บทที่ 105 ลูกโทรมา

ลู่จึ่งเป็นมองไปที่เธออย่างล้ำลึก

“มีแค่นี้หรือ ? ”

“ถ้าไม่อย่างงั้น ? คุณคิดว่าเป็นเรื่อง อะไร ? ”

“ไม่มีอะไร”

นัยน์ตาเขาฉายแววซับซ้อน กำลังปกปิด อะไรบางอย่างอย่างเห็นได้ชัด และจังหนิง แอบบีบปลายนิ้วของเธอแน่น ในใจเกิดความ รู้สึกสับสนอย่างไร้สาเหตุ

แด่เธอปกปิดความรู้สึกได้ดีมาโดยตลอด หลังจากที่เธอกรอกสายตาสักพัก เธอก็สงบ ลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าไม่แสดงจุดบกพร่อง แม้แต่น้อย

“เจออะไรที่น่าสนใจรึเปล่า”

“ค่ะ เจอแล้ว” เมื่อพูดถึงตรงนี้ จึงหนิงก็ไม่มีอะไรต้อง ปิดบัง และหยิบภาพที่ดา ให้เธอออกมา

“มีคนทําอะไรบางอย่างกับรถ แม่ของ ฉันขับ ผ้าเบรกก็ถูกตัดออก ฉันคิดว่านี่เป็น สาเหตุของอุบัติเหตุ

นัยน์ตาของลู่จิ้งเซินสั่นเครือ

สายตา ความเย็นชาล่องลอยอยู่อย่าง เบาบาง

“อยากให้ผมช่วยไหม

“ไม่ต้อง ! ”

จังหนิงตอบอย่างเรียบง่าย “เรื่องนี้ ฉัน อยากจัดการด้วยตัวเอง ไม่ต้องการยืมมือใคร เข้ามาช่วย

แม่ เป็นคนที่ฉันรักที่สุดมาโดยตลอด 5ปี ก่อนที่เธอยังเล็ก การจากไปอย่างกะทันหัน ของแม่ เธอในตอนนั้นนอกจากจะทำได้เพียง แค่สงสัยแล้ว เธอก็ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้ อีกเลย แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป ตอนนี้เธอ มีความสามารถ เธอจะต้องจับตัวฆาตกรมาให้ ได้ !

ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ฆาตกร ลอยนวล !

ลู่จิ่งเซ็นมองไปที่เธอ และพยักหน้าทันที

เขายื่นมือออกมาลูบที่ศีรษะของเธอเพื่อ ปลอบโยน และพูดอย่างนุ่มนวลว่า”ถ้าคุณ ต้องการอะไร คุณต้องบอกผมนะ”

จิ้งหน่งพยักหน้า

ตอนนี้ความเข้าใจผิดได้คลี่คลายลงแล้ว และข้าวก็ยังต้องทาน

จิ่งหนิงรู้สึกอายเล็กน้อย เมื่อพวกเขาลง ไปด้านล่าง

ลู่วิ่งเซินเม้มริมฝีปากและยิ้ม เขาไม่พูด อะไร ป้าหลิวดีใจมากที่เห็นพวกเขาเข้าใจกัน ได้เร็วขนาดนี้ และรีบคว้าอาหารที่เย็นชืดไป แล้ว นํากลับไปอุ่นใหม่ หลังจากทานอาหารค้าเสร็จเรียบร้อย แล้ว ลู่วิ่งเซ็นจึงเข้าไปอาบน้ำ ส่วนจิ่งหลัง นอนเหม่อลอยอยู่บนเตียง

สมองยังวนคิดกลับไปถึง สิ่งที่ชายคน น้นพูดก่อนหน้านี้

กวนเสวีเฟยเป็นลูกสาวบุญธรรมของ ตระกูลกวน ?

เธอไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

เมื่อคิดถึงลูกสาวของเขา เด็กคนนั้นน่า จะยังเล็กมาก แล้วแม่ล่ะ ? หายไปไหน ?

ใช่แฟนเก่าของลู่จิ่งเซวินหรือเปล่า ? หรือว่าจะเป็น……..

คงไม่ได้เกิดจากวันไนต์สแตนต์หรอกใช ไหม?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ จึงหนิงก็อดไม่ได้ที่จะ

รู้สึกหวั่นกลัว แม้ว่าเธอจะยังรู้สึกอึดอัดในใจเล็กน้อย แต่เธอก็เข้าใจว่า ทุกคนมีอดีต ไม่เพียงแต่ ซึ่งเป็น เธอก็เช่นกัน

ดังนั้นเธอจึงไม่จําเป็นต้องเจาะลึกอะไร

ดึกแล้ว และจิ่งหนิงก็อดไม่ได้ที่จะหาว ออกมา

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของ ซึ่งเป็นก็ ดัง น

โทรศัพท์มือถือของเขาวางอยู่บนโต๊ะหัว เตียง ไม่ได้นำเข้าไปในห้องน้ำด้วย

ดังนั้นจิ่งหนึ่งจึงลุกขึ้นนั่ง ดูเพียงแวบ เดียวก็เห็นสายเรียกเข้าเด่นหราอยู่บนหน้าจอ

แค่มองหน้าจอก็เห็นตัวอักษรง่าย ๆ สอง

ตัวปรากฏขึ้น

–Baby

จิ่งหนิงเล็กคิ้ว น

Baby? คงไม่ใช่ … ลูกสาวของเขาหรอก

นะ? เธอเหลือบมองไปทางของห้องน้ำ จึง เซินเพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน คงใช้เวลาสักครู่กว่า จะออกมา

กำลังชั่งใจอยู่ว่า เธอควรจะเอาโทรศัพท์ ไปให้เขาไหม ?

จู่ ๆ สายโทรศัพท์ก็ตัดไป

เธอมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ ดับลง คิดไปคิดมา ก็เผลอหลับไป

เพียงไม่กี่วินาที โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เป็นสาย นอีกแล้ว

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าถ้าเด็กคนนั้น โทรอย่างต่อเนื่องแบบนี้ อาจมีบางอย่างผิด ปกติเกิดขึ้น

ดังนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เดินไป ยังห้องนํ้า

จึงหนิงเคาะประตู “ลู่จิ่งเชิน รับ โทรศัพท์” ภายในนั้นมีเพียงเสียงน้ำกระเซ็น แต่ กลับไม่มีเสียงตอบรับ

จึงหนิงเคาะประตูอีกสองสามครั้ง อาจ เป็นเพราะเสียงที่ดังจนเกินไป ทําให้ชาย หนุ่มไม่ได้ยินเสียงของเธอ

เธอทําอะไรไม่ถูก จึงเดินกลับไป รอเขา ออกมาจึงค่อยบอกเขา

ไม่คาดคิดว่าตอนที่วางสายโทรศัพท์ เธอไม่รู้จะกดตรงไหน แล้วโทรศัพท์ก็รับสาย

จึงหนังผงะ

ตายแล้ว!

เธอเพิ่งถามถึงลูกสาวเขาเมื่อสักครู่นี้ จากนั้นก็รับสายโทรศัพท์จากหล่อนทันที นี่คง ไม่ได้ทําให้คนเข้าใจผิดว่าเธอไม่เชื่อใจเขา หรอกมั้ง ?

นี่มันไร้สาระสิ้นดี! แต่ในเวลานี้ จะวางสายอีกครั้งก็สายไป

แล้ว

และแม้ว่าจะวางสายไป ก็จะถูกบันทึกไว้ งั้นก็ช่วยไม่ได้

จิ่งหนึ่งแทบจะร้องไห้

“เฮ้ ! ทําไมไม่พูดอะไรล่ะ ? ”

น้ำเสียงใสแจ๋วดังมาจากโทรศัพท์

จิ่งหนึงสะดุ้ง

เป็นเด็กจริงๆ?

หล่อนคงไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากที่นี่ และเด็กที่อยู่อีกฟากของโทรศัพท์ก็พูดย้ำอีก ครั้ง “เฮ้! พ่อคะ ทำไมไม่คุยกับหนูคะ ? พ่อ โกรธหนูอีกแล้วหรือ ? วันนี้หนูกินยาแล้วนะ คะ ทําไมยังโกรธหนูอยู่คะ ? ถ้ายังโกรธอยู่ งั้นคราวหน้าหนูจะไม่กินยาแล้วนะ”

จิ่งหนังตื่นตระหนก ไม่รู้ว่าควรจะไปเรียก ให้ งหลังออกมา หรือจะให้วางสายไปเลย “นี่ พ่อคะ ! ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้อง ตอบ ! หนูก็จะไม่คุยกับพ่ออีกแล้ว ! ”

เธอกำลังจะพูด แต่สายโทรศัพท์ก็ถูกตัด ไปก่อน

จิ่งหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นอย่างว่างเปล่า มีอ ก๋าโทรศัพท์มือถืออย่างช่วยไม่ได้ สีหน้าเต็ม ไปด้วยความงุนงง

หลังจากนั้นไม่นาน เธอค่อยมีปฏิกิริยา ตอบกลับ

แล้ว … จะทําอย่างไรดี?

ดูเหมือนว่าเธอจะรับสายโทรศัพท์ของ คนอื่นโดยไม่ได้ขออนุญาต และนี่อาจทำให้ เกิดความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ !

ในขณะนั้น เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดัง ขึ้น และชายหนุ่มหอกายด้วยผ้าขนหนูเดิน ออกมา

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูหนาว แต่ เนื่องจากภายในห้องเปิดเครื่องปรับอุณหภูมิ ไว้ ดังนั้นอากาศจึงค่อนข้างอุ่น

เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า ปรากฏโครงสร้าง ร่างกายที่แข็งแรงและกล้ามเนื้อที่เป็นมัด ๆ มี ผ้าขนหนูสีขาวปักทองผืนใหญ่พันอยู่รอบเอว ซึ่งเป็นที่ปกปิดร่างกายส่วนล่างของเขา

มืออีกข้างถือผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกน้ำ ของเขา หยด หยดลงตามกล้ามเนื้อหน้าอก ถึงกล้ามเนื้อหน้าท้อง จนไหล ขอบผ้าขนหนู ให้ความรู้สึกเย้ายวนไปอีกแบบ

ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของจิ้งหนัง หรือไม่ ดูเหมือนว่าเมื่อชายคนนั้นออกมา พื้นที่ว่างในห้องนอนทั้งหมดก็คับแคบลง ทันตา

เห็นได้ชัดว่ามีพื้นที่ว่างกว่าร้อยตาราง เมตร แต่เมื่อเขายืนอยู่ตรงนั้น รัศมีของเขา ช่างกว้างใหญ่จนเกือบกินพื้นที่โดยรอบได้ หมด ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างไร้สาเหตุ

จังหนังเหลือบมองเขา ใบหน้าเปลี่ยน เป็นสีแดงระเรื่อ และเบนสายตาออกไปอย่าง เฉื่อยชา

ไปว่าเธอไม่อยากมอง แต่เพราะภาพที่ เห็นตรงหน้ามันช่างแสนงดงาม จนเธอเกรงว่า ตัวเองอาจเลือดกําเดาไหลได้

สูจิ่งเซินสังเกตปฏิกิริยาของเธอ และ เห็นว่าใบหน้าของเธอแดงไปถึงโคนหู และ เธอพยายามที่จะซ่อนใบหน้าอันเด่นชัดของ เธอ จึงยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่

เขาแกะผ้าขนหนู และยืนอยู่กับที่เพื่อ เริ่มสวมชุดนอน

จิ่งหนึ่งไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้น แต่หางตา ของเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เขา

ทันใดนั้นใบหน้าก็แดงขึ้น

เธออดไม่ได้ที่จะว่าเขาออกไป : “คุณไป เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำเพื่อได้ไหม ทะ… ยังมีคนอยู่ ! คนหน้าไม่อาย

จึงเป็นเลิกคิ้วน “คุณนายล่ พวกเราเป็นสามีภรรยากัน

นะ”

จิ่งหนิง : “……”

เธอกัดริมฝีปากของเธอ สักพัก แล้ว พิมพ์เสียงเบา “ไม่ใช่สามีภรรยาจริง ๆ สัก หน่อย ในไม่ช้าก็เร็วพวกเราก็จะต้องหย่ากัน! ”

แม้ว่าเสียงของเธอจะเบามาก แต่ชาย คนนั้นก็ยังคงได้ยินมันอย่างชัดเจน

เขาหยุดไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาเย็น ยะเยือก

วินาทีต่อมา เขารับใส่เสื้อ และสาวเท้า เข้ามา

“คุณพูดอะไร ? ”

*คะ ? ไม่มีอะไรนี่คะ ? ”

จั๋งหนิงจ้องไปยังดวงตาไร้เดียงสาคู่นั้น ที่แสร้งทําเป็นไม่เข้าใจ

“เอ๊ะ ! ” ชายคนนั้นหัวเราะเสียงเรียบ เขาเอนตัว ไป จับคางของเธอ และพูดเน้นทีละ

ค่า : “ต้องการหย่าหรือ ? ไม่มีทางหรอก เล็ก คิดเรื่องนี้ไปได้เลย ฐานะภรรยาของฉันไม่ใช่ ของเล่น คิดจะมาก็มาจะไปก็ไป คุณเห็นผม เป็นอะไร ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ