บทที่ 922 สัตว์ร้ายตัวนี้

“อะเฉียว เธอรับปากจะแต่งงานกับฉันแล้ว เธอรับปากจะ แต่งงานกับฉันแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”

เฉียวเองก็รู้สึกตื่นเต้น

ถึงแม้ว่าเมื่อครู่กู้ซื้อเฉียนจะยังไม่อธิบายเรื่องที่ติดค้างในใจ เธอ แต่เธอก็ไม่เสียใจกับการตัดสินใจครั้งนี้

ภาพของพวกเขาสองคนที่อยู่ด้วยกันในอดีต ผุดขึ้นมาในหัว เธอราวกับภาพยนตร์

เธอคิดว่าเธอควรจะเชื่อความรู้สึกในตอนนี้

ชีวิตคนเรานั้นสั้นเพียงไร ทำไมจะต้องเสียเวลาให้กับความ เข้าใจผิดและการพลัดพรากที่ไม่สำคัญแบบนี้ด้วย?

ทั้งสองเข้าสวมกอดกันด้วยความดีใจ โดยมีจิ่งหนิงและกลุ่ม เพื่อนมองดูด้วยความตื่นเต้นอยู่ข้างๆ

หัวเหยาพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “สำเร็จแล้วๆ คิดไม่ถึงว่าชีวิตนี้จะ ได้เห็นฉากในตำนานแบบนี้ เรียกได้ว่าประทับใจจริงๆ!”

จิ่งหนิงยกมุมปากยิ้มและพูด: “ตอนนี้ก็จบแล้ว พวกเขาสอง คนสําเร็จแล้ว ที่เหลือก็รอดูพวกเธอแล้วนะ”

พูดแล้วก็หันไปมองหลินซง

หลินเซินจุ้นหน้าแดงเล็กน้อยและกระแอมเบา ๆ “ใกล้แล้ว ผมจะรีบเตรียมการ

จนทำให้สาวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ อายม้วนหน้าแดง

นี่เป็นภาพการสารภาพรักและขอแต่งงานที่ประสบความ สําเร็จ

จึงหนิงเห็นทั้งสองคนกอดกันกลมแบบนั้น ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า บางทีตอนนี้พวกเขาจะออกไปเป็นการชั่วคราวก็คงไม่ผิดอะไร

เป็นเพราะการพลัดพรากและความสูญเสียที่ผู้คนรู้ว่าการได้ อยู่ด้วยกันนั้นมีค่าเพียงใด

ทันใดนั้นนิ้วของเธอก็อุ่นขึ้น เธอหันหน้าไปเจอกับใบหน้าอัน หล่อเหลาไร้ที่ติของลู่วิ่งเป็น

คืนนี้ชายหนุ่มดูมีความสุขมาก ใบหน้าที่เดิมที่ดูเย็นชาแต่ดู

อ่อนโยนเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัดภายใต้แสงไฟนั้น และมันเป็น

ความอ่อนโยนที่หาได้ยาก

เขากุมเธอแล้วพูดเบา ๆ “หนิงหนิง ผมโชคดีจริง ๆ” จิ่งหนิงเลิกคิ้วอย่างงง ๆ “ทำไมจู่ ๆ ถึงรู้สึกแบบนั้นคะ?”

ลู่วิ่งเซินหันหน้ากลับไปมองเธอด้วยรอยยิ้มที่ลึกซึ้งในแววตา

“ไม่ ผมรู้สึกอย่างนั้นมาตลอด

“ตั้งแต่วันนั้นที่ได้พบคุณก็รู้สึกอย่างนั้นมาตลอด เพราะคำพูดนี้ของเขา ทำให้จิตใจของสิ่งหนึ่งจู่ ๆ สั่นไหว อย่างรุนแรง
ราวกับจะจมลงไปในเบ้าตาลึกของเขา

ในขณะนี้จู่ ๆ มีเสียงตะโกนละกรีดร้องอยู่รอบ ๆ เธอเงยหน้าขึ้นมองจึงพบว่าที่จริงกู้ซือเฉียนกับเฉียว กำลังจูบ

กัน

หลินซงและพวกกำลังผิวปากอยู่ข้างๆ และดูเหมือนเฉียวจะ เขินอายจึงทําได้เพียงปล่อยให้กู้ซื้อเฉียนจูบสักพักแล้วค่อยผล ออกจากตัวเขา

กู้ชื่อเฉียนอุ้มเธอขึ้นมาจากด้านข้าง

ทุกคนร้องเชียร์ “แต่งงานๆ ๆ ๆ!”

เฉียวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาใช้มือกุมหน้าอย่างทนไม่ได้ และตะโกน: “พวกคุณเลิกพูดได้แล้ว!”

กู้ซื้อเฉียนเองก็ยิ้มและพูดกลับ “ได้ไม่พูดแล้ว เดือนหน้าเรา

แต่งงานกันเถอะ!!

“จริงเหรอ?”

ข่าวดีมาอย่างกะทันหันจนทุกคนไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ กู้ซื้อเฉียนพยักหน้า “อือ ถึงเวลาพวกนายอย่าลืมมาด้วยล่ะ

หัวเหยาพูดพร้อมกับหัวเราะนำ “ไปแน่นอน!” พวกเขาพูดคุยเสียงดังพักใหญ่ก่อนจะออกไปกินมื้อดึก สุดท้ายงานฉลองที่ที่มีชีวิตชีวานี้ก็ดำเนินไปจนสองทุ่ม
ตอนที่วิ่งหนิงกลับไปที่ห้องตาก็แทบจะลืมไม่ไหวแล้ว เธอมึนงงและรู้สึกอยากจะนอนหลับลงบนเตียง แต่พอหัวถึงหมอนก็ถูกลู่จึงเป็นลากขึ้นมา

“ที่รัก ไปอาบน้ำ”

จิ่งหนิงโบกมือไปมา “วันนี้ฉันไม่อาบ ฉันอยากนอน

พูดจบก็หันไปและคลานไปหัวเตียง

เวลานี้จู่ ๆ เงาก็ตกลงมาเหนือศีรษะของเธอ

ลู่จึงเป็นวางมือทั้งสองข้างที่ไหล่ของเธอ มองดูเธอจากมุมบน แล้วถาม: “เหนื่อยเหรอ?”

จิ่งหนิงกะพริบตามองที่เขาและพยักหน้า

“งั้นฉันช่วยอาบให้เธอ?”

คำพูดของเขาทำให้เธอตกใจ

เธอดึงผ้าห่มและห่อตัวเอง โดยไม่รู้ตัว “ไม่เอา”

“ทําไมไม่เอา?”

เขาเปิดผ้าห่มและแกะเธอออกจากผ้าห่มเหมือนแกะออกจาก เปลือกและถามไปด้วย “สามีช่วยอาบน้ำให้ไม่ดีเหรอ?”

“ไม่ดี ฉันไม่อยากให้คุณอาบ

“ทําไมไม่ดี?
จิ่งหนิง: “.…”

คนคนนี้ยังจะมีหน้ามาถาม?

เมื่อก่อนหลายต่อหลายครั้งเวลาเขาบอกจะช่วยเธออาบน้ำ แล้วสุดท้ายมันเป็นการอาบน้ำที่ไหนกัน?

เมื่อคิดถึงภาพเหล่านั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงไปถึงหูและ ไม่สนว่าเขาจะยังยืนกราน เธอคลานเข้าไปข้างในขณะดึงผ้าห่ม

“คุณอย่ารบกวนฉัน ฉันจะนอน ถ้าคุณอยากอาบก็ไปอาบเอง

พูดจบก็ม้วนตัวเป็นหนอนอยู่ในผ้าห่ม

ลู่วิ่งเซินเห็นเธอปฏิเสธแบบนี้ก็จนใจ ทำได้เพียงปล่อยมือและ

ลุกขึ้นยืน

แต่ก็ถามขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ถอดใจ “ไม่อาบจริงนะ?”

“ไม่อาบ”

เสียงลืมง่ของหญิงสาวลอดออกมาจากผ้าห่ม

เขาอดยิ้มไม่ได้และดึงผ้าห่มเบาๆ และสั่ง “อย่าคลุมแน่นเกิน

ไป เดี๋ยวเป็นลมหรอก”

และพูดขึ้นอีก: “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ลากคุณไปอาบน้ำหรอก เด็กดี คุณนอนก่อนเถอะ”

จึงหนิงโผล่หัวออกมาและรู้สึกโล่งใจที่เขายอมแพ้แล้วจึงถอน หายใจโล่งอก
ลู่วิ่งเซินหันและเดินไปที่ห้องอาบน้ำ

จิ่งหนิงง่วงจริงๆ ซึ่งปกติแล้วต่อให้งานยุ่งแค่ไหนเธอก็ไม่นอน ตึกเกินเที่ยงคืน วันนี้กลับเที่ยวเล่นจนถึงตีสอง และนาฬิกา ชีวภาพได้กระตุ้นให้เธอพักผ่อนมานานแล้ว

ดังนั้น พอเธอล้มตัวลงนอนครู่หนึ่งก็หลับไป

และไม่รู้ว่านานแค่ไหน ในระหว่างที่งัวเงียอยู่นั้นก็รู้สึกว่ามี อะไรนุ่มนิ่มคร่อมเธออยู่

เธอกระแอมเบาๆ และยื่นมือออกไปผลักโดยไม่รู้ตัวและร้อง

ออกมาด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ “อย่ายุ่ง ฉันจะนอน

มีน้ำเสียงแหบพร่าของชายหนุ่ม “เธอหลับไปสิ ไม่เป็นไร”

จิ่งหนิงขมวดคิ้วและลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก

ก็เห็นชายหนุ่มกำลังคร่อมตัวเธอและทำเรื่องบางอย่างที่ เหมาะสมกับเด็ก

เธอหน้าแดงด้วยความละอายและผลักเขาออกไป

“คุณทำอะไรน่ะ?”

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่วางมือบนหน้าอกของชายคนนั้น เขาก็ จับมันและยกขึ้นไปที่ศีรษะของเขา

ลู่วิ่งเซินมองเธอด้วยรอยยิ้มลึกซึ้งเพราะเขาเพิ่งอาบน้ำ ยังคง มีความชื้นจางๆ อยู่บนร่างกายของเขาผสมกับกลิ่นหอมของเจล อาบน้ำ ซึ่งเป็นสิ่งล่อใจที่ต่างออกไป
เขายิ้มเล็กน้อยและพูด: “คู่สามีภรรยาอยู่ด้วยกันกลางดึก เธอว่าควรจะทําอะไรล่ะ?”

จิ่งหมิงโกรธมาก “ลู่จิ่งเป็น ฉันไม่ทำ! ฉันง่วง ฉันอยากนอน!” ลู่จึงเป็นพยักหน้า “เธอก็นอนไปสิ ผมทําเอง ผมบอกแล้ว ไม่ เป็นไร”

“คุณ!”

แต่ไม่ว่าเธอจะต่อต้านอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

เธอไม่สามารถขยับหรือปฏิเสธชายคนนี้ได้เมื่อเขากลายร่าง เป็นสัตว์ร้าย

ดังนั้นในท้ายที่สุดสิ่งหนึ่งจึงต้องตอบโต้ มันเป็นความจริงที่ทั้ง สองอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานและเขารู้จุดอ่อนไหวเกือบทั้งหมด ในร่างกายของเธอดีกว่าเธอด้วยซ้ำ

จนกระทั่งสองชั่วโมงต่อมาเธอจึงได้ผลักเขาออกไปอย่าง เหนื่อยหอบ

“ลู่วิ่งเซิน คุณเป็นสัตว์ร้าย!”

ชายคนนั้นกระซิบขณะจูบคิ้วและตาของเธอ “อือ ผมเป็นสัตว์

ร้ายแค่กับคุณเท่านั้น”

ค่ำคืนที่ยุ่งเหยิง

เช้าวันต่อมา

แน่นอนว่าวิ่งหนึ่งตื่นสาย
กว่าเธอจะตื่นก็เป็นเวลาสายมากแล้ว

เธอดูเวลาและตกใจและรีบพลิกตัวออกจากเตียง

หลังจากออกมา เดิมทีเธอคิดว่าตัวเองจะออกมาช้าสุดแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม เห็นชัดๆ ว่าเมื่อคืนทุกคนแยกย้ายกันไม่ได้อีก มากนัก แต่วันนี้กลับยังไม่มีใครตื่นเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ