บทที่ 678 เกิดเรื่องกับเขา

ตู้กูยิงฟังและดูดวงตาของเธอก็เย็นชาครู่หนึ่ง

และรู้สึกว่าดูเหมือนจะมีหมัดหนักๆ ชกลงไปที่ปุยฝ้าย ในท้าย

ที่สุด

เป็นความโกรธที่ไม่อาจจะพูดออกมาได้

ในห้องเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้น ยิ่งก็หายใจลึก สุดท้ายก็ ไม่มีการทะเลาะอะไรกันอีก เธอเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามเธอ

เมื่อหว่านเห็นเธอเดินเข้ามานั่งก็โล่งอก

เมื่อนั่งลงก็เป็นการแสดงว่ายอมที่จะคุยกับเธอแล้ว

ขอเพียงยอมพูดคุยกับเธอ ทั้งหมดก็เท่ากับว่ามีความหวังแล้ว

เมื่อคิดแบบนี้สีหน้าของเธอก็โล่งขึ้นมากและถาม: “พี่อยาก ดื่มชาแบบไหนคะ?”

“อะไรก็ได้”

ตู้กูยิงตอบเรียบ ๆ ด้วยท่าทางที่ยังเย็นชาเหมือนเดิมໆ

ซูหว่านไม่ใส่ใจ เธอเก่งเรื่องพิธีชงชา ดังนั้นเธอจึงใช้เทคนิคที่ เธอเรียนรู้ในการต้มชาผู่เอ๋อ

ทันทีที่ชงชา กลิ่นหอมก็ล้นออกมาทันที

เธอเหยียดนิ้วเรียว รินถ้วยให้แต่ละคน แล้วทำท่าเชื้อเชิญ
“พี่คะ เชิญชิมชาค่ะ”

นี่เป็นมารยาทในพิธีชงชา และตู้กูยิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่กลัวว่าหว่านจะวางยาพิษ นอกจากนี้ ชายังเต็มไปด้วยกลิ่นหอมและฟังไปทั่ว ดังนั้นเธอจึงหยิบขึ้นมา

หว่านมองดูเธอและถามอย่างมีความหวัง “พี่รู้สึกว่ารสชาติ เป็นยังไงบ้างคะ? เทียบกับฝีมือในตอนนั้นแล้วเป็นยังไงบ้าง?

กูยิงมองชาแก้วนั้นแล้วมองหน้าหว่านที่เฝ้ารอก็หัวเราะ ออกมาทันที

เธอใช้นิ้วลูบขอบถ้วยเบา ๆ แล้วพูดอย่างเป็นไม่ใส่ใจ “เธอรู้ ไหมว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในการชิมชาคืออะไร?”

ซูหวานนิ่งไป

คิดอยู่สักพักก็ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วตอบสั้น ๆ “จิตใจที่สงบ?” ៗ

“ไม่ใช่”

ตู้กูยิงวางถ้วยชาลงแล้วพับมือไปข้างหน้า และมองดูเธออย่าง

เงียบ ๆ

ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่ในดวงตานั้น มีความ เฉยเมยและการเยาะเย้ยไม่รู้จบ

“คือคน”

“คน?”
ซูหวานรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

ตู้กูยิงพูด: “ใช่ นั่นก็คือคนที่ชงชา ถ้าคนใช่ ชงอะไรก็เหมือน ดื่มนํ้าทิพย์ แต่หากคนซึ่งไม่ใช่ ต่อให้เป็นน้ำจากสรวงสวรรค์ ก็ อดไม่ได้ที่จะทําให้คนอื่นรู้สึกรังเกียจและสกปรกได้อยู่ดี เธอว่า ใช่ไหมล่ะ?”

เมื่อเธอพูดจบ สีหน้าของหวานก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว

ตัวเธอสั่นเล็กน้อยให้ความรู้สึกเปราะบางและบาดเจ็บที่อยาก จะล้ม

เธอส่ายหน้าและพยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาแล้วพูด “พี่คะ บางทีที่พี่พูดอาจจะเป็นความจริง แต่ฉันไม่อยากให้เป็น แบบนี้ หรือว่าหลายปีที่ผ่านมา พี่ยังไม่ยกโทษให้ฉัน?”

“ยก โทษ?”

ตู้กูยิงมองดูเธอราวกับได้ยินเรื่องตลกยิ่งใหญ่

เธอยิ้มเยาะแล้วพูด: “เธอคุยเรื่องยกโทษกับฉัน? จากสิ่งที่เธอ ทำในตอนนั้น และตอนนี้เธอกลับมาโดยไม่รู้จุดประสงค์ เธอคิด ว่าเธอสมควรที่จะคุยกับฉันเกี่ยวกับคำว่าให้อภัยหรือเปล่า?

คำพูดที่ดังทำให้หว่านตกใจอย่างรุนแรง

ความทรงจําในอดีตที่ทนไม่ได้เหล่านั้นก็ไหลเข้ามาในหัวของ เธออีกครั้ง ทำให้ดวงตาของเธอขึ้นทันที

เธอส่ายหน้าแล้วพูดทั้งน้ำตา “พี่คะ พี่เข้าใจฉันผิดแล้ว เรื่องในตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันยอมรับ ตอนนั้นฉันยังเด็กไม่รู้ เรื่องว่าอะไรเป็นอะไรและเคยชอบพี่สิงลังจริง แต่ฉันไม่รู้จริงๆ ว่า พวกพี่เป็นคู่ที่หมั้นหมายกัน

“ถึงแม้ตอนนั้นจะถูกอุปการะ แต่หลายปีนั้นฉันก็อาศัยอยู่ข้าง นอก ฉันไม่รู้เรื่องเลยว่าพวกพี่คบกันอยู่ก่อนแล้ว ถ้าหากฉันรู้ ฉัน คงจะไม่มีทางชอบเขาแน่

กูยิ่งมีสีหน้าเย็นชาในทันที

เธอมองซูหวานด้วยแววตาเย็นชาแล้วพูดเสียงขรึม: “หี? งั้นเห รอ? งั้นตอนนี้เธอก็ยอมรับว่าจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังชอบเขานั้น สิ?”

ซูหวานนิ่งไป

สายตาของกูยิ่งเย็นชาจนถึงขนาดนั้นทำให้เธอแข็งตายได้ เธอคิดอะไรบางอย่างและยิ้มเศร้า

“ชอบหรือไม่ชอบ จะมีความหมายอะไร? ถ้าหากรู้แต่แรกว่าจะ มีวันนี้ ตอนนั้นฉันไม่มีทางจะชอบเขาแน่ ๆ และยิ่งไม่ควรจะหลง

ผิดและทำสิ่งนั้น” เธอพูดแล้วหยุดนิ่งไปราวกับเพื่อให้ตัวเองสงบสติอารมณ์

จากนั้นก็ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าเดิมและพยายามสงบสติ อารมณ์ให้มากที่สุดแล้วพูด “พี่คะ ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉัน แต่เมื่อ ยี่สิบหกปีก่อนพี่ก็ลากฉันขึ้นมาจากประตูนรก
“ฉันรู้ว่าในใจพี่ไม่อยากจะเจอฉันอีกแล้วในชีวิตนี้ แต่ที่ฉัน กลับมาครั้งนี้ ฉันไม่ได้มีจุดมุ่งหมายจะรื้อฟื้นอะไร เพียงแค่…”

เธอพูดแล้วก็ก้มหน้าหยิบเอกสารชุดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

“ฉันมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน นี่เป็นหนังสือแจ้งการเจ็บป่วยร้าย แรงจากแพทย์ ป่วยหนัก รักษาไม่หาย แต่ฉันพอใจ ซูหวานตัว จริงน่าจะตายไปในทะเลเมื่อยี่สิบหกปีที่แล้ว

“ซูหวาน ในตอนนี้ หากไม่ใช่ความเมตตาจากพี่ ฉันจึงได้มี ชีวิตนี้ ดังนั้นฉันกลับมาครั้งนี้ ก็เพียงเพื่ออยากจะตอบแทน เท่านั้น”

ตู้กูยิ่งเห็นเอกสารแจ้งอาการป่วยร้ายแรงแล้วก็ตกใจอย่าง

รุนแรง!

เธอมองซูหวานอย่างไม่อยากจะเชื่อแล้วถามเสียงเข้ม: “นี่

เรื่องจริงเหรอ?

หว่านพยักหน้า จากนั้นก็ฝืนยิ้ม

“พี่ไม่ต้องสงสารฉัน และไม่ต้องเห็นใจ ได้มีชีวิตอยู่มายี่สิบ กว่าปี ฉันก็รู้สึกว่าเพียงพอมากแล้ว เพียงแต่ก่อนที่จะต้องเผชิญ หน้ากับความตาย ฉันอยากจะกลับมาอีกสักครั้ง และบอกเล่า ความจริงทั้งหมดให้พี่ได้ฟัง”

คิ้วของตู้กูยิงขมวดแน่น

เธอมองซูหวานด้วยสายตาที่เยือกเย็นและสับสนเล็กน้อย
“เธออยากจะพูดอะไร?”

ซูหวานมองเธอด้วยสายตาที่หนักแน่นแบบนั้น “พี่คะ คืนนั้น เมื่อยี่สิบหกปีก่อน ฉันกับพี่สิงลัง อันที่จริงแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลย ตอนที่พี่วิ่งเข้าไปแล้วเห็นว่าเรานอนอยู่ด้วยกันพร้อมกับ เสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย อันที่จริงเป็นเพราะ…

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะพูดจบ โทรศัพท์มือถือของกูยิงก็ ดังขึ้นในทันใด

เธอขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเพื่อขัดซูหวาน จากนั้นหยิบโทรศัพท์

ขึ้นมากดเพื่อรับสาย

เธอใช้เวลาไม่นานในการรับสาย ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป อย่างกะทันหัน

จู่ ๆ ก็ลุกจากที่นั่งและกรีดร้อง “อะไรนะ? เธอพูดให้ชัด ฉันจะ

ไปเดี๋ยวนี้!!

เธอพูดและรีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกไป

ซูหวานตกใจ มึนงงเล็กน้อย ถามโดยไม่รู้ตัว: “พี่คะ เกิดอะไร ขึ้น?”

ตู้กูยิงไม่มีเวลาจะอธิบายให้เธอฟังได้แต่ทิ้งคำพูดไว้ “เกิด เรื่องกับสิงลัง”

พูดจบเธอก็ออกจากประตูไปแล้ว

ซูหวานได้ยินแล้วก็อดที่จะหน้าเปลี่ยนสีไม่ได้
เธอรีบลุกขึ้นและวิ่งตามออกไป

ในขณะเดียวกัน อีกฟากหนึ่ง

โรงพยาบาล

เฟิงสิ่งลังกำลังนอนอยู่บนเปลหาม และถูกผลักเข้าไปด้วย ความเร็วที่เร็วมากซึ่งรายล้อมไปด้วยกลุ่มคน

ตรงไปยังห้องผ่าตัด ไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็ปิด และประตูก็ สว่างด้วยไฟสีแดง

ผู้ช่วยของเขายืนอยู่ด้านนอกห้องผ่าตัด หน้าอกและมือขอ เขาเต็มไปด้วยเลือดสีหน้าซีดขาวและยังคงไม่ได้สติ