บทที่ 305 เป็นคนรักของเขา

ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่ทำไมมันออกมาจากปากเขา แล้วถึงฟังยังไงก็ไม่เข้าหูนะ?

หัวเหยากลอกตาอย่างอดกลั้นและพูดด้วยความรังเกียจ “คุณช่วยตอแหล ให้มันน้อย ๆ หน่อย ฉันจะบอกคุณให้นะว่า สำหรับเล่อเล่อ แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีพ่ออย่างคุณหรอก

“มีพ่ออย่างฉันแล้วยังไง? ไม่มีฉันแล้วจะมีเขาได้เหรอ?”

“คุณ!”

หัวเหยาคิดไม่ถึงว่าเขาจะขับรถโดยไม่พูดอะไรสักคำและ ทันใดนั้นกลับโมโหมากถึงขนาดนี้

สุดท้ายเมื่อใช้ไม้นี้ แน่นอนว่าผู้หญิงย่อมเป็นฝ่ายเสีย

เปรียบ

เธอกัดฟันแล้วพูด “ได้ หากคุณอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของ เขาก็ได้ รอเขาโตอีกนิด หากเขารักคุณจริง ๆ แล้วอยากจะที่จะ ไปกับคุณ ฉันจะไม่ขวาง แต่ว่าก่อนจะถึงตอนนั้น พวกคุณตระกูล จิ้น ห้ามคิดจะแย่งเขาไป

จี๋หลินยวนได้ยินแล้วขมวดคิ้ว

เขากอดอกและคิ้วขมวดสักพักแล้วถาม “เธอเข้าใจผิด อะไรเกี่ยวกับตระกูลจิ้น รึเปล่า?”
หัวเหยาหัวเราะเบา ๆ และไม่พูดอะไร

จี้หลินยวนจึงได้แต่เพียงพูดต่อ: “ตระกูลจิ้น ไม่เคยพูดเลย สักครั้งว่าจะแย่งลูกเธอไป ฉันเองก็ไม่มีความคิดแบบนั้น

หัวเหยานิ่งไป

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย

“คุณเกลี้ยกล่อมฉัน?”

“ฉันจําเป็นต้องทำแบบนั้นไหม?”

หัวเหยาเงียบไปครู่หนึ่ง

เป็นอย่างที่เขาพูดดูเหมือนว่าไม่มีความเป็นจะต้องทำแบบ

นั้น

วันนี้เขาไม่ใช่วัยรุ่นที่ต่ำต้อยอีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องก้มหัวให้ ใคร เขาอยากได้อะไรก็ย่อมได้ ไม่มีความจำเป็นต้องพูดจาโน้ม น้าวใครอีก

หัวเหยาจึงได้มั่นใจได้เล็กน้อย ในตอนนี้

แล้วจึงคิดขึ้นได้ว่าถึงท่าทีของเขาก่อนหน้านี้ที่ประเทศ ยัง

คงมีท่าทางไม่แน่ใจ

จึงถามอย่างใจจดใจจ่อ “งั้นก่อนหน้านี้คุณ…

จี๋หลินยวนยิ้ม

เขาไม่ได้มีรอยยิ้มบ่อย ๆ แม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มแต่ก็เพียงที่มุมปากเท่านั้น ซึ่งไม่เห็นรอยยิ้มมากนักและเป็นการประชุดเสีย มากกว่า

ดังนั้นวันนี้ได้เห็นรอยยิ้มที่หายากจากเขาแล้ว หัวเหยาก็อด ที่จะใจสั่นไม่ได้

จี๋หลินยวนเป็นคนหน้าตาดี เวลาไม่ยิ้มใบหน้าของเขานั้น ทั้งเย็นชาและป่าเถื่อน

พอยิ้มแล้วกลับเหมือนดวงอาทิตย์ก็ปรากฏขึ้นกลางความ หนาวเย็น ซึ่งทำให้คนเห็นแล้วมีความสุขอย่างไม่อาจพรรณนา ได้

โดยไม่รู้ตัว หัวเหยาก็หัวใจสั่นไหว

วินาทีต่อมาก็ได้ยินเขาพูดขึ้น: “ฉันคิดว่า ในเมื่อเธอหวงลูก ขนาดนี้ แล้วลูกเองก็ต้องพึ่งพาเธอ อย่าให้เธอแยกจากลูกจะดี กว่า”

หัวเหยานิ่งไปและความรู้สึกประหลาดใจก็เกิดขึ้นในใจของ

แต่แล้วก็ได้ยินชายคนนั้นพูดอีกครั้ง “สู้…มาอยู่กับฉันให้

หมดเป็นไง?”

หัวเหยาที่กำลังจะยิ้มต้องหยุดชะงักลง

หลินยวนดูเหมือนจะเอาจริง เขาบีบคางราวกับว่าเขากำลัง คิดถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้จริงๆ
หัวเหยา โกรธเขาจนแทบคลั่ง

“ฝันไปเถอะ!”

เธอโกรธและเอื้อมมือออกไปเพื่อผลักเขาให้ออกไปข้าง

นอก

“คุณออกไปเลยนะ อย่าให้ฉันเห็นหน้าคุณที่นี่อีก!”

หลินยวนจับมือของเธอแล้วหยุดที่ประตู ไม่ว่าเธอจะใช้แรง ผลักแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถขยับเขาได้

หัวเหยา โกรธจัดจึงดึงมือเขามาแล้วกัดเข้าไป

แขนของชายคนนั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและเธอกับเขาก็ไม่ ได้ทําให้เขาเจ็บแต่เกือบทำให้ฟันหน้าของเธอหัก

หัวเหยาโกรธจนแทบร้องไห้

เมื่อเห็นเธอเป็นเหมือนลูกแมวที่โกรธจนขนพองแบบนั้น หลินยวนก็อดที่จะอารมณ์ดีไม่ได้

เขาบีบคางของเธอแล้วเพื่อให้เธอปล่อยจากมือเขาแล้วเงย

หน้าขึ้น

หัวเหยาสะบัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่สามารถสู้เขาได้จึงสบถใส่ เขา “หลินยวน! คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่รึเปล่า? ถึงได้รังแกผู้ หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง?”

“ผู้หญิงอ่อนแอ?” เหมือน หลินยวนจะได้ยินเรื่องตลก เขา หลุดออกมาอย่างมืดมน “ฉันไม่เคยคิดว่าเธอคือผู้หญิงอ่อนแอ อีกอย่าง ฉันเป็นผู้ชายหรือเปล่า เธอน่าจะรู้ดีที่สุดนะ?”

หัวเหยา: “…”

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อและไม่รู้ว่าเธอรู้สึกเขินอายหรือ โกรธกันแน่

หลังจากนั้นไม่นานก็กัดฟันและพูดคำหนึ่ง “คุณฝันไปเถอะ ฉันจะบอกคุณให้ ฉันไม่มีทางแต่งงานกับคุณแน่

หลินยวนเลิกคิ้ว

ดวงตาที่เคยเย็นชาเริ่มเย็นลงเล็กน้อย

“คุณหัวครับคิดไปถึงไหนแล้ว? ฉันไม่เคยบอกว่าจะไปขอ เธอแต่งงานเสียหน่อย

หัวเหยานิ่งไป

จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปมาก

“งั้นคุณหมายความอย่างยังไง?”

“แหม คนรุ่นใหม่ ชายหญิงรักกันจะคบกันก็ไม่ใช่เรื่องปกติ งั้นเหรอ? หากทุกความสัมพันธ์ต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุดทุกคนก็ คงเป็นคาสโนว่าแล้ว

ใบหน้าของหัวเหยาเปลี่ยนเป็นซีดขาวด้วยความโกรธเมื่อ

ได้ยินเขาพูดแบบนี้

เธอกัดฟันพูด “จี๋หลินยวน ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่เคยรู้เลย

ว่าคุณจะไร้ยางอายขนาดนี้
หลินยวนหัวเราะเยาะ

“ใช่ เมื่อก่อนฉันไม่รู้หรอกนะว่าคนเราสามารถไร้ยางอาย ได้ถึงจุดนี้ นี่ก็เรียนรู้มาจากตระกูลหัวทั้งนั้นไม่ใช่? ตอนนี้คุณ หัวรู้สึกได้ถึงความอัปยศอดสูแบบนี้มันรู้สึกดีไหม?”

หัวเหยาหัวเราะอย่างประชดประชัน

“อยากจะให้ฉันเป็นแฟน? ฝันไปเถอะ ฉันจะบอกคุณให้นะ ว่าต่อให้ผู้ชายตายไปจนหมดโลกฉันก็ไม่มีทางคบคุณ

สัมผัสแห่งการเยาะเย้ยฉายผ่านดวงตาของหลินยวน

“ดังนั้นฉันถึงบอกว่าคนตระกูลหัว อย่างพวกเธอ คุ้นเคย ที่สุดก็คือการรักษาหน้าตา แฟนเหรอ? นั่นเป็นคำพูดสวยหรูที่ เอาไว้รักษาหน้าของคุณหนูตระกูลหัว ความจริงแล้วก็แค่นาง บ้าเรอ เท่านั้นแหละ ตอนนี้เข้าใจรึยัง?”

ใบหน้าของหัวเหยาดลงชั่วขณะ

จี๋หลินยวน ใช้นิ้วจับคางของเธอเบา ๆ แล้วปล่อยมือหลัง

จากนั้น

“นี่เป็นเงื่อนไขที่ดีสำหรับเธอ ฟังฉันให้ดีแล้วกลับไปคิดให้ ถี่ถ้วน คิดดีแล้วค่อยให้คําตอบ น

พูดแล้วก็หันหลังแล้วออกไป

ช่วงกลางวันจึงหนึ่งเพิ่งจะรู้ข่าวเรื่องเล่อเล่อ ไม่สบาย
เธอรีบไปที่โรงพยาบาลซึ่งเจ้าตัวเล็กเพิ่งส่องกล้องเสร็จและ นอนตัวนุ่มหลับสนิทอยู่ในเตียงรักษาอุณหภูมิ

เธอดึงหัวเหยาไปด้านข้างแล้วถาม: “เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หัวเหยาส่ายหน้า

“ใช้ลดแล้ว ตอนนี้ก็รักษาเพียงอาการตัวเหลือง หมอบอก ไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

จิ่งหนึ่งจึงได้ถอนใจ

“เธอน่าจะโทรหาฉันตั้งแต่เมื่อคืน เธอพาลูกมาคนเดียว แบบนี้จะไหวได้ยังไง

หัวเหยาฝืนยิ้ม

เธอไม่ได้พูดถึงหลินยวนและพูดเรียบ ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่

อะไร วันนี้เธอยังมีถ่ายละครไม่ใช่เหรอ? แล้ววางมาได้ยังไง?”

จิ้งหนิงมองค้อนเธอ

“ลูกบุญธรรมฉันป่วยขนาดนี้แล้ว ยังจะกล้าไม่ให้ฉันลาอีก

เหรอ”

หัวเหยาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เธออย่าไปตามใจเขา มาก ตอนนี้เขายังเด็กโตอีกนิดคงโดนตามใจจนเสียเด็กแน่

จิ่งหงส่ายหน้า

“ไม่หรอก”
เธอยื่นมือไปลูบหน้าผากของเจ้าตัวเล็ก ถึงจะไม่มีไข้แต่ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เคยแดงนุ่ม กลับกลายเป็นสีเหลืองซีด ดูแล้วน่า สงสารเป็นที่สุด

เธออดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ

แล้วกระซิบเบา ๆ กับเจ้าตัวน้อย “เล่อเล่อ น้อย หนูจะต้อง แข็งแรงนะ หายไว ๆ หนูหายแล้ว แม่บุญธรรมจะพาหนูไปเที่ยว ไปกินอะไรอร่อย ๆ เตะบอลกับหนูนะ

หัวเหยาเห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกนุ่มนวลในหัวใจเป็นที่สุด

เธอออกมาจากโรงพยาบาลก็เป็นช่วงหัวค่ำแล้ว

จิ้งหนึ่งอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนหัวเหยาก่อนแล้วจึงค่อยกลับ เดิมทีเธออยากจะอยู่ค้างคืนเป็นเพื่อนหัวเหยาแต่ถูกหัว

เหยาปฏิเสธ

เมื่อเสียวจ้าว ก็อยู่ อีกทั้งยังมีหมอและพยาบาลจำนวนมาก

ซึ่งมากพอแล้ว

หากวิ่งหนึ่งอยู่ด้วยนอกจากจะต้องเป็นห่วงแล้วก็ทำอะไรไม่

ได้มากแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ