บทที่ 24 ผู้หญิงของเขา

“ลู่ชื่อกรุ๊ป สู่จึงเซินมาแล้ว!”

คนที่กำลังพูดคุยกันนั้นก็ได้เปิดทางออกมา ผู้คนได้หันไป ดูด้วยความตกใจ เมื่อคนคนที่อยู่ปลายกลุ่มนั้น เป็นคนตัว สูงได้เดินเข้ามา

จึงหนิงอึ้งไป นัยน์ตาเต็มด้วยความตกใจ

มองผู้ชายที่เดินมาพร้อมกับลม ฝีเท้าได้เร็วแต่ก็ไม่เหมือน เร่งรีบ นัยน์ตานั้น ได้ดำสนิทราวกับหมึก ดำ ได้ส่องแสง เย็นๆ ออกมา ร่างกายนั้นได้มีไอที่เหมือนกับว่าถ้าเข้าใกล้ แล้วก็จะหนาว

ข้างหลังของเขามีซูมูเดินตาม และยังมีบอดี้การ์ดอีกกี่คน ได้ยืนอยู่ที่ประตูทั้งหมดไม่ได้เข้ามา

มีแค่ซูมู่ ได้เอาของขวัญบนมือส่งให้ผู้ดูแล จากนั้นถึงได้ เดินตามเข้ามา

“ลู่จิ่งเซิน! เป็นเขาจริงๆ ด้วย เขามาได้ไง?”

คนในงานบางคนได้เริ่มพูดคุยกันขึ้นมา แล้วคนอื่นๆ ก็ เหมือนว่าจะรู้สึกตัวขึ้นมาตามส่วนมากนั้นได้อึ้ง

คนที่มาในงานวันนี้ส่วนมากนั้นเป็นคนที่มีหน้าตาทางสังคม ต่อให้ไม่เคยที่จะเจอลู่จิ่งเซิน แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะไม่เคย เห็นผ่านนิตยสารหรือข่าวทางทีวีจริงไหม?

เพราะงั้น ผู้ชายตรงหน้านั้นเหมือนว่าจะเป็นที่รู้จักของทุก

คน

คนที่จะมาเป็นทายาทตระกูลลู่! คนที่มีอำนาจในู่ชื่อกรุ๊ป

ตัวจริง!

และก็เป็นผู้ก่อตั้งอานหนิงกั๋วจี้ดังมากในช่วงนี้

เขามาได้ยังไง?

หวังเสว่เหมยเริ่มจับสังเกตได้คนแรก เธอนั้นดีใจมาก ก็ได้รับเข้าไปต้อนรับ

“ยินดีต้อนรับกับการมาของประธานลู่! เร็วค่ะ เชิญทางนี้!”

จึงเชี่ยวเต๋อกับหยูซิ่วเหลียนเห็นเข้า ก็ได้รีบตามเข้าไป ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“คิดไม่ถึงว่าประธานลู่จะมา เลยมาต้อนรับช้าไป ต้องขอ โทษมากๆ จริงๆ!”

ตระกูลจึงได้ส่งบัตรเชิญให้ลู่จิ่งเซิน เดิมก็เป็นไปตาม มารยาทเท่านั้น

ใครจะรู้ ประธานลู่คนนี้ช่วงนี้ได้มาที่เมืองจิ้น แต่ว่าไม่ว่า งานพบปะสังคมอะไรเขาก็ไม่เข้าร่วม ใครเชิญก็ไม่ไป
ก่อนหน้านี้มีคนเคยลองไปเชิญแล้ว คนของตระกูลจึงก็ ต้องคิดว่าตัวเองนั้นคงไม่ต่างจากคนอื่นอยู่แล้ว

คิดไม่ถึงว่า วันนี้เขาจะมา!

พวกหวังเสว่เหมยนั้นก็ได้ดีใจจนออกนอกหน้า และจิงหนี

งก็ได้ดีใจเช่นกัน

ลู่จิ่งเซิน ช่วยฉันด้วย!

เธอได้เปิดปาก ตะโกนออกมาแบบไม่มีเสียง

เฉินหย่งตำจับสังเกตได้จากการกระทำของเธอ สีหน้าไป เปลี่ยน

“เธออยากขอให้เขาช่วย? เลิกฝันเถอะ! ก็ไม่ดูว่าตัวเองนั้น อยู่ในฐานะอะไร คนอย่างลู่จิ่งเซินอย่าว่าแต่ตระกูลจิ่งของ พวกเธอเลย ต่อให้เป็นตระกูลมู่ก็หวังสูงเกินไป อีกอย่างเธอ รู้ไหมว่าข้างนอกได้พูดถึงเขายังไงไหม?”

เฉินหย่งตำหัวเราะเรียบๆ ” ทุกคนต่างพูดว่าเขาเป็นGay ไม่ชอบผู้หญิง ผู้หญิงทั้งหมายจะขึ้นเตียงของเขานั้นได้ถูก โยนลงแม่น้ำแล้ว เพราะงั้นเธอเลิกหวังไปได้เลย!”

เขาพูดจบ ก็ได้ประคองเธอเดินตรงทางบันได

จึงหนิงเห็นแบบนั้น ก็ได้ร้อนรนขึ้น

กัมหน้าแล้วก็กัดไปที่มือของเขา
เธอถึงแม้จะโดนวางยา ทั้งตัวได้อ่อนแรง แต่ก็ได้มี เรี่ยวแรงเหลืออยู่เล็กน้อย

บวกกันตอนนั้นได้มีความหวังอยู่ตรงหน้า ทำไมถึงจะไม่ ออกแรงดิ้นรน?

เฉินหย่งตำคิดไม่ถึงว่าเวลานี้แล้ว เธอยังกล้าที่จะขัดขืน

ก็เลยไม่ได้ระวัง แล้วก็โดนเธอกัด เจ็บจนร้องออกมาได้ ปล่อยมือ หญิงสาวในอ้อมอกก็ได้วิ่งออกไปเลยทันที

“ชี้ด นังนี่! กล้ากัดฉัน? หยุดเดียวนี้!”

ตามด้วยเสียงที่น่ากลัว ผู้คนนั้นยังไม่ทันระวังตัว เงาดำๆ ก็ได้ผ่านหน้าพวกเขาไป ตรงไปหาชายที่อยู่ทางเข้าของห้อง โถงแล้วก็ล้มไป

ลู่จิงเซินได้รีบก้าวเข้าไป ตอนที่จิงหนิงขาอ่อนแล้วจะล้มลง นั้นได้ไปกอดเธอไว้

แขนที่ยาวได้เกี่ยว ร่างที่บางและอ่อนแรงก็ได้ล้มไปพิงที่ อ้อมกอดของเขา

สีหน้าของผู้คนได้เปลี่ยนไป

คุณพระ! นั้นใคร?

? นั้นเป็นจริงหนิงไม่ใช่เหรอ? เธอ เธอ เธอ…เธอทำไม กล้าที่จะแตะสู่จึงเปิน?
ใครไม่รู้บ้างว่า สู่จิงเซินเกลียดผู้หญิงที่สุด!

อยู่บนการตลาดมาหลายปี ก็ไม่เคยที่จะได้ยินว่าเขานั้นดี กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ถึงขนาดที่ว่าคนที่จะเอาใจเขานั้น ได้ส่งคุณหนูสวยๆ ขึ้นเตียงของเขา สุดท้ายไม่ใช่แค่คืนไป แบบไม่แตะต้องอะไร ขนาดสัญญาซื้อขายก็ถูกยกเลิกไป!

คนแบบนี้….ชอบผู้หญิงสิแปลก!

ในงานนั้นได้มีคนแอบมองลู่จิ่งเซิน แต่ไม่กล้าที่จะเข้าไป

เห็นแบบนั้นก็ได้เบิกตาโต

ตามด้วยความโมโห

แม่งเอ๋ย! ไร้ยางอายเกินไปแล้วหรือเปล่า!

แฟนของตัวเองยังอยู่ในงานอยู่นะ คิดไม่ถึงว่ายังจะไป อ่อยผู้ชายคนอื่น เธออยากตายแล้วหรือไง!

และจิงหนิงที่ถูกลู่จิงเซินกอดไว้ได้กลิ่นที่หอมและคุ้นเคย นั้น ก็ได้ดีใจจนแทบร้องไห้

รู้สิ้นเหมือนได้เจอแสงสว่างในความมืด ทำให้เธอนั้นกำ เสื้อของลู่จิงเซินแน่น ราวกับว่าเป็นฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย ขนาดร่างกายนั้นก็ได้สั่นออกมาอย่างไม่ได้ควบคุม

สู่จิงเซินนัยน์ตาให้เย็น

คิดถึงเรื่องที่ผู้คนนั้นได้พูดกันข้างนอก ก็ได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เขานั้นได้ยื่นมือไปตบหลังหญิงสาวร่างบางเบาๆ เงยหน้า เล็กน้อย สายตาที่น่ากลัวนั้นได้มองไปตรงข้าม

สีหน้าของหวังเสว่เหมยก็ได้เปลี่ยน กลัวว่าจะทำให้สู่จึง เซินโมโหเพราะเรื่องนี้ ก็ได้รีบอธิบายว่า

“ประธานลู่ ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ นี่เป็นหลานสาวของฉัน เธอได้ดื่มเยอะไปหน่อย ก็เลยเสียมารยาท ฉันจะรีบให้คนพา เธอออกไป”

พูดจบ ก็ได้พูดเสียงน่ากลัวว่า “คุณชายเฉิน แฟนของตัว เองทำไมไม่ดูดีๆ? ต่อหน้าผู้คนที่เยอะแบบนี้แล้วไปกอด ผู้ชายคนอื่น มันดูดีหรือไง?”

เฉินหย่งตำถึงได้เข้าไป พูดเสียงดูๆ ว่า “จิ่งหนิง มานี่! อย่าทำให้เสื้อของคุณชายลู่ยับ!”

จึงหนิงขดตัวให้อ้อมกอดของลู่จิ่งเชินไม่ขยับ หวังเสว่เหม ยเห็นแบบนั้น ก็ได้ขมวดคิ้ว

เธอได้ถอดหายใจ เหมือนว่าจนปัญญา

“หลานสาวคนนี้..เห้อ! โทษฉันที่ไม่สอนเธอดีๆ ถ้าปกติ ดื่มเหล้าเมาข้างนอกก็ช่างมันแล้ว วันนี้ในงานแบบ นี้…เห้อ! ให้คนอื่นเห็นอะไรไม่ดีไม่งานแล้ว! คุณชายเฉิน คุณเข้าไปเอาตัวเธอออกมา!”
เฉินหย่งตำกำลังจะลงมือ อยู่ๆ ลู่จิ่งเซินก็ไต้พูดออกมา

เสียงเข้มว่า

“นายกล้าที่จะแตะตัวเธอดูอีกที!”

ทุกคนได้อึ้ง

ได้มองเขาด้วยสายตายากที่จะเชื่อ เหมือนไม่อยากจะเชื่อ ว่าคำพูดนั้นเขาเป็นคนพูดออกมา

ลู่จึงเซินได้กระตุกมุมปากอย่างเย็นชา แล้วก็ได้มองไป ทางหวังเสว่เหมย “คุณหญิงจิ่ง เมื่อกี้คุณพูดว่าเธอเป็นแฟน ของใครนะ?”

หวังเสว่เหมยอิง ในใจได้เริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ แต่ก็ยังตั้ง ตัวขึ้นมาไม่ได้

ก็เลยทำได้แค่ตอบออกไปว่า “เธอ เธอเป็นแฟนของคุณ ชายเฉิน คนนี้ค่ะ คุณชายรองของเพิ่งตำกรุ๊ป..”

“ที!”

เสียงหัวเราะที่เย็นชา ได้ขัดจังหวะการแนะนำของเธอ

น้ำเสียงขอลู่จิ่งเซินได้เย็นจนแทบจะมีน้ำแข็งตกออกมา สายตาได้เข้มขึ้นดวงตานั้นได้เย็นชาจนถึงขีดสุด ได้พูดออก ไปทีละคำว่า “ผมไม่รู้เลยว่า ภรรยาผม ไปเป็นแฟนของสวะ พันธุ์นั้นตั้งแต่ตอนไหน?”
ทุกคนในงาน ”

หวังเสว่เหมย “.

เฉินหย่งตำ “.

เมื่อกี้เขาพูดอะไรนะ?

หูนั้นเหมือนได้มีอะไรอุดอยู่ได้ยินไม่ชัด!

จึงหนิงเป็นภรรยาของลู่จิ่งเซิน?

เป็นไปได้ยัง?!!

คนมากมายนั้นได้แสดงสีหน้าที่ตกใจออกมา ขนาดที่ว่า หวังเสว่เหมยพูดอะไรออกมานั้น คนรอบข้างก็ยังตามความ รู้สึกไม่ทัน

“คุณชายลู่ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า? เธอ เธอเป็นแค่หญิง สาวธรรมดา จะไปคว้าของสูงอย่างคุณมาได้ยังไง?”

ลู่จิงเซินหัวเราะอย่างเย็นชา

“ธรรมดาเหรอ? ทำไมผมไม่รู้สึกแบบนั้น? ภรรยาของผม เป็นเพชรเม็ดงาน แสงสว่างมาโดยตลอด ก็แค่มีคนตาบอด มองไม่เห็นก็แค่นั้น!”

หวังเสว่เหมย “.

เฉินหย่งตำเห็นเรื่องเริ่มที่จะไม่ดี สายตาได้มองไปรอบๆ อาศัยจังหวะที่ผู้คนนั้นไม่ทันสังเกตแล้วแอบเดินออกไป
แต่ว่าตอนที่เดินไปถึงทางเข้านั้น ก็ได้ถูกซูมู่ตักตัวไว้

เงยหน้าขึ้น ก็ได้เห็นเลขาที่หน้าตาหล่อเหลาได้ยิ้มออกมา “คุณชายเฉิน จะไปไหนเหรอครับ? ไม่เอาแฟนแล้วเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ