บทที่ 8 ประกาศงานหมั้น

ณ ตระกูลจิ่ง

ในห้องรับแขกมีคนนั่งอยู่หลายคนรวมทั้งหญิงซราหวัง เสว่เหมย พ่อของเธอจิ่งเซี่ยวเต่อแม่ของเธอหยูซิ่วเหลียน น้องสาวของมู่ยั่นเจ่อ และเพื่อนของมู่ยั่นเจ๋อ ทุกคนมารวม ตัวกันอยู่ที่นี่

มู่ยั่นเจ๋อและมู่ยั่นเจ๋อนั่งอยู่ที่โซฟา บรรยากาศค่อนข้าง ที่จะอึดอัด

“พี่เสี่ยวหย่าคะ จากที่หนูดูนะ พี่นะอ่อนแอเกินไปเลยถูก เขารังแกง่ายๆ พี่กับพี่ชายของฉันรักกัน เธอคนนั้นยัง มีหน้ามาทำเรื่องแบบนี้ได้ รู้อยู่ว่าฐานะตัวเองเป็นยังไงยัง กล้าให้ตำรวจมาจับพวกคุณ นี่มันเท่ากับต้องการทำลาย อนาคตของคุณชัดๆ ไม่ใช่เหรอ? 1

“นั่นน่ะสิ เธอเพิ่งจะเลิกกับมู่ยั่นเจ่อไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ไป หาผู้ชายที่ในผับ ตัวเธอเองก็ไม่ได้ดีเด่นสักเท่าไหร่”

“เสี่ยวหย่า เธอเป็นคนของสังคม เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไปว่า เธอให้ท่ามู่ยั่น เต๋อ และถูกคู่หมั้นของมู่ยั่นเจ๋อจับชู้ได้คา หนังคาเขาบนเตียง แล้วยังบอกว่าเสพยาเสพติดด้วย เรื่อง นี้มันเป็นเรื่องโกหกชัดๆ เธอจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ นะ”

มู่ยั่นเจ๋อทำท่าทางน่าสงสารมองไปทางหวังเสว่เหมย ใบหน้าขาวผ่องของเธอเผยให้เห็นน้ำตาแห่งความเปราะบางและเสียใจ

“จะให้หนูทำยังไงคะ? ก็พี่เขาต้องการแบบนี้ จะให้หนู ขัดขืนเธอเหรอ? ยังไงพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าหากว่ามีปัญหาขึ้นมากันจริงๆคุณย่าและคุณพ่อก็คงจะ ต้องปวดหัว”

หวังเสว่เหมยได้ยินดังนั้น ก็มองไปที่เธอด้วยสายตา ชื่นชม

จิ่งเชี่ยวเต๋อโมโหพูดออกมาว่า “ทำไมพ่อต้องเสียใจ? ลูกเห็นเธอเป็นพี่สาว เคยถามเธอบ้างไหมว่าเห็นเราเป็น น้องสาวหรือเปล่า?

“คุณลุงครับ เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ เป็นความผิด ของผมเอง”

มู่ยุ่นเจ๋อพูดขึ้นอย่างใจเย็น

มู่ยั่นเจ๋อรีบพูดขัดขึ้นมาว่า “ไม่ค่ะ เป็นความผิดของฉัน เอง ถ้าหากว่าฉันไม่ได้รักพี่อาเจ๋อก็คงจะไม่….”

“เสี่ยวหย่า ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” มู่ยั่นเจ๋อ กอดเธอเอาไว้แล้วพูดว่า “ผมหมายถึงพวกเราควรจะบอก เธอก่อนหน้านี้ ไม่ควรกลัวว่าเธอจะรับไม่ได้และปิดบังมา จนปัจจุบัน ผมขอโทษที่ไม่ได้จัดการให้เรียบร้อยจนทำให้ คุณต้องรู้สึกอับอาย”

มู่ยั่นเจ๋อนิ่งไปชั่วขณะและมองไปที่เขาอย่างซาบซึ้งแล้ว พูดว่า “พี่อาเจ๋อ….”

“อะแฮ่ม!
เสียงกระแอมเบาๆดังขึ้น ใบหน้าของหวังเสว่เหมยแฝง ไปด้วยรอยยิ้มและมองไปยังมู่ยั่นเจ่อ

“นายมู่ เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว อินเทอร์เน็ตวิพากษ์วิจารณ์ กันยังไงคุณก็คงเห็น จะจัดการเรื่องนี้ไม่ให้บานปลายคาด ว่าคงไม่ทันแล้ว คุณคิดยังไงเกี่ยวกับสถานการณ์ตอน นี้? ”

มู่ยั่นเจ๋อสีหน้าเคร่งขรึม มู่ยั่นเจ๋อกำมือตนเองไว้ แสดงออกให้เห็นถึงความกังวล

“คุณหญิงไม่ต้องกังวลไปครับ ผมไม่ทำให้มู่ยั่นเจ๋อต้อง อับอายอย่างแน่นอน เมื่อผมกลับไปผมจะแจ้งให้คนจัดงาน ประกาศความสัมพันธ์ของผมกับเสี่ยวหย่าทันที”

หวังเสว่เหมยยิ้มขึ้น

จึ่งเซี่ยวเต่อและหยูซิ่วเหลียนก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน มี เพียงมู่ยั่นเจ๋อเท่านั้นที่แสดงท่าทางเป็นกังวล

“แต่ทุกคนก็รู้ว่าคุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว พวกเขาจะเชื่อเหรอ

คะ?

มู่ยั่นเจ๋อจับมือของเธอเอาไว้และอธิบายว่า “แม้ทุกคนจะ รู้ว่าผมมีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าคู่หมั้นของผมเป็น ใคร ดังนั้นเพียงแค่ผมพูดออกมาพวกเขาก็คิดว่าเป็นคุณ ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงไม่มีใครวิพากษ์วิจารณ์ว่าอะไรอีกต่อไป”

มู่ยั่นเจ๋อจึงแสดงสีหน้าดีใจออกมาเล็กน้อย

แต่วินาทีต่อมาเธอก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า
“แต่ทางพี่ ….

“วางใจได้ผมจะคุยกับพี่สาวคุณเอง”

หวังเสว่เหมยเอ่ยปากพูดด้วยท่าที่อันสง่างามว่า

“นายมู่ไม่จำเป็นที่จะต้องเผยแพร่เรื่องนี้ไปทาง อินเทอร์เน็ต เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องราวปัญหาตามมา ที่หลัง อีกไม่กี่วันเป็นวันเกิดของเสี่ยวหย่า เมื่อถึงเวลานั้น พวกเราจัดงานเลี้ยงและเชิญนักข่าวมาซักกลุ่มหนึ่งและ ประกาศในวันเกิดเธอก็ได้”

มู่ยั่นเจ๋อพยักหน้าแล้วพูดว่า “ครับ ตามที่คุณหญิง

แนะนำ”

“เรื่องนี้คุณกลับไปปรึกษากับคุณพ่อคุณแม่ก่อน เนื่องจากเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่จะตัดสินใจด้วยตัวเอง ไม่ได้”

“วางใจได้ครับ เรื่องนี้พวกท่านทั้งสองเห็นด้วย แล้วคุณ พ่อคุณแม่ของผมก็ชอบเสี่ยวหย่ามาก”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” หวังเสว่เหมยยิ้มออกมาด้วยท่าทาง พอใจ “ตอนเที่ยงอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ”

มู่ยั่นเจ่อลุกขึ้นแล้วพูดว่า”ไม่เป็นไรครับ ที่บริษัทผมยังมี เรื่องต้องจัดการ ไว้วันหลังผมจะมาใหม่”

“นายมู่อายุยังน้อยแต่ประสบความสำเร็จมากมายในด้าน การงาน เอาล่ะถ้าเป็นอย่างนี้ฉันก็ไม่รั้งคุณไว้”

หวังเสว่เหมยมองไปยังมู่ยั่นเจ๋อแล้วพูดว่า “เสี่ยวหย่าไปส่งนายมู”

มู่ยั่นเจ่อลุกขึ้นอย่างเชื่อฟังและพูดว่า “ค่ะ”

เมื่อมองเห็นมู่ยั่นเจ๋อและมู่ยั่นเจ๋อกลับออกไปแล้ว หวังเส ว่เหมยจึงได้ถอนหายใจออกมา

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็น เคร่งขรึมแล้วพูดกับนิ่งเซี่ยวเต่อว่า “โทรหาลูกสาวจิตใจ อำมหิตนั่นของแก แล้วให้เธอมาที่นี่คืนนี้!

จึงเซียวเต๋อรีบรับคำว่า “ครับ”

จึงหนิงโทรศัพท์หาฝ่ายบุคคลเพื่อจัดการเรื่องราวต่างๆ เรียบร้อยแล้วเธอก็วางสายลง

เมื่อเธอเพิ่งจะวางสายโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอทำให้เธอตกตะลึงเล็กน้อย

เธอแทบจะกินข้าวไม่ลงเลยทีเดียว

จึงหนิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายแล้วพูดว่า “ค่ะพ่อ”

“แกยังรู้ว่าฉันเป็นพ่ออีกเหรอ? ”

จิ่งเชี่ยวเต๋อโมโหตะคอกออกมาผ่านสายโทรศัพท์ จิ่ง หนิงเอามือยื่นออกจากหู

สุดท้ายแล้วเธอก็วางโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วเปิดโหมด แฮนด์ฟรี

“มีธุระอะไรเหรอคะ? ”
“กลับประเทศมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

เธอกลอกตาและตอบออกมาว่า “พ่อถามเรื่องนี้ทำไม? ”

“ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ! กลับมาก็ไม่บอกใครสักคำ ในสายตาของแกยังคิดว่ามีพ่อคนนี้อยู่อีกไหม? ยังคิดว่า ยังมีบ้านที่นี่อยู่อีกหรือเปล่า? ”

จิงหนิงยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า “คุณคะ ถ้าฉันจำไม่ผิดละก็ตอน นั้นที่ฉันกลับมา ฉันเคยโทรศัพท์ไปหาคุณนะ”

จิ่งเชี่ยวเต๋อหยุดชะงัก

เขาถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจว่า “โทรมาเมื่อไหร่? ทำไมฉัน

จำไม่ได้?

จิ่งหนิงเผยอยิ้ม

นับจากที่มู่ยั่นเจ๋อมายังบ้านหลังนี้ จึงเซี่ยวเต่อก็ไม่เคย ใส่ใจเธออีก เรื่องนี้เธอรู้ดี

แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นถึงขั้นนี้ เธอเคยโทรไปบอกเขาว่า กลับมาแล้วแต่เขาก็กลับลืมมัน

ที่ตลกกว่านี้ไปก็คือตอนนี้เขาโทรมาเพื่อถามว่าทำไมเธอ

ถึงไม่บอกเขาสักคำว่ากลับมาแล้ว? ? ?

จึงเซี่ยวเต่อตระหนักได้ว่าเป็นความผิดของเขาจึงได้รู้สึก อึดอัดใจเล็กน้อย

“เอาล่ะๆสองปีมานี้มัวแต่จัดการเรื่องที่บริษัท ไม่มีเวลา ไปใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างนี้ก็เลยลืมไป ในฐานะของ ลูกสาวจะยกโทษให้พ่อไม่ได้เลยเหรอ? กลับมาตั้งนานแล้วทำไมถึงไม่มาบ้านบ้าง นี่มันช่าง…”

จึ่งหนิงขี้เกียจไปต่อล้อต่อเถียงกับเขาจึงพูดขึ้นว่า “มี เรื่องอะไรกันแน่คะ? ”

“พ่อ….”จิ่งเซียวเต่อถูกน้ำเสียงอันเย็นชาของเธอทำให้ รู้สึกโมโห แต่เมื่อนึกถึงนิสัยของเธอนั้นเขาก็พยายามระงับ ความโกรธเอาไว้

และพูดด้วยเสียงแข็งว่า “คุณย่าเรียกให้เธอกลับมากิน ข้าวเย็นนี้”

“ไม่ไปค่ะ!

“อะไรนะ? ไปซะ! ยังใช้สกุลจึง กลับมากินข้าวแค่มื้อ เดียวมันเป็นยังไงไป? หรือต้องให้ไปเชิญด้วยตัวเอง?

จึ่งหนิงพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนปีใหม่พวกคุณยังไม่คิด จะโทรมาเรียกให้ฉันกลับบ้าน ตอนนี้เรียกให้ฉันกลับบ้าน ไปกินข้าว? ฉันกลัวว่าอาหารมื้อนี้จะใส่ยาเบื่อหนูเอาไว้ สิ! ! ! “