บทที่450 เธอจึงแล้ว

ขยี้ตาดูเวลาปรากฏว่าเป็นเวลาบ่ายสี่โมงครึ่งแล้ว

เธอลุกจากเตียงและเดินออกจากห้อง เห็นจี้หลินยวนหยิบ บัตรเชิญบนโต๊ะขึ้นมาและมองดูด้วยความอยากรู้

“เพื่อนคุณแวะมาเมื่อตอนเที่ยง เธอเอาอันนี้มาให้คุณ

หัวเหยาหลุดคำพูดอย่างเฉื่อยชาและหันหลังกลับไปที่ห้อง

จี้หลินยวนมองดูเธอแล้ววางการ์ดลงบนโต๊ะและถาม: “วันนี้ คุณไม่ได้ออกไปไหนเลยเหรอ?”

หัวเหยาพูดอย่างไม่มีอารมณ์: “ก็คุณบอกว่าไม่ให้ออกไปวิ่ง เล่นมั่วชั่วไม่ใช่เหรอ?”

อันที่จริงเธอรู้สึกง่วงเล็กน้อยและเธอไม่ได้สนใจทิวทัศน์ที่นี่

ดังนั้นเธอจึงขี้เกียจเกินกว่าที่จะออกไปไหน จู่ ๆ จี้หลินยวนกลับยิ้ม มุมริมฝีปากยกขึ้นและรอยยิ้มนั้นดูเล่น

ราวกับว่ารู้สึกพอใจเป็นอย่างมากที่เธอเชื่อฟัง

เขาถอดเสื้อนอกโยนทิ้งนั่งลงบนโซฟาแล้วเอื้อมมือไปกวัก

มือเรียกเธอ “มานี่สิ

หัวเหยาหรี่ตามองเขา
หลังจากนั้นไม่นานก็เดินเข้าไปอย่างช้าๆ

เธอเดินเข้าไปและหยุดตรงหน้าเขา ทันใดนั้น หลินยวนก็ จับมือของเธอและในวินาทีถัดมามีวัตถุเย็น ๆ สวมที่ข้อมือของ เธอ

หัวเหยารู้สึกเย็นกับสิ่งนี้และรู้สึกหายง่วงเหงาหาวนอนทันที เมื่อยกมือขึ้นก็พบกับมันเป็นสร้อยข้อมือที่สั่งทำขึ้นอย่าง

ประณีตมากซึ่งฝังด้วยอัญมณีสีฟ้าอมเขียวรูปดาวสามดวง ถึงจะ ไม่หรูหรา แต่ก็สวยสดมาก หากตัดสินจากฝีมือเพียงอย่างเดียว ก็ต้องมีค่ามากแน่ ๆ

เธอสะดุ้งเล็กน้อยและถาม: หมายความยังไงคะ?

จี้หลินยวนพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาะ “มีคนให้มา บอกว่ามันมีชื่อ ว่า “Galaxy Star” รู้สึกว่ามันเหมาะกับคุณก็เลยให้คุณเอากลับ

ไป”

“อือ”

หัวเหยานิ่งไป “ยังมีอะไรอีกไหมคะ? ถ้าไม่มีฉันจะกลับห้อง

แล้ว”

จี้หลินยวน โบกมือไปมา

หัวเหยาหันหลังแล้วกลับห้องนอน

เข้าห้อง ล็อกประตู

ในพื้นที่ที่เป็นของเธอคนเดียว ใบหน้าที่สงบ แต่เดิมของเธอก็ขยับเล็กน้อยและมุมปากของเธอยกขึ้นอย่างไม่สามารถยับยั้ง ได้ เธอยกมือขึ้นและมองดูสร้อยข้อมือขาวกระจ่างบนข้อมือ อย่างละเอียด

อัญมณีสีน้ำเงินฝังอยู่บนสร้อยข้อมือทองคำขาวเมื่อมอง ใกล้ ๆ จะมีแสงจาง ๆ ไหลผ่านอัญมณีสวยงามมาก

บางสิ่งที่แผ่วเบาค่อย ๆ เติบโตขึ้น ในใจของเธออย่างแปลก

ประหลาด

ตอนนี้เสียงของจี๋หลินยวนยังลอดเข้ามาจากนอกประตู

“อย่าเพิ่งนอนนะ เก็บของแล้วออกไปกินข้าวกับผม

หัวเหยาวางมือลงและเหมือนจะคิดอะไรออกในทันใดนั้น เธอกำลังจะพูดก็ได้ยินหลินยวนพูดเสริมขึ้น: “แค่เราสองคน

คำที่อยากจะพูดถูกกลืนกลับไปในทันที

ครู่หนึ่งจึงพูด “ค่ะ”

ทั้งสองเดินลงบันไดด้วยกันและทานอาหารที่ร้านอาหาร ตะวันตกแบบเปิดโล่งในวิลล่า

ผ่านไปครึ่งมื้อ หัวเหยาก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่แผดเผาอยู่ข้าง หลัง เธอจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆ

เธอเห็นหลี่ม่านซินนั่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาล้อมรอบไปด้วย กลุ่มชายหนุ่มและหญิงสาว เมื่อพิจารณาจากเสื้อผ้าและการแต่ง กายเพียงอย่างเดียวจะเห็นว่าพวกเขาเป็นศิลปินทั้งหมด บทสนทนาที่ลอยมาตามสายลมก็ล้วนแล้วแต่เป็นหัวข้อทางศิลปะ ทั้งนั้น

หัวเหยายิ้มให้เธอด้วยความเกรงใจ

อย่างไรก็ตามเรื่องที่ยากจะเห็นก็คือหม่านซิน ไม่มองเธอ กลับแต่จ้องเขม็งไปที่สร้อยข้อมือที่ข้อมือเธอ

เธอหันหน้าไปด้วยความประหลาดใจและมองไปที่ หลิน

ยาน

เห็นเพียงชายหนุ่มกินสเต็กด้วยท่าทางสง่างามราวกับว่าไม่ ได้สังเกตเห็นหลี่ม่านซินที่นั่งอยู่ไม่ไกลนั้นเลย

ไม่นานหลมานซิน ก็เดินเข้ามา

“หลินยวน บังเอิญจัง พวกคุณก็มากินข้าวที่นี่เหรอ?”

จี๋หลินยวนเหมือนจะเพิ่งเห็นเธอ เขาจึงหยิบผ้าเช็ดปากขึ้น มาเช็ดปากและพูด: “ใช่ คุณมีปาร์ตี้กับเพื่อนเหรอ?”

หลี่ม่านซินพยักหน้าและยิ้มอย่างอ่อนโยน เดิมทีร่างผอม บางยิ้มออกมาแบบนั้นและมันยิ่งดูน่าสงสารยิ่งกว่า

“คืนนี้คุณจะมาไหม?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วย ความคาดหวัง

ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของหัวเหยาหรือเปล่า เธอรู้สึกจริง ๆ ในขณะนั้นว่า หลินยวนดูเหมือนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย

จากนั้นก็พยักหน้า “โมง?”
ความสุขบนใบหน้าของหม่านชินปรากฏขึ้นจนแทบจะไม่ สามารถปกปิดได้ เริ่มตอนสามทุ่มค่ะ

“ได้! ผมจะไป”

“งั้นฉันจะรอคุณนะ”

พูดจบเธอก็สบตาของจี๋หลินยวนอย่างลึกซึ้ง จากนั้นสายตา ของเธอก็เหลือบไปยังหัวเหยาข้างๆ เขาโดยไม่หยุดและหันหลัง และเดินกลับไป

หัวเหยาถูกมองข้ามอย่างสิ้นเชิงตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าเธอไปทำอะไรให้

ทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้ว โต๊ะของหลี่ม่านซินยังคงรับประทาน อาหารอย่างมีความสุข ผู้หญิงที่อ่อนโยนและอ่อนแอรายล้อมไป ด้วยกลุ่มชายและหญิงแปลก ๆ และมีเสียงหัวเราะเบา ๆ มันควร จะเป็นภาพที่แปลกมาก แต่มันดูกลมกลืนกันมาก

จี้หลินยวนจูงมือเธอแล้วพูด “มองอะไร? ไปเถอะ!”

หัวเหยาจึงได้สติและถูกเขาจูงมือออกไป

สายตาที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงแผดเผาตลอดเวลาเหมือนเข็มที่ ทิ่มแทงซึ่งทำให้เธออึดอัดมาก

ทั้งสองไม่ได้กลับโรงแรมแต่ไปพายเรือในทะเลสาบธรรมชาติ ในวิลล่า

ทะเลสาบมีความใสมากและเห็นปลาตัวเล็ก ๆ ว่ายน้ำได้จางๆ ทำให้เห็นว่าการรักษาสิ่งแวดล้อมทำได้ดีมาก ทั้งสองคนพาย

เรือไม้ไปจนถึงกลางทะเลสาบก่อนจะหยุดเมื่อมองไปรอบ ๆ จะ เห็นภูเขาที่อยู่ไกล ๆ และสายลมยามเย็นก็ชื่นใจมาก หัวเหยาเขยิบไปที่หัวเรือ และยื่นมือลงไปวักน้ำในทะเลสาบ

เธอช้อนปลาทองตัวสีแดงสดใสไว้ได้ในมือราวกับปาฏิหาริย์

อย่างไม่น่าเชื่อ ทันใดนั้นก็มีความสุขมาก

“นี่! คุณดูสิ ฉันจับปลาน้อยได้ตัวหนึ่งด้วย

จี้หลินยวนวางไม้พายแล้วเดินไปข้างเธอแล้วยกมุมปากเล็ก

น้อย

“อยากจะหาอะไรมาใสไหม?”

“อยากค่ะ! อยากแน่นอน!”

เมื่อความไร้เดียงสาเหมือนเด็กถูกกระตุ้นมันจะตื่นเต้นเป็น พิเศษ

เมื่อหลินยวนเห็นแบบนี้เขาก็ไม่ได้พูดอะไร รีบกลับไปที่เคบิน เรือและหยิบขวดน้ำแร่ หลังจากนั้นก็เปิดเพื่อเทน้ำออกเขาก็เติม น้ำในทะเลสาบครึ่งขวดซึ่งทำให้เธอสามารถใส่ปลาลงไปได้

“เร็ว! ลองดูสิว่าจะจับได้อีกไหม

หัวเหยาที่ได้ลิ้มรสความหวานครั้งหนึ่งเห็นได้ชัดว่าเขารู้สึก ตื่นเต้นและเธอก็อยู่ที่หัวเรือและตกปลาในทะเลสาบไม่หยุด

จี้หลินยวนไม่ได้ห้ามเธอ วันนี้เขาไม่ค่อยพูดจาและนั่งอยู่ข้างๆ ถือน้ำและมองเงียบ ๆ แต่ผ่านไปนานจับไม่ได้

อันจริงมีความว่องไวและขนาดใหญ่มาก ปลาด้วยนั้นยากมาก เป็นเพียงความโชคดีได้มา เหยาเข้าใจนี้อย่างนั้นเมื่อสุดท้ายแล้วไม่สามารถตกได้ นัก

เธอเล่นเหนื่อยและเลียนแบบจิ้นหลินยวนนั่งลงหัวเรือ

ยืด“นี่สบายดีจัง รู้สึกผ่อนคลาย

จี้หลินยวนพยักหน้า ช่วง

สบาย”

หัวนี้มานานแล้ว

เมื่อคิดถึงหม่านหิน ที่แปลกประหลาดเมื่อครู่ เธอก็อดจะหน้า นิ่วคิ้วขมวดได้

“ผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นอะไรกับเธอชอบคุณ?

หลินยวนไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากนัก เพียงแค่มองเธออย่างแยแส
“แล้ว?”

หัวเหยาเบิกตาโพลง

“คุณหึงเหรอ?”

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป ครู่หนึ่งแล้วจึงส่งเสียง

“หึงกับผีสิ”

อย่างไรก็ตามอารมณ์ก็แย่ลงอย่างกะทันหัน

จี้หลินยวนอธิบาย: “พ่อของเธอเคยมีบุญคุณกับผม ผมก็แค่ ไม่อาจทําให้เธอเสียหน้าเพราะเห็นแก่พ่อของเธอ ส่วนเรื่องอื่น ไม่มีทางเป็นไปได้ แล้วยิ่งพวกเราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้ว เธอเองก็มีคู่หมั้นแล้ว วันนี้ที่รับปากไปก็เพราะเคยรับปากพ่อของ เธอไว้ว่าจะช่วยเหลือเธอ แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะมี ความเป็นไปได้อย่างอื่น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ