บทที่ 41 เพื่อนเก่ามาเจอกัน

ได้ช่วยเธอเปิดประตูรถ ถามออกไปอย่างสุภาพว่า “คุณนาย ตอนนี้พวกเราจะไปไหน?”

จึงหนิงหันไปมองตู้เซฟที่อยู่หลังรถสักพัก

ผ่านไปเดียว ก็พูดออกไปเรียบๆ “กลับบ้านก่อน เถอะ!”

หลังกลับไปถึงคฤหาสน์บ้านลู่ ป้าหลิวเห็นซูมู่อุ้มตู้เซฟที่ ใหญ่ขนาดนั้นกลับมา ก็คิดว่าซื้อเครื่องประดับมีค่า อะไรกลับมา

ก็ได้รีบเข้าไปรับด้วยความอารมณ์ดี แต่คิดไม่ถึงว่าตอนที่ ขึ้นไปข้างบนแล้วเปิดออก ก็เป็นสร้อยคอที่มองแล้วธรรมดา มากๆ เส้นหนึ่ง

ถึงแม้ว่าลักษณะของสร้อยนั้นละเอียดอ่อน มรกตสีเขียว นั้นดูจากสีแล้วก็สวยดี แต่มันก็ไม่ได้ดูเหมือนของที่มีค่าถึง ขั้นที่ต้องเอาใส่ในตู้เซฟนี่นา!

ที่จริงจิ่งหนิงก็เริ่มที่จะทำตัวไม่ถูก

เติมทีที่ซูมู่เตรียมตู้เซฟมานั้น ก็เพื่อเผื่อไว้ว่าในของดูต่าง หน้าของแม่เธอนั้นจะมีของมีค่า และเกรงว่าจะเอาไปลำบาก
แต่สุดท้ายก็แต่การตีตนก่อนใข้เท่านั้น

จึงหนิงได้หลุดออกมา แต่พอคิดได้ว่าตอนนี้ได้เอาของ ดูต่างหน้ามาแม่มาได้สักที ก็ได้ดีใจมากๆ

เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูหลังจี้สร้อยคอใต้แสง

อาทิตย์อย่างละเอียด

บนนั้นมีตัวหนังสือเล็กๆ สลักไว้เป็นชื่อตัวย่อของคุณแม่

M-C-W

คุณแม่จากไปกะทันหันเกินไป ของที่อยู่ในบ้านทั้งหมด ก็ได้ถูกสองแม่ลูกนั้นเอาไป สิ่งที่เหลือให้เธอในวันนี้ ก็มีแค่ ของพวกนี้แล้ว

คิดถึงตรงนี้ ในใจของจิ่งหนิงก็ได้ร้อนขึ้น

เธอเดินไปตรงกระจก ถอดเอาสร้อยคอสีเงินที่เธอใส่อยู่ ตลอดออก แล้วสวมสร้อยคอที่แปลกตานี้

โชคดี สร้อยคอนั้นได้ถูกผลิตออกมาอย่างประณีต ถึงแม้ การออกแบบจะดูโบราณไปหน่อย แต่ถ้าสวมแล้วก็ไม่ได้ ทำให้คนรู้สึกว่ามันแปลก

เธอยิ้มออกมา แล้วเอาจี้นั้นใส่ไว้ในเสื้อ แล้วเอาคอเสื้อมา บังไว้ได้ตบที่หน้าอกของตัวเองเบาๆด้วยความพอใจ แล้วก็ เดินออกไปข้างนอก

ช่วงบ่าย จึงหนิงไปที่วัฒนธรรมชิงฮุย
บริษัทได้เอามาไว้ในมือได้หลายวันแล้ว ไม่กี่วันก่อนไม่ ค่อยมีเวลา วันนี้พึ่งมีเวลามาตรวจดูบริษัทด้วยตัวเอง

ก่อนไป เธอนั้นได้โทรมาบอกกับคนที่ดูแลบริษัทคน ปัจจุบันไว้ก่อนแล้ว บอกพวกเขาว่าวันนี้ตนจะเข้าไป ตอนที่ถึงบริษัท ก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงพอดี คนที่มาต้องรับเธอเป็นรองประธานแซ่หลิน

บริษัทวงการบันเทิงนั้นไม่เหมือนกับบริษัทอื่น มีพวกกลุ่ม นักแสดงเป็นพนักงานบริษัทเป็นส่วนใหญ่ ถ้าเทียบกับสาย งานอื่นทั้งหมด พนักงานที่นั่งทำงานไม่ได้มีมากขนาดนั้น

โดยเฉพาะวัฒนธรรมซิงฮุยที่ใกล้จะล้มละลาย ไม่มีใคร ยอมที่จะนั่งมองรอความตายอยู่ที่นี่ ยิ่งไปกว่านั้นวัฒนธรรม ซิงฮุยโตนซื้อไป เปลี่ยนเจ้าของบริษัท นี่เป็นเรื่องที่ใครๆ ก็รู้

เจ้านายคนใหม่นั้นจะจัดการกับบริษัทอย่างไรนี่ยังเป็น คำถาม เพราะงั้นขอแค่มีความคิดหรือทางออก ก่อนที่จะ โดนซื้อไปนั้น ก็ได้ลาออกกันแล้ว

ที่เหลือ ก็มีแค่พวกที่ไม่รู้ผักปลาอะไรเลยทั้งนั้น

รองประธานหลินได้พาเธอไปที่ห้องทำงาน แล้วก็ได้บอก สถานการณ์ของบริษัทให้เธอไปคร่าวๆ

จึงหนึ่งได้วิเคราะห์ไป พบว่าไม่ได้ต่างจากข้อมูลใน เอกสารที่เธอได้มามากนัก
นักแสดงในบริษัทนั้นตอนนี้มีแต่สิบคน มีกลุ่มนักแสดง ชายห้าคนที่พึ่งได้เซ็นสัญญาไปเมื่อปีก่อน ถึงบอกว่าเป็นก ลุ่ม ที่จริงก็แค่เอาพวกนักแสดงที่ไม่ได้มีจุดเด่นอะไรมากมา รวมกลุ่มกันเท่านั้น

และยังมีนักแสดงที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรอีกไม่กี่คน จนถึงตอน นี้ผลงานที่มีนั้น ก็เป็นแค่ได้แสดงแบบขันทีเล็กๆ หรือสาวใช้ ในวังของละครบางเรื่อง

ฝ่ายนายหน้าก็อย่าไปพูดถึงเลย นายหน้าที่มีฝีมือหน่อย ก็ได้หนีไปหมดแล้ว ตอนนี้ในนี้มีคนที่พึ่งจบใหม่มาไม่กี่คน ความสามารถนั้นแทบจะเทียบไม่ได้กับนักแสดงของตนเลย

ฝ่ายประชาสัมพันธ์ยิ่งไม่มีประโยชน์เข้าไปอีก

ล้อกันเล่น! นักแสดงของตนเป็นถึงขนาดนี้แล้ว จะ ประชาสัมพันธ์อะไรได้อีก!

แทบทนไม่ได้ที่จะสร้างกระแสขึ้น ให้พวกเขานั้นมีชื่อเสียง ขึ้นมาบ้างจะได้ไหม?

ต่อให้เป็นข่าวไม่ดี แต่อย่างน้อยก็ดังนะ!

แล้วยังมีฝ่ายอื่นๆ อีก จึ่งหนิงมองดูอย่างละเอียด สถานการณ์น่าเป็นห่วงทั้งหมด

รองประธานหลินรายงานไป แล้วก็ได้ยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก

ไป
“ประธานจึง นี่เป็นสถานการณ์ของบริษัทพวกเราตอนนี้ ทั้งหมดค่ะ พวกผลการตลาดได้อยู่ตรงนี้ทั้งหมดแล้ว คุณจะดู อีกรอบไหมคะ?”

จึงหนิงสายหน้า

ดูอีกรอบแล้วจะเกิดประโยชน์อะไร?

ก็ยังเป็นนักแสดงสิบคนที่ไม่มีอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?

เธอได้ถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง

รองประธานหลินก็รู้ว่าสถานการณ์ของบริษัทตอนนี้มันแย่

มาก

แต่ความเป็นจริงมันได้วางอยู่ตรงนี้ เขาก็เป็นแค่ผู้ดูแล ที่มาแทนชั่วคราวเท่านั้น เมื่อก่อนเดิมทีทำงานเป็นเลขา

เป็นเพราะบริษัทกำลังจะล้มละลาย ทุกคนได้หนีไปหมด

เขาก็พึ่งได้รับตำแหน่งรองประธานในยามวิกฤตแบบนี้

สามารถประคองบริษัทให้เป็นแบบนี้ในตอนนี้ได้ ก็ยาก ลำบากพอตัว

“ที่จริงสถานการณ์บริษัทในตอนนี้นั้นก็คือขาดทรัพยากร เพราะว่าไม่มีงบประมาณมาหมุน ไม่มีเงินก็ไม่สามารถหา ทรัพยากรมาได้ไม่มีทรัพยากรก็ไม่สามารถหานักแสดงที่มี ความสามารถมาได้ มันได้วนแบบนี้มาตลอดจนทำให้เดิน มาถึงจุดนี้”
จึงหนิงก็เข้าใจความลำบากของเขาดีไม่พูดอะไรได้ โบกมือ

“ฉันรู้แล้ว พวกรายงานพวกนั้นเอาไว้ตรงนี้ก่อน! เรื่องหา งบประมาณมาหมุนเดียวฉันจะหาวิธีเอง ขอบใจเธอมาก เธอ ออกไปก่อนเถอะ!”

รองประธานหลินพยักหน้า ถึงได้เดินออกไป

พอรอรองประธานหลินออกไป จึงหนิงก็ได้ไปที่ฝ่ายนัก แสดง

นักแสดงนั้นเป็นปัจจัยสำคัญที่บริษัทได้เอาไปแข่งทางการ ตลาด ก่อนหน้านี้เธอได้ทำความเข้าใจกับพวกนักแสดง ทางเอกสารมาบ้าง แต่ว่าไม่ได้เคยเจอพวกเขาเอง

เวลานี้ นักแสดงคนอื่นได้ออกไปออดิชั่นกับกองถ่ายหมด แล้ว ที่อยู่ในบริษัทนั้นก็เป็นกลุ่มนักแสดงชายที่พึ่งรวมกลุ่ม

เดือนหน้าก็ได้มีรายการคัดเลือกในโซเชียลที่ดังมาก รายการหนึ่ง ความต้องการของบริษัทคือ ถึงแม้จะรู้ว่าความ หวังที่พวกเขาจะเข้ารอบมีน้อยมาก แต่ก็ยังมีความคิดที่จะ รักษาม้าตายประหนึ่งม้าเป็นไว้ให้พวกเขาไปลองดู

เพราะงั้นเวลานี้ พวกเขานั้นกำลังซ้อมเต้นกันอยู่ ตอนที่จิงหนิงไปถึง พวกเขานั้นก็กำลังฝึกอย่างหนัก

เธอไม่ได้เข้าไปรบกวนพวกเขาได้ยืนมองพวกเขาอยู่ด้านนอกผ่านกระจก

พูดตรงๆ ถึงแม้จะเป็นเจ้านาย เธอก็ไม่อาจที่จะพูดออกไป ว่าพวกเขานั้นเก่งได้

ตลาดของพวกนักแสดงได้แข่งขันกันดุเดือดมาก สำหรับ การร้องเต้นของวงนักแสดงชายนั้น คนพวกนี้ไม่ได้มีหน้าตา ที่หล่อจนน่าตกใจ และก็ไม่มีความสามารถที่ทำให้คนนั้น ยอมรับได้ คุณสมบัตินั้นธรรมดาเกินไป

เห็นที เหมือนว่าก็เหลือแค่ความพยายามแล้ว

แต่ว่าน่าเสียดาย ในวงการบันเทิงนั้น ความพยายามเป็น อะไรที่ไร้ค่าที่สุดแล้ว

จึ่งหนิงมองไปสักพัก ก็ได้จากไป

พวกคนที่ออกไปออดิชั่นนั้น มีชายสองหญิงสาม พอถึง ตอนเย็น ก็ได้กลับมาทั้งหมด

จึงหนิงก็ได้พบว่า ในนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอนั้นรู้จัก

-ถังลั่วเหยา

ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอเป็นผู้จัดการที่เฟิงหัวนั้น ได้เคยเจอ เธอไม่กี่ครั้ง

ถังลั่วเหยาได้จบจากสาขาการแสดงละครจีน ถือว่าออก มาจากชั้นเรียน ถึงแม้ว่าไม่ได้มีใบหน้ารูปวีที่สมัยนี้ชอบกันแต่ก็ถือว่าสวยน่ารัก

ในกลุ่มนักแสดงใหม่นั้น การแสดงของเธอถือว่าโดดเด่น

แต่เป็นเพราะมีใบหน้าที่กลม ก็เลยทำให้เธอไม่ได้โอกาส

ที่ดี

ต่อมาเวลาสัญญาก็ได้หมดลง เธอก็ได้ยกเลิกสัญญากับ

เพิ่งหัว

แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาชิงฮุย