บทที่811 เย็นชาไร้หัวใจ

ผู้ชายไม่พูดอะไร

ดวงตาคู่สีดำจ้องมองเธออย่างเงียบๆ

ในใจเฉียวรู้สึกอารมณ์ขึ้น เลยยื่นมือไปผลักเขาออกไปให้ ไกลเล็กน้อย”ออกไป อย่ามากวนฉัน”

ตอนแรกคิดว่าผู้ชายจะโกรธ ไม่คาดคิดว่า เขากลับหัวเราะขึ้น มา

น้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย พร้อมด้วยลมหายใจร้อนรวยริน พุ่งไปที่ข้างหู เสียงที่มีเสน่ห์และชั่วร้ายอธิบายไม่ถูก

“เฉียว เวลาคุณดึงขึ้นมาเป็นอย่างนี้นี่เอง

แขนที่ถูกเธอสะบัดออก ก็วางขึ้นไปใหม่อีกรอบ แต่ว่าครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าฝ่ายชายฉลาดขึ้นแล้ว ไม่ได้กดไปที่เอวของเธอ ทั้งหมด แต่วางไว้เฉย แล้วปลายนิ้วจับไปที่ติ่งหูเธอเบาๆ

“แต่ก่อน หลังจากที่คุณจากไปแล้ว ผมก็ไปหาหลินเยว่เอ๋อร์

อีก”

เฉียว ร่างกายแข็งที่อ

ถึงแม้ยังคงหันหลังให้เขาอยู่ ด้วยท่าทางที่งอนไม่อยากจะคุย กับเขา แต่ในความเป็นจริง ใบหูได้เริ่มตั้งขึ้นแล้ว

ก็ไม่รู้ว่ากู้ซือเฉียนได้สังเกตเห็นอาการผิดปกติของเธอหรือไม่เขายังคงกล่าวเรียบๆว่าช่วงนี้ ผมก็จะส่งเธอกลับไป ต่อไปเขา จะไม่โผล่มาให้คุณเห็นอีก อย่างนี้คุณพอใจหรือยัง

เฉียว ขมวดคิ้วขึ้นมา

เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็หันหน้ามามองดูเขา

มองเขาด้วยสายตาที่หนักแน่น แล้วถามว่า “คุณจะส่งเธอไป

ไหน”

กู้ซือเฉียนเลิกคิ้ว

“ยิ้มต้องเป็นสถานที่ที่เธอควรจะไปอยู่แล้ว”

เฉียวฉียิ้มเย้ยหยัน

“ช่างใจดีจริงๆ คนอื่นเขารักคุณมาตลอด คุณพูดว่าจะทิ้งก็ ทิ้ง กู้ซื้อเฉียน เวลามันผ่านมาสี่ปีแล้ว คุณยังคงเย็นชาไร้ความ รู้สึกเหมือนเดิม” สีหน้ากู้ซื้อเฉียนขรึมไป

เขายื่นมือมาจับคางของเธอไว้ แล้วกล่าวด้วยสายตาลึกๆ ว่า “ไม่อย่างนั้นคุณจะให้ผมทำอย่างไร คนที่ไม่ชอบเธอคือคุณ ตอนนี้ผมจะส่งเธอไป คนที่ประชดประชันใส่ผมก็คือคุณ อย่างนี้ คุณไม่รู้สึกขัดแย้งบ้างหรือ

หัวใจเฉียวฉีกระตุก

ตอนแรกยังไม่รู้สึก พอถูกเขาพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกเหมือนจะเป็น เช่นนั้นจริง

เธอเลิกคิ้ว แล้วกล่าวอย่างรำคาญว่า “คุณรักจะทำอะไรก็ทำเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”

พูดจบ หันหน้าสะบัดมือของเขาที่จับคางตัวเองออก แล้วหัน หลังจากไป

กล่าวเสียงเบาว่า”ดึกแล้ว ฉันจะนอนแล้ว คุณไปเถอะ”

กู้ชื่อเฉียนจ้องมองเธออย่างลึกๆ

จนกระทั่งเฉียวรู้สึกท้ายทอยตัวเองแทบจะถูกจ้องเป็นรูแล้ว แล้วจู่ๆก็รู้สึกข้างหลังเบาหวิว

ผู้ชายได้ลุกขึ้น กระโดดลงเตียง แล้วก็กระโดดออกไปทาง หน้าต่างไปแล้ว

เธอหลับตา แล้วด่าลับๆว่า”คนประสาท

บ้านของตัวเองไม่เป็นประตูใหญ่ กลับจะปืนเข้า ปืนออกทาง หน้าต่าง หัวสมองผู้ชายคนนี้ไม่ปกติจริงๆ

วันรุ่งขึ้น เฉียวตื่นแต่เช้า

แสงอาทิตย์ในตอนเช้าสาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง เธอ หยีตา หันหน้ากลับมา ก็เห็นเสี่ยวเยว่เปิดประตูเข้ามา

“คุณเฉียว คุณตื่นแล้วหรือ”

เฉียวพยักหน้า ยื่นมือออกมา ยืมแรงเสี่ยวเยวพยุงตัวลุกขึ้น

“กี่โมงแล้ว”
“แปดโมงครึ่งแล้วค่ะ”

เสี่ยวเยวยิ้มเล็กน้อย ดูไปแล้วเหมือนอารมณ์ดีไม่เบา “เมื่อกี้นี้ ลุงโอมาบอกว่า ถ้าคุณตื่นแล้วก็ให้แจ้งให้เขาทราบด้วย คุณ หมอที่จะมาเปลี่ยนยาให้คุณมาถึงแล้ว รอเพียงให้คุณตื่นแล้วก็ จะมาเปลี่ยนได้เลย

เฉียว ตะลึงไปเล็กน้อย

เธอก้มหน้ามองดูผ้าก๊อซที่พันร่างกายตัวเองไว้ ผ่านมานาน ขนาดนี้แล้ว บาดแผลบนร่างกายบางจุดก็เกือบหายดีแล้ว ตอนนี้ที่สำคัญ ก็ยังมีกระดูกซี่โครงกับแผลที่ขา เธอพยักหน้า ยกมือขึ้นลูบผมที่นอนทับจนยุ่งเล็กน้อย แล้ว กล่าวว่า”ให้เขามาเลย”

ค่ะ”

เสี่ยวเยวออกไปแล้ว

ไม่นาน ก็พาคุณหมอมา

ตั้งแต่ที่เฉียวฉีได้รับบาดเจ็บเป็นต้นมา บาดแผลบนร่างกาย ของเธอล้วนให้คุณหมอท่านนี้รักษา ดังนั้นทั้งคู่คุ้นเคยกันมาก

อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงวัยกลางคนอายุสามสิบกว่าปี ก็ไม่รู้ว่ากู้ซื้อ เฉียนเกิดคิดอะไรขึ้นมา เดิมทีในปราสาทก็มีหมอผู้ชายปรนนิบัติ เขาอยู่แล้ว แต่เขากลับไม่ใช้หมอท่านนี้ แต่ไปหาหมอผู้หญิงจาก ที่อื่นมาหนึ่งคน
เฉียว พิงที่หัวเตียง ถอดเสื้อผ้าออก ให้หมอผู้หญิงตรวจเช็ด และเปลี่ยนยาให้เธอ

รอเธอเปลี่ยนยาเสร็จแล้ว จึงถามว่า “บาดแผลบนร่างกายฉัน เป็นอย่างไรบ้าง”

หมอผู้หญิงยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ฟื้นฟูได้ดีมาก บาดแผล บนหัวกับแขนเกือบจะหายดีแล้ว แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ แผลที่ ซี่โครงกับขายังต้องใช้เวลาช่วงหนึ่ง ระหว่างนี้ พยายามอย่า เคลื่อนไหวให้มาก จะทำให้กระดูกที่เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วจะได้ รับบาดเจ็บอีกครั้ง

เฉียว พยักหน้า

แล้วถามอีก “กว่าจะหายยังต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ คุณหมอครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “น่าจะประมาณสามสี่เดือน เส้น เอ็นบาดเจ็บกับกระดูกเคลื่อนต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งร้อยวัน

รีบร้อนไม่ได้”

หว่างคิ้วของเฉียว ขมวดเข้าเล็กน้อย

สามสี่เดือน………..

ยังจะต้องใช้เวลานานขนาดนั้นเลยหรือ

เธอหรี่ตาเล็กน้อย เมื่อเสี่ยวเยว่เห็นเช่นนั้น ก็กล่าวด้วยรอย ยิ้มกับคุณหมอหญิงว่า “คุณหมอถัง ฉันจะส่งท่านออกไปเอง”

คุณหมอถังพยักหน้า แล้วทั้งสองคนหนึ่งเดินนำหน้าคนหนึ่งเดินตามหลังจากไป

หลังจากส่งคุณหมอถังแล้ว ไม่นาน เสี่ยวเยวก็กลับมา

เห็นเธอนั่งอยู่ที่หัวเตียง ด้วยท่าทางครุ่นคิดหน้านิ่วคิ้วขมวด ก็ ยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินเข้ามา

“คุณเฉียว จะทานอาหารเช้าหรือยังคะ เฉียวฉีดึงสติกลับมา เงยหน้ามองไปที่เธอ

เธอครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “ยังไม่ทาน เสี่ยวเยว่ ช่วยฉันไป จัดการเรื่องหนึ่งเถอะ”

เสี่ยวเยวชะงัก ดวงตาเธอเป็นประกายสลัว พยักหน้าพร้อม กับยิ้มเล็กน้อย “ได้ค่ะ คุณว่ามาเลย เรื่องอะไร

เฉียวอีกวักมือ ทำท่าทางให้เธอเลี้ยงหมา

เสี่ยวเยวก้มตัวลง เธอกระซิบที่ข้างหูเธอหลายคำ อีกฝ่าย พยักหน้ารับ จากนั้นก็ลุกขึ้นกล่าวว่า “ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะ ไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เสี่ยวเยวจากไปอย่างเร่งรีบ

เฉียวนั่งอยู่ตรงนั้น เหม่อลอยเล็กน้อย

ก็ไม่รู้ว่าทำไม ในหัวกลับนึกถึงภาพเมื่อคืนที่ชายคนนั้นปืน หน้าต่างเข้ามา

หว่างคิ้วที่ละเอียดคิ้วขมวดขึ้นมาเล็กน้อย ผ่านไปเนิ่นนาน ถึง ค่อยๆคลายออก
เดียวไม่ได้อยู่ในห้องนอนตลอดเวลา

เธอรู้สึกว่าในห้องนอนน่าเบื่อหน่าย ดังนั้น หลังจากล้างหน้า แปรงฟันแล้ว จึงนั่งรถเข็นออกไปคนเดียว

ออกไปทางประตูตีกรอง มีถนนเล็กค่อนข้างเรียบอยู่หนึ่งเส้น ถนนเล็กทะลุถึงสวนดอกไม้โดยตรง ตลอดทางมีภูเขาเทียมและ น้ำเทียม วิวทิวทัศน์สวยงาม

เฉียว บังคับรถเข็นไฟฟ้าด้วยตัวเองค่อยๆหมุนไป สูดอากาศ บริสุทธิ์ยามเช้า อารมณ์ที่อัดอั้นในใจถึงค่อยๆคลายลง

บนตักเธอมีหนังสือวางอยู่หนึ่งเล่ม บังคับรถเข็นจนไปถึง สนามหญ้ากว้างที่ว่างเปล่า จากนั้นก็หยุดลง แล้วเลือกที่ที่ค่อน ข้างร่มรื่นและเงียบสงบเพื่อดูหนังสือ

ตรงนี้มีต้นไม้ใหญ่หนึ่งต้น ต้นไม้กิ่งก้านใบไม้หนาแน่น พอดี สามารถบังแสงแดดในตอนเที่ยงได้

ถึงแม้จะบดบังแสงอาทิตย์ไว้แล้ว แต่ก็ไม่ได้บังความอบอุ่นให้ สาดส่องเข้ามา ดังนั้นไม่แสบตาแล้วก็ยังทำให้คนรู้สึกอบอุ่น เหมาะสำหรับเป็นสถานที่พักผ่อนอ่านหนังสือมากที่สุด

เฉียวฉีปรับเบาะรถเข็นลงเล็กน้อย จากนั้นก็กึ่งนั่งกึ่งเอนกายดู หนังสืออยู่ตรงนั้น

หนังสือที่เธอเลือกคือทฤษฎีเคนโด้ ซึ่งเขียนขึ้นมานานแล้ว โดยปรมาจารย์เคนโด้ท่านหนึ่งรุ่นก่อน

จะให้เธอดูหนังสืออื่น เธอก็ดูไม่เข้าหัว อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอก็ไม่สามารถปฏิบัติได้จริง ดังนั้นความรู้เชิงทฤษฎีก็ดี ไม่ ต้องพูดถึงว่าได้เรียนรู้อะไร ก็ให้ถือเป็นการปลูกจิตสำนึกแล้วกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ