บทที่ 379 ปลาตายตาข่ายขาด

เมื่อเขาพูดจบก็ทำท่าจะลุกจากออกไป

ถังลั่วเหยาตกใจมาก สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที และรีบ เข้าไปหยุดเขาไว้ “คุณจะทําอะไร?”

ชายสี่ มองดูเธอและหัวเราะเยาะ “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะไป ขอสินสอดจากลูกเขยสักหน่อย คงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม! “ถัง ลั่วเหยาโมโหจนอกจะระเบิด

“คุณจะหน้าด้านไปหน่อยหรือเปล่า? ฉันกับเขาไม่ได้เป็น อะไรกันเลย เพียงแค่เล่นละครด้วยกันและลงทุนด้วยการ เท่านั้น พวกเรากินข้าวด้วยกันอยู่ไม่กี่ครั้ง ต่อให้เขารู้สึกดีกับฉัน แต่พวกเราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน คุณมีสิทธิ์อะไรไปขอเงินเขา? ”

ชายสี่ หัวเราะ “ฉันไม่สนใจ นั่นเป็นเรื่องของแก”

“คุณ! ”

ถังลั่วเหยาปวดหัวมากจริงๆเธอรู้ว่าพ่อบุญธรรมของเธอคนนี้ เป็นพวกหน้าด้านแต่คิดไม่ถึงว่าจะหน้าด้านขนาดนี้

หลายปีมานี้ มองจากภายนอกอาจจะเห็นว่าเธออยู่อย่างสุข สบายแต่ที่จริงแล้วความทุกข์ทนนั้นมีเพียงเธอที่รู้

เมื่อ 10 ปีก่อนหลังจากพ่อของเธอจากไป ชีวิตของเธอราวกับ ตกอยู่ในนรก และไม่เคยมีวันดีขึ้นเลย
ผ่านไปชั่วครู่ตาของเธอก็เริ่มแดง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆแล้ว พูดว่า “ตอนนี้ฉันไม่มีเงินจริงๆ ถ้าคุณอยากได้เงินละก็รอให้ฉัน ถ่ายละครเรื่องนี้เสร็จก่อนได้ไหม นี่เป็นวิธีเดียวที่มีในตอนนี้ ไม่ อย่างนั้นปลาตายตาข่ายขาด พวกเราก็คงจะตายกันหมด คุณจะ ทำอย่างไรก็แล้วแต่คุณเลย ฉันทำได้เพียงแค่นี้แหละ……

ชายสี่ เห็นท่าทางดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่ก็ รู้ว่าไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว

เขาจึงได้พูดอย่างไม่เต็มใจว่า “เมื่อไหร่จะถ่ายเรื่องนี้จบ

“ประมาณปลายเดือน! ”

“ตกลง ฉันจะรอกระทั่งปลายเดือน ถ้าถึงเวลาแล้วอย่าหาว่า ฉันไม่เตือน ไม่อย่างนั้นล่ะก็……เหอะๆแกรู้ดี”

ถังลั่วเหยาส่ายหัว เธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

เธอน่ามือขึ้นลูบขมับอย่างเมื่อยล้า พูดว่า “คุณไปเถอะถ้าได้ เงินเมื่อไหร่ฉันจะบอกเอง

ชายสี่ ถึงได้จากไปอย่าง พอใจ

หลังจากที่ชายสี่ เดินทางจากไปถึงลั่วเหยาก็นั่งอยู่ในห้องเป็น เวลานานทีเดียว

ผ่านไป 10 กว่านาทีในที่สุดเธอก็ถอนหายใจออกมาและหยิบ โทรศัพท์โทรออกไปที่เบอร์หนึ่ง
เสียงรอสายดังอยู่ไม่กี่ครั้งก็ถูกรับขึ้น

ถังลั่วเหยาเอ่ยถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่หงคะ เอ่อคือ…….

ฉันอยากรบกวน ช่วยอะไรหน่อยได้ไหมคะ? ” เสียงของฝ่ายตรงข้ามยังคงนิ่งเงียบๆดังเดิม “เรื่องอะไรเห

รอ? ”

“ฉัน…….ฉันอยากจะขอเบิกค่าจ้างล่วงหน้าพี่คิดว่าได้ไหม

คะ?

ซูหงขมวดคิ้ว

เธอหยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยถามว่า “เรื่องนี้ฉันไม่มีสิทธิ์ ตัดสินใจหรอก คุณรีบใช้มากเหรอ? ”

ถังลั่วเหยากัดฟันแล้วพูดว่า”ค่ะ”

“เอาอย่างนี้นะเดี๋ยวฉันจะลองไปถามให้ แต่ตามปกติแล้วค่า จ้างจะถูกจ่ายหลังจากที่ปิดกล้องแล้ว หากสามารถเบิกล่วงหน้า ได้ฉันจะให้พวกเขาเบิกล่วงหน้าให้คุณก่อน

ซูหง ใช้คำพูดที่ค่อนข้างเป็นทางการกับเธอ แต่ถังลั่วเหยาก็ รู้สึกประทับใจมากแล้ว

เธอรีบพูดขึ้นว่า “ได้ค่ะขอบคุณพี่มากจริงๆ

“อืม”

หลังจากวางสายลง ถังลั่วเหยาก็เอามือกุมหน้าอกของตัวเอง เธอจึงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิมหน่อย และเดินเข้าไปด้านใน
ในขณะเดียวกัน อีกฝั่งหนึ่ง

หลังจากที่ซูหงวางสายลง เธอก็บอกเรื่องนี้กับเสี่ยวเหอ เสี่ยวเหอฟังจบก็รู้สึกประหลาดใจ

เธอคิดว่าถังลั่วเหยาอาจจะมีเรื่องเร่งด่วนที่จำเป็นต้องใช้ ก็ไม่ ได้คิดอะไรมาก

อย่างไรก็ตามผู้ลงทุนหลักของละครเรื่องนี้คืออานหนึ่งว ซึ่งฮุยเป็นบริษัทในเครือเท่านั้น เรื่องนี้เธอเองก็ไม่อาจตัดสินใจ ได้

ตอนนี้จึงหนิงไม่ได้ดูแลเรื่องของอานหนิงถั่วแล้ว อีกอย่าง เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนรวม ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พูดให้วิ่งหนึ่งฟัง และ ยื่นใบเสนอไปทางบริษัทโดยตรง

วันที่สอง ผลการยื่นเสนอก็ออกมา

อีกฝ่ายหนึ่งตอบรับว่าไม่สามารถเบิกเงินล่วงหน้าได้ เนื่องจากทางบริษัทไม่มีกฎเกณฑ์นี้ เธอเองก็ไม่สามารถทำอะไร ได้

ถังลั่วเหยารู้สึกผิดหวังมาก

แต่เธอก็รู้ดีว่าการที่ซูหงยอมช่วยเธอขนาดนี้ก็นับว่าเป็น เกียรติมากแล้ว ดังนั้นแม้จะผิดหวังอยู่บ้างแต่เธอก็เอ่ยขอบคุณ จากใจจริง

เมื่อกลับมายังกองถ่าย ช่วงเช้าจิตใจของเธอก็ล่องลอย
เดิมที่เธอไม่ค่อยถูกสั่งคัทเท่าไหร่ แต่เนื่องจากในวันนี้จิตใจ ของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผู้กำกับจึงได้สั่งคัทหลายต่อหลาย ครั้ง

เนื่องจากจํานวนครั้งค่อนข้างมากผิดปกติ คนอื่นๆจึงได้พากัน วิพากษ์วิจารณ์

ด้านผู้กํากับเองก็เริ่มหมดความอดทน

เขาเดินออกมาจากด้านหลังหน้าจอ และพูดว่าวันนี้คุณเป็น อะไรหรือเปล่าดูเหมือนมีปัญหาอะไรในใจ? ทำไมไม่ค่อยเป็น ธรรมชาติเลย? ”

ถังลั่วเหยาส่ายหัวแล้วกัดริมฝีปากตัวเอง ขณะนั้นเองเธอก็กัดฟันพูดขึ้นว่า “ผู้กำกับคะ ฉันขอโอกาสอีก สักครั้งหนึ่งนะฉันอยากจะลองดูใหม่

ผู้กำกับขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เธอ

ต่อให้เขาจะงี่เง่าขนาดไหนก็มองออกว่า ในวันนี้ถังลั่วเหยามี ปัญหาแน่นอน สภาพแบบนี้ต่อให้พยายามขนาดไหนก็ถ่ายออก มาได้ไม่เป็นดั่งที่ต้องการ

สุดท้ายแล้วเขาจึงบอกมือแล้วพูดว่า “เอาเถอะ ผมว่าวันนี้คุณ ก็เหนื่อยแล้วกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะมีเรื่องอะไรก็ไปจัดการให้ เรียบร้อย ฉากที่คุณต้องถ่ายในวันนี้พรุ่งนี้ค่อยถ่ายใหม่

จากนั้นก็กำชับผู้ดูแลฉากว่า “ไปเรียกซูฉินมา วันนี้ถ่ายฉาก ของเธอก่อน”
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้

ผู้กำกับกลับไปนั่งที่หน้าจอเหมือนเดิม ผู้รับผิดชอบไปเรียก ฉัน ไม่นานต่อมา ฉากต่างๆก็ถูกแทนที่เข้าด้วยฉากของซูฉิน

ถังลั่วเหยายืนอยู่ตรงนั้นเธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองด้วย ความรู้สึกผิด

เธอรู้ดีว่าสภาพของเธอในวันนี้แย่มาก แม้ว่าเธอจะพยายาม เต็มที่แล้วแต่ก็ยังทำได้ไม่ดี

เมื่อเห็นซูฉันเดินเชิดหน้าเข้ามา เธอก็ทำได้เพียงถอยห่างออก ไป

เมื่อผู้กำกับเห็นท่าทางเหม่อลอยของเธอแล้ว เขาก็ขมวดคิ้ว พูดว่า “จิตใจของเราจะทำหลายอย่างในขณะเดียวกันไม่ได้ ถ้า ตอนนี้คุณมีเรื่องต้องจัดการก็ไปจัดการเรื่องของคุณให้เรียบร้อย ก่อน เรื่องถ่ายละครไม่ได้ทำเสร็จแค่วันสองวัน รอให้คุณจัดการ ธุระเรียบร้อยแล้วค่อยถ่ายใหม่ก็ได้”

ถังลั่วเหยาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันเข้าใจค่ะ ขอบคุณผู้กำกับ มาก” หลังเธอเดินทางออกจากกองถ่าย และกลับไปยังโรงแรมที่ กองถ่ายได้เช่าเอาไว้ เธอก็อาบน้ำแล้วนอนอยู่บนเตียงมองไปยัง โทรศัพท์

ในสมองของเธอสับสนมากตอนนี้เธอไม่รู้จริงๆว่าจะไปหาใคร ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิดขอความช่วยเหลือจากจิ่งหนึ่ง และรู้ดีว่า เงินเท่านี้สำหรับเธอไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร
แต่เธอก็ยังมีศักดิ์ศรีในตัวเอง รู้ถึงสถานการณ์ของตัวเอ งชายสี่ เป็นพวกคนหน้าด้านขนาดไหน ตัวเธอโชคร้ายอยู่คน เดียวก็พอแล้วเธอไม่อยากลากเพื่อนเข้ามาช่วยด้วย

ถ้าเธอไม่ถึงขีดสุดจริงๆวิธีการยืมเงินเพื่อนคงเป็นตัวเลือก สุดท้าย

ในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอตกใจเล็กน้อย หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเห็นว่าเป็น สายจากเฟิงยี่

เธอก็รู้สึกประหลาดใจมาก

คนคนนี้ ไม่ติดต่อกับเธอมาแปดร้อยปีเห็นจะได้ ตอนนี้โทรมา หาเธอทําไมกัน? เธอไม่อยากรับสายจึงได้วางสายลงอย่างเด็ดขาด อย่างไร

เสียการที่เขาติดต่อมาคงไม่เป็นเรื่องดีอะไร

ตึกตรงข้าม เพิ่งที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหาร เขา กำลังรอให้หญิงสาวรับโทรศัพท์แต่คิดไม่ถึงว่ากลับถูกตัดสาย

ลง!

เธอวางสายเขา!

เพิ่งจ้องมองไปที่หน้าจอมือถือด้วยความโมโห

ผู้หญิงคนนี้! กล้าดียังไงวางสายเขา เขาเพิ่งเดินไปทางไหนก็มีแต่ผู้หญิงคอยประจบประแจง มีแต่เธอเท่านั้นที่ท่าแบบนี้กับเขา

นิสัยแบบนี้! มันแย่มากจริงๆ เขากัดฟันกรอดๆ หลังจากนั้นก็ส่งข้อความไปหาเธอ “กล้าวางสายผมเหรอ? อยากตายหรือไง? ” ถังลั่วเหยาดูข้อความที่เขาส่งมาแล้วหัวเราะอย่างเยือกเย็น เธอตอบกลับไปเพียงคำเดียวว่า “หึ!” เพิ่งจินตนาการได้ถึงท่าทางอันดูถูกของผู้หญิงจากปลาย

สาย

เขาขบฟันด้วยความโกรธ

จากนั้นลองดูโทรศัพท์มือถือแล้วหัวเราะด้วยความเยือกเย็น “ก็ได้เอาอย่างนี้ใช่ไหม ไม่ช้าก็เร็วคุณต้องตกอยู่ในกำมือ ผม! “