บทที่ 929 มีเป้าหมายในใจ

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของซื้อเฉียนไม่ได้มีแววล้อเล่นใดๆเลย

จนถึงตอนนี้ ลุงโอรู้สึกได้ว่าเขาจริงจังมาก

หัวใจของเขาจมลงอย่างรุนแรง

“แล้วตอนนี้จะเอายังไงดีครับ?”

กู้ซื้อเฉียนเงียบไปครู่หนึ่ง “ดูไปก่อน”

เขาพูดจบก็เดินกลับขึ้นไปข้างบน

ชั้นบน เฉียว กำลังนั่งตากลมอยู่ที่ระเบียง

ในความเป็นจริง ฤดูกาลนี้ อากาศไม่ร้อนอีกต่อไป แต่อาจ เป็นเพราะความหงุดหงิด ทำให้รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก

จนได้มานั่งอยู่ตรงนี้และรับลมเย็น ๆ ที่ปะทะเข้ามาจึงรู้สึกดี ขึ้นบ้าง

ตอนกู้ซื้อเนียนขึ้นมา เธอไม่ทันได้สังเกตจนรู้สึกอุ่นๆ ที่ไหล่ จึง

ได้รู้สึกตัว

เมื่อหันกลับไปก็เห็นเขาและเลิกคิ้วเล็กน้อย

“พวกเขากลับไปแล้วเหรอคะ?”

“อือ”
กู้อเนียนอ้อมมาด้านหน้าและนั่งลงข้างๆ และยื่นมือไปโอบ ไหล่ให้เธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

เฉียว พิงไหล่ของเขาอย่างเชื่อฟัง มองดูดวงดาวยามค่ำคืน บนท้องฟ้าและกระซิบ: “วันนี้หนานมู่หรงบอกอะไรคุณเหรอ?”

กู้ซือเฉียนตัวแข็งทื่อ เฉียวแสดงรอยยิ้มที่เย็นชา

“อันที่จริงคุณไม่ต้องปิดบังฉัน ฉันก็รู้แล้ว วันนี้ที่หนานหนึ่ง มาไม่มีทางจะมาโดยไม่มีอะไรอยู่แล้ว เรื่องก่อนหน้านี้ พวกเรา ทำให้เขาขุ่นเคือง การที่เขามาวันนี้ย่อมมีจุดมุ่งหมายอยู่แล้ว”

เธอพูดไปแล้วลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับมามองกู้ซื้อเฉียน

“คุณลองเดาดูสิ ตอนฉันจัดการกับกล่องของขวัญ ฉันเจอ อะไร?”

คิ้วของกู้ซือเฉียนเป็นรอยลึกและไม่พูดอะไร

เฉียวฉีหยิบกล่องที่อยู่ข้างๆ แล้วเปิดมัน เห็นเม็ดยาสีทองสองสามเม็ดที่มีขนาดเท่านิ้วก้อยอยู่ข้างใน

เธอยิ้มเล็กน้อยและพูด: “ตอนฉันเห็นว่านี่คือสิ่งที่หนานทรง ส่งมา ด้านในยังมีกระดาษโน้ตให้ฉันกินยาหนึ่งเม็ดทุกๆ สิบวัน คุณว่าเขาเองก็ไม่ใช่หมอ ทำไมถึงรู้ว่าฉันป่วยเป็นอะไร ต้องกิน ยาอะไร?”

จนถึงตอนนี้ ทำไมกู้ซื้อเฉียนยังไม่เข้าใจอีกว่าไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้ได้อีกแล้ว

เฉียว รู้ความจริงแล้ว

เขามองเธอแล้วพูดเสียงขรึม “เธอรู้แล้วจริงๆ เหรอ?”

เฉียวพยักหน้า

ได้ ฉันจะบอกเธอ”

ดังนั้นกู้ซื้อเฉียนจึงบอกกับเธอว่าหนานทรงพูดอะไรในวันนี้

ถึงแม้ว่าเฉียวจะเดาได้ว่าเรื่องนี้มีเบื้องหลังที่ไปที่มา แต่ พอได้ยินสิ่งที่เขาเล่าแล้วก็ยังแอบที่จะตกตะลึงไม่ได้

กู้ซือเฉียนพูดเสียงขรึม: “ตามที่เขาพูด เธอเป็นคนตระกูล หนาน และนี่เป็นโรคทางพันธุกรรม เป็นไปได้มากว่าเป็นโรคที่ เป็นกันในตระกูลของเขา”

“ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าแม่ของเธอไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับ ตระกูลหนาน ถ้าอย่างนั้นความเป็นไปได้เดียวที่เหลือก็คือพ่อ ของเธอ เธอไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับพ่อเลยเหรอ?”

เฉียว ขมวดคิ้วและคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ส่ายหน้า

“ไม่มี ฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลยสักนิด ฉัน แม้แต่จำไม่ได้ด้วยซ้ำไปว่าเขาเคยอยู่ในชีวิตของฉันบ้าง เปล่า”

กู้ซือเฉียนได้ยินแล้วกลับไม่ได้รู้สึกแปลกใจ หลายปีมานี้ เขากับเฉียวโตมาด้วยกัน และใช้ชีวิตด้วยกันที่เมืองหลินอีก เขาเคยปากเธอเลยแม้แต่

เขาลูบหัวแล้วพูดเป็นไร คิดไม่ออกก็ต้องคิด

อย่างนั้นงาน

กู้ซื้อเฉียนมองเธอไม่ได้ พวกเขาจงใจให้ยาไว้เม็ด ไม่กับคิดแล้วว่าพวก จะต้องแน่เหรอ? งั้นไปต่อให้ต้องเข้าเสือ ก็ต้องให้สุด

เฉียวได้ยินแล้วยิ้มออกมา

ดี ถึงเวลาเราไปด้วยกัน

กู้ซือเฉียนไม่ได้ปฏิเสธ

ที่สุดแล้ว เรื่องเกี่ยวกับตัวของเฉียวเอง หากเขาไปเพียง ลำพังก็เกรงว่าจะได้อะไร

หลังที่ทั้งสองตกลงกันแล้ว พวกก็วางใจ

ในตอนกลางคืน จากเฉียวหลับไปแล้ว กู้ซื้อกับฉินเย่า ไปตรวจสอบ สถานะของพ่อของเฉียว

ฉิน

ในตอนอีกด้านหนึ่ง

ไกลออกไปในคฤหาสน์โบราณที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์
เมื่อหนานกงจนรู้ว่าหนานทรงได้นำสาส์นไปส่งแล้ว จึงเบ้ ปากเล็กน้อย

หนานกงยวอยู่ข้างๆ และยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเขา

“ท่านครับ ทำไมท่านต้องให้หนานทรงพูดเรื่องนี้ด้วย เฉียว นั้นมาจากตระกูลหนานของเราจริง?”

หนานกงจีน ให้อาหารปลาและพูดไปด้วย “เธอเคยเห็นคนที่ ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันเป็นโรคทางพันธุกรรมเหมือนกันไหม ล่ะ?”

หนานกงยวก้มศีรษะลงเล็กน้อย “ไม่มี”

หนานกงจีนพูดอย่างเรียบเฉย “พ่อของเธอเป็นผู้ดูแลใกล้ชิด ของฉันในตอนนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ใช่สายตรง แต่เพราะเขาอยู่กับ ฉันมาหลายปีแล้ว เขาจึงดีกว่าสายตรง ตอนหลังเขาพบผู้หญิง คนหนึ่งแล้วหักหลังฉัน ตั้งแต่นั้นมาก็หนีจากตระกูลหนานไปก็ ไม่มีข่าวใด ๆ ต่อมาเมื่อฉันรู้เกี่ยวกับเขาเขาก็ถึงตายไปแล้วด้วย อาการป่วย เหลือเพียงหญิงม่ายและเด็กกำพร้าสองคนเท่านั้น ฉันไม่ไล่ตามอีกต่อไป โดยคิดว่าเด็กไม่ได้รับพรจากยาวิเศษของ ครอบครัว และคงจะไม่มีชีวิตอยู่ได้นานนัก ฉันเลยไม่ได้คิดว่า เธอจะยังมีชีวิตมาถึงตอนนี้”

เขาพูดและไม่รู้ว่าคิดอะไรได้จึงยิ้มออกมาจางๆ หนานกงยได้ยินแล้วเกิดความสงสัย

“งั้นครั้งนี้คุณให้เด็กนั่นมาหา คิดว่า…”
หนานกงจีน โยนอาหารปลาอันสุดท้ายลงสระแล้วพูดว่า “เฉียนเฉียนรอไม่ไหวแล้ว

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาหนานกงยผู้ซึ่งสงบนิ่งอยู่เสมอ อดตกใจไม่ได้

เฉียนเฉียน ชื่อนี้ นอกจากเขาแล้ว คนอื่นไม่มีใครรู้

มันเหมือนกับไม่มีใครรู้นอกจากเขา จริงๆ แล้วผู้เฒ่าของ ตระกูลหนานผู้ยิ่งใหญ่นี้เป็นอีกคนหนึ่ง เขาเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ เต็มใจอยู่หน้าเวทีเท่านั้น

หนานกงยวเงียบไปครู่หนึ่ง

จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “คุณอยากจะให้พวกเขา ช่วยหาแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์?”

หนานกงจีนพยักหน้า

“ของสิ่งนั้นมีปฏิกิริยาต่อต้านฉัน ตามความก้าวหน้าของฉัน แล้ว อีกร้อยปีอาจจะยังไม่สมบูรณ์ พอเห็นว่าวันสุริยุปราคามา อีก ฉันพลาดครั้งนี้ ต้องรออีกร้อยปีครั้งหน้า ฉันรอไม่ไหวแล้ว

หนานกงยวพยักหน้าเงียบๆ

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ วันนั้นจะต้องเตรียมอะไรบ้าง? ผมจะสั่ง การลงไป

หนานกงจิ่นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ไม่ต้อง ถึงวันนั้น ถ้า พวกเขามา แค่พามาเจอฉันก็พอ
หนานกงยวพยักหน้า เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีคำสั่งอื่นแล้วจึงได้ ขอตัวแล้วออกไป

เพียงแค่ชั่วพริบตา เวลาหนึ่งเดือนก็ได้ล่วงผ่านไป

เทศกาลไหว้พระจันทร์ที่ตระกูลหนานจัดขึ้นทุกปี

ในงานเลี้ยงนี้ทุกปี จะมีเฉพาะคนในตระกูลหนานเท่านั้นที่ สามารถเข้าร่วมได้ ไม่ต้อนรับบุคคลภายนอก ดังนั้น เมื่อทุกคน เห็นกู้ซือเฉียนและภรรยาของเขาเดินเข้ามาจากประตู พวกเขา ประหลาดใจเล็กน้อย

หนานหนึ่งที่ยืนอยู่ในฝูงชนนั้นกลับไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่ น้อย

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่สายตรงของตระกูลหนาน แต่ครั้งนี้ผู้เฒ่า ใต้ฝากเรื่องนี้ไว้กับเขา เห็นได้ชัดว่าต้องการนำเขากลับมาใช้ งานอีก