหายไป คนปกติเมื่อมายัง สถานที่แห่งใหม่ที่ตนไม่คุ้นเคย ก็คงจะไม่เดินสะเปะสะปะไปทั่ว ใช่ไหม

ดังนั้น เธอมักรู้สึกว่า การที่หล่อนใช้ให้เด็กกลุ่มหนึ่งมาเฝ้า ติดตามเธอนั้นไม่ใช่เพราะหล่อนเป็นห่วงเธอแต่เป็นเพราะ

ต้องการจับตาดูเธอต่างหาก

แต่ว่าเนื่องจากอยู่ในถิ่นของคนอื่น แม้ว่าวิ่งหนึ่งจะคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา

เพราะว่าถึงยังไงนั้นก็เป็นสิ่งที่เธอรู้สึกไปเอง หากหล่อนไม่ได้ คิดเช่นนั้นแล้วเธอพูดออกไป ก็มีแต่จะเพิ่มความอึดอัดใจไปกัน ใหญ่?

ตอนนี้เมื่อรู้ว่าไม่หนานก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกัน เธอก็รู้ได้ ทันทีว่าตนเองไม่ได้คิดมาก แต่น่าจะเป็นเช่นนั้น
เมื่อคิดถึงจุดนี้ จึงหนิงก็นิ่งเงียบ

เธอมองไปยังสถานที่ว่างเปล่าในความมืดที่อยู่ห่างไกลออก ไป จู่ๆก็พูดขึ้นว่า “ไม่หนานหรือว่าพวกเรามาอยู่ในดงของ พวกค้ามนุษย์?

ไม่หนานตะลึงงัน

เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่ คงไม่มั่ง!”

แม้ว่าไม่หนานจะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้คิดไกลขนาดนั้น จิ่งหนิงถอนหายใจ

“แต่ก็หวังว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น แต่จากที่สังเกตมาสองวันนี้ บวก กับที่คุณอธิบายเมื่อสักครู่นี้ ฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นไปได้

“ถ้างั้นจะทำยังไงดีล่ะ?”

โม่หนานเดิมทีที่ดูนิ่งเฉย แต่เมื่อได้ฟังในสิ่งที่เธอคาดเดาแล้ว หล่อนก็ไม่สามารถนิ่งเฉยได้แล้ว

หากที่นี่เป็นหมู่บ้านค้ามนุษย์จริง ๆ และถึงแม้พวกเราจะมี ศิลปะป้องกันตัว แต่เราทั้งสองไม่คุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้ แม้แต่ ทางออกจากหมู่บ้านก็ยังไม่รู้ ทั้งยังติดต่อกับบุคคลภายนอกไม่ ได้ การที่จะหลบหนีออกไปนั้น ช่างยากเย็นแสนเข็ญ

จิ่งหนิงนิ่งเงียบครู่หนึ่ง จากนั้นก็สายศีรษะ

“ไม่เป็นไรค่อยๆคิดไปทำไปทีละขั้นเถอะ ฉันคิดว่าตอนนี้ดีที่ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้คิดจะทำร้ายพวกเรา อาจจะเป็นเพราะว่า พวกเขาเห็นว่าพวกเราเป็นเพียงผู้หญิงสองคนที่ไม่มีทางสู้ จึงไม่ ได้เตรียมการป้องกันไว้ ซึ่งแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน พวกเราต้องการ เวลา อย่างน้อยก็รอให้คุณรักษาบาดแผลให้หายก่อน

โม่หนานรู้ดีว่า สิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง

ไม่ว่าพวกเขาจะมีที่มาที่ไปอย่างไร และคิดอย่างไรกับพวกเธอ

บาดแผลของเธอในตอนนี้ ก็เป็นปัญหาใหญ่ปัญหาหนึ่ง แม้จะอยากหนีไป อย่างน้อยก็ต้องรอให้แผลหายก่อน ไม่งั้นก็ คงหนีไม่รอด

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็หลับตาลงเตรียมที่จะพักผ่อน

จิ่งหนิงก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ในใจกำลังคิดถึงลู่วิ่งเซิน ไม่รู้ว่า ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่

เธอคิดว่าเขาน่าจะทราบข่าวของเธอแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเขา จะทํายังไง?

อยู่ไกลกันหลายพันกิโลเมตร แม้อยากจะช่วยก็คงช่วยไม่ได้ มือของคนๆหนึ่งต่อให้ยึดได้ยาวกว่านี้ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะยึด ได้ยาวขนาดนั้น