บทที่ 33 นอนด้วยกัน

ลู่จิงเปันพาจึงหนิงไปที่หน้าแถวของคนรับใช้ และพูดเสียง เข้มว่า “ฉันขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก นี่คือจึงหนิงภรรยาของ ฉัน จากนี้ไปเธอจะเป็นนายหญิงของที่นี่ พวกนายต้องเคารพ เธอเหมือนที่เคารพฉัน เข้าใจไหม”

คนรับใช้ตอบพร้อมเพรียงกัน: “เข้าใจแล้วครับ/ค่ะ!”

ลู่จิ้งเซินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และเดินจับมือจึง หนิงเข้าไปข้างใน

ในหัวของจิ่งหนิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย

จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังดูมีนงงอยู่ว่า ทำไมตัวเองถึงตามชาย คนนี้มาที่คฤหาสน์บ้านลู่

เมื่อเข้ามาในห้องนอน ในที่สุดเธอก็เรียกสติกลับมา และ

รีบคว้าเขาไว้

“เอ่อ ฉัน ฉันมาที่นี่….” %3D

“จากนี้ไป คุณจะอยู่ที่นี่”

ลู่จิ่งเซินมองไปที่เธออย่างจริงจัง

จึงหนิงรู้สึกวูบเบาโหวงในใจ

ดูเหมือนว่าเวลานี้จะเชื่อจริงๆ ว่า สิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับการแต่งงาน ไม่ใช่เรื่องตลก แต่เป็นเรื่องจริงจัง

สู่จึงเป็นยกมือเรียกสาวใช้ และพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “ป้า หลิวครับ พานายหญิงไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม หน่อยนะ”

ป้าหลิวสาวใช้ที่ถูกเรียก ก็รีบก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความ สุข และพูดว่า “ค่ะ เชิญนายหญิงตามฉันมาค่ะ”

จึงหนิงมองไปที่ลู่จิ่งเซิน เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังปลดเนกไท ของตัวเองออก ดูเหมือนกำลังจะไปอาบน้ำ

เธอเม้มริมฝีปาก และไม่พูดอะไร เธอจึงเดินตามป้าหลิวไป

คฤหาสน์บ้านลู่มีขนาดใหญ่มาก ด้วยการออกแบบเป็น วิลล่าบ้านเดี่ยว ด้านนอกเป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ มีดอก ไม้และต้นไม้นานาชนิด ให้คนได้ชื่นชม

ด้านหลังเป็นสนามหญ้าสีเขียว ถัดจากสวนดอกไม้เป็น สระว่ายน้ำ น้ำสีฟ้าไหลเป็นระลอกคลื่นผ่านแสงยามเช้าสี ทอง มองดูให้ความรู้สึกเหมือนสรวงสวรรค์

จึงหนิงเดินเล่นอยู่ข้างนอก ป้าหลิวก็พาเธอดูวิลล่าทั้งหมด เธอเพิ่งรู้ว่า ลู่จิงเซินได้เตรียมห้องให้เธอไว้แล้ว

ห้องนอนเป็นห้องที่ใช้ร่วมกันสองคน แต่ห้องหนังสือรวม ถึงห้องแต่งตัวนั้นแยกกันต่างหาก
ห้องหนังสือกับห้องแต่งตัวของเธออยู่ชั้นสาม ในห้อง หนังสือมีหนังสือหลายเล่ม เธอรู้สึกประหลาดใจที่พบว่า หนังสือส่วนใหญ่นั้นเป็นหนังสือที่เธอชอบ

แม้แต่หนังสือหลายเล่มที่เธอเคยหาแต่หาไม่เจอก็มีอยู่!

นอกจากนี้ห้องแต่งตัว ซึ่งมีพื้นที่มากกว่าหนึ่งร้อยตาราง เมตร เสื้อผ้ากระเป๋าและรองเท้าที่อยู่ข้างใน ทั้งหมดเป็นรุ่น ล่าสุดของฤดูกาล

ผลงานการออกแบบของ Amy ที่เธอชื่นชอบก็แขวนอู่ เต็มตู้เสื้อผ้า ดูๆไปมีเกือบทุกอย่างเลย!

จึงหนิงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

จริงๆนะ…ช่างไร้ความปรานี้!

แต่สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็นอีกด้านหนึ่งว่า ผู้ชายคนนี้ได้ ตัดสินใจไว้นานแล้วว่า ต้องการให้เธอย้ายเข้ามา

เธอลดสายตาลงเล็กน้อย และไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้คิดเรื่องนี้

มานานแค่ไหนแล้ว

ดูจากการจัดห้องนี้ ในเวลาสามวัน มันจะเร็วเกินไปหน่อย ไหม

และด้วยความสงสัย จึงหนิงจึงกลับไปห้องนอนที่ชั้นสอง

สู่จึงเซินกำลังอาบน้ำอยู่ เธอกอดอกเดินไปรอบๆห้องนอนพบว่าเมื่อเทียบกับสไตล์ที่หรูหราของทั้งวิลล่า การจัดห้อง นอนดูเรียบง่ายไปเลย

โทนสีดำขาวเทาเรียบๆ ทางทิศตะวันตกมีหน้าต่างบาน ใหญ่ มีระเบียงขนาดใหญ่ด้านนอกหน้าต่าง ใต้เฉลียงมี สนามหญ้าสีเขียวที่ตกแต่งอย่างสวยงาม

มีชั้นวางหนังสือสีดำวางชิดผนัง บนชั้นหนังสือส่วนใหญ่ จะหนังสือประเภทนิตยสารทางการเงิน และมีนิตยสารเกี่ยว กับรถยนต์อยู่บางส่วน

นอกจากนี้ ยังมีเครื่องประดับเล็กๆน้อยๆ กับถ้วยรางวัล ต่างๆ หนึ่งในนั้นด้านบนถ้วยรางวัลยังมีรูปถ่ายอยู่รูปหนึ่ง

เป็นรูปลู่จิ่งเซินถือรางวัลเกี่ยวกับการแข่งขันบาสเกตบอล ชายที่มีผมซอยสั้นรอยยิ้มไม่มีชีวิตชีวา มีดวงตาคู่สีเข้มดู เฉียบแหลม แค่มองผ่านรูปถ่ายก็สามารถสัมผัสได้ถึงความ เฉียบแหลม

เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม และมองที่ชื่อ ใต้ถ้วยรางวัลอย่าง

ตั้งใจ

แชมป์บาสเกตบอลมหาวิทยาลัยเซนต์จอห์นเหรอ

เขาเคยเรียนที่นั่นด้วยเหรอ

จึงหนิงแปลกใจเล็กน้อย

ไม่มีเหตุผลอื่น ที่เธอได้ไปต่างประเทศเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นเพื่อนเก่าของแม่เป็นคนแนะนำให้เธอเรียนที่ มหาวิทยาลัยแห่งนี้

คิดไม่ถึงว่าดวงจะสมพงศ์กันขนาดนี้!

จึงนิ่งไม่ได้ติดอะไรเยอะ ในเวลานี้ ด้านหลังก็มีเสียงเปิด ประตูห้องน้ำดังขึ้น

สู่จิงเซินก็เดินออกมา

เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า มีเพียงผ้าขนหนูอาบน้ำพันอยู่รอบ เอว มีหยดน้ำคริสทัลกลิ้งลงมาตามหน้าอก มันดูเซ็กซี่มาก

ภายใต้ผมสั้นที่ยุ่งเหยิง ดวงตาคู่ลึกเหมือนกระแสน้ำวน ราวกับจะดูดเธอเข้าไป

จึงหนิงหน้าแข็งที่อ และรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าแม้แต่อากาศก็ถูกบีบอัดแน่น

สายตาของเธอเป็นประกาย และไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน

เมื่อลู่จิ่งเซินเห็นดังนั้น จึงเดินตรงไปที่เธอ

ขณะที่เขาถือผ้าเช็ดตัวในมือและเช็ดผมเปียก เขาก็มา หยิบถ้วยรางวัลที่เธอจ้องมอง

เขาถือผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกไปด้วย และหยิบถ้วยรางวัล ที่เธอจ้องมองอยู่ก่อนหน้านี้ออกมา และถาม

“คุณกำลังดูสิ่งนี้อยู่เหรอ”
“ห้ะ อึม ใช่”

จึงหนิงด้วยความกระวนกระวาย

สู่จึงเชินดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นความตึงเครียดของ เธอ เขาวางถ้วยรางวัลลง และพูดเสียงเรียบๆว่า: “เป็นสิ่งที่ ฉันได้รับตอนที่เป็นอาจารย์พิเศษที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งใน ประเทศF ไม่ใช่รางวัลใหญ่อะไร แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่น่า สนใจมาก”

จึงหนิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ศาสตราจารย์เหรอ”

ลู่จิงเซินเลิกคิ้ว ถาม “ทำไมเหรอ”

“อ้อ ไม่มีอะไร”

เอาเถอะ! เธอลืมไปว่า เจ้าพ่อยังไงก็คือเจ้าพ่อ เป็นไปได้ อย่างไรที่จะไปเรียน

เขาเข้ารับช่วงต่อสมาคมตระกูลลูตั้งแต่อายุยี่สิบต้นๆ และ บรรดานักธุรกิจรายใหญ่ต่างเรียกเขาว่าเป็นอัจฉริยะ ก็ไม่น่า แปลกใจ ที่เซนต์จอห์นจะเชิญให้เขาไปเป็นศาสตราจารย์

พิเศษ

สู่จิงเซินมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ และถามว่า “คุณ รู้จักมหาวิทยาลัยนี้ด้วยเหรอ”
จึงหนิงพยักหน้าตอบรับ

“ฉันเรียนอยู่ที่นี่เมื่อห้าปีก่อน”

สู่จิงเซินยิ้ม และพูด

“ดวงจะสมพงศ์กันจริงๆเลย” ดวงตาของเขาดูลึกลับ ดูเหมือนมีบางอย่างที่ไม่ชัดเจน

และดูซับซ้อน จึงหนิงเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ

แต่เธอไม่ทันได้คิดอะไรมาก จากนั้น ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำ ของผู้ชายพูดขึ้น

“คุณอยากอาบน้ำไหม”

จึงหนิงยังปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมใหม่ไม่ค่อยได้ ก็ รู้สึกอึดอัดเมื่อนึกถึงว่าผู้ชายคนนี้ได้ใช้ห้องน้ำเมื่อกี้ และตัว เองจะต้องเข้าไปใช้ด้วย

แต่ก็เกรงใจที่จะขอใช้ห้องอาบน้ำของแขก จึงได้แต่ส่าย

“ถ้างั้นช่วยเช็ดผมฉันหน่อย”

เขายื่นผ้าเช็ดตัวให้

จึงหนิงตกใจ แต่ไม่ปฏิเสธ

รับผ้าเช็ดตัวมาก เมื่อเขานั่งบนโซฟาแล้ว ก็กตและเช็ดผม

ให้เขาเบาๆ

หัว
เส้นผมของผู้ขายสั้นมาก แต่ไม่ได้แข็งมาก แต่ก็มีความรู้ สึกแปลกๆ เมื่อปลายนิ้วได้สัมผัสกับเส้นผม

จึงหนิงพยายามยับยั้งตัวเองไม่ให้ติดเพ้อเจ้อ ตอนนี้เธอ ยอมรับความจริงเรื่องการแต่งงานกับลู่จึงเซินนี้แล้ว และได้ รับสิ่งดีๆที่เขามอบให้เธอจริงๆ เธอก็ต้องพยายามเพื่อให้ชิน กับการชีวิตร่วมกันกับเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เช็ดแห้งไปแล้วครึ่งหนึ่ง

สู่จิงเซินใช้ไดร์เป่าผมอยู่สักพัก และรู้สึกตลกเล็กน้อย ที่ เห็นเธอยังยืนอยู่ตรงนั้น

เขาเดินมา จับมือเธอ และกดเธอให้นั่งลงบนเตียง

จึ่งหนิงรู้สึกตกใจ จึงยกขาตัวเองขึ้นมา และหดตัวเข้ามา ซึ่งเป็นปฏิกิริยาตอบโต้ และพูด

“คุณจะท่ำอะไร”

ดวงตาของลู่วิ่งเซินดูลึกล้ำ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“นายหญิงลู่ ทำงานหนักมาทั้งวันทั้งคืน คุณไม่เหนื่อยเห

รอ”

ไม่ต้องพูดถึงเลย จึงหนิงรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ

เธอพยักหน้า

“แล้วยังไม่นอนอีกเหรอ”
เส้นผมของผู้ขายสั้นมาก แต่ไม่ได้แข็งมาก แต่ก็มีความรู้ สึกแปลกๆ เมื่อปลายนิ้วได้สัมผัสกับเส้นผม

จึงหนิงพยายามยับยั้งตัวเองไม่ให้ติดเพ้อเจ้อ ตอนนี้เธอ ยอมรับความจริงเรื่องการแต่งงานกับลู่จึงเซินนี้แล้ว และได้ รับสิ่งดีๆที่เขามอบให้เธอจริงๆ เธอก็ต้องพยายามเพื่อให้ชิน กับการชีวิตร่วมกันกับเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เช็ดแห้งไปแล้วครึ่งหนึ่ง

สู่จิงเซินใช้ไดร์เป่าผมอยู่สักพัก และรู้สึกตลกเล็กน้อย ที่ เห็นเธอยังยืนอยู่ตรงนั้น

เขาเดินมา จับมือเธอ และกดเธอให้นั่งลงบนเตียง

จึ่งหนิงรู้สึกตกใจ จึงยกขาตัวเองขึ้นมา และหดตัวเข้ามา ซึ่งเป็นปฏิกิริยาตอบโต้ และพูด

“คุณจะท่ำอะไร”

ดวงตาของลู่วิ่งเซินดูลึกล้ำ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“นายหญิงลู่ ทำงานหนักมาทั้งวันทั้งคืน คุณไม่เหนื่อยเห

รอ”

ไม่ต้องพูดถึงเลย จึงหนิงรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ

เธอพยักหน้า

“แล้วยังไม่นอนอีกเหรอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ