บทที่ 27 โหดร้ายเกินไป

เธอตกลงอย่างว่าง่าย สู่จิ่งเซินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย จากนั้น ก็ได้ยิ้มที่มุมปาก

“แต่ว่าฉันมีข้อแม้”

“ว่ามา!”

“ข้อแรก ก่อนที่ฉันนั้นจะเห็นด้วย ห้ามเปิดเผยสถานะของ พวกเราเด็ดขาด ข้อสอง ถ้าเกิดฉันไม่อนุญาต ห้ามแตะต้อง ฉัน!”

รอยยิ้มในดวงตาของสู่จิ่งเซินได้อ่อนลงไปเล็กน้อย “ยังมี ข้อสามไหม?”

จึงหนิงคิดไปสักพัก ตอนนี้เธอนั้นคิดอะไรอย่างอื่นไม่ออก สายหน้า “ไม่มีแล้ว”

นิ่งไปสักพัก ก็พูดเสริมว่า “ต่อไปถ้าคิดได้แล้วจะพูดอีกที” ลู่จึงเชิญพูดเสียงเข้ม “เพราะงั้นเธออยากให้ฉันเป็นพระ?” จึงหนิงอึ้ง

“คุณนายลู่ ผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งนะครับ ถ้าเกิด ว่าคุณไม่อนุญาตไปตลอด ชาตินี้ผมต้องจำเจทั้งชาติ?”

เขาพูดจบ ร่างกายก็ได้ขยับเข้าใกล้เธอ จึงหนิงพยายามที่จะขยับเข้าไป

“ฉัน ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น…”

เหตุผลที่ได้พูดข้อแม้ออกไป ก็เป็นเพราะว่าในส่วนลึกใน ใจของเธอนั้น การแต่งงานของทั้งสองนั้นคงไม่ยาวนาน

ส่วนต่อไปจะเป็นยังไงนั้น เธอนั้นไม่ได้ไปคิดถึงมันเลยสัก

ครั้ง

ลู่จิ่งเซินยิ้มออกมาเหมือนว่าจะมองความคิดของเธอออก

“จึงหนึ่ง เธอจำไว้นะ ฉันลู่จิ่งเซินแต่งงานแล้วจะไม่มีทาง หย่า เพราะงั้นถ้าเธอตกลงแล้ว งั้นก็ไม่มีโอกาสให้เสียใจ ทีหลังแล้ว เธอนั้นก็ทำหน้าที่ของคุณนายลู่ดีๆ ฉันจะให้สิ่งที่ เธออยากจะได้ทั้งหมด เข้าใจไหม?”

จึงหนิงมองเขา ไม่พูดอะไร

มือที่ได้จับคางของเธอนั้นก็ได้ออกแรง เธอเจ็บจนร้องออก มา ก็ได้ตอบไปอย่างน่าสงสารว่า “เข้าใจแล้ว”

ลู่จิงเซินถึงได้ปล่อยมือออกอย่างพอใจ

ตอนที่ปล่อยมือนั้นก็ได้เจอว่า ผิวที่ขาวละเอียดของเธอนั้น ได้โดนบีมจนเกิดรอยเล็กๆ สองรอย

สายตานั้นก็ได้เครียดขึ้นเล็กน้อย

สุดท้ายก็รู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองนั้นได้ดุเกินไป กลัวว่าจะทำให้เธอนั้นตกใจ

ก็เลยได้พูดเสริมออกไปว่า “ก็ได้ ช่วงแรกๆ นั้นฉันจะไม่ แตะต้องเธอ แต่หวังว่าเธอนั้นจะชินกับฐานะของเธอเร็วๆ อย่าให้ฉันต้องรอนาน ไหม?”

พอเข้าใจความหมายของเขา ใบหน้าของจิ่งหนิงก็ได้แดง แล้วพยักหน้า

ลู่จิงเซินหันหลังแล้วได้เดินออกไปข้างนอก ไม่นาน ก็ได้ เอาเสื้อผ้าผู้หญิงตัวใหม่ชุดหนึ่งแล้วเดินเข้ามา

เอาเสื้อส่งให้จิ่งหนิง “เปลี่ยนเสร็จแล้วออกมา!”

จึงหนิง “อ่อ” ตอบออกไป

ประตูห้องน้ำได้ปิดลง จึงหนิงก็ได้ถอดเสื้อที่เปียกออก เปลี่ยนเสื้อใหม่ที่ลู่จิงเซินเอาให้

เสื้อผ้านั้นต้องเป็นซูมู่ที่อาศัยจังหวะตอนที่พวกเขาอยู่ใน ห้องน้ำแล้วเตรียมให้

สีที่อ่อน ชุดธรรมดาที่เรียบง่ายสบายๆ ใส่อยู่บนตัวของ เธอนั้น ให้ทำให้ความหยิ่งยโสของเธอนั้นลดลงไม่น้อย จาก นั้นก็กลายเป็นความสดใสบริสุทธิ์ของนักเรียน

จึงหนิงมองตัวเองในกระจก อึ้งไปสักพัก

ตอนนี้อายุของเธอนั้นก็ไม่มากอะไร ก็แค่ยี่สิบสี่ปี ถ้าเทียบทำให้เธอนั้นตกใจ

ก็เลยได้พูดเสริมออกไปว่า “ก็ได้ ช่วงแรกๆ นั้นฉันจะไม่ แตะต้องเธอ แต่หวังว่าเธอนั้นจะชินกับฐานะของเธอเร็วๆ อย่าให้ฉันต้องรอนาน ไหม?”

พอเข้าใจความหมายของเขา ใบหน้าของจิ่งหนิงก็ได้แดง แล้วพยักหน้า

ลู่จิงเซินหันหลังแล้วได้เดินออกไปข้างนอก ไม่นาน ก็ได้ เอาเสื้อผ้าผู้หญิงตัวใหม่ชุดหนึ่งแล้วเดินเข้ามา

เอาเสื้อส่งให้จิ่งหนิง “เปลี่ยนเสร็จแล้วออกมา!”

จึงหนิง “อ่อ” ตอบออกไป

ประตูห้องน้ำได้ปิดลง จึงหนิงก็ได้ถอดเสื้อที่เปียกออก เปลี่ยนเสื้อใหม่ที่ลู่จิงเซินเอาให้

เสื้อผ้านั้นต้องเป็นซูมู่ที่อาศัยจังหวะตอนที่พวกเขาอยู่ใน ห้องน้ำแล้วเตรียมให้

สีที่อ่อน ชุดธรรมดาที่เรียบง่ายสบายๆ ใส่อยู่บนตัวของ เธอนั้น ให้ทำให้ความหยิ่งยโสของเธอนั้นลดลงไม่น้อย จาก นั้นก็กลายเป็นความสดใสบริสุทธิ์ของนักเรียน

จึงหนิงมองตัวเองในกระจก อึ้งไปสักพัก

ตอนนี้อายุของเธอนั้นก็ไม่มากอะไร ก็แค่ยี่สิบสี่ปี ถ้าเทียบห่วง พูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “พี่สาว ฉันได้ยินว่าเกิด เรื่องกับพี่ก็ได้รีบออกจากโรงพยาบาลกลับมาหา พี่ไม่เป็น อะไรนะ?”

จึงหนิงมองเธออย่างเย็นชา ไม่พูดอะไร เดินไปนั่งข้างๆ ลู่

จึ่งเซิน

ในห้องนั้นไม่มีใครสนใจเธอเลยสักนิด จิ่งเสี่ยวหย่าหน้า ได้เสียไปเล็กน้อย บรรยากาศน่าอึดอัดมาก

และคนอื่นในตระกูลจิ่งจะไปมีเวลาที่ไหนมาสนใจเธอ?

ตอนที่ลู่จิ่งเซินประกาศว่าจิ่งหนิงเป็นภรรยาของเขานั้น ก็ได้ทำให้คนนั้นได้สับสนมึนงงไปหมดแล้ว!

พองงเสร็จ ก็ได้เต็มไปด้วยความกลัวกับความกังวล

การกระทำของพวกเขาในคืนนี้นั้นมันเกินไปอย่างไม่ต้อง สงสัย ขนาดพวกเขาเองก็คิดแบบนั้น!

เพราะงั้น ไม่ว่าลู่จิ่งเชินจะจัดการกับพวกเขายังไง พวกเขา ก็ไม่รู้จะพูดอะไรทั้งนั้น!

ถึงแม้เหตุผลจะเป็นแบบนั้น แต่ในใจนั้นก็ยังไงโทษจึ่งหนี งอยู่ดังเดิม

ไหนๆ ก็ได้คว้าของสูงอย่างคุณชายลุ่มาแล้ว ทำไมไม่รีบ พูดออกมาก่อนหน้านี้?
ยังได้เดินไปตามแผนของพวกเขา ดูตอนนี้ สิ ทำให้คนทั้ง บ้านได้ขายหน้าต่อหน้าคนมากมายก็ซ่างแล้ว ยังทำให้ คุณชายลู่ไม่พอใจอีก เธอต้องจงใจแน่ๆ!

โหดร้ายเกินไปแล้ว!

ใบหน้าของหวังเสว่เหมยเต็มไปด้วยความโกรธจึงหนิง เหมือนจะรู้สึกได้ ก็ได้หันไปมองเธอ ก็เลยได้เปลี่ยนเป็นยิ้ม ออกมาแห้งๆ

ไม่พอใจเหรอ?

ทนไปเถอะ!

ซูมู่ได้สั่งให้คนนั้นพาเฉินหย่งตำขึ้นมา ถ้าเทียบกับบริการ ที่คนตระกูลจึงได้รับนั้น เฉินหย่งตำไม่ได้มีบริการที่ดีขนาด นั้น

เห็นว่าเขานั้นได้ถูกจับลากเข้ามา ให้ห้อง ใบหน้าร่างกาย นั้นได้มีรอยช้ำจากการถูกต่อย ใต้ตานั้นยังมีรอยซ้ำสีเขียว ม่วงเป็นดวง

มองออกเลยว่าถูกคนสั่งสองมาเรียบร้อย!

ถึงเวลานี้แล้ว เฉินหย่งตำทำไมจะไม่เข้าใจว่าสถานการณ์ นี้คืออะไร?

พอเห็นสู่จึงเป็น ก็ได้รีบ “ตุ้ม” คุกเข่าลงไป
“ประธานลู่! เข้าใจผิดแล้วครับ นี่มันเป็นการเข้าใจผิด!” สู่จิงเซินนั่งอยู่บนโซฟาด้วยาวหนังแท้ ขาที่ยาวนั้นได้ใชว่ ห้าง ใบหน้านั้นได้มีรอยยิ้มที่เย็นชาประดับอยู่

“เข้าใจผิด? หนึ่งชั่วโมงที่แล้วนายไม่ได้พูดแบบนี้นะ”

เฉินหย่งตำแทบจะร้องไห้ออกมา

ใครรู้บ้างว่าช่วงหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานั้น เขาได้ผ่านความ ทรมานอะไรมาบ้าง

คนกลุ่มนี้มันโรคจิตทั้งหมด: ไม่ได้คิดว่าชีวิตคนนั้นเป็น ชีวิต แม้ว่าเขาจะหน้ามีดไปหน่อย ตื่นไปหน่อย แต่ก็ไม่อยาก ตายนะ!

“ว่ามา! นี่มันเรื่องอะไร? ถ้าพูดมาตรงๆ นายนั้นคงจะยังมี ชีวิตรอดกลับไปอยู่ แต่ถ้าพูดโกหกแม้แต่คำเดียว..”

เขาได้หยุดไป สายตานั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต “นายรู้ ว่าจุดจบเป็นอะไรใช่ไหม!”

เฉินหย่งตำหน้าซีด ตกใจจนรีบพยักหน้า “ครับ ผมพูด ผม พูดออกไปทั้งหมด! ประธานลู่ ผมสาบานได้เลยว่า เรื่องนี้มัน ไม่เกี่ยวกับผม เป็นเพราะอีแก่คนนี้คนเดียว เธอเป็นคนสั่งให้ ผมทำ! เธอบอกว่าถ้าผมยอมแสดงละครกับพวกเขาฉากหนึ่ง ใส่ร้ายว่าจึงหนิงกับผมเกี่ยวข้องกัน เงินล้านกว่าบาทที่ผม ติดหนี้พนันกับจึงเชี่ยวเต๋อก็ไม่ต้องคืนแล้ว! ตอนนั้นผมนั้นเห็นแก่เงิน ก็ได้ตกลงกับพวกเขาไป! ขอโทษครับประธานสู่ ผมผิดไปแล้ว ผมนั้นมีตาหามีแววไม่ ไม่รู้ว่าจึงหนิงเป็น ภรรยาของคุณ ขอร้องคุณอย่าถือสาผู้น้อยอย่างผมเลยครับ ปล่อยผมไปเถอะ!”

เขาร้องไห้ไป แล้วก็คานเขาไปหมายจะกอดเท้าของ ลู่จิ่ง

เซ็น

ซูมู่ที่อยู่ข้างๆ เห็นเข้า ก็ได้ตรงเข้าไป ถีบออกไปอย่างแรง

ถึงแม้ซูมู่เป็นเลขาของลู่จิ่งเซิน แต่ปกตินั้นก็ได้ฝึกฝนมา แรงที่แตะออกไปนั้นเยอะมาก เฉินหย่งตำได้กลิ้งออกไป หลายเมตร แล้วก็ล้มลงกับพื้น

คนที่เห็นเหตุการณ์นั้นอึ้งไปเลย

จึ่งหนิงก็ตกใจเล็กน้อย

มีแค่ลู่จึงเซิน ที่สีหน้าไม่เปลี่ยน

หวังเสว่เหมยตกใจเสร็จ ก็ได้รู้สึกตัว

เธอโกรธแล้วพูดว่า “เฉินหย่งดำ! นายพูดบ้าอะไรออก มา? จิ่งหนิงเป็นหลานแท้ของฉัน ฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง? นายเป็นคนแบบไหนทุกคนรู้และเข้าใจดี ถ้าไม่ใช่เพราะว่า พวกเธอเกี่ยวข้องกันตั้งแต่แรกแล้ว ฉันจะยอมให้พวกเธออยู่ ด้วยกัน?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ