บทที่ 1027 มีนางฟ้าจริงๆ

นางฟ้ามีจริง

มีบางอย่างเกิดขึ้นในห้องปฏิบัติการทางการแพทย์ของคุณอา เชาดังนั้นจึงไม่ได้ไปด้วย

จิ่งหนิงและพวกเขา ก็ไม่สนใจเช่นกัน เธอมาที่นี่เพื่อพบไม่ ไฉ่เวย เธอไม่ได้สนใจอย่างอื่น

คนที่ขับรถเป็นคนขับรถในปราสาท ไม่ใช่ คีริมคนเมื่อวาน

ระหว่างทาง โม่ไฉ่เวยมีความสุขมาก ขณะแนะนำให้พวกเขา รู้จักทิวทัศน์ในเมือง เขาได้พูดคุยกับจิ้งหนึ่งเกี่ยวกับงานบ้าน จิ้งหนึ่งเห็นแล้วว่าเธอมีความสุขจริงๆ

อาจจะจริงที่ตอนนี้ในใจจะสามารถยอมรับเธอแล้ว แต่เพราะ

ยังจดจําบางสิ่งจากอดีตได้

ดังนั้นตอนนี้หล่อนและวิ่งหนึ่งจึงไม่มีอุปสรรคมากขึ้นเรื่อย ๆ

จึงหนิงได้ค้นพบสิ่งที่หายไปนาน ความรู้สึกเมื่อตอนที่อยู่ เมืองจิ้น

เหนื่อยกับการเดินเล่นในตอนเช้า ตอนเที่ยง พวกเขาก็ทาน ข้าวในโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในเมือง

โรงแรมแห่งนี้เป็นอาคารสีขาว เมื่อเข้ามาแล้ว อีกฝ่ายก็รู้จัก โม่ไฉ่เวยและทักทายหล่อนด้วยความเคารพ
ไม่ใช่เลยยังคงเป็นอายเล็กน้อย หล่อนหันหน้ามากระซิบกับจึง หนิง “คุณอาเชาของคุณมีชื่อเสียงมากขึ้น ในที่นี่ ฉันเองได้รับ บารมีเขามาเช่นกัน ปกติแล้วฉันจะไม่ค่อยออกมามากนัก

จิ่งหนิงหัวเราะและพูดว่า “วันนี้ฉันเดินมาสักพักแล้ว ฉันรู้สึก ว่าขนบธรรมเนียมพื้นบ้านที่นี่ค่อนข้างเรียบง่าย หากคุณแม่ สามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุข ฉันก็วางใจได้

โม่ไฉ่เวยถอนหายใจ “ก็ต้องขอบคุณ อะ ที่ช่วยฉันในตอน นั้น ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีวันนี้

จิ่งหนิงพยักหน้า

โม่ไฉ่เวยยิ้มและพูดว่า “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย วันนี้ฉันจะพา เธอไปชิมอาหารพื้นเมืองแท้ๆ ของพวกเขา ปกติเราจะปรุงที่บ้าน ด้วยรสชาติที่ปรับปรุงแล้วซึ่งไม่ใช่แบบต้นตำหรับ ถ้าได้ชมวันนี้ แล้วพวกเธอยังชอบ พรุ่งนี้ ฉันจะให้พ่อครัวที่บ้านทำแบบ เดียวกัน”

หลังจากที่คนกลุ่มหนึ่งเข้าไปแล้ว พวกเขาก็หาที่นั่ง

เนื่องจากตอนที่พวกเขามาสาย ด้านในจึงไม่มีที่นั่งชั้นพิเศษ แล้ว

แต่ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจ แล้วจึงหาที่นั่งริมหน้าต่างซึ่งดีกว่าที่นั่ง ในห้องโถง

หลังจากนั่งลงแล้ว โม่ไฉ่เวยก็สั่งอาหาร แต่ละคนต่างก็พูดคุย กันในขณะที่ดื่มชาเพื่อรออาหาร
ในขณะเดียวกันนั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนสองสามคนที่โต๊ะถัด

ไปคุยกันอยู่ตรงนั้น เนื่องจากเสียงของพวกเขาดังมาก เสียงจึงแผ่ไปทางด้านนี้

ด้วยโดยปริยาย

“เอ๊ะ คุณไม่เคยได้ยินเหรอ? คืนนี้จะมีการแสดงร้องรำที่โรง

ละคร”

“ในโรงละครก็มีการแสดงร้องอยู่ตลอด เรื่องนี้มันแปลก ตรงไหน?”

“เธอไม่รู้ใช่ไหม การแสดงร้องรำแต่ก่อนเป็นการแสดงร้องรำ ธรรมดาๆ แต่วันนี้มันแตกต่างออกไป ฉันได้ยินมาว่าวันนี้มีวง ดนตรีสุบินธิดา ชีวประวัติเทพธิดาของพวกเขามีเอกลักษณ์ เฉพาะ พวกเขาจะทำการแสดงเพียงปีละครั้งเท่านั้น ถ้าคืนนี้ไม่ ไปดูถือว่าพลาด”

“จริงเหรอ? ฉันต้องไปดูสักครั้ง หลังทานอาหารเย็นเสร็จก็ไป ซื้อตั๋ว”

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น เมื่อได้ยินพวกเขาพูดคุย กันอย่างมีชีวิตชีวา

เธอหันศีรษะและถามโม่ไฉ่เวยว่า “แม่ พวกเขาพูดถึงการ แสดงอะไรกันเหรอ? ”

โม่ไฉ่เวยยิ้มและกล่าวว่า “มันเป็นตำนานท้องถิ่นที่มีชื่อเสียง ว่ากันว่าเมื่อพันปีที่แล้วตอนยังไม่มีเมืองนี้ มีหินศักดิ์สิทธิ์ขนาดใหญ่ตกลงมาจากฟากฟ้าและได้ตกลงมาที่นี่ ในทะเลทรายนั้น ศิลาศักดิ์สิทธิ์ดูดซับแก่นแท้ของท้องฟ้า โลก ดวงอาทิตย์ และ ดวงจันทร์ และค่อยๆ กลายเป็นนางฟ้าที่สวยงามมาก

“เหล่านางฟ้าใจดี เมื่อเห็นว่ามีคนมากมายที่นี่ล้มตาย เนื่องจากกระหายน้ำเพราะไม่มีน้ำจึงร้องไห้อย่างเป็นทุกข์ น้ำตา จึงไหลกลายเป็นแม่น้ำแห่งเทพ เมื่อมีน้ำแล้วแต่ก็ยังไม่มีต้นไม้ ทรายสีเหลืองทำให้น้ำในแม่น้ำสกปรกมากและแห้งเหือดง่าย เมื่อโดนแสงแดด ดังนั้นเธอจึงดึงเส้นผมออกทั้งหมดเพื่อให้ กลายเป็นต้นไม้และดอกไม้ริมแม่น้ำ

“คนเหล่านั้นที่ไม่มีบ้านอาศัยอยู่ เธอจึงตัดเนื้อแล้วเปลี่ยนให้ เป็นบ้าน และเพื่อปิดกั้นทรายจากทางใต้ เธอจึงเปลี่ยนกระดูก ของเธอให้เป็นภูเขาเทพธิดา อย่างไรก็ตาม มันคงเป็นตำนาน แบบนั้น ผู้คนที่นี่ต่างก็เชื่อในสิ่งนี้ และบางคนก็สร้างวังให้ เทพธิดาองค์นี้ขึ้นมา ถ้าพวกเธออยากเห็น หลังทานข้าวเสร็จ ฉัน จะพาไปชม

จึงหนิงหัวเราะและพูดว่า “ยังมีเรื่องราวมหัศจรรย์แบบนี้อีกเหรอ? ”

“ใช่”

อานอานเบิกตากว้างด้วยความสงสัยและถามว่า “นี่เรื่องจริง หรือ มีพระเจ้าในโลกนี้จริงหรือ?”

โม่ไฉ่เวยหัวเราะและเกาจมูกน้อย ๆ ของเธอ

“แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องจริง เรื่องนี้คนสร้างมาเพื่อหลอกเด็ก แต่เรื่องแบบนี้ไม่มีพิษภัยอยู่แล้ว เพราะเผยแพร่มาช้านานแล้ว ถือ เป็นความเชื่อจึงไม่มีใครพูดอะไร

จิ่งหนิงถามว่า: “แล้ววงดนตรีสุบินธิดา คืออะไร?

“วงดนตรีนั้นเป็นวงที่โด่งดังมากของที่นี่ เชี่ยวชาญการแสดง บนเวทีมาก แต่ไม่เคยไปเอเชียตะวันออก ดังนั้นคุณอาจไม่รู้จัก วงนี้ดังมากในย่านนี้ ชีวประวัติของเทพธิดาเป็นละครเวทีที่พวก เขารวบรวมมา ฉันเห็นมันเมื่อสองสามปีที่แล้ว และมันก็วิเศษ มาก เราสามารถไปดูได้ในตอนเย็น

จิ่งหนิงพยักหน้า

“อย่างนี้นี่เอง”

เธอเริ่มที่จะเข้าใจแล้วว่า เดิมทีแล้วก็คือทีมนักแสดงละครเวที ซึ่งได้รวบรวมตำนานต่าง ๆ มาเพื่อเป็นการแสดง

แท้จริงแล้ว นี่ไม่ใช่ของหายากอะไร ทุกที่ย่อมมีตำนานแบบนี้ เป็นของตัวเอง

ไม่เพียงแต่ที่นี่ ในประเทศจีนก็เช่นกัน เธอยังเคยได้ยินอะไร

มามากมาย

จิ่งหนิงไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับมัน และเพียงแค่ถือว่ามัน เป็นประสบการณ์หนึ่งที่น่าสนใจ

แต่อ่านอ่านดูจะสนใจมากเป็นพิเศษ

ไม่น่าแปลกใจเลย พวกเด็กๆ ล้วนชอบในเรื่องราวของนางฟ้าเทพนิยาย หรืออะไรทำนองนี้

เมื่อได้ฟังคำพูดของไม่ได้เลยก็รู้สึกว่าเทพธิดาคนนี้ช่างใจดี และแสนดีมาก หล่อนแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นเธอ

โม่ไฉ่เวยสังเกตเห็นจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าหนูต้องการเจอ ท่านตอนนี้ ฉันเกรงว่าเราจะไม่ได้เจอท่าน เพราะท้ายที่สุด พวก ท่านทั้งหมดเป็นคนเมื่อพันปีก่อน แต่ในช่วงบ่าย เราจะไปที่วังซึ่ง ชาวบ้านสร้างให้ท่าน และมีโอกาสได้ชมรูปปั้นและรูปเหมือน ของท่านแทน”

อานอานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ตกลง”

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งกลุ่มก็ได้ไปสักการะที่วัง เจ้าแม่ท้องถิ่นอันเลื่องชื่อ

เนื่องจากเป็นความเชื่อของคนในท้องถิ่น พระราชวังจึงได้รับ

การบูรณะเพื่อให้มีความวิจิตรตระการตาเป็นพิเศษ

เมื่อกลุ่มคนเข้ามา พวกเขาเพียงรู้สึกว่าไม่ใช่วังที่สร้างขึ้นเพื่อ พระเจ้า แต่เหมือนวังที่สร้างขึ้นสำหรับจักรพรรดิโบราณ

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะคิดด้วยรอยยิ้ม ตามที่คาดไว้ทุกอย่างก็ เหมือนเดิม

นี้เพื่อถวายเครื่องบูชาแก่ผู้เป็นอมตะเสียที่ไหน? การเซ่นไหว้ ก็เพื่อเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังวังแห่งนี้อย่างชัดเจน

ไม่รู้ว่าตอนนี้ใครเป็นผู้รับผิดชอบ แต่เมื่อเห็นว่าใช้อิฐทอง ถนนและใช้หยกขาวเป็นกำแพง ก็รู้แล้วว่า เขาจะทำเงินได้มหาศาล

จิ่งหนึ่งคิดกับตัวเองและถามด้วยริมฝีปากที่ขยับขึ้นลง

“แม่ รู้ไหมว่าตอนนี้ใครเป็นคนดูแลวังนี้ ? ทั้งหมดนี้เป็นของ ใคร?

โม่ไฉ่เวยนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงส่ายหัว

“ฉันไม่รู้เรื่องนี้ ดูเหมือนจะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้