บทที่562 ใช้ทิ้ง ใช้ขว้าง

ตอนเย็นจะต้องรีบกลับบ้านไปบอกภรรยาและฉลองกันเสีย

หน่อย!

เฟิง ไม่อยู่นานและพาถังลั่วเหยาออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาดื่มเหล้าไปนิดหน่อย ดังนั้นจึงไม่ขับรถ ทั้งสองนั่งอยู่ที่ เบาะหลัง กระจกรถลดลงครึ่งหนึ่งและสายลมยามค่ำคืนพัดมา ผสมกลิ่นเหล้าของชายหนุ่มกับกลิ่นกายของหญิงสาวกระจายไป กับสายลม

“เมื่อครู่ขอบคุณนะคะ ที่ไว้หน้าฉันขนาดนั้น

ถังลั่วเหยากล่าวคำขอบคุณด้วยความจริงใจ เธอรู้ดีจาก ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ในตอนนี้ เพิ่งไว้หน้าเธอมากจริงๆ

ชายหนุ่มช้อนตามองเธอ ใบหน้าสง่าแดงเล็กน้อยด้วยฤทธิ์ ของสุรา ดวงตาดำขลับดูเหมือนจะปนไปด้วยน้ำขุ่นมัวจนมอง ทะลุวิญญาณของคนได้

“แค่นี้เหรอ? ฉันไม่รับคำขอโทษเป็นคำพูดหรอกนะ

ถังลั่วเหยาผงะดวงตาของเธอสบกับแสงที่เย้ยหยันของชาย คนนั้นและหัวใจของเธอก็เต้นแรงทันที

เธอยิ้มเล็กน้อย ดวงตาแสนสวยของเธอหันมาเบา ๆ ร่างกายส่วนบนของเธอ โน้มตัวไปข้างหน้าเขา ปลายนิ้วขาวของเธอเสียดสีกับเสื้อที่หน้าอกของชายคนนั้นและกัดริมฝีปากแดง เบา ๆ

“ไม่รู้ว่าคุณชายรองเฟิงอยากจะให้ฉันขอโทษยังไง? เมื่อครู่ คุณหนูสั่งผู้ยิ่งใหญ่แอบจ้องฉันตาเขม็ง สายตาที่คับแค้นใจ ขนาดนั้น ต้องจนฉันขนหัวลุกไปหมด

ฉันคิดว่าฉันควรจะลองคิดดูหน่อยว่าจะโทรหาเธอดีไหม อธิบายเรื่องของเราก่อนหน้านี้ให้ชัดเจน จากนั้น อู…

ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ทันใดนั้นจูบหนักๆ ก็ถูกทาบทับลงมา

ถังลั่วเหยาที่ถูกจูบตัวอ่อนไปหมด เธอคิดจะปฏิเสธแต่ดู เหมือนว่ามันจะเป็นคำเชิญที่เงียบงัน

จนกระทั่งมีเสียงอู้อี้อยู่ตรงหน้าเขาก็ตกใจทันทีและมีสติ

“เฟิงยี่!”

เธอดันเขาออกด้วยความโกรธ ตอนนี้กลับพบในตอนหลังว่า ไม่รู้ว่าตัวเธอถูกชายหนุ่มทาบทับอยู่บนเบาะตอนไหน

รอยยิ้มของคนขับสะท้อนอยู่ในกระจกมองหลัง ถังลั่วเหยา รู้สึกอับอายและพูดอย่างโกรธ ๆ “คุณนี่มันกุ้ยจริงๆ!”

เฟิงยี่เหลือบหางตาไป คนขับรถรีบทําตัวเคร่งขรึมทันที เขา ยื่นมือไปกดแผ่นกั้นก็ลดลงทันทีแผงที่นั่งคนทั้งสองฝั่งเพื่อบัง สายตา

“ไหนบอกจะขอบคุณฉัน? นี่ต่างหากถึงจะเป็นวิธีที่ฉันชอบ”
เขามองเธอหัวจรดเท้า หายใจเล็กน้อย น้ำเสียงแหบพร่า มันฟังดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์เป็นพิเศษในพื้นที่ปิดแบบนี้

แก้มถังลั่วเหยาร้อนฉ่า หัวใจเต้นรัวราวกับจะกระโจนออกมา เธอหันหน้าหนีและใช้แรงผลักเขา “คุณลุกสิ! หนักจะตายอยู่ แล้ว”

เฟิงยี่ยิ้มและปล่อยเธอ ยืดตัวจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและน้ำ เสียงเอื่อยเฉื่อย “วันหลังอย่าพูดขอบคุณฉันตามใจปากอีก จะ ขอบคุณก็ต้องใช้วิธีพวกนี้เท่านั้น”

ถังลั่วเหยากัดฟัน “ขอบคุณกับผีสิ!”

พูดจบก็ใช้เท้าถีบประตูรถ “จอดรถ!”

คนขับหยุดรถข้างทางอย่างเชื่อฟังถังลั่วเหยาออกจากรถด้วย ความโกรธและกระแทกประตูอย่างแรง

เฟิงยี่ลดกระจกลงและเตือนสติด้วยความหวังดี “นี่ยังห่างจาก ที่อยู่คุณหลายกิโลเมตรนะ”

“นั่งแท็กซี่ก็ยังดีกว่า ฉันจะไม่นั่งรถกุ้ยอย่างนายอีก!

หญิงสาวใช้คำพูดที่โหดร้ายและรีบออกไปพร้อมรองเท้าส้น สูงของเธอ

เฟิงวางแขนไว้ที่ประตูรถ มองไปที่ด้านหลังของคนเองแต่ใจ ที่เดินไปไกลในกลางดึกแล้วริมฝีปากของเขายกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขากวาดตามองและรับสาย
น้องรอง เมื่อไหร่เธอจะบ้าน? ไหนว่าพา สะใภ้กลับมาให้ฉันเร็วไม่ใช่? ทำไมป่านแล้ว?

“ใกล้แล้วครับ

“จริง

“อือ พวกคุณเตรียมตัวสำหรับงานแต่งได้เลย

พูดจบวางสายไป

วันต่อมาถึงลั่วเหยาเห็นข่าวของตัวเอง

คาดหัวข่าวเด่นสะดุด-คุณชายรองเฟิงความรักครั้งใหม่

เต้นรำร้อนแรงติดลั่วเหยาซึง

กดเข้าไป เป็นรูปของและเฟิงที่มาร่วมงาน เลี้ยง

ในข่าวเต็มไปด้วยข่าวเสกสรรปั้นแต่ง รวมทั้งทักษะการพื้นฐานทางบ้าน ความคิดเห็นเสียงก่นมีพูดเธอ ใช้เต้าไต่ หน้าที่สวยงาม

ถังลั่วเหยาคาดแต่แรกเป็นนี้ จึงโทรหาหงให้เธอ หนังสือชี้แจง
โชคดีที่เพิ่งมีข่าวกับดอกไม้ริมทางอยู่ตลอด ดังนั้นเมื่อ จดหมายที่เผยแพร่ทุกคนจึงได้รู้ว่าพวกเขาไปงานด้วยกันใน ฐานะเพื่อนเท่านั้นและไม่มีลับลมคมในอะไร ความคิดสาธารณะ ต่างๆ จึงค่อยๆ จางลงไปเป็นปกติ

รายการวาไรตี้ในสตูครั้งก่อนที่รับจะเริ่มถ่ายทำ รอบการ ถ่ายภาพสั้นมาก มีเวลาเพียงสัปดาห์เดียว พันธมิตรคือช่อง ภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ไม่ดังมาก และทั้งสองเคยร่วมงานกัน ดังนั้นจึงนับได้ว่าใจตรงกัน

หลังจากถ่ายทําเสร็จ ถังลั่วเหยาเก็บของและเตรียมตัวกลับ บ้านแต่กลับต้องต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

เสาเอ๋อถือเป็นผู้จัดการที่อยู่ในวงการมานาน ชักนำดารารุ่น

ใหญ่หลายคนเข้าสู่วงการจึงมีแบคอัพที่แข็ง ดังนั้นกลุ่มศิลปินใน

วงการจึงค่อนข้างหวาดกลัวเธอ

ถังลั่วเหยาวางกระเป๋าลงแล้วกล่าวทักทายเธออย่างไม่ถ่อม ตัวจนเกินไป “พี่เสว่

“ออกมาสิ มีเรื่องจะคุยกับเธอ”

ถังลั่วเหยาเดินออกไปพร้อมเสบู่เอ๋อ บนถนนร้างรถปอร์เชสี ขาวจอดอยู่ที่นั่นเธอดึงประตูรถและเห็นส้งเจียเจียที่เบาะหลัง

แวบเดียว

ควรมาก็มาแล้ว!

ส้งเจียเจียสวมแว่นกันแดดแต่งหน้าอ่อน ๆ เธอสวมเสื้อผ้าแบรนด์ดังตรงกันข้ามเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนธรรมดาของเธอนั้น ที่ราคาแสนถูก

สังเจียเจียอายุมากกว่าเธอสองปีและเข้าวงการก่อนเธอ แต่ เพราะที่ผ่านมา ถังลั่วเหยากับเธอจึงไม่ค่อยจะกินเส้นกันมา

ตลอด

เมื่อเห็นว่าเป็นเธอ ถังลั่วเหยาก็มีสีหน้าเย็นชา

“เป็นคุณ? มาหาฉันมีเรื่องอะไรคะ?

“ถังลั่วเหยา ฉันไปทำอะไรให้เธอกันแน่?

ส่งเจียเจียถอดแว่นกันแดดและถามออกมาอย่างตรงไปตรง

ถึงตอนนี้ถังลั่วเหยาจึงได้พบว่าตาของเธอนั้นแดง ๆ เหมือน

ร้องไห้มา

เธอได้แต่ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “คุณไปเอาคำพูดแบบนั้น มาจากไหนคะ?”

“เฟิงยี่แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่รับสายของฉันแล้ว!”

ถังลั่วเหยาเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจจากนั้นดวงตา ของเธอก็กะพริบเล็กน้อยและลดสายตาลง

เธอพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย: “เขาจะรับหรือไม่รับสายคุณ เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?

ส้งเจียเจียเห็นเธอไม่ทุกข์ร้อนจึงเป็นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ถังลั่วเหยา เธอวันอยู่อย่างเป็นแน่”

ถังลั่วเหยาเม้มริมฝีปาก แค่พูดแล้วก็จบ

ที” สังเจียเจียแค่นหัวเราะ เธอคิดว่าเพิ่งชอบเธอจริงเหรอ?

เรารู้จักกันมานาน ในบรรดาผู้หญิงพวกมานานที่สุด ถึงมีเรื่องไม่เข้าใจและทะเลาะ

เพียงยอมให้เขาก่อน เขาต้องกลับมา ถึงตอนนั้นเธอเขาโยนอยากได้เธอเหรอ

เล็กน้อย “ฉันเป็นเพียงแสดงไม่มีคนดันอยู่เบื้องหลัง จะ ไปเรื่องอะไรกับหรอกค่ะ

เงิน เธอกลัวอะไร?”

ส่งเจียเจียยื่นออกมา เสน่หยิบเช็คกระเป๋าแล้ววางไว้มือเธอ เธอตวัดมือส่งให้ลั่วเหยา