บทที่ 1007 เจรจาอีกครั้ง

ตอนนี้เกิดความเงียบชั่วขณะ

ไม่มีใครพูดอะไร ทั้งหมดจ้องไปที่กล่องล้ำค่านั้นจนแทบจะลืม หายใจ

ผ่านไปครู่หนึ่งก็เป็นชื่อเฉียนที่ได้สติกลับมา

เขาหันไปมองหนานทรงแล้วพูดเสียงขรึม: “มีแค่กิ่งนี้เหรอ?” หนานมู่หรงโกรธจนจมูกแทบจะหลุด

“ได้กิ่งนี้มาก็ดีมากแล้วเข้าใจไหม? หากไม่ใช่เพราะฉันที่ช่วย เป็นธุระให้พวกนายครั้งนี้ แม้แต่สักกิ่งก็ไม่มีทางได้เห็นหรอก!”

กู้ซื้อเฉียนรู้ว่าเขาไม่ได้โกหก

ดังนั้น เขาจึงส่งเสียงเย็นเยียบแล้วไม่พูดอะไรอีกแล้วจึงยื่นมือ ไปรับมา

ในเมื่อหนานมู่หรงเอาของมาให้แล้ว จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะ ต้องไล่เขากลับ ในทันที

ดังนั้น เขาหันหลังแล้วพาขาเข้าไปในบ้าน แล้วนำสิ่งของนั้น ส่งให้พ่อบ้านลุงโอนำไปดูแลก่อนชั่วคราว แล้วจึงหันมามองหนา นมู่หรงแล้วถามขึ้นเสียงขรึม: “แล้ววิธีเลี้ยงล่ะ? เอาออกมาส

ของล้ำค่าแบบนี้ เขาไม่เชื่ออยู่แล้วว่ามันจะเหมือนต้นไม้อื่น ๆ ที่ปักลงไปในดินก็เติบโตได้แล้ว
คิดไม่ถึงว่าหนานมทรงจะตกใจและเบิกตาโพลง

“วิธีเลี้ยง? ฉันไม่รู้อะ

กู้ซื้อเฉียนขมวดคิ้วและมีสีหน้าขรึมในทันที

“หนานกงจีนไม่ได้บอกนาย?”

“ไม่ได้บอก

หนานทรงนิ่งไป ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ความรู้สึก ผิดชอบชั่วดีแวบเข้ามาในดวงตาของเขา

เขาลองถาม: “ยังไงซะนายก็ติดต่อเขาเองได้ ถ้างั้น…นายลอง ถามเขาดูสิ?”

กู้ซื้อเฉียนมีสีหน้าเคร่งขรึมโดยสิ้นเชิง

จนถึงตอนนี้ เขายังไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอว่าหนานกงจีนยังทิ้ง ลูกไม้เอาไว้ รอให้เขาติดต่อกลับไปถาม

แต่เมื่อคิดย้อนกลับไป ทุกคนล้วนเป็นคนฉลาดและต่างรู้ว่า อีกฝ่ายต้องการจะเล่นงานตนเอง จึงไม่มีทางจะพูดอะไรออกมา

ทุกอย่างในคราวเดียว เมื่อคิดได้แบบนี้เขาก็ยิ้มออกมา

“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว นายไปเถอะ”

หนานมู่หรงเห็นเขาพูดเช่นนี้แล้วรู้สึกเหมือนเสร็จนาฆ่าโคถูก เสร็จศึกฆ่าขุนพล
จึงอดที่จะไม่พอใจไม่ได้

“นายถามเลยสิ ฉันก็อยู่พอดี ฉันอยู่ฟังด้วย ไอ้ต้นนี่มันต้อง เลี้ยงยังไง?”

กู้ซื้อเฉียนมองเขาแล้วยิ้มจาง ๆ

“นายมียากินอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ยาที่ได้รับตามส่วนแบ่งของ ตระกูลหนานของพวกนายยังไม่พอรึไง? จะต้องมาถามหาตำรา ยาจากฉัน? ทําไม? คิดจะแยกวงรึไง?”

เมื่อพูดแบบนี้ออกไป สีหน้าของหนานมู่หรงก็เปลี่ยนไปใน

ทันที

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมและพูดอย่างโกรธเคือง: “ถ้านายไม่ อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ทำไมจะต้องพูดแบบนั้นกับฉันด้วย นาย ก็รู้ว่าฉันไม่เก่งพอจะทำอย่างนั้น

กู้ซื้อเฉียนขี้เกียจจะไปสนใจว่าเขาจะเก่งพอไหม

เขาโบกมือใหญ่ไปมา “เอาล่ะ หน้าที่ของนายเสร็จสิ้นแล้ว นายไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะจัดการติดต่อเขาเอง”

หนานมู่หรงเห็นดังนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่เต็มใจแต่ก็ไม่ควรจะพูด อะไรอีก

เขายื่นมือออกมา “งั้นนายก็เอาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ของจริง มาให้ฉัน”

กู้ซื้อเฉียนนิ่งไปและเกือบจะลืมไปแล้ว
อย่างไรเสียตอนนี้เขาก็ได้ต้นเงินทองมาแล้ว ทําธุรกิจ มันก็ เป็นแบบนี้แหละ คุณถอยก้าวหนึ่ง ฉันไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ธุรกิจ เป็นอันสมบูรณ์

หากไม่ถอยสักก้าว บางครั้งคุณก็จะผลักกันไปสู่ทางตัน หลักการนี้ทั้งกู้ซื้อเฉียนและหนานกงจีนต่างเข้าใจดี

ดังนั้นหนานกงจิ๋นจึงไม่ได้เป็นกังวลแม้แต่น้อยว่าหนานทรง จะเก็บต้นเงินทองไว้กินคนเดียว เพราะเขารู้ว่าหนานทรงไม่ได้มี ความกล้าเท่านี้ที่จะเผชิญหน้าการตามไล่ล่าจะทั้งตระกูลหนาน

และเขาก็ไม่เป็นกังวลใจว่าหลังจากที่ซื้อเฉียนได้ต้นเงินทอง ไปแล้วเรื่องมันจะจบไปทั้งอย่างนั้น

ต้องพูดว่าหนานกงจีนเป็นผู้ที่มีความสามารถในการเดาใจคน ได้แม่นจริง ๆ

เขาเดาใจได้แทบจะทุกคน

กู้ซื้อเฉียนให้เฉียวนำกล่องออกจากตู้ในห้องหนังสือชั้นบน

เฉียวรู้อยู่แล้วว่ามันอยู่ตรงไหน หลังจากหันหลังและเดินขึ้น ไปไม่นานก็กลับลงมา

ในมือของเธอมีกล่องไม้เล็ก ๆ เมื่อมองดูให้ละเอียดก็พบว่า มันหน้าตาเหมือนกับกล่องที่หนานมู่หรงไปไม่ผิดเพี้ยน

หนานมู่หรงยื่นมือรับไปแล้วมองกล่องที่อยู่ในมือ สีหน้าแปลกเล็กน้อย
เขาเงยหน้าขึ้นมองกู้ซื้อเขียนแล้วถาม: “ครั้งนี้ นายคงไม่ได้ ใส่อะไรเข้าไปหรอกใช่ไหม?

ซือเฉียนหัวเราะเย็น “ฉันทายาพิษไว้บนกล่อง นายเชื่อ

ไหม?”

หนานทรงตกใจกลัวจนหน้าเปลี่ยนสีจนเกือบจะโยนกล่อง นั้นทิ้งไป

แต่ภายในเวลาอันรวดเร็วเขาก็ได้สติ กู้ซือเฉียนกำลังล้อเล่น สีหน้าของเขาดูแย่ในทันใด เพราะตนเองเพิ่งจะเสียหน้าต่อ หน้ากู้ซื้อเฉียน และอับอาย

เขาพูดอย่างเสียอารมณ์ “เอาเถอะ ยังไงซะก็ไม่มีใครทำอะไร นายได้ นายกล้าเล่นมุกแบบนี้กับฉันก็ได้ หากนายกล้าเล่นมุก แบบนี้กับคนคนนั้น ระวังถึงเวลานั้นจะหน้าแตก ไม่ได้ทำให้นาย รู้สึกดีหรอก”

กู้ชื่อเฉียนเข้าใจหลักการนี้ดี ดังนั้นเขาจึงไม่ได้วางยาพิษอะไร บนกล่องนั้น

เขาโบกมือไปมาด้วยความรำคาญ

“เอาละ ๆ ของนายก็ได้แล้ว ไปเสียที”

หนานมู่หรงส่งเสียงออกมาแล้วจากไป

หลังจากเขาออกไปแล้ว กู้ซื้อเฉียนจึงได้กลับเข้าไปในห้อง หนังสือพร้อมเฉียว
เขาให้ลุงโอนต้นเงินทองมา จากนั้นก็เปิดคอมพิวเตอร์ เข้าสู่ โปรแกรมต่างๆ และในวินาทีต่อมา หน้าจอแสดงภาพ

ระหว่างนั้น หนานกงจีนนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนกาย หลับตาลง และ

ไม่รู้ว่าหลับหรืออะไร

กระถางไฟเรียบง่ายวางอยู่บนโต๊ะสั้นๆ ข้างๆ กัน และควัน

บางๆ ม้วนตัวออกมาจากกระถางไฟ และภาพก็สงบและเงียบ อย่างสุดจะพรรณนา กู้ซื้อเนียนไม่เกรงใจและไม่สนใจว่าถ้าพูดออกมาตอนนี้จะ

เป็นการรบกวนเขาหรือทําลายบรรยากาศที่งดงามหรือไม่

เขาพูดเสียงขรึมออกมาทันที “พูดมา คุณต้องการอะไรถึงจะ บอกวิธีการเลี้ยงต้นเงินทองกับผมได้?”

ในภาพหนานกงจีนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เขาหันไปมองกล่องไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ

ก่อนหน้านี้หนานกงยหยิบกล้องรูเข็มออกจากกล่องไม้ ต่อมา เขาขอให้หนานกงยวติดตั้งกลับเข้าไป

สิ่งเหล่านี้ในสังคมสมัยใหม่มักทำให้เขาไม่ชอบ สิ่งเล็กๆ ที่ดู เหมือนเมล็ดงา โยนมันลงบนโต๊ะ และหายไปทันทีที่ลมพัดผ่าน

ติดมันไว้กับกล่องยังจะดูปลอดภัยขึ้นมาบ้าง

เมื่อคิดแบบนี้เขาก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเรียบเฉย: “คุณ สู้เรามาทำการแลกเปลี่ยนกันอีกเป็นไง?”
แน่นอนว่ากู้ซื้อเฉียนไม่หวังว่าหนานกงจีนจะบอกเขาตรง ๆ ตามความร้ายกาจของเขา หากไม่มีผลประโยชน์ก็คงไม่มีทาง เปิดปาก

ดังนั้น เขาจึงแทบไม่ต้องคิดและรับปาก

“ได้สิครับ คุณหนานพูดมาสิครับว่าคุณอยากจะทำการแลก เปลี่ยนอะไร”

หนานกงจิ่นพูดเสียงขรึม: “เราต่างไม่ใช่คนที่จะยอมขาดทุน และไม่เชื่อใจอีกฝ่าย ในเมื่อเป็นแบบนี้ เรามาพูดกันตรง ๆ เลย ดีกว่า ต้นเงินทอง ผมให้คุณได้ แต่จะต้องเลี้ยงดูต้นเงินทองอีก ครึ่งปีมันถึงจะออกดอกออกผลอีกครั้ง และการออกผลหนึ่งครั้ง จะได้ผลจํานวนหกผล พูดก็คือ หนึ่งปีมีเพียงสิบสองผล