บทที่ 966 วันเกิดอานอาน

ประโยคนี้ ทำให้ทุกคนหัวเราะกันใหญ่

จิ่งหนิงเดินไป มองเขาอย่างตำหนิ “ยังจะมาเด็กอีก ยังไม่ อาย รีบลงมา อย่าทำให้คุณย่ากูวของลูกเหนื่อย

จิ้งเจ๋อน้อยรีบกระโดดลงมาจากอ้อมแขนลู่หลินจือ ลู่หมั้นคือ ยิ้มตาหยี “ไม่เป็นไร หลานชายเด็กดีของเรา ฉันชอบล่ะ”

คนกลุ่มหนึ่งเดินไปที่ห้องอาหารอย่างครึกครื้น ในช่วงเวลา นั้นตระกูลก็ให้คนมามอบของขวัญให้ อย่างไรแล้วก็เป็นลูกของ จิ่งหนิง ถึงแม้จะไม่ได้คลอดเอง แต่ถ้าพูดถึงรุ่นวงศ์ตระกูล อาน อานก็ยังเรียกจี้หยุนซูว่าตาน้อย

จิ่งหนิงและลู่วิ่งเซินก็มอบของขวัญ ของขวัญที่วิ่งหนึ่งมอบให้ คือชุดเดรสตัวเล็กที่เมื่อก่อนอ่านอ่านชอบมาตลอด แต่ลู่จิ้งเซิน ให้เรียบง่ายและหยาบกว่าเยอะเลย

ก็แค่บัตรธนาคาร รอเธอถึงวัย นี่ก็จะเป็นเงินส่วนตัวของเธอ สามารถควบคุมด้วยตัวเอง

จิ่งหนิงเห็นของขวัญแมนๆ ของเขา ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

โชคดีที่นายหญิงและท่านใส่ใจมากพอ มอบของว่างที่ เตรียมให้เธอด้วยตัวเอง

อานอ่านมีความสุขมาก ทานของว่างไปด้วย แกะของขวัญไปด้วย

เมื่อถึงลู่หลินจือ อานอานก็เงยหน้าเล็กถามอย่างคาดหวัง

“คุณย่ากูวคุณให้ของขวัญอะไรกับหนูเหรอคะ?” ลู่หลินจือยิ้มอย่างลึกลับแล้วพูดขึ้น “หนูคือเจ้าหญิงน้อยผู้เป็น ที่รักของตระกูลสู่เรา ของขวัญที่คุณย่ากวมอบให้หนู แน่นอนว่า

เป็นของขวัญที่ดีที่สุด”

ขณะที่พูด ก็หยิบกล่องสวยงามชิ้นหนึ่งออกมา

อานอานดวงตาเป็นประกาย รีบรับมา

หลังจากแกะออก พบว่าเป็นหยกที่บริสุทธิ์มีคุณภาพ ฝีมือ ประณีตชิ้นหนึ่ง

“จี้หยกสวยมาก!”

อานอานหยิบหยกชิ้นนั้นออกมาด้วยความประหลาดใจ ลู่ หลันจือยิ้มพูดขึ้น “เป็นไง? ของขวัญที่คุณย่ากูวให้หนูชอบ ไหม?”

อานอานพยักหน้าซ้ำๆ “ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะคุณย่ากว

นายหญิงก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ในที่สุดหลั่นลือก็ใจกว้างสักครั้ง ลู่หลินจือพูดขึ้นแสร้งทำเป็นโกรธ “แม่ ดูสิแม่พูดอะไรน่ะ ฉัน ไม่ใจกว้างกับอานอานตอนไหน

คนกลุ่มหนึ่งหัวเราะขึ้นมาอย่างครึกครื้น จากนั้นวิ่งหนึ่งที่นั่ง ข้างๆ ก็สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เธอจ้องมองหยกชิ้นนั้น ในหัวสมองก็นึกถึงภาพบางส่วนที่เกิด ขึ้นมานานมาก โดยไม่ได้ตั้งใจ ก็เหม่อลอยเล็กน้อย

จนกระทั่งข้างๆ มีคนเรียกเธอ เธอถึงได้สติกลับมา

“หนิงหนึ่ง หนึ่งหนึ่ง?”

จิ่งหนิงตกตะลึง หันศีรษะไปมองจึงเป็น “ฮะ? เกิดอะไรขึ้นเห รอ?”

ลู่วิ่งเซินขมวดคิ้วเล็กน้อย พบว่าเธอแปลกๆ อย่างมีไหวพริบ

“คุณเป็นอะไร?”

จิ่งหนิงเม้มปาก ส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร”

ขณะที่พูด สายตาก็มองไปที่จี้หยกในมืออานอาน ในดวงตามี ความสงสัยเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากหนึ่งครอบครัวทานอาหารเสร็จแล้ว ก็คุยเล่นกับนาย หญิงและท่านปูกันสักพักหนึ่ง เมื่อถึงเที่ยงคืน ก็ตัดเค้กตรงเวลา วันเกิดนี้ก็ถือว่าจบลง

ระหว่างทางกลับบ้าน เด็กน้อยสองคนก็ง่วงจนเปลือกตาต่อสู้ กัน ·

จิ่งหนึ่งอุ้มจิ้งเจ๋อน้อย ให้อานอานนอนเก้าอี้เบาะหลัง ถึงแม้ เธอจะเก้าขวบแล้ว แต่สืบทอดยีนลู่วิ่งเซินมา ตัวสูงมาก เด็ก ขนาดนี้แต่สูงร้อยสี่สิบกว่าแล้ว

เด็กน้อยขดตัวในเก้าอี้ นอนหลับไม่ค่อยสนิท
จิ่งหนึ่งยื่นมือไปจับมือเธอ แล้วดึงผ้าห่มขนาดเล็กบนตัวเธอ อีกครั้ง ถึงได้สบายใจ

รถขับมาถึงวิลล่าเฟิงเฉียวอย่างรวดเร็ว

จิ่งหนึ่งสะกิดอานอานให้ตื่น แล้วอุ้มจิ้งเจ๋อน้อยลงรถ ยานอาน งัวเงีย เอื้อมมือต้องการให้คนอุ้มโดยที่ยังไม่ได้ลืมตา

ลู่วิ่งเซินเดินมาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ป้าหลิวรอพวกเขาอยู่ตลอด รู้ว่าวันนี้พวกเขาจะกลับมาค่อน ข้างดึก ก็เตรียมอาหารมื้อดึกให้เป็นพิเศษ

พวกจิ้งหนิงจะทานลงได้ที่ไหนกัน? ให้ป้าหลิวกลับไปพักผ่อน เร็วหน่อย จากนั้นก็พาลูกกลับห้อง

หลังจากจัดแจงลูกๆ ให้นอนแล้ว ถึงได้กลับไปที่ห้องตัวเอง

วันนี้ทุกคนเหนื่อยมาก กลับถึงห้องก็หลับสนิท ไม่พูดกัน

ชั่วคราว

วันรุ่งขึ้น

เมื่อจิ่งหนิงตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาแปดโมงเช้าแล้ว เดิมทีแล้ววันนี้เด็กน้อยสองคนต้องไปโรงเรียน แต่จู่ๆ อาน อานก็เป็นหวัด จึงหนิงลงมาข้างล่างถึงได้รู้

เมื่อคืนอานอานฉลองวันเกิด เล่นสนุกเกินไป บางทีอาจจะเป็น หวัด แพทย์มาวัดอุณหภูมิ แค่มีไข้ต่ำๆ 37.5 องศา

เด็กน้อยโวยวายไม่อยากไปโรงเรียน จิ่งหนึ่งหมดหนทางต้องโทรไปขอลาให้เธอ ให้คนรับใช้ไปส่งจิ้งเจ๋อน้อยที่ห้องเรียน อนุบาล จากนั้นก็อยู่เป็นเพื่อนอ่านอ่านป้อนยาให้เธอดื่ม

ลู่จิ้งเซินออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้า จึงหนึ่งกล่อมยานอานทาน ยาเสร็จแล้ว ก็นอนอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มแล้วพูดขึ้น “เป็นเด็กโต ขนาดนี้แล้ว ทำไมยังกินขมไม่ได้อีก? แค่หวัดนิดเดียวก็ทำให้หนู อ่อนแอแล้วเหรอ? ไปเรียนก็ไม่ไป น่าอาย!”

อานอ่านรู้สึกผิดเล็กน้อย ใบหน้าเล็กเห่อแดง ทั้งร่างหดตัวใน ผ้าห่มขนาดเล็ก พูดอย่างอ่อนแอ “หนูแค่เล่นหนึ่งวัน แม่คะ หนู รับรองว่าจะทําการบ้านวันนี้ชดเชยวันหลัง

วิ่งหนึ่งรู้ว่าเธอยังไม่ออกมาจากความสุขของวันเกิดเมื่อวาน ก็ ไม่ได้ฝันใจ

แต่ก็ยังไปหยิบสมุดแบบฝึกหัดสองเล่มมาวางไว้ข้างเตียงเธอ

“พักผ่อนได้ แต่การเรียนก็ทิ้งไม่ได้ เดี๋ยวรู้สึกดีขึ้นแล้วก็ทำ

สมุดแบบฝึกหัดสองเล่มนี้โอเคไหม?”

อานอานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จิ่งหนิงลูบศีรษะเธอ “เด็กดีจริงๆ”

อานอานพูดขึ้นทันที “แม่ หนูอยากดูของขวัญเมื่อวาน

จิ่งหนิงตกตะลึง เมื่อวานไม่ได้มีแค่ของขวัญที่คนในตระกูล มอบให้เท่านั้น ยังมีของครอบครัวอื่นอีก รวมถึงญาติบางคนที่รู้ ว่าเป็นวันเกิดของเจ้าหญิงน้อยอานอาน ก็ส่งคนมามอบของขวัญ ให้
มีส่วนหนึ่งส่งไปที่บ้านหลังเก่า แต่บ้างที่อยู่ไกล ไม่รู้ว่าพวก เขาไปที่บ้านหลังเก่าเมื่อคืน ดังนั้นของจึงส่งของไปที่วิลล่าเฟิง เฉียวเหมือนอย่างเคย

ป้าหลิวไม่ชอบที่กล่องเหล่านั้นกองพะเนินขวางที่ในห้องนั่ง เล่น จึงเอาไปกองไว้ที่ห้องเก็บของเมื่อคืนนี้ก่อนที่พวกเขาจะกลับ มา

จิ่งหนึ่งยิ้มพูดขึ้น “ได้สิ ตอนนี้หนูตื่นขึ้นได้หรือยัง?”

“ได้ค่ะ”

เมื่อพูดว่าแกะของขวัญ อานอานก็มีแรงทันที พลิกตัวลุกขึ้นมา จากผ้าห่ม

จิ่งหนึ่งหลุดขำอย่างช่วยไม่ได้ ขณะที่หมดหนทาง ก็ทำได้แค่ เดินไปช่วยเธอสวมเสื้อผ้า

หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ยิ้มอีกครั้งแล้วพูดขึ้น “ตกลง กันแล้ว แม่อยู่บ้านเป็นเพื่อนหนูได้ครึ่งวัน เดี๋ยวอยู่แกะของขวัญ เป็นเพื่อนหนูเสร็จ แม่ต้องไปบริษัทแล้ว หนูเป็นเด็กดีอยู่บ้าน ทําการบ้านคนเดียว โอเคไหม?”

อ่านอ่านพยักหน้า โอบคอเธอ แล้วจุ๊บแก้มเธอหนึ่งที

“คุณแม่ คุณแม่ดีจัง”

จิ่งหนึ่งหลุดขำแล้วส่ายหน้า

ทั้งสองไปที่ห้องเก็บของ เห็นกล่องหลากหลายสีสันพิลึกกึกกือวางกองพะเนินเป็นภูเขาขนาดเล็กอยู่พื้นที่ตรงกลาง

ป้าหลิวเข้ามาจากด้านนอก ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแล้วพูด ขึ้น “ขอโทษนะคะคุณนาย คุณหนูใหญ่ เมื่อคืนของพวกนี้เยอะ เกินไป ฉันก็ไม่มีเวลาเก็บ ก็เอาทั้งหมดมากองไว้ที่นี่

อานอานตอบกลับด้วยใบหน้าจริงจัง “ไม่เป็นไรค่ะป้าหลิว พอ หนูแกะแล้วคุณค่อยทำความสะอาดก็ได้ค่ะ ไม่งั้นถ้าคุณทำความ

สะอาดเสร็จแล้ว หนูแกะอีก ก็จะไม่ยิ่งลำบากเหรอคะ?”

ป้าหลิวยิ้มแห้ง ซึ่งหนึ่งให้เธอไปทำงานของตัวเอง จากนั้นก็ หยิบกล่องหนึ่งขึ้นมา เหลือบมองดู พบว่าเป็นของขวัญที่ตระกูล กวนส่งมาให้

เธอยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น “นี่ ให้หนู หนูแกะเอง”