บทที่565 สูงส่ง

จนเธอรู้สึกว่าปากของเธอชาไปหมด เขาจึงถอนริมปาก อย่างเสียไม่ได้

เสียงแหบพร่า “ได้ลิ้มรสแล้วรึยังล่ะ?”

ถังลั่วเหยา ใช้มือป้องปาก ลิ้นของเธอซาจนพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียง เธอทำได้เพียงจ้องมองเขาด้วยดวงตาทรงดอกท้อ แวววาวขนตาที่โค้งงอของเธอชุ่มไปด้วยความชื้น น้อยใจอยู่เล็ก น้อยและสับสนเป็นส่วนใหญ่ สวยจนใจสั่น

รูม่านตาของเฟิงยี่ลึกล้ำจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ดวงตาของ เขากลิ้งไปมาเหมือนคลื่นทะเล

ถังลั่วเหยาถูกเขามองจนไม่เป็นสุข ฝ่ามือใหญ่บนเอวของ

เธอเริ่มร้อนขึ้นเธอลุกขึ้นยืนและผลักเขา “คนขี้โกง!”

แล้วหันหลังวิ่งออกจากห้องครัวไป

เฟิงยี่เลิกคิ้วเล็กน้อย ลดตาลงและเหลือบมองตัวเองพลาง ขยี้คิ้วด้วยความปวดหัว

นางฟ้าตัวน้อยน่ากลัวอะไรแบบนี้

ถังลั่วเหยาหยิบนมออกมาจากตู้เย็นและดื่มไปสองแก้ว เต็มๆ จึงได้คลายความเผ็ดร้อนในปากเธอ
ชายหนุ่มก็ดื่มน้ำไปเป็นจํานวนมาก ความเผ็ดทำให้ริม ฝีปากของเขาแดงกว่าปกติ นับเป็นครั้งแรกที่ถังลั่วเหยาเห็นเขา จนมุมและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ความโกรธ ใน ใจหายไปกว่าครึ่ง

เธอมองดูเวลาใกล้จะสองทุ่มแล้ว และท้องฟ้าก็มืดหมดแล้ว ลมพัดแรง เมฆมืดปกคลุมดวงจันทร์ มีสัญญาณฝนจาง ๆ จึงอด ที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ “คุณยังไม่ไปเหรอ?”

น้ำเสียงเมินเฉยและเร่งเร้า

เฟิงยี่หงุดหงิดไม่น้อย หลายปีมานี้มีแต่คนอื่นของให้เขาอยู่ มีใครเคยไล่เขาที่ไหน?

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาบนใบหน้าอย่างใจเย็น “โทรหา คนขับรถตอนนี้เลย”

ถังลั่วเหยาเห็นแบบนี้แล้วจึงไม่พูดอะไรอีกแล้วยกห้อง รับแขก ให้เขาแล้วหันหลังเดินไปที่ห้องนอน

ช่วงก่อนเสิ่นหยุนรับละครย้อนยุคลิขสิทธิ์ให้เธอเรื่องหนึ่ง และจะเปิดกล้องในอีกหนึ่งสัปดาห์ ดังนั้นเธอจึงต้องรีบทำความ

คุ้นเคยกับบท

เดิมทีละครเรื่องนี้ไม่ใช่โปรดักชั่นใหญ่ แต่เนื่องจากนิยาย ต้นฉบับเป็นที่นิยมมาก จึงได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก และ ด้วยการเพิ่มนักแสดงชื่อดังอย่างสังเจียเจีย การวางตำแหน่งจึง ไม่อาจมองข้ามได้
ใช้หัวแม่เท้าคิดยังคิดออกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางทำหน้าดีๆ ใส่เธอแน่ ถึงเวลานั้นถือว่าเป็นปัญหาใหญ่อย่างหนึ่ง

เฮ้อ!

ถอนหายใจแล้วถังลั่วเหยาไม่อยากจะคิดถึงเรื่องพวกนี้ ช่าง มันไปเลยแล้วกัน หยิบมาแค่บทแล้วอ่านอย่างตั้งใจ

เมื่อเพิ่งเข้ามาก็เห็นภาพนี้ หญิงสาวนั่งอยู่ใต้โคมไฟตั้ง โต๊ะและอ่านบทอย่างตั้งใจ แสงโทนสีอบอุ่นกระทบใบหน้าด้าน ข้างของเธอทำให้ใบหน้าที่บอบบางอยู่แล้วเริ่มมีความเป็นสาม มิติและละเอียดอ่อนมากขึ้นด้วย ผิวหนังริมฝีปากสีชมพูไล่ขึ้นเล็ก น้อยและขนตาที่โค้งงอกกะพริบราวกับว่ากำลังทำให้หัวใจสั่น ไหวจนเกินจะห้ามใจ

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือก็สั่น เขาก้มลงดูและพบว่าเป็นคน ขับรถโทรเข้ามา

เหมือนโดนผีอำเขากดวางสายไป

จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

เสียงฝีเท้าของชายคนนั้นทำให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ใต้โคม ไฟตกใจเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วถามเขา “คนขับรถถึง แล้ว?”

เฟิงส่ายหน้าแล้วขมวดคิ้ว “รถน่าจะติดนิดหน่อย คงจะ ใกล้ถึงแล้วล่ะ”

“อ้อ งั้นคุณก็นั่งรออีกนิดนะ!”
พูดจบก็เมินเขาอีกครั้ง แล้วตั้งใจอ่านบทต่อไป

เฟิงที่ถูกเมินโดยสิ้นเชิงมีความไม่พอใจในแววตา เขา กวาดสายตามองไปที่บนในมือของหญิงสาว บทที่วงสีแดงไว้อัน ที่จริงยังไม่นับว่าดีเท่าไหร่

ตัวละครหลักของละครเรื่องนี้ยังคงเป็นนักแสดงชายและนัก แสดงหญิงก็เป็นเพียงตัวเสริม

เดิมทีถังลั่วเหยาก็ไม่ได้อยากรับละครแบบนี้ แต่เธออยาก เปลี่ยนแปลง ในช่วงแรกยังไม่มีโปรดักชันใหญ่กล้าใช้งานเธอ จึงได้แต่รับบทแบบนี้

เขาส่งเสียงเย็นชา “บทแบบนี้ ต่อให้เธอรับเล่นอีกพันบท ไม่มีทางดังได้หรอก”

ถังลั่วเหยาเงยหน้าแล้วขมวดคิ้วแล้วเหมือนจะคิดอะไรบาง

อย่างขึ้นได้ แล้วแค่นหัวเราะออกมาจากนั้นก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง

เป็นที่ชัดเจนว่าไม่คุ้มที่จะสนใจเขาแล้ว

เฟิงยิ่งไม่สบอารมณ์เข้าไปอีก เขาเดินไปใช้แขนพึ่งโต๊ะ ทำงานบอบบางของหญิงสาวแล้วหาเรื่องคุย “คุณอยากจะ เปลี่ยนแปลงหาทางอื่นไม่ดีกว่าเหรอ? ละครแบบนี้บทเด่นอยู่ที่ ตัวละ รชายหมด มันไม่ส่งผลดีกับเธอแต่แรกแล้วรู้ไหม? ละคร ประเภทนี้ได้แค่ความชื่นชอบของผู้ชมเท่านั้น สุดท้ายมันก็จะ ค่อยๆ ผ่านไปแล้วกลายเป็นอะไรที่ไม่สามารถเรียกร้องความ สนใจจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาด้วยซ้ำ”
ดูเหมือนเป็นการพูดคุยเล่นแต่เมื่อเข้าหูของถังถั่วเหยา แล้วกลับมีความประชดประชันและหาเรื่องไม่น้อย

เธอปิดบทแล้วลุกขึ้นยืน และมองเฟิงด้วยสีหน้าจริงจัง

“คุณชายเฟิงคะ ขอถามว่าศิลปินในอ่านหนึ่งกั๋วทั้งหมดทั้ง มวลกว่าห้าร้อยคน คุณเข้าใจพวกเขาอย่างถ่องแท้ไหมคะ?

เฟิงยี่เลิกคิ้วและไม่ได้ตอบรับ

“บนโลกนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่คาบช้อนทองมาเกิดเหมือนคุณ พวกเขาต้องการสิ่งใด ล้วนต้องใช้ความพยายามของตัวเอง หรือแม้กระทั่งใช้ความพยายามมากกว่าคนอื่นเป็นร้อยเท่าเพื่อ ให้ได้มา

ถังลั่วเหยาหยิบบทในมือยกขึ้นด้วยท่าทางเหน็บแนม “ตอน นี้ฉันมีละครให้ถ่าย มีผู้จัดการมืออาชีพดูแล อย่างน้อยก็ยังมี ละครแบบนี้ให้ฉันได้แสดง ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่บทตัวละครหญิงที่ เด่น ถึงแม้ว่าตัวละครหญิงนี้จะดูเป็นเพียงบทสมทบท่ามกลางบท นักแสดงชายเหล่านี้ แต่นักแสดงและทีมโปรดักชั่นในนั้นล้วน เป็นที่รู้จักหากศึกษามากขึ้น ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสได้ก้าวไปข้าง หน้า”

“ยิ่งกว่านั้นคุณคิดบ้างรึเปล่าว่ามีศิลปินกี่คนที่ได้เซ็นสัญญา แต่ไม่มีใครดูแล ต่อให้พยายามแทบตาย แต่แม้แต่บทคนเดิน ถนนยังไม่ได้มา! เทียบกับพวกเธอแล้ว ฉันก็นับว่าโชคดีมาก แล้ว!”

“วงการบันเทิงมีอุปสรรคมากมาย ประธานเฟิงไม่มีทางไม่เข้าใจ แต่คุณก็รู้อยู่กลับยังจะชอบใช้สายตาที่อยู่สูงกว่า อีกทั้ง รอยยิ้มที่ดูเหนือกว่ามาวิพากษ์วิจารณ์ผลของความพยายามของ คนอื่นอยู่เสมอ ไม่รู้ว่ามันเกินไปหน่อยเหรอคะ?”

คำพูดของผู้หญิงดังมีความจริงจังและความเคร่งขรึมที่หา ได้ยาก

เฟิงอึ้งไปราวกับคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ เธอจะฮึกเหิมได้ถึงขนาดนี้ เมื่อหันไปสัมผัสถึงความจริงจังในสายตาเธอ คิ้วสง่าก็ลงเล็ก น้อย

ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่าหญิงสาวตรงหน้าดูต่างจากพวกที่ เขาเคยเจอในเวลาปกติ

ผู้หญิงเหล่านั้นหากไม่ใช่พวกที่ประจบและแอบอิงผู้มี อิทธิพล ต่อให้ไม่สามารถแต่งงานเข้าตระกูลใหญ่ได้ อย่างน้อย ก็อาศัยใช้ชื่อเสียงเพื่อให้ได้มาซึ่งสถานะคนสำคัญก็มีไม่น้อย

ส่วนเธอ เขาตรวจสอบมาแล้ว เธอใสสะอาดมาก ประสบการณ์คืนนั้นยืนยันได้ว่าเธอไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน อีกทั้งยังสามารถอยู่ในวงการบันเทิงที่มีแต่เสือสิงห์กระทิงแรด เต็มไปหมดได้อีก ก็เพราะชอบการแสดงจริงๆ และรักในอาชีพ นักแสดงนี้

เฟิงยี่คร่ำหวอดในวงการมาหลายปี เคยพบเห็นคนทุกรูป แบบ แต่คนแบบเธอนั้นมีน้อยเหลือเกิน

ก้นบึ้งของหัวใจก็อดไม่ได้ที่จะเบาลงเล็กน้อย
ถังลั่วเหยาเห็นเขาไม่พูดอะไรจึงคิดว่าเขาไม่คงไม่สนใจ ความคิดของตนเอง จึงกลับมานั่งอย่างหดหูและพึมพำ: “ช่าง เถอะ รู้อยู่แล้วว่าคงพูดกับคุณชายอย่างคุณไม่เข้าใจหรอก

ในขณะที่กำลังพูดท้องฟ้าก็ระเบิดเสียงดังก้องและพื้นดินก็ สั่นสะเทือนไปทั่ว

ถังลั่วเหยาตกใจและกระโดดขึ้น โดยไม่รู้ตัวและเฟิงก็รีบ

พยุงเธอด้วยมือที่รวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้ม

สายฟ้าเหมือนงูสีเงินสว่างวาบนอกหน้าต่างถังลั่วเหยาบน พิมพ์: “ฝนตกแล้วเหรอ?”

เฟิงยี่ขมวดคิ้ว “เมื่อเช้าพยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้จะมี พายุ”