บทที่815 ใครจริง ใครปลอม

จะตบตีจริงอย่างที่พูดได้อย่างไร

เห็นเพียงหลินเยว่เอ๋อร์ยิ้มแล้วลุกขึ้น ปรบมือ กล่าวอย่างสงบ ว่า”นายเขาคุยกัน แกที่เป็นคนรับใช้ต่ำต้อยยุ่งอะไร ในเมื่อไม่รู้ จักกฎระเบียบ วันนี้ฉันก็จะสั่งสอนกฎระเบียบให้แก

เมื่อพูดคำนี้ออกมา สีหน้าคนทั้งหมดเปลี่ยนไปทันที

เสี่ยวเยวยิ่งโมโหจนหน้าแดงก่ำ มือกำแก้มข้างที่ถูกตบ โกรธจนพูดไม่ออก

และในเวลาเดียวกันนี้

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง อ้า”

หลินเยว่เอ๋อร์รู้สึกเพียงเจ็บจี๊ดที่ขาจนเข้าหัวใจ วินาทีต่อมา ร่างกายได้งอลงไปตามสัญชาตญาณ

ทุกคนต่างตกใจ ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เฉียวได้ถีบไปที่ท้อง ของเธอแล้ว

ยังดีที่ตอนนี้ขาของเธอได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่กล้าจะใช้แรงมาก เกินไป ดังนั้นหลินเยว่เอ๋อร์ได้ร้องเจ็บแค่คำเดียว คนทั้งคนก็ หงายหลังล้มลงพื้นไป

ถ้าเปลี่ยนเป็นเวลาปกติตอนที่ขาของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ แน่ว่าคนอาจจะได้ปลิวออกไปแล้ว
เฉียวฉกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ในเมื่อคุณไม่รู้จักกฎระเบียบ งั้นฉันก็จะมาสั่งสอนคุณเอง คุณหลิน วิธีการสอนแบบนี้คุณรู้สึก อย่างไรบ้าง ยังพอรับได้ไหม ”

หลินเยว่เอ๋อร์ กุมหน้าท้องไว้ ทั้งเรื่องทั้งโกรธ แต่พอจะใช้ กำลังขึ้นมาจริงๆ แม้วันนี้เฉียว จะเป็นคนพิการครึ่งซีก แต่เธอก็ สู้ไม่ได้

ดังนั้นโกรธจนพูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

เฉียวฉีกระตุกยิ้มเยาะที่มุมปาก

เธอหันหน้ามา เหลือบไปทางแม่ครัวที่ยืนก้มหน้าอยู่ตลอด เวลา แล้วถามด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า “คุณชื่ออะไรหรือ

วันนี้แม่ครัวถูกหลินเยว่เอ๋อร์ใส่ร้ายและโจมตีโดยไม่มีเหตุผล ในใจทั้งโกรธทั้งกลัวไปนานแล้ว ปกติก็เคยได้ยินกิตติมศักดิ์ ของคุณหลินคนนี้มาบ้าง ตอนแรกยังคิดว่าตัวเองทำงานในครัว ขอเพียงทำอาหารได้น่าทานก็จะไม่มีปัญหา ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ จะหาเรื่องถึงตัวเองไม่ได้

แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้

ก่อนหน้านั้นคิดว่าตัวเองจะต้องตกงานแน่เลย ไม่คาดคิดว่า เฉียว จะเข้ามาแทรกระหว่างทาง

ในเวลานี้ แม่ครัวรู้สึกขอบคุณเฉียวอย่างมาก เมื่อเห็นเธอถาม จึงรีบตอบว่า “ตอบคุณเฉียว ฉันแซ่จาง ชื่อ จางเจิ่ง ค่ะ ”
เฉียว พยักหน้า

“เกี่ยวกับรังนกที่คุณหลินพูดถึง คุณพอจะจำได้ไหม”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าแม่ครัวอมทุกข์ รีบกล่าวว่า “จำได้อยู่ แล้ว สามวันก่อนพ่อบ้านโอได้นำรังนกชั้นเลิศมาหลายกล่อง บอกว่าจะให้คุณกับคุณหลินบำรุงร่างกาย ตอนนั้นฉันก็ไม่ค่อย ใส่ใจ ก็วางไว้ในตู้พร้อมกับยาบำรุงอื่นๆ เช้าวันนี้ คุณหลินบอก ว่าอยากดื่มรังนก ดังนั้นฉันก็นำออกมาส่วนหนึ่ง ตุ๋นเสร็จแล้วนำ ไปให้เธอ แต่ไม่คิดว่าคุณหลินกลับบอกว่านี่เป็นรังนกเก่าเกรด รอง สวรรค์ สิ่งของนั้นวางอยู่ในตู้ ฉันไม่เคยแม้แต่จะไปเตะ ต้องมัน ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าทำไมอยู่ดีๆรังนกชั้นเลิศเปลี่ยน เป็นรังนกเกรดรองได้ คุณเฉียว ฉันถูกใส่ร้ายจริงๆ คุณจะต้อง ให้ความเป็นธรรมกับฉันนะ”

หลังจากที่แม่ครัวพูดจบ เฉียวไม่ได้รีบร้อนแสดงท่าทีอะไร ออกมา

แต่หลินเยว่เอ๋อร์นั้น เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ก็รีบกระโดดลูก ขึ้นมาจากพื้นอย่างรีบร้อน

ชี้ไปที่หน้าของเธอ ตะโกนด่าว่า”ดีนี่ แกหมายความว่าฉันใส่ ร้ายแกใช่ไหม”

แม่ครัวรู้สึกกลัวเธอ จึงถอยหลังไปเล็กน้อย แล้วก้มหน้า

น้ำเสียงก็เบาลง ฉันไม่ได้พูดเช่นนั้น”
หลินเยว่เอ๋อร์ยิ้มเยาะ

“ไม่ว่าอย่างไร ฉันก็มาจากครอบครัวคนมีฐานะ ตอนอยู่บ้าน ไม่พูดถึงอย่างอื่น ของอย่างรังนกก็กินเป็นประจำอยู่แล้ว ไม่ ถือว่าเป็นของหายากอะไร เมื่อมาถึงที่นี่ กู้ซื้อเฉียนตีกับฉัน อะไร ดีก็ล้วนจะให้ฉันกินจะให้ฉันใส่ ฉันยังจะไปสนใจของเล็กน้อย พวกนี้อยู่หรือ ฉันก็แค่ไม่ชอบที่พวกแกหลอกลวงและปิดบัง เห็น ฉันเป็นคนโง่ ทั้งๆที่มีรังนกชั้นเลิศหลายกล่อง แต่กลับนำรังนก เก่าเกรดรองแบบนี้มาให้ฉัน คิดว่าฉันโง่ไม่รู้ หรือคิดว่าฉัน อ่อนแอรังแกง่าย”

เมื่อเธอพูดประโยคนี้ออกมา สีหน้าแม่ครัวซีดลงเล็กน้อย แม้แต่คนรับใช้คนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็แสดงสีหน้าว่ากลัวเล็ก

น้อย

ทุกคนเคยได้ยินว่าเธอป่าเถื่อน แต่ก็ไม่คิดว่าจะป่าเถื่อนถึง

เพียงนี้

ถ้าตามที่เธอพูด ข้อกล่าวหาของจางเพิ่งวันนี้คงจะหนีไม่พ้น เป็นแน่

ขณะที่คิดเช่นนี้ สีหน้าทุกคนก็แสดงออกถึงความสงสาร

เมื่อจางเพิ่งได้ยิน ก็ร้อนใจขึ้นมา

รีบอธิบายว่า “ฉันรู้ว่าคุณหลินมาจากตระกูลใหญ่ คงไม่คิดจะ ใส่ร้ายฉัน แต่ฉันไม่ได้ขโมยเปลี่ยนรังนกของคุณจริงๆ ฉัน สาบานตรงนี้ได้ว่า หากฉันขโมยเปลี่ยนรังนกของคุณจริง ก็ให้ฟ้าผ่าฉัน ไม่ได้ตายดี”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ที่จริงในใจเชื่อแล้วว่าจางเพิ่งไม่ได้เอา

ไม่ว่าอย่างไร ใครจะสาปแช่งตัวเองเช่นนี้เพียงเพราะรังนกแค่ กล่องเคียว

แต่ไม่คิดว่า กลับได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของหลินเยว่เอ๋อร์

“ได้ จะสาปแช่งสาบานหรือ ถ้าการสาบานมีประโยชน์ บน โลกนี้ก็ไม่มีคนเลวแล้ว”

เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ

สีหน้าจางเฟิงซีดเล็กน้อย

ทำได้เพียงหันหน้าไปมองเฉียวเหมือนขอความช่วย เหลือ“คุณเฉียว”

เฉียวฉีโบกไม้โบกมือ

สีหน้ายังคงสงบนิ่ง เพียงแต่ในดวงตาคมกริบคู่นั้น เหมือนกับ ได้มีวิธีที่ที่จะทำให้กระจ่างได้แล้ว

เธอถามด้วยเสียงเคร่งขรึม”รังนกพวกนั้นยังอยู่ไหม

เสี่ยวถาวที่ปรนนิบัติรับใช้หลินเยว่เอ๋อร์มาตลอดกล่าวว่า ยัง อยู่ค่ะ”

“ไปเอามาให้ฉันดู”
ดังนั้น เสี่ยวถาวก็รีบไปน่ารังนกถ้วยนั้นมา

เพราะว่าได้ผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว รังนกได้เป็นไปนาน แล้ว

แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการดูคุณภาพของมัน

เมื่อเฉียวรับมาดู เห็นเพียงรังนกนั้นถึงแม้เพราะใส่เก๋ากี้และ ส่วนผสมอื่น จนดูสีเดิมไม่ออกแล้ว แต่ยังสามารถดูออกว่า สี ค่อนข้างโปร่งใสและสว่าง ไม่เหมือนคุณภาพต่ำ

ถ้วยนี้เสี่ยวถาวเพิ่งจะตักออกมาจากในหม้อ ยังไม่มีใครเตะ

ต้อง

เธอจับซ้อนขึ้น ชิมไปหนึ่งคำ

จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

เฉียวฉีเคยชิมของดีมาไม่น้อย และอย่างรังนกชั้นเลิศเช่นนี้ ยิ่ง

ไม่ต้องพูดถึง

แต่ถ้วยตรงหน้านี้ กลับรู้สึกแปลกเล็กน้อย

ทั้งๆที่ดูจากสภาพแล้ว เหมือนเป็นของชั้นดี แต่พอเข้าปาก กลับรู้สึกเปราะบาง ไม่มีรสชาติที่สดชื่นลื่นปากเหมือนรังนกชั้นดี

เห็นได้ชัดว่า มีคนจงใจทำให้รูปลักษณ์รังนกเกรดรองเป็น

รังนกชั้นเลิศ เพื่อหลอกคนที่ไม่รู้

เธอชิมไปแค่ช้อนเดียว ก็วางซ้อนลง กล่าวเรียบๆว่า “ถ้วยนี้เป็นรังนกเกรดรอง”
เมื่อพูดคำนี้ออกมา ทุกคนต่างตกตะลึง “เกรดรองหรือ เป็นไปได้อย่างไร

ในตอนแรกทุกคนต่างคิดว่า หลินเยว่เอ๋อร์เป็นคนยุยงปลุก ปั่น จงใจหาเรื่องจางเพิ่ง ดังนั้นจึงจงใจนำรังนกชั้นเลิศถ้วยหนึ่ง พูดว่าเป็นรังนกเกรดรอง

แต่ตอนนี้ เฉียว ก็บอกว่านี่เป็นรังนกเกรดรอง หรือว่าที่หลิน เยว่เอ๋อร์พูดมาทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเรื่องจริง

จางเพิ่งได้ทำการสับเปลี่ยนรังนกนั้นจริงหรือ เอาที่ไม่ดีมาให้

พวกเธอ ที่ดีแอบซ่อนไว้ตัวเองกินหรือ

ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

ถึงแม้จะยังคงไม่อยากเชื่อว่า จางเพิ่งจะเป็นคนเช่นนั้น แต่ ความจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่สามารถพูดได้ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ดังนั้น สายตาทุกคนมองไปที่จางเพิ่ง อย่างอดสงสัยไม่ได้เล็ก น้อย

เมื่อจางเพิ่งได้ยินเช่นนั้น ก็ตกตะลึงเหมือนกัน เธอไม่คิดว่า รังนกนี้จะเป็นรังนกเกรดรองจริงๆ