บทที่ 415 คอยปกป้องอยู่เบื้องหลัง

ซูหยุนเหมือนเพิ่งจะสังเกตเห็นเธอ

“ท่านนี้ก็คือซ้อเล็กที่พี่จึงเป็นคุยให้ฟังในตำนานใช่ไหมคะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซูหยุน คุณกับพี่จึงเป็นเรียกฉันว่าหยุนหมุนก็พอ ค่ะ”

จิ่งหนิงยิ้มเล็กน้อย สีหน้าไม่ค่อยยินดีมากนัก “สวัสดีค่ะ”

คุณหญิงย่าจิ้นเห็นเช่นนั้นแล้ว ก็เลยแนะนำให้ลู่จึงเป็นและ พวกคุณลุงคุณอาไปเล่นหมากรุกด้านหลัง ส่วนคุณผู้หญิงทั้ง หลายนั่งคุยกันด้านหน้า

พวกผู้ชายไม่ค่อยชอบฟังผู้หญิงคุยเรื่องราวต่างๆนาๆอยู่แล้ว

ดังนั้นจึงหนิงไม่ได้ใส่ใจ

แต่กลับเป็นลู่จิ่งเซิน ก่อนจะเดินไปยังกลัวว่าเธออยู่ตรงนั้นจะ ไม่ค่อยเคยชิน แอบจับมือเธอด้วย

“คุณนั่นตรงนี้สักพักนึงก่อนนะครับ ผมกับพวกเขาคุยกันสัก ครู่เดี๋ยวผมมา”

จิ่งหนิงพยักหน้า

หลังจากที่ลู่วิ่งเซินไปแล้ว เธอเดินไปทางโซฟา บนโซฟามีคน นั่งเต็มแล้ว มีสาวรับใช้คนหนึ่งยกเก้าอี้มาตัวหนึ่ง เธอก็นั่งอยู่บน เก้าอี้นั้นเงียบๆ ฟังพวกเธอคุยกัน
ซูหยุนเห็นเช่นนั้นแล้ว ในสายตามีแสงส่องกระพริบๆ

เธอยิ้มแล้วพูดกับพวกญาติๆ: “พวกคุณรู้ไหมว่าตอนที่พวก เราไปทําหน้าที่อยู่ในป่า กินอะไรบ้าง? ฉันจะบอกให้พวกคุณฟัง นะ นั่นมันของจริงเลยนะ พวกเรานำอาหารแห้งไปแค่สามวัน ต้องผ่านป่าอเมซอนไปจนถึงฝั่งตรงข้ามถึงจะมีของกิน ระหว่าง ทางกับดักต่างๆทั้งหลายขั้นที่แอบซ่อนไปทั่วทุกที่ พวกเราไม่รู้ ล่วงหน้ามาก่อนด้วยซ้ำ”

เธออยู่ในค่ายทหารมาก่อน สิ่งเหล่านี้เป็นของที่แปลกใหม่ มากสำหรับพวกคุณนายคุณหญิงทั้งหลาย ดังนั้นทุกคนต่างก็ฟัง กันด้วยความตั้งใจ

มีคนถามขึ้นมา: “ป่าอเมซอนใหญ่มากขนาดนั้น สามวันจะ ข้ามผ่านไปได้ยังไงล่ะ อีกอย่างกับดักเหล่านั้นก็ไม่บอกพวกคุณ ด้วย ถ้าได้รับบาดเจ็บจะทำยังไง?”

“บาดเจ็บก็ต้องอดทนไว้ไง” บนใบหน้าของซูหยุนรู้สึกภาค ภูมิใจเล็กน้อย “ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันเจอพวกโจรแอฟฟริกา เกือบจะถูกพวกเขาจับตัวไปแล้ว แต่โชคดีที่ฉันวิ่งได้เร็ว ไม่ตกลง ไปในกับดักของพวกเขา”

“โจรแอฟฟริกา? ใช่พวกชนเผ่ากินมนุษย์หรือเปล่า?”

“อืม……..ประมาณนั้นมั้ง! แต่พวกเขาไม่กินมนุษย์ แต่เอาคน มาเซ่นไหว้ ตัดหัว แล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะเซ่นไหว้ในคืนวันที่มี พระจันทร์เต็มดวง……

“พระเจ้า! อย่าพูดเลย น่ากลัวเกินไป”
“ไม่มีมีอะไรน่ากลัวเลย พวกชนเผ่าที่กินมนุษย์ยังดีนะ ที่น่า กลัวกว่านี้ในนั้นคือแมลงพิษสัตว์ประหลาดต่างๆ หลุมโคลนใน ป่าที่เต็มไปด้วยเมฆหมอก ถ้าไม่ทันระวังแค่พริบตาเดียว ก็จะ ต้องกลายเป็นอาหารของพวกมัน พูดถึงพวกนี้แล้ว….

หยุนหันหน้าไปมองวิ่งหนึ่งกะทันหัน เหมือนมีความคิดอะไร บางอย่าง “ตอนนั้นถ้าไม่มีพี่จึงเป็นช่วยฉันไว้ ฉันก็ออกมาจาก ในนั้นไม่ได้แน่นอน

ลู่จิ่งเซิน

พวกเธอฝึกทหาร เกี่ยวอะไรกับลู่วิ่งเซิน?

บนใบหน้าของจิ้งหนึ่งไม่มีกิริยาอาการใดๆ คุณหญิงย่าจิ้นก ลับหัวเราะและอธิบายไปด้วย

“ประมาณหกเจ็ดปีก่อน จึงเป็นเคยมาที่ประเทศอยู่ช่วงหนึ่ง ในตอนนั้นเจอเธอโดยบังเอิญจึงช่วยเธอไว้พอดี

อ๋อ!

ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง

จิ่งหนึ่งเหมือนจะเข้าใจแล้ว หยุนหัวเราะ “ตอนนั้นฉันแค่ เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จะสู้อะไรเยอะแยะขนาดนั้นได้ ถ้าไม่มีพี่จึงเป็น คอยแอบปกป้องฉันอยู่เบื้องหลัง ฉันคงตายอยู่ตรงนั้นแน่ๆเลย

พูดจบ ก็เหมือนต้องการบอกอะไรบางอย่าง “ตอนนั้นฉันถูก พิษตัวใหญ่กัด ทั้งตัวชาไปหมดขยับไม่ได้เลย พี่จิ้งเซินนี่แหล่ะที่ เป็นคนช่วยฉันดูดพิษออกมาโดยไม่สนใจว่าจะมีอันตราย ยังอยู่เป็นเพื่อนจนทั้งคืน ฉันถึงได้รอดจากความลำบากครั้งนั้นมาได้ เราสองคนยังเป็นเพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาอีกด้วย”

“ฉันก็ว่า คุณสองคนตอนนี้ทำไมถึงสนิทสนมกันมากขนาดนี้ คงจะเป็นเพราะร่วมผจญภัยกันในตอนนั้นล่ะ! ฉันได้ยินมาว่า คุณชายลู่นิสัยเย็นชาไม่ค่อยใกล้ชิดใคร มีแต่คุณที่คุยกับเขาได้ สองสามค่า”

ซูหยุนยิ้มหวาน “พี่จีนเป็นนิสัยเย็นชาที่ไหน? นั่นเป็นเพราะ พวกคุณไม่สนิทกับเขา ฉันว่าเขานิสัยดีมากเลยล่ะ”

“มีแต่คุณนั่นแหล่ะที่คอยว่าเขาดีไปทุกอย่าง” ทุกคนยิ้มแย้มกันอย่างมีความสุข จึงหนิงก็ยิ้มด้วยอย่าง เฉื่อยๆ ในใจรู้สึกเยือกเย็นอย่างบอกไม่ถูก

ในขณะนั้นพอดี คนรับใช้ยกน้ำชาที่เพิ่งชงเสร็จใหม่ๆ ยกมา

เสิร์ฟให้ทุกคน

“ซ้อเล็ก พี่ลองชิมดูนะคะ นี่เป็นชาชั้นเยี่ยมที่ฉันเอามาจากคุณ พ่อ โดยเฉพาะ เขาชอบมากเลยล่ะ ฉันเห็นว่าเป็นชาที่ดี จึงรีบเอา มาให้พวกคุณลองชิมดู”

คุณหญิงย่ายิ้มและกล่าว: “หนูเอาของดีขนาดนี้มาจากคุณพ่อ

เขาไม่ด่าหนูหรือ?”

“ไม่หรอกค่ะ? พ่อหนูเขากตัญญูกับคุณย่ามาก! เขาแค่ไม่ค่อย มีเวลาว่าง ถ้าเขาว่าง ก็เอามาด้วยตนเองแล้ว”

“ปากหวานนะเราอ่ะ”
ทุกคนต่างพากันหัวเราะ คนรับใช้ในน้ำชาให้ทุกๆคน แก้วน้ำ ซาเล็กๆเท่าหัวแม่มือ วิ่งหนึ่งยกขึ้นมาคมดู รู้สึกมีกลิ่นหอมของ ดอกโบตั๋นโชยมาจริงๆ

เมื่อก่อนเธอก็เคยได้ยินชื่อของชาเซียนเหลิน นั่นคือใบชาที่หา ได้ยากมาก ถ้าไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงของประเทศไม่มีทางได้ลิ้ม รสชาติของมันแน่ ตระกูลก็ต้องมีสิ่งนี้อยู่แล้ว แต่จะมีที่คุณปู เท่านั้น

เพราะรู้ว่าเธอและลู่วิ่งเงินต่างไม่ค่อยมีความสนใจกับเรื่อง ของน้ำชาเท่าไหร่ ดังนั้นคุณจึงไม่อยากเอามาให้พวกเขาดื่ม จะทำให้เสียของเปล่าๆ ทุกครั้งที่ตนเองรู้สึกอยากมาก ถึงจะชง ให้ตนเองสักหนึ่งแก้วเท่านั้น

“หนิงหนึ่ง คุณชิมน้ำซาดูว่าเป็นยังไงบ้าง?” คุณหญิงย่ายิ้มให้ เธอและกล่าว

จิ่งหนึ่งได้ชิมดูคำหนึ่ง รู้สึกว่าตอนเข้าไปในปากจะขมนิดๆ จากนั้นจะมีความหอม จะสดชื่นมากกว่าชาแบบอื่นๆ นอกจาก นั้น ไม่มีอะไรที่ไม่เหมือนกัน

เธอรู้อยู่แล้วว่าไม่ควรจะพูดจาตรงไปตรงมาและไม่ไว้หน้ากัน จึงได้แต่ยิ้มนิดๆและพยักหน้า “ดีมากเลยค่ะ เป็นชาที่พิเศษมาก จริงๆ มันไม่เหมือนชาที่เราดื่มกันปกติธรรมดาจริงๆ

คุณหญิงย่าได้ยินเช่นนั้นแล้วรู้สึกพอใจจนยิ้มแย้มออกมา ใน ขณะนั้นพอดี มือคนรับใช้ที่มาเติมน้ำชา ให้เธอเกิดมือสั่น กะทันหัน น้ำชาทั้งเหยือกเกิดสาดใส่บนตัววิ่งหนึ่ง
“ไอยา! คุณทํายังไงเนี่ย? ไม่ลืมตาหรือไง?”

ซูหยุนตะโกนร้องขึ้นมาทันที รีบถามวิ่งหนึ่งว่า “ซ้อเล็ก พี่เป็น ยังไงบ้างคะ? โดนลวกตรงไหนหรือเปล่า?”

ถึงแม้น้ำชาจะร้อนมาก แต่เป็นเพราะจิ้งหนังสายตาและมือไว จึงหลบออกไปเล็กน้อย ดังนั้นก็ยังดีหน่อย บนตัวโดนน้ำชาไม่ มากนัก แค่กระโปรงเปียกตั้งเยอะ ไม่เจ็บมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ”

จิ่งหนิงเพิ่งจะพูดจบ คนรับใช้คนนั้นก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที “ขอโทษด้วยค่ะคุณหญิงลู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษค่ะ”

“พูดคำว่าขอโทษจะมีประโยชน์อะไร? น้ำร้อนลวก โดนซ้อเล็ก แล้วคุณรับผิดชอบไหวเหรอ?” ซูหยุนสายตาดุร้าย

คนรับใช้ยิ่งรู้สึกกลัวมาก ยืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้น ตกใจกลัวจน

สองตาแดงก่ำา สั่นไปทั้งตัว

จิ่งหนิงทนดูไม่ได้ จึงเอ่ยปากห้าม “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่เสื้อผ้า เปียกนิดหน่อยเท่านั้น ไม่เจ็บตรงไหนเลย เธอก็ทำผิดโดยที่ไม่ ได้ตั้งใจ อย่าโทษเธอเลยนะคะ”

เห็นเธอพูดเช่นนี้ ซูหยุนจึงค่อยๆ ใจเย็นลง

คุณหญิงย่าก็ขมวดคิ้วเหมือนกัน และพูดกับคนรับใช้คนนั้น “ครั้งหน้าต้องระวังให้มากกว่านี้ รู้ไหม?”

คนรับใช้พยักหน้า “ค่ะ คุณหญิง ครั้งหน้าดิฉันไม่กล้าทำผิดพลาดอีกแล้วค่ะ”

“ให้หยุนหยุนพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ รูปร่างของพวกคุณก็ ไม่ต่างกันเยอะ เสื้อผ้าของเธอคุณน่าจะใส่ได้

คุณหญิงย่าสั่งให้หยุนพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

จิ่งหนิงมองดูกระโปรงของตนเอง ตรงที่เปียกเป็นส่วนล่างจาก เองลงไป ใส่ไว้อย่างนี้ดูไม่ค่อยดีจริงๆ ดังนั้นจึงพยักหน้า ซูหยุนเห็นแล้ว รีบลุกขึ้นยืน ยิ้มและพูด: เมื่อวานฉันซื้อตัว

ใหม่ๆมาหลายตัวพอดีเลยค่ะ ซ้อเล็ก เดี๋ยวฉันพาไปตอนนี้เลย”