บทที่ 110 ฉลองปีใหม่ด้วยกัน

ออกมาอีกครั้ง ก็ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว

ลู่วิ่งเงินคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว กำลังนั่ง รอเธออยู่ที่โต๊ะ

จึ่งหน่งสูดหายใจเข้าลึกๆ จัดการอารมณ์ ของตนเองให้ดี แล้วเดินเข้าไป

เข้าไปนานขนาดนี้ ไม่เป็นไรใช่ไหม? จังหนังสายหัว ไม่เป็นไรค่ะ”

ตอนนี้พลยังไม่จุด ภายในภัตตาคารมีนัก ไวโอลินทีก้าลังบรรเลงเพลงอันแสนไพเราะ น่าฟัง รอบๆด้านล้วนแต่เป็นแสงเทียนที่โร แมนติก ในแสงสยามราตรีอย่างนี้ น่าหลงใหล ชวนเพ้อฝันเป็นพิเศษ

ลู่จึงเป็นกำลังมองเธอ ยิ้มๆ: “คุณนาย เต้นรําด้วยกันสักหน่อยไหม?”

จึ่งหนังตกตะลึง ฝ่ายชายยืนชนแล้ว เดินมาถึงข้างกาย เธอ โค้งคํานับอยู่ที่ด้านหลัง

เมื่อเธอเห็นมือข้างนั้นที่ด้านหน้าของ ตนเอง ก็ค่อนข้างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ลู่จึ่งเป็น ฉันไม่ได้ใส่ชุดราตรี “ผมก็ไม่ได้ใส่สูท”

เขาไม่สนใจ ยังคงจับมือของเธอ ดึงให้ เธอลุกจากเก้าอี้

เสียงไวโอลินเนิบนาบนุ่มนวล คนสอง คน สวมเสื้อขนเป็ดกำลังเต้นรำอยู่ด้วยกันบน ที่ว่างด้านหน้าของภัตตาคาร คงจะเหมาสถาน ที่ไว้แล้ว ชั้นนี้จึงไม่มีลูกค้า ลมหนาวเย็นของ เดือนสิบสองโดนกระจกแก้วตัดขาดอยู่ ภายนอก ไม่นึกเลยว่าจะมีความรู้สึกที่อบอุ่น สบายใจเป็นพิเศษอย่างนี้ให้กับพวกเขา

จิ่งหนิงโดนเขาจูงมือเอาไว้เต้นรำตาม เขาอย่างช้าๆ ฝ่ามือที่อบอุ่นของฝ่ายชาย สามารถรู้สึกได้ถึงพละกำลังในฝ่ามือนั้นได้ อย่างชัดเจน

เนื่องจากเศษกระดาษแผ่นนั้นในตอน แรก ใจของเธอยังคงกระสับกระส่ายอยู่บ้าง ไม่นึกว่าในสภาพแวดล้อมอย่างนี้ จะค่อยๆ คลายกังวลได้แล้ว

“คุณคิดอะไรอยู่?”

จู่ๆ จึงเขินก็ถามข้น

จังหนิงได้สติกลับมา รีบสายหัวทันที

“ไม่มีอะไรค่ะ”

ลู่วิ่งเชินมองเข้าไปในดวงตาของเธอ อย่างล็ก ง

จังหนิงโดนเขามองก็ค่อนข้างอึดอัด จึง หันหน้าหนิเล็กน้อย ถามเบาๆ “ทําไมคะ?”

ผมไม่ชอบท่าทางใจลอยของคุณ”

จิ่งหนังตกตะลึง

แล้วก็ ได้ยินฝ่ายชายพูดต่อ: “ราวกับว่า ผมไม่มีเสน่ห์อย่างชัดเจน จิ่งหนิง:

สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหว “ฮ่าๆ” หัวเราะ เบาๆออกมา เม้มปาก ยิ้มๆ “ไม่ใช่สักหน่อย คุณมีเสน่ห์มากเลย

สายตาของฝ่ายชายเป็นประกาย

“ฉันแค่ไม่ค่อยชิน หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้ ฉลองปีใหม่อย่างจริงจัง แต่ก่อนไม่นอนด โทรทัศน์อยู่ในห้องคนเดียวก็หลับไปเลย จู่ๆ วันนี้เป็นอย่างนี้ ทำให้ตอนนี้ฉันปรับตัวไม่ค่อย ได้”

ดวงตาของฝ่ายชายลึกซึ้งเล็กน้อย

ในแววตาที่ลึกล้ำคู่นั้น มีบางอย่างที่เธอ บอกไม่ถูก แล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ที่หลาก หลาย

“วางใจเถอะ ต่อไปวันนี้ของทุกๆปี ผมจะ อยู่กับคุณ จะไม่ให้คุณเก็บตัวดูโทรทัศน์อยู่ใน บ้านคนเดียวอีกแล้ว”

งหนังตกตะลึงเล็กน้อย เงยหน้ามอง เขา แค่เห็นท่าทางที่จริงจังของเขา ไม่เหมือน กําลังล้อเล่น

เธอก็ใจอ่อนยวบเล็กน้อย ยิ้มๆ

“ขอบคุณค่ะ”

“ปิง—!

เสียงดังดังขึ้น จู่ๆด้านนอกก็จุดพลุ เสียง ไวโอลินหยุดลงทันที นักไวโอลินวางไวโอลิน ลงแล้วเดินเข้ามา ยิ้มแล้วพูดขึ้น: “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง งานดอกไม้ไฟเริ่มขึ้นแล้วครับ”

ลู่จิ่งเซินพยักหน้า โบกมือให้เขาถอย ออกไป แล้วดึงจิ่งหนึ่งเดินไปที่หน้าต่าง

เพียงเห็นไม่ไกล พลราวกับไฟ แต่ละ ดอกๆ บานสะพรั่งอยู่กลางอากาศ

สีฟ้าสีเหลืองสีขาวสีม่วงสีเขียว…..ผสม ผสานปนเปอยู่ด้วยกันอย่างนับไม่ถ้วน สุดท้าย ก็กลายเป็นประกายดอกไม้ไฟที่สว่างพราง พราวอยู่ทั่วท้องฟ้า แวววาวบานสะพรั่ง

แม้แต่จิ่งหนึ่งที่ไม่ชอบความอึกทึก ครึกโครมเสมอมา ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตื่น ตะลึงกับฉากที่อลังการอย่างนี้ ตาเบิกกว้างอยู่ ใกล้ๆบนกระจกแก้ว ร้อง “ว้าว” ออกมาเบาๆ

ลู่วิ่งเขินกอดเธอเอาไว้จากด้านหลัง วาง หัวลงบนไหล่ของเธอ

“สวยไหม?”

“อืม สวยมาก”

ถ้าชอบ ผมจะจุดให้คุณดูทุกปีเลย

วิ่งหนังตกตะลึง

หันมามองเขาอย่างเหลือเชื่อ

“นี่คุณตั้งใจจุดพลุให้ฉัน?”

ลู่จิ่งเชินยิ้มๆ พยักหน้า

จังหนิง: “

เธอไม่รู้ว่า แม้ลานกว้างๆที่นอกเมืองจะ สามารถจุดพลุได้ แต่ก็จุดแค่พลธรรมดาๆเพื่อ ความคึกคักเท่านั้น จะเหมือนคืนวันนี้ได้ที่ไหน กัน ดอกไม้ไฟที่สวยงามเป็นประกาย แทบจะ สามารถใช้คําว่ายิ่งใหญ่มโหฬารมาอธิบายได้

เลย

บางส่วนในใจ จมลงไปในความเงียบ

จิ่งหนิงก้มหน้าเล็กน้อย ครู่หนึ่ง ก็เงย หน้า นมา เบ้าตาแดงระเรือเล็กน้อย

“ขอบคุณนะคะ”

ลู่จิ่งเซ็นมองแล้วอบอุ่นหัวใจ

“ไม่ต้องเกรงใจผมอย่างนี้หรอก

เขายื่นมือ ไปลบรอยแดงๆที่หางตาแทน ฝ่ายหญิง พูดเสียงทุ้ม: “หวังว่าต่อไปในทุกๆปี พวกเราก็จะมีความสุขด้วยกันอย่างนี้นะ

จิ่งหนิงมองเขา ครู่หนึ่ง ก็พยักหน้าอย่าง

แน่วแน่

“อืม”

พลุจุดไปครึ่งชั่วโมงเต็มๆ

ตอนที่จุดเสร็จ ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี เสียงนาฬิกาของปีใหม่ ง น ฝ่ายชาย โอบเธอจากด้านหลัง พูดเบาๆที่ข้างหูเธอ “ภรรยา สวัสดีปีใหม่!”

ใจของจิ้งหนิงอ่อนยวบไปหมด เผยอา ปาก แล้วก็พูดด้วยเสียงทุ้ม: “สวัสดีปีใหม่”

และตอนนี้ ในมุมมืดที่พวกเขาไม่รู้ตัว ร่างของผู้ชายที่อ้างว้างคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น มองร่างของคู่นั่นที่กำลังกอดกันอยู่ใต้ดอกไม้ ไฟ ดวงตาทีเลิกบนเล็กน้อยเย็นยะเยือก ราวกับน้ำแข็ง

มีพนักงานเดินเข้ามา เตือนขึ้น: “คุณ ผู้ชาย ที่นี่โดนเหมาไปแล้ว คุณเข้ามาไม่ได้ เขาหันกลับไปมองพนักงานคนนั้นอย่างเย็น ชา

พนักงานเห็นหน้าของเขาอย่างชัดเจน อ้าปากกว้างอย่าง นตกใจ

แล้วก็ เห็นเขาหมุนตัวเดินออกไปข้าง นอก อย่างรวดเร็ว ร่างก็หายไปในความมืด แสงส่องไม่ถึงแล้ว

หลังจากนั้นกลับมาได้อย่างไร จึงหนังก็ แทบจะลืมไปหมดแล้ว

เธอง่วงเหลือเกิน หลังจากดูพลเสร็จแค่ นรถ ก็หลับไปเลย

ตื่นขึ้นมาอีกที เป็นเช้าของวันที่สองแล้ว เธอนอนอยู่บนเตียงใหญ่นุ่มๆ ผู้ชายข้างกายที หลับตาอยู่ ใบหน้าที่หล่อเหลาท่ามกลางแสง ยามเช้าแพร่กระจายประกายของความอบอุ่น อ่อนโยนออกมา กําลังหลับสนิท

เธอหรี่ตาลง ยันตัวขึ้นเตรียมจะลุกจาก

เตียง แต่ทว่าเพิ่งจะขยับ ฝ่ายชายก็ยกมือขึ้น มาดึงกลับไป

“นอนต่ออีกหน่อย”

เสียงของผู้ชายในตอนเช้ายังคงมา พร้อมกับความแหบพร่าที่ดึงดูดใจอยู่เล็กน้อย

ซึ่งหนึ่งยิ้ม “ไม่เข้าแล้ว ฉันจะไปดูเหยา เหยาหน่อย” “เธอไปแล้ว ”

งหนิงตกตะลึง

ในที่สุด จึงเชินก็ลืมตาในแววตาที่ลึกล้ำ คู่นั่นยังคงอ่อนเพลียขี้เกียจที่ต้องดินเข้าอยู่ นิดหน่อย แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนหัว พูด เรียบๆ: “ไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุณหลับสนิท มาก ก็เลยไม่ได้บอกคุณ”

“เธอไปไหนแล้ว?”

ลู่จึงเป็นไม่ได้พูดอะไร

แต่สายตาคู่ น าลังพูดอย่างชัดเจน ว่า เขาจะรู้ได้อย่างไร? หัวเหยาไม่ใช่ภรรยาเขาสักหน่อย ทําไม

เขาต้องสนใจว่าเธอจะไปไหน?

นี่จิ่งหนึงถึงมีปฏิกิริยากลับมา คําถามนี้ ไม่ควรถามเขา รีบปีนขึ้นไปหยิบมือถือมาโทร หาเธอ

โทรศัพท์ดังอยู่ครู่หนึ่งจึงมีคนรับ อีกด้านเสียงใสๆของหัวเหยาแพร่เข้ามา

“หนิงหนิง ตื่นแล้วเหรอ?”

“เธอไปไหนแล้ว?”

“กลับบ้าน”

“กลับบ้าน?”

“ใช่น่ะสิ พ่อลูกจะโกรธกันข้ามคืนได้ไง ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็เป็นวันแรกของปีใหม่ ฉัน ต้องกลับมาฉลองปีใหม่กับพ่ออยู่แล้ว”

จังหนัง: ….

“ก็ได้! แค่เธอไม่มีเรื่องอะไรก็ดีแล้ว

“สบายใจได้! อย่าเป็นห่วงฉันเลย ฉัน สบายดีมากๆ สวัสดีปีใหม่นะ! วางแล้วนะจ๊ะ”

จิ่งหนิงยิ้มๆ “จ้า สวัสดีปีใหม่”

วางโทรศัพท์แล้ว เธอก็เป่าปากอย่าง คลายกังวล ไปบ้วนปากล้างหน้าในห้องน้ำ

และอีกด้านหนึ่ง หัวเหยาวางมือถือลง มองผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาด้านหน้า สีหน้า หม่นหมองลงทันที

“พ่อคะ หนูไม่แต่งงานกับเขานะ พ่อเล็ก ล้มความตั้งใจไปเถอะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ