เธอถือแก้วและจิบมัน ลู่จิ่งเซ็นรินแก้วตัว เองแก้วหนึ่ง จับมือเธอแล้วนั่งลงบนโซฟา

คําค้นบนภูเขายิ่งเงียบสงบ ในกลาสเฮ้าส์ โปร่งใสทั้งสองคนนอนอยู่บนโซฟาด้วยกันและ ดื่มกันตามอัธยาศัย

ดวงดาวส่องแสงบนท้องฟ้าและมีแสงไฟ นับพันอยู่ที่เชิงเขาซึ่งทำให้รู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อ ได้ชม

จิ้งหนิงอวดว่าตนนั้นคอแข็ง ดังนั้นเธอจึงไม่ ลังเลที่จะดื่ม แต่คิดไม่ถึงว่าแก้วเดียวก็ยังดื่มไม่ หมดก็เริ่มเวียนหัวแล้ว

เธอโน้มพิงตัวลู่จิ่งเซินด้วยความงุนงงและ ถาม “ลู่จิ่งเซ็น ทำไมฉันถึงได้เวียนหัวล่ะ? ” ลู่วิ่งเซินก้มลงมองเธอ

เหล่านี้เป็นเหล้าคุณภาพเยี่ยมขวดหนึ่งที่ เขาคัดพิเศษมาจากห้องใต้ดินของตระกูลลู่มื รสชาติดี แต่มีดีกรีแรงมาก

และนี่ก็เป็นเหตุว่าทำไม เขาถึงอนุญาตให้ เธอดื่มเพียงแก้วเดียวเท่านั้น

เมื่อเห็นแก้มที่แดงระเรื่อของหญิงสาวและ ดวงตาปรือและพร่ามัวที่เหมือนแมวคู่นั้น ทันใด นั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเธอดื่มมากเกินไปแล้ว
หยิบแก้ววางไว้ที่โต๊ะ “ผมพาคุณไปอาบน้ำ”

พูดจบก็ซ้อนตัวเธอและอุ้มขึ้นมา “อาบ อะไร? พวกเราอยู่บนเขาไม่ใช่เห

รอ?”

ชายหนุ่มไม่ตอบเธอ และพาเธอไปห้องน้ อย่างรวดเร็ว

ห้องน้ำไม่ถือว่าใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก ตรงกลางมี อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่และน้ำที่ส่องแสงใน อ่างอาบน้ำสะท้อนกับผนังโดยรอบทำให้รู้สึก เหมือนอยู่ในความฝัน

ลู่จิ่งเซ็นเติมน้ำให้เธอแล้ววางเธอลงใน อ่างอาบนํ้า

“คุณจะอาบเอง หรือจะให้ผมอาบให้?” จิ่งหนิงที่แช่อยู่ในน้ำอุ่นได้สติและตื่นขึ้น เล็กน้อย

“ฉะ…ฉันอาบเอง”

ลู่วิ่งเป็นหัวเราะและไม่ได้บังคับ เขาหัน กลับและออกไป

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป

ลู่วิ่งเซ็นรออยู่ด้านนอกนานพอสมควร แต่ ไม่รอจนเธอออกมา

เขาจิบเหล้าและเหลือมองเวลา
ผ่านไปตั้งสี่สิบนาทีแล้ว

แม้ว่าจะมีการสร้างระบบน้ำร้อนชั่วคราวบน ภูเขา แต่สภาพอากาศก็หนาวเย็นมากและ เนื่องจากเป็นการสร้างน้าร้อนชั่วคราวจึงไม่ สามารถส่งขึ้นมาอย่างต่อเนื่องได้

สี่สิบนาทีน้ำน่าจะเย็นหมดแล้ว

เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อพิจารณาว่า ในห้องมีเครื่องทําความร้อน แต่อุณหภูมิที่แตก ต่างระหว่างกลางวันและกลางคืนก็มากอยู่แล้ว ในกลางคืนแบบนี้ค่อนข้างเย็นเขาจึงลุกขึ้นเดิน ไปเคาะประตูห้องน้ำ

“หนิงหนิง อาบเสร็จรึยัง?”

กลับคิดไม่ถึงว่าด้านในไม่มีใครตอบกลับ

มา

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมแล้วดึงประตู พบว่าประตูถูกล็อกจากด้านใน

ยัยเด็กคนนี้นี่! ยังจะระวังตัวอีก?

ลู่วิ่งเซ็นกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ที่นี่มีเพียง พวกเขาเพียงสองคน ถ้าเขาต้องการจะทํามิดีมิ ร้าย แต่ล็อกประตูจะช่วยอะไรได้?

เขาส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง ทําได้เพียง ต้องกลับไปหากุญแจแล้วกลับมาใหม่

“หนิงหนิง คุณอาบเสร็จรึยัง? ผมจะเข้าไปแล้วนะ!”

ยังไม่มีเสียงตอบ

เขาจึงคิดว่าผิดปกติจึงรีบเปิดประตู

อย่างไรก็ตามในห้องน้ำละอองน้ำได้ระเหย ไปแล้ว หญิงสาวก็นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำพิงผนัง อ่างอาบน้ำและหลับตา ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ และดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปแล้ว

เขาพูดไม่ออกอยู่สักพัก ก่อนจะรีบเดิน เข้าไปทดสอบอุณหภูมิของน้ำด้วยมือของเขา

ผลคือมันเย็นนานแล้ว

สีหน้าก็แปลงทันที

เมื่อมองย้อนกลับไปอีกครั้งฉันเห็นทิวทัศน์

ที่น่าตื่นเต้น

จิ่งหนิงถูกอุ้มออกมา

เธอร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว กอดชายหนุ่ม แล้วส่งเสียงเบา ๆ “หนาว”

สีหน้าของลู่จิ่งเซ็นในตอนนี้ไม่สามารถใช้ คําว่าไม่น่าดูมาอธิบายได้

ด้วยความโกรธในใจดังไฟที่ถูกจุด เขาเช็ด ตัวหญิงสาวให้แห้ง อุ้มเธอออกจากห้องน้ำและ วางเธอลงบนเตียง
การเคลื่อนไหวของเขาคูหยาบคายเล็ก น้อยเพราะความโกรธ ในที่สุดจิ้งหนิงก็ตื่นขึ้นมา จ้องมองเขาด้วยดวงตาสีหมอก

“ลู่จึงเขิน คุณเป็นอะไร?”

ชายหนุ่มมองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแวว ตาลึกล้ำเต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธ

เธอจึงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ทําหน้าอก

จึงเย็น? ขาก็เย็นด้วย

เมื่อมองไปตามเนื้อตัวของตัวเอง

เธอเบิกตาโพลงและร้อง “ว้าย” เสียงดัง และซ่อนตัวเองไปใต้ผ้าห่ม

“อ๊ะ! ฉัน ทำไมฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้า?” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเย็นซา “คุณว่าไงล่ะ? ” “ฉัน…”

เธอจึงนึกขึ้นได้ว่าตนเองแช่น้ำอยู่ในอ่าง แช่จนเหมือนจะหลับไป

เป็นเขาที่อุ้มเธอออกมางั้นเหรอ?

งั้นก็เห็นหมดเลยน่ะสิ?

เมื่อคิดถึงภาพนั้น ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอก็

แดงระเรื่อราวกับกุ้งเครย์ฟิชและทั้งร่างของเธอก็ หดตัวลึกเข้าไปในผ้าห่มเผยให้เห็นเพียงส่วนหัว เท่านั้น
“ฉันจะใส่เสื้อผ้า คะ…คุณออกไปก่อนสิ!”

แต่คราวนี้ชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่เชื่อฟัง ในขณะที่ปลดกระดุมเสื้อเขาก็แสยะยิ้ม เย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี: “ดึกแล้ว คุณ จะบอกให้ผมไปยืนรอคุณใส่เสื้ออยู่ข้างนอกที่ อุณหภูมิลบสิบกว่าองศาเหรอ?”

เอ่อ…

จิ่งหนิงผงะ ข้างนอกหนาวขนาดนี้เลยเห

รอ?

ถึงแม้ว่าในเมืองเคอหม่า ในตอนกลางวันจะ อุณหภูมิยี่สิบกว่า แต่พอตกกลางคืนอุณหภูมิจะ

ลดต่ำกว่าศูนย์ อุณหภูมิแตกต่างกันมาก ขณะที่เธอตกตะลึงร่างของเธอก็จมลงและ ชายคนนั้นก็กระโดดข้ามไปแล้ว

“อ๊ะ! คุณ คุณทำอะไรน่ะ?”

เธอตกใจมากและมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม มากกว่าเดิมและร้องออกมาด้วย “คุณอย่าเข้า มานะ! ฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้านะ!”

ร่างเล็กกะทัดรัดในผ้าห่ม ห่อหุ้มตัวเข้าไป ในผ้าห่มอย่างหมดหวังราวกับใยไหม

ทันใดนั้นลู่วิ่งเซินทั้งโกรธและทั้งข้า

ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะดึงศีรษะของเธอออก

มาได้
ตอนนั้นเองผมของหญิงสาวยุ่งเหยิงไป หมด หน้าของเธอแดง เหมือนแอปเปิ้ลสุกสีแดง ดวงตาของเธอรื่นดูแล้วน่าสงสารเป็นที่สุด ทำให้ ใครเห็นก็อดใจไม่ไหวที่จะเข้าไปกัดสักที

เขากดความสงสารไว้ในใจและหัวเราะ เยาะ “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ? เมื่อกี้ตอนอาบ น้ำทําไมไม่คิด?”

จึงหนิงรู้ว่าเธอผิด แต่ก็น้อยใจเล็กน้อย

“ฉะ…ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ! ถ้าอย่างนั้นคุณหัน ไปก่อนดีไหม? ฉันใส่เสื้อเสร็จแล้วจะเรียกคุณ

“หึ! ตัวคุณมีส่วนไหนที่ผมยังไม่เคยเห็น บ้างล่ะ?”

จิ่งหนิง: ..……..

คำพูดเหล่านี้แทงใจดำ!

เธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะหลับในอ่างอาบน้ำ ต้อง โทษเหล้าแก้วนั้น

อ้อ ไม่! ต้องโทษผู้ชายคนนี้ เขาจงใจแน่ ๆ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ แก้มตุ่ยและดวงตาที่

ชัดเจนของเธอมองมาที่เขา แต่เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ เธอดูเป็นอย่างไรไม่เหมือนโกรธ แต่เหมือนทำตัว

เหมือนเด็กมากกว่า

เธอไม่รู้เอาเสียเลยว่าผู้ชายได้รับผลกระ ทบมากเพียงใดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงอัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ