บทที่ 6 จดทะเบียนสมรส

เขาเอามือนวดที่ขมับด้วยความปวดหัว

ผ่านไปชั่วครู่จึงถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วพูดว่า “ปล่อยมือซะ ผมจะส่งคุณไปพักผ่อน”

“ไม่เอา! ”

เธอกอดคอเขาไว้แน่นและซุกหน้าเอาไว้ที่อกของเขา คล้ายกับคนที่กำลังจะจมน้ำและกอดขอนไม้ไว้

เวลาหกปีที่ผ่านมา มู่ยั่นเจ๋อไม่เคยแตะต้องตัวเธอ จึง หนิงคิดอย่างโง่ๆว่าเป็นเพราะเขาให้เกียรติเธอและอยาก

ดูแลเธอ

วันนี้เธอเพิ่งจะรู้ว่าที่เขาไม่แตะต้องตัวเธอก็เพราะ รังเกียจและเบื่อหน่ายกับความไม่น่าสนใจในตัวเธอ เพิ่งจะ รู้ว่าในสายตาเขานอกจากรูปลักษณ์ภายนอกที่เป็นผู้หญิง แล้วอย่างอื่นไม่ได้ต่างอะไรกับผู้ชายเลย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอก็โมโหอย่างรุนแรง

คล้ายกับจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง เธอกอดเข อดเขาและจูบที่ ริมฝีปากของเขาอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอไม่ได้เพียงจุมพิต แต่เธอได้กัดริมฝีปากของ เขาเบาๆและใช้ลิ้นสำรวจเข้าไปด้านใน ขนตางอนยาวของ เธอเริ่มปิดลง สัมผัสเข้ากับใบหน้าของเขา ทำให้รู้สึกจักจี้

ร่างกายของลู่วิ่งเซินแข็งที่อ
ในสมองของเขาคล้ายกับกำลังจะระเบิด

หลังจากรวบรวมสติได้เขาก็เอื้อมมือมาจับที่คางเธอ หายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า

“จิ่งหนิง คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรอยู่? ”

จิ่งหนิงถอนฝีปากจากเขา เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าอัน หล่อเหลาแล้วพูดว่า

“ฉันรู้ ฉันจะนอนกับคุณไง!

ลู่วิ่งเซินหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทีของเธอ

เขาใช้ดวงตาอันแหลมคมมองมายังเธอและพูดด้วยน้ำ

เสียงแผ่วเบาว่า

“คุณแน่ใจนะ? ”

เธอยังยืนยันคำเดิมแล้วพยักหน้า

“งั้นผมจะสนองคุณเอง…”

ณ ชั้นสองของคฤหาสน์บ้านลู่

ประตูห้องนอนถูกปิดลงดังปัง เขาวางเธอลงที่บนเตียง แล้วระดมจูบเธอไปทั่วร่างกายจากหัวลงมา เสื้อผ้าค่อยๆ หายไปทีละชิ้นๆกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

เธอครางเบาๆ ร่างกายอันเร่าร้อนบวกกับความมึนงงของ เหล้าอยู่ แยกไม่ออกว่านี่เป็นความจริงหรือความฝัน เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆหูเธอว่า ” ผมให้โอกาส

คุณครั้งสุดท้าย คุณยังจะนอนกับผมอยู่ไหม? ”
เธอพยักหน้าตอบรับด้วยความมึนงง

ลู่จิ่งเซินเปิดลิ้นชักข้างเตียงขึ้นมาแล้วหยิบเอกสารออก มาฉบับหนึ่ง

“ถ้าอย่างนั้นก็เซ็นซะ!

จิ่งหนิงถามขึ้นว่า “อะไรคะ? ”

“หนังสือสัญญา เป็นการแสดงออกถึงความเคารพที่

ผู้ชายมีต่อผู้หญิงอันเป็นที่รัก”

เธอมองไปยังเขา ไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรอยู่ แต่ฤทธิ์ ของแอลกอฮอล์ทำให้เธอลงชื่อไปด้วยความไม่รู้สึกตัว

เมื่อมองเห็นบนกระดาษนั้นมีลายเซ็นอยู่สองคำเป็นชื่อ ของเธอ ลู่จิ่งเซินจึงได้ยิ้มขึ้นด้วยความพอใจ จากนั้นเก็บ เอกสารลงไปในลิ้นชัก แล้วก้มลงจูบเธออย่างหนักหน่วง

ณ ห้องที่ถูกประดับอย่างสวยงาม

เช้าวันต่อมา จึงหนิงตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บปวดไปทั้ง

ตัว

เธอรู้สึกถึงความเมื่อยล้าราวกับถูกรถบรรทุกทับร่างมา เธอเจ็บปวดไปทุกที่

เธอลงจากเตียงด้วยความยากลำบากแล้วรู้สึกว่าคอแห้ง เธอมองเห็นแก้วน้ำที่วางอยู่บนหัวเตียงแล้วหยิบมันมาดื่ม โดยไม่คิดอะไรแม้แต่น้อย
เมื่อน้ำอุ่นๆไหลลงสู่ช่องท้องเธอจึงได้รู้สึกสบายตัวขึ้น และความทรงจำเมื่อคืนค่อยๆกลับคืนมา

เธอนำมือนวดไปที่หัวคิ้วทั้งสองข้าง คลับคล้ายคลับคลา ว่าขึ้นรถมากับผู้ชายคนหนึ่ง หลังได้รับสายจากมู่ยั่นเจ๋อ และจิ่งเสี่ยวหย่า ให้เธอรู้สึกโมโหและทำเรื่องบางอย่างลง ไปแต่เธอจำไม่ได้แล้ว

จิ่งหนิงตกตะลึงและรีบเปิดผ้าห่มออกดู

แม้เธอจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่เมื่อเห็นรอยจูบแดงไป ทั่วร่างกายของตัวเองก็แทบจะเป็นบ้า

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

เธอยกมือขึ้นขยี้หัว ทันใดนั้นเองเสียงประตูก็ดังขึ้น

เธอตกตะลึงมากรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้

“ใคร? ”

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกจากภายนอก ชายหนุ่มรูปร่าง

สูงใหญ่เดินเข้ามา

จึงหนิงขมวดคิ้วมองดูเขา

แม้ว่าความทรงจำของเมื่อคืนค่อนข้างจะคลุมเครือ แต่ เธอเองก็จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่านอนกับผู้ชายแบบ ไหน

ลู่จิ่งเซินสวมชุดสูทสีดำ ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ติด กระดุมขึ้นไปถึงเม็ดบนสุด คิ้วของเขาหนาเข้ม สีหน้า แสดงออกถึงความเย็นชา ทำให้คนที่เข้าใกล้ ขนลุกด้วยความเยือกเย็น

ในมือของเขามีชุดเดรสอยู่ชุดหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เขาก็ไม่ได้มีสีหน้าเปลี่ยนไปมากนัก

ลู่จิ่งเซินวางชุดเดรสนั้นไว้ที่หัวเตียงแล้วพูดว่า “เปลี่ยน

เสร็จแล้วก็ลงมากินข้าว”

จิ่งหนิงเอ่ยปากเรียกเขา

“คุณคะ! เมื่อคืน…”

ลู่จิ่งเซินหันหลังให้เธอ ยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า

“มากินข้าวแล้วค่อยว่ากัน”

เมื่อพูดจบก็เดินตรงออกไปและยังปิดประตูให้เธออย่าง

สุภาพบุรุษ

จึ่งหนิงตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเธอก็เอนตัวลงไปที่ เตียง เอามือจิกหมอนแน่นแล้วกรี๊ดออกมาอย่างไม่มีเสียง

ความทรงจำของเมื่อคืนที่ผ่านมาจะค่อนข้างเลือนราง แต่เธอก็ยังไม่ได้ขาดสติไป จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า ตนเองทำอะไรกับชายคนนี้บ้าง

นี่มันน่าอายจริงๆ! ! !

ถึงเธอจะเสียใจแต่เวลาก็ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ หลัง ระบายอารมณ์อยู่ชั่วครู่จากนั้นจึงลงจากเตียงแล้วหยิบ เสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

ตอนที่เธออาบน้ำชำระร่างกาย จิ่งหนิงมองเห็นรอยจูบ แดงไปทั่วร่างกายของเธอก็อดไม่ได้ที่หน้าแดง
เธออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินลงมาด้านล่าง เห็นชายหนุ่มคนนั้นนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ห้องรับแขกนี้ใหญ่มาก การประดับตกแต่งคล้ายกับใน ห้องนอนด้านบน ไม้โทนสีขาวดำทันสมัยเรียบง่ายแต่ หรูหรา ข้างๆเป็นหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสที่กำลังเปิดอยู่ สายลมพัดมาทำให้รู้สึกเย็นสบาย

เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าก็หันหลังไปมอง เมื่อเห็นเธอเดิน ลงมาสายตาของเขาก็รู้สึกประหลาดใจ

จึงหนิงสวมชุดเดรสยาวสีดำถึงเข่าที่เขาถือไปให้ คอเสื้อ เผยอออกเล็กน้อย คอของเธอใส่เครื่องประดับสีดำเส้น เล็กๆ มองรวมกันแล้วเรียบง่ายแต่เซ็กซี่

เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปยังห้องอาหาร

จิงหนิงเดินตามไปในที่สุดก็ตามเขาทัน

“คุณคะเรื่องเมื่อคืนฉันต้องขอโทษจริงๆ ฉันดื่มมากเกิน ไป!

ลู่จิ่งเซินลากเก้าอี้ออกเชิญให้เธอนั่ง ส่วนตัวเขาเดินอ้อม ไปนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร”

หลังจากนั้นเขาก็พูดตามออกมาอีกประโยคหนึ่งว่า “มัน เป็นหน้าที่ของผม”

“อะไรนะ? ”

จึงหนิงขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจความหมายของเขา ทันใด นั้นก็มีชายอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก
เขาเดินมาหยุดที่ด้านหน้าลู่จิ่งเซินแล้วโค้งคำนับ พร้อม หนังสือสีแดงสองเล่มเล็กๆมาให้เขา พูดขึ้นว่า “ท่าน ประธานครับ จัดการเรียบร้อยแล้ว”

ลู่จิ่งเซินพูดเพียงว่า “อืม” แล้วยื่นมือไปรับ เมื่อเปิดดูด้าน ในก็หยิบสมุดเล่มหนึ่งยืนให้เธอที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“คุณดูสิ”

จิ่งหนิงตกตะลึง หนังสือสีแดงเล่มนี้รู้สึกคุ้นตามากมัน เหมือนกับ…

หัวใจของเธอแทบจะหลุดออกมาด้านนอก เธอรับมันไป แล้วเปิดดูด้านใน มีชื่อของคนสองคนเขียนอยู่อย่างชัดเจน อีกทั้งรูปภาพนั่น เธอจ้องมองด้วยตาเขม็ง!

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ?

ลู่จิ่งเซินมองมาที่เธอ

เมื่อเทียบกับเธอที่ทำท่าทีตกใจแล้ว เขาดูสงบมากกว่า หลายเท่านัก เขาวางทะเบียนสมรสไว้ข้างๆแล้วพูดกับเธอ ว่า “คุณเซ็นอะไรไปเมื่อคืน ลืมแล้วเหรอ?

จึงหนิงจ้องไปที่เขาแล้วถามว่า “ฉันเซ็นอะไร? ”

“เหอะๆ! ” เขารู้ดีว่าเธอจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ ลู่จิ่งเซิน %3D เคาะนิ้วลงไปที่โต๊ะ ซูมู่ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งมาให้เขา

จึงหนิงรับไปดู บนหัวข้อใหญ่ของเอกสารเขียนไว้ตัวโต ว่า หนังสือมอบอำนาจทะเบียนสมรส

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ