บทที่ 572 คืนที่เงียบสงบ

หลังจากเพิ่งไปส่งเธอที่บ้านแล้วก็ไม่ได้หยุดพักและขับรถ ออกไปอย่างรวดเร็ว

คืนนี้ถังลั่วเหยานอนหลับสบายมากอย่างน่าประหลาดใจ

อาจเป็นเพราะเธอไปเที่ยวสวนสนุกในช่วงบ่ายและตระหนัก ถึงความฝันที่เธออยากรู้มาตลอดเมื่อเธอยังเป็นเด็กดังนั้นในคืน นั้นเธอจึงฝันถึงวัยเด็กของเธอจริงๆ

ตอนนั้นตระกูลถังเพิ่งจะออกจากเมืองหลวงไป พอถึงยังไม่ ตายและครอบครัวก็อยู่กันอย่างมีความสุขและรักใคร่

มีครั้งหนึ่งเธอได้ยินเพื่อนที่โรงเรียนพูดว่าพ่อของเธอพาเธอ ไปเที่ยวสวนสนุกได้นั่งม้าหมุน ในตอนนั้นเธอรู้สึกอิจฉามาก เมื่อ กลับบ้านยังเข้าไปหาพ่อของเธอเพื่อขอให้เขาพาไป

หลังจากตระกูลถังย้ายออกจากเมืองหลวงไปตั้งรกรากและ ทำธุรกิจเล็กๆ ในเมืองทางใต้

เพราะเพิ่งจะเริ่มต้น ดังนั้นพ่อถังจึงยุ่งมากทุกวันออกจาก บ้านแต่เช้าและกลับบ้านดึกดื่นแทบจะสามร้อยหกสิบห้าวันซึ่ง ทำให้ไม่มีเวลาว่าง

แต่เพื่อให้ลูกสาวของตนเองมีความสุข พ่อถังจึงได้รับปาก

ยิ่งกว่านั้นยังรับปากเธอว่าหากเธอสอบได้ร้อยคะแนนเต็มจะพาเธอไปเที่ยวต่างประเทศด้วย

ถังลั่วเหยาดีใจมากจึงได้ขยันเรียนทุกวัน

เพียงแค่คิดถึงว่าพ่อจะพาตนกับแม่ไปเที่ยวต่างประเทศและ มีความสุขร่วมกันอย่างนั้นแค่นั้นก็มีความสุขแล้ว

แต่ฟ้าฝนไม่อาจคาดเดา

คิดไม่ถึงว่า ในวันที่เธอไปสอบนั้นพ่อของเธอกลับประสบ อุบัติเหตุเสียชีวิต

เธอจําได้ติดตาวันที่เธอถือกระดาษข้อสอบที่สอบได้หนึ่ง ร้อยคะแนนและยืนอยู่หน้าประตูบ้านวันนั้น

บ้านแสนสุขหลังเดิมไม่อยู่ที่นั่นแล้วมันถูกแทนที่ด้วยเสียง

รําไห้แทบขาดใจของแม่ เพื่อนบ้านช่วยกันอย่างขะมักเขม้นและ

ศพเย็นของพ่อที่นอนอยู่ตรงนั้น

เธอจําไม่ได้ว่าตนเองผ่านมันมาได้อย่างไร และจำไม่ได้ว่า ช่วงที่ฝังศพพ่อของเธอ ตนเองทำอะไร

ในความทรงจำดูเหมือนช่วงเวลานั้นจะเลือนราง

ทั้งน้ำตาและสายฝนไหลเข้ารวมกัน ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็

ไม่กระจ่าง

ต่อมาความทรงจำที่ลึกซึ้งที่สุดคือแม่เลี้ยงดูเธอและใช้ชีวิ ที่ยากลำบากด้วยกัน

ถึงแม้อุบัติครั้งนั้นคู่กรณีจะชดใช้เงินมาจำนวนหนึ่ง แต่เพราะธุรกิจที่พ่อของเธอดูแลอยู่ในตอนนั้นได้รับผลกระทบ ดัง นั้นเงินชดเชยนี้จึงถูกนำมาใช้เพื่อจัดการกับผลพวงทั้งหมด

ตลอดเวลาที่แม่แต่งงานกับพ่อของเธอมานานหลายปี ถึงจะ ไม่ได้อยู่ดีกินดี แต่ค่อนข้างมีชีวิตที่สบายมาตลอด

วันนี้เสาหลักของครอบครัวได้ล้มลง แม่ของเธอต้องรับภาระ ในการดำเนินชีวิตอีกทั้งยังมีเธอที่อายุเพียงสิบขวบที่ยังต้อง เรียนหนังสือ ภายใต้ความสิ้นหวังก็ทำได้เพียงออกไปหางานทํา

คนที่ไม่เคยทํางานมาสิบกว่าปีจะหางานอย่างปัจจุบันทัน ด่วนมันจะง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?

ถึงแม้ว่าแม่จะมีการศึกษาสูง แต่ด้วยระยะเวลาที่นาน และ ตอนนี้สิ่งที่เธอชำนาญที่สุดคือการอยู่เคียงข้างสามีและเลี้ยงดูลูก ไม่ใช่การจัดการเอกสารและทำรายงาน

ดังนั้นสุดท้ายหาไปหามาจึงได้เข้าไปทำงานกับบริษัทแม่ บ้านแห่งหนึ่ง เป็นพี่เลี้ยงเด็ก

ช่วงเวลานั้น ถังลั่วเหยาจำได้ดีว่าเห็นแม่ของเธอแก่ลงทุก

วันๆ

ผู้หญิงที่แต่เดิมเคยสดใส ภายใต้การขัดเกลาของชีวิต ก็ดู แก่ขึ้นเป็นสิบปีเพียงชั่วข้ามคืน

แต่เธอไม่เคยบ่น

ต่อให้ต้องลำบากเพียงใด ก็ยังมีขนมถังหูลู่ติดมือกลับบ้าน มาให้เธอในยามดึกเสมอ หรือในช่วงสับเปลี่ยนฤดูก็ยังซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เธอ

เธอมักจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเธอบนเตียงและกล่อม

เบา ๆ

บอกว่าเหยาเหยาของแม่ต้องเป็นเด็กดี แม่ไม่ลำบากของ เพียงลูกมีความสุข แม่ยอมทำทุกอย่าง

ในตอนนั้นถังลั่วเหยายังไม่เข้าใจความอดทนของแม่ เธอที่ ยังเล็ก ยังไม่ประสากับโลกใบนี้

เรื่องที่กระทบจิตใจที่สุดคือการที่รู้ว่าพ่อไม่อยู่แล้ว ต่อไป

ไม่มีใครให้เธอเล่นคอเป็นมาข้ามเมืองอีกแล้ว และไม่มีใครจะ อุ้มและแกล้งให้เธอหัวเราะเสียงดังอีก มีอีกเรื่องคือ ดูเหมือนชีวิตจะไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถึง

แม้ว่าแม่จะพยายามอย่างที่สุดเพื่อมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่เธอ

ก็ตาม

แต่อาหารการกินก็แย่ลงทุกวัน สถานการณ์ภายในบ้านก็ แย่ลงทุกวันเช่นกัน

เธอเป็นเด็กดีมาถึงแม้ว่าจะรู้สึก แต่ก็ไม่เคยพูดอะไร

เธอไม่ได้เข้าใจในความลำบากของแม่ทั้งหมดแต่ก็รู้ว่าเป็น เด็กที่พูดรู้เรื่อง ถ้าแม่บอกว่าซื้อของเล่นพวกนั้นไม่ได้ เธอก็ไม่ซื้อ

จนกระทั่งวันหนึ่ง จู่ ๆ ก็มีคุณน้าแปลกหน้ามาที่โรงเรียนและ เรียกเธอไประหว่างเวลาเรียน
แม่ของเธอเป็นลมไปขณะทํางาน

หลังจากรถฉุกเฉินนำตัวส่งโรงพยาบาลแล้วก็พบว่าเป็นโรค

กล้ามเนื้อหัวใจอักเสบเฉียบพลัน ต่อมาเธอจึงรู้ว่านอกจากโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบแล้วแม่

ของเธอยังเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตายที่ร้ายแรงมาก

ซึ่งทั้งหมดนี้มาเจอหลังจากที่พ่อเธอเสียชีวิตไปแล้ว

เธอเก็บซ่อนหยดน้ำตาและความเจ็บปวดไว้ลึกสุดใจ และ แสดงออกแต่ด้านที่สวยงามและสดใสที่สุด ให้เธอได้เห็น

ใช้ร่างกายที่อบอุ่นและผอมบางของฉัน โอบท้องฟ้าไว้ให้ เธอให้เธอได้รู้ว่า ต่อให้ไม่มีพ่อ เธอก็ยังมีแม่ เธอจะไม่มีทางมี น้อยกว่าเด็กคนไหนและไม่มีทางน้อยหน้าเด็กคนอื่น

ตอนนี้เองที่ถังลั่วเหยากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

จนกระทั่งถึงเวลานั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงความกลัวที่กำลังจะมา

ถึงอย่างแท้จริง

เธอกลัว

เธอกลัวว่าเมื่อเธอสูญเสียพ่อไปแล้ว จะเสียแม่ไปด้วย เธอ ไม่อยากดูญาติสนิทของเธอจากไปด้วยตาของเธอเอง

ดังนั้นตอนที่เหอศี อปรากฏตัวแสร้งทำตัวเป็นคุณลุงผู้ใจดี มีคุณธรรม ปรากฏตัวต่อหน้าและเข้ามาในชีวิตของพวกเธอสอง แม่ลูกนั้น เธอก็มีไหวพริบและยอมรับการเข้ามาของเขา
เธอรู้ว่าแม่ของเธอตัวคนเดียวนั้นลำบากมาก และรู้ว่า ร่างกายของแม่นั้นรับภาระที่หนักอึ้งในชีวิตไม่ไหวแล้ว

ดังนั้นเธอรับได้ ต่อให้ต้องมีคนแปลกหน้าอีกคนเข้ามาใน ชีวิตเธอ เธอก็พร้อมจะยอมรับ

ขอเพียงแค่ให้แม่เธอสบาย ไม่ต้องเจ็บป่วยอีก ไม่ต้องพบ

กับอันตรายใดอีก

แต่ว่าชีวิตที่ไหนมันจะง่ายดายเช่นนั้น?

ความเสแสร้งของผู้ใหญ่นั้น หลายครั้งแม้แต่ผู้ใหญ่ด้วยกัน ก็ยังมองไม่ออก

เด็กตัวเล็กๆ จะเข้าใจหัวใจที่ชั่วร้ายของโลกของผู้ใหญ่ได้ อย่างไร?

หลังจากแม่แต่งงานกับเหอ อแล้ว วันเวลาที่แสนสงบและ มีความสุขผ่านไปไม่ถึงหนึ่งปีซึ่งเป็นเวลาสั้นๆ เหอ อก็เผยธาตุ แท้

เขาติดเหล้าติดการพนันและออกไปเสเพลกับผู้คนตลอดทั้ง

วัน

ทุกวันไม่ทำงานทำการยังพอว่า แต่พอกลับมายังทำตัวเป็น คุณชายให้แม่ต้องคอยรับใช้

ดีที่ตระกูลเหอมีห้องให้เช่าอยู่หลายที่ การดำรงชีพโดย อาศัยค่าเช่านั้นยังถือว่าพออยู่ได้
บวกกับงานสอนพิเศษที่แม่เธอรับมาเป็นครั้งคราว ถึงแม้ว่า เธอจะลืมวิชาคณิตศาสตร์ไปเยอะแล้ว แต่ภาษาอังกฤษยังดีอยู่

เพื่อเสริมภาษาอังกฤษให้กับเด็ก ๆ และหารายได้เสริม วันคืนผ่านไปแบบสามวันดีสี่วันได้อย่างช้าๆ ถังลั่วเหยาเข้าใจว่าชีวิตแย่ๆ มันคงไม่แย่ไปกว่านี้แล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่าพระเจ้าจะประทานความเสียหายให้กับคุณ เสมอเมื่อคุณคาดหวังน้อยที่สุด

เธอไม่มีวันลืมเหตุการณ์ในคืนวันนั้น มันเป็นคืนที่มีพายุและเหอ อก็รีบกลับมาจากข้างนอก