บทที่50 ยากที่จะอธิบายสั้น ๆ ได้

อารมณ์หตหู่ที่มีอยู่แต่เติมก็เจือจางลงมากเช่นกัน

“อืม เธอพูดถูก แต่ว่าฉันเองก็ลืมไปแล้วว่าจะโปรยเสน่ห์ ยังไง ไหนเธอสอนฉันหน่อยสิ!”

จึ่งหนิงก็ไม่สนใจว่าเธอจะยั่วเธอจึงพูดกลับ: “ได้สิ เพื่อ ความสุขสมหวังของพี่ ต่อให้ฟันฝ่าขวากหนามฉันก็ไม่กลัว พี่รอเดี๋ยวนะ ให้ฉันวางสายแล้วเปิดวิดีโอคอลกับพี่”

จึงหนิงวางสายไปแล้วกดวิดีโอคอล และโทรติดอย่าง

รวดเร็ว

ปลายสาย หัวเหยาพิงอ่างล้างมือด้วยแขนของเขา และ

มองหน้าเธอด้วยสีหน้าตลก

“เพื่อนสาว มา!เริ่มแสดงเลย”

ทั้งสองนั้นโตมาด้วยกัน จึงรู้จักกันและกันอย่างหมด เปลือกแล้ว

จึงหนิงเองก็ไม่กลัว เธอวางโทรศัพท์ไว้บนชั้นหนังสือ แล้วเริ่มแสดงผ่านทางหน้าจอนั้น

ด้วยท่าทางน่าเกลียดและค่าพูดเหมือนบทละครหลัง

ข่าว+คำรักหวานเลี่ยน
ประเภทว่าไม่เจอกันหลายปี ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน

คนอาจจะคิดว่าฉันมีคนอยู่เคียงข้างมากมาย มีเพียงเธอ เท่านั้นที่รู้ว่ามีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นโลกทั้งใบของฉัน! เธอคือแสงสว่างในดวงใจ เธอคือสีสันในชีวิตของฉัน

รักเธอมานานแต่เธอไม่เคยรู้ ขอโทษด้วย

คนที่หลงรักสายธารเพราะไม่เคยเห็นมหาสมุทรกว้าง แต่ฉันในวันนี้สามารถพูดได้ว่า ฉันเคยพบเห็นทางช้างเผือก แต่ใจฉันยังรักมั่นเพียงดาวดวงน้อย

ในระหว่างที่จิ่งหนิงกำลังพร่ำเพ้อถึงบทละครหลังข่าว อยู่นั้น กลับไม่ได้สังเกตเลยว่าประตูที่อยู่ด้านหลังนั้นถูกเปิด ออกช้า ๆ

ลู่จิ่งเซินเลิกงานและกลับมาบ้าน เขาได้ยินว่าจิ่งหนิงก ลับบ้านแล้ว เขาคลายเนกไทและเดินขึ้นข้างบน

ภายใต้แสงไฟสลัว เขาเห็นหญิงสาวในชุดนอนกำลัง ทำท่าลูบไล้ร่างกายของเธอโดยหันหน้าไปทางชั้นหนังสือ

เธอทำท่าไปแล้วก็บิดเอวส่ายไปมา อีกทั้งยังเอาแต่พูด คำพูดพวกนั้น

ทั้งคำพูดที่ว่าเธอคือดวงใจของฉัน เธอคือทุกอย่าง เธอคือส่วนเติมเต็ม

ไม่มีเธอเป็นดั่งคืนมีดที่ไร้ดาว ปลาที่ไร้สายน้ำ ชีวิตช่าง

ไร้ความหมาย

รักคุณเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ที่ที่ฉันอยากไป ที่สุดคือในใจของเธอ..

สรุปแล้ว มันยากจะอธิบายในคำเดียว

หัวเหยาที่อยู่ในจอนั้นก็กำลังดูอย่างเพลิดเพลิน

แต่ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่สายตาเริ่มไม่เป็นปกติ

จึ่งหนึ่งสังเกตเห็นอาการเหม่อลอยของเธอ จึงหยุด แสดงแล้วพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ: “นี่ ฉันพยายามแสดงตั้ง ขนาดนี้ เธอช่วยเคารพทักษะการแสดงฉันด้วยได้ไหม?”

หัวเหยาหัวเราะอย่างเขินอาย

“หนิงหนิง เธอ…มีแฟนใหม่แล้วเหรอ?”

“เธอรู้ได้ยังไง?”

หัวเหยาชี้ไปที่ด้านหลังเธอ

จึงหนิงตัวแข็งที่อ

สายตามองไปที่มุมหางตาขวาของตัวเอง
วินาทีถัดมา เธอเบิกตาโพลง เหมือนฟ้าผ่าตอนกลางวัน แสก ๆ และอึ้งไปอยู่ตรงนั้น

เห็นเพียงสู่จิงเซินที่พับเสื้อสูทไว้มือหนึ่ง ส่วนมืออีกข้าง นั้นยังคงถือเนกไทไว้ ยืนสูงเพรียวอยู่ตรงนั้น

เขายิ้มที่มุมปาก ตวงตาที่ลึกของเขาดูเหมือนจะมีรอย ยิ้มเล็กน้อย เขายืนตัวตรงและยิ้มให้เธอ

จู่ ๆ จึงหนิงก็รู้สึกร้อนใจจนแทบจะอยากตาย!

เธอกดปิดหน้าจอ จากนั้นก็หันมาแล้วทำตาโตจ้องมอง

ลู่จิงเซินพยายามอย่างมากที่จะกลั้นหัวเราะ เขาวางเสื้อ สูทและเนกไทบนเก้าอี้ด้านข้างแล้วเดินไปหาเธอ

จึ่งหนิงเบ้ปากจนเธอแทบจะร้องไห้แล้ว

“ลู่จิงเซิน คุณเข้าห้องมาทำไมไม่เคาะประตูคะ?”

ลู่จิ่งเซินเลิกคิ้วและงงงวยเล็กน้อย “ก็นี่บ้านผม พวกเรา เป็นสามีภรรยากัน ไม่มีอะไรที่ดูไม่ได้นี่ แล้วทำไมผมต้อง เคาะประตูล่ะ?”

จึงหนิง: .

น่าโมโหจริง ๆ !

แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาพูดจะเข้าท่า!
เธอร้องให้ไม่ออก รอยยิ้มในดวงตาของสู่จิ่งเซินนั้นยิ่ง

ล้ำลึก

“เมียจำ อันที่จริงถ้าคุณต้องการ ก็บอกผัวได้ไม่ต้อง อาย ผัวจะเอาอกเอาใจให้คุณมีความสุข ขังตัวเองไว้ในห้อง แล้วบรรเทาความต้องการแบบนี้ ผลลัพธ์นอกจากไม่ดีแล้ว ยังท่ำลายสุขภาพด้วย รู้ไหม?”

ทันใดนั้นแก้มของจึงหนิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

เข้าใจว่าเขาคงจะเข้าใจผิดอะไรสักอย่างจึงรีบอธิบาย

“ฉันไม่ได้ คือ…ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนะ!”

“งั้นคืออะไร?”

เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอซ้า ๆ ทีละก้าว ๆ

เพียงไม่กี่ก้าวก็อยู่ตรงหน้าเธอ

ฮอร์โมนเพศชายที่แข็งแกร่งพุ่งเข้ามาที่ปลายจมูกเธอ พร้อมกับลมหายใจเย็นอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาทำให้

ใบหน้าของจิ่งหนิงแดงขึ้นในทันใด

เธออีกอักไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี

ทำได้เพียงพูดออกไปอย่างมั่วซั่ว: “ฉันเปล่านะ ฉันไม่มี

คุณอย่าพูดจาไร้สาระ”

“พูดจาไร้สาระ?”
สูจิงเงินหัวเราะเบา ๆ และก้มตัวลงทันที มีอข้างหนึ่งจับ ข้างแก้ม อีกมือหนึ่งวางไว้ตรงที่เธอวางโทรศัพท์ไว้ก่อนหน้า นี้แล้วหยิบรูปถ่ายมาใบหนึ่ง

“ลึก ๆ ตื่น ๆ เข้ามาในห้องนอนคนเดียวแล้วพูดจา สัปดนกับรูปถ่ายของผม ยังกล้าบอกว่าไม่คิดถึงผมเหรอ?

ทีม?”

น้ำเสียงของเขาจริงจังและแหบพร่า ฟังแล้วเซ็กซี่แทบ

จึ่งหนิงหน้าแดงไปจนถึงต้นคอ

เมื่อครู่เธอวางโทรศัพท์มือถือไว้ก็เพียงแค่หาที่ที่ สามารถวางยึดโทรศัพท์เอาไว้ได้โดยง่ายก็เท่านั้น

ทันได้สังเกตที่ไหนว่ามีรูปของเขาวางไว้อยู่บนนั้นน่ะ?

แต่ในตอนนี้พูดไปสองไพรเบี้ย อธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ ผู้ชายหลงตัวเองคนนี้ไม่แน่ว่าจะมโนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!

เธอทำได้เพียงก้าวเท้าไปข้างหลังและเบี่ยงประเด็น

“ฉะ…ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันจะไปนอน!”

พูดจบเธอหันหลังกลับเพื่อจะไป

แต่จู่ ๆ ก็ถูกชายคนนั้นจับข้อมือไว้

จึงหนิงสะดุ้งและจากนั้นเธอก็เพิ่งสังเกตได้ว่า ถอยไปข้างเตียงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ขาของเธองอกับขอบเตียง ความเจ็บปวดทำให้เธอร้อง อุทานขึ้น ขาของเธออ่อนลงและล้มลงบนเตียงอย่างจัง

ลู่จิงเซินที่คิดจะชอนตัวเธอไว้ คิดไม่ถึงทันใดนั้นจึงหนิ งก็คว้าคอเสื้อของเธอด้วยความตื่นตระหนก ทันใดนั้นจุดศูนย์ถ่วงของเขาก็ไม่เสถียรและเธอก็ทำให้

เขาล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน “ปุ” ดังขึ้นเบา ๆ ทั้งคนล้มลงบนเตียงอย่างแรง ยัง

ไม่ทันจะมีปฏิกิริยาใด ๆ มีสัมผัสที่นุ่มนวลที่ริมฝึีปาก จิ่งหนิง เบิกตาโพลง

รอบด้านเงียบและแสงไฟสลัว ลู่จิ่งเซินอยู่บนตัวเธอ ความรู้สึกประหลาดใจฉายไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา ริมฝีปาก กลับประกบเข้ากับริมฝีปากเธอแน่น ความรู้สึกอ่อนนุ่มและ อบอุ่นเหมือนกับกระแสไฟฟ้าที่ส่งคลื่นไปยังสมองให้รู้สึกไร้ เรี่ยวแรง

ประตูห้องนอนยังไม่ได้ปิดและมีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา ทันใดนั้น ป้าหลิว ก็ปรากฏตัวอยู่หน้าประตูห้อง

“คุณผู้ชายคะ มีโทรศัพท์มาจากตี้ตู ค่ะ…ว้าย!”

“จะ….ขอโทษค่ะ ดิฉันเห็นประตูไม่ได้ปิดเลยเดินเข้ามา ฉะ ฉะ..ฉัน คุณผู้ชาย คุณนาย เชิญพวกคุณตามสบาย! ดิฉันขอตัวลงไปข้างล่างก่อน!”

พูดจบก็รีบวิ่งเตลิดออกไป

จึงหนิง: .

เธอหลับตาแล้วสูดหายใจลึก

เธอหันกลับมาแล้วจ้องลู่จิ่งเซินเขม็ง

“คุณ!”

ลู่จิ่งเชินยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ แสดงออกว่าเรื่องนี้จะ โทษเขาก็ไม่ได้ เขาเองก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นแบบนี้

จึงหนิงปวดท้องด้วยความโกรธ

ในที่สุดเรื่องก็จบลงด้วยการที่จึ่งหนิงไปหาป้าหลิว เพื่อ

อธิบาย

ลู่จิงเซินกลับไม่ยี่หระ อธิบายก็อธิบายยังไงเสียพวกเขา ก็เป็นสามีภรรยากัน ป้าหลิว เป็นผู้มีประสบการณ์ ไม่มีทาง จะเชื่อคำพูดเธออยู่แล้ว

คงจะรู้สึกเพียงแค่ว่าเธอรู้สึกอายจึงอยากจะปิดเรื่องนี้ไว้

เมื่อคิดถึงจูบเมื่อครู่ ชายหนุ่มยื่นมือออกไปแตะริมฝีปาก ตัวเอง สัมผัสที่นุ่มนวลดูเหมือนจะยังคงอยู่ ความหอมหวาน และยอดเยี่ยมเหมือนทุกครั้ง

เขาอดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องหนังสือ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ