บทที่810 งั้นก็นอนเถอะ

“ถ้าเธอสนใจ ฉันจะยอมแพ้อย่างสมบูรณ์ และจะไม่คิดอะไร กับคุณอีก”

หลินเยว่เอ่อกล่าวอย่างหนักแน่น

กู้ซือเฉียนพยักหน้า

“โอเค จําสิ่งที่คุณพูดไว้

พูดจบเขาก็ยึดตัวและลุกขึ้นจากโซฟา

“ตั้งแต่วันนี้ไป คุณจะส่งคนมาสอนเธอ ถ้าเธอเรียนรู้ด้วยใจ มันจะมีประโยชน์มากสำหรับเธอเมื่อเธอไปอยู่กับหนานหลง เรื่องอื่นเธอไม่ต้องกังวล

พูดเสร็จก็เดินออกไป

หลินเยว่เอ๋อยืนอยู่ที่นั่น มองดูการจากไปอย่างไร้ความปราณี ของเขา เธอยังคงเศร้าอยู่ในใจเล็กน้อย

แม้ว่าเธอตกลงแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่คิดอยู่

ทันใดนั้นเธอก็พูดและถามว่า “กู้ซื้อเฉียน ฉันขอถามอะไรคุณ อีกได้ไหม”

กู้ซือเฉียนหยุดไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองกลับมาที่เธอ

“ถามเถอะ”
หลินเยว่เอ่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาในดวงตาของเธอ และถามว่า “คุณส่งฉันไปอยู่กับคุณหนานคุณไม่กังวลเลยหรอ ว่า วันหนึ่งฉันจะทรยศคุณ”

เธอคิดว่าคำถามนี้จะทำให้เธอรู้สึกผู้ชายคนนี้ยังเป็นห่วงเธอ

อยู่

แต่ว่าเรื่องที่เขาเป็นห่วงเธอคือใช้เธอเหมือนตัวหมากรุก แบบ ไม่ใช่เป็นห่วงเหมือนระหว่างชายและหญิง

แต่ความจริงแล้วไม่มี

ไม่มีอะไรทั้งนั้น

แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงตัวหมากรุก ในมือของเขา เขาก็ไม่เคย สนใจ ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แค่เห็นเขาพูดอย่างแผ่วเบา “ถ้าคุณมีความสามารถจริงๆ คุณ ก็สามารถตกหลุมรักเขาและเดินเข้าไปในหัวใจของเขาได้ แม้ว่า คุณจะหักหลังฉันก็ได้ มันเป็นความสามารถของคุณเอง และไม่ เกี่ยวอะไรกับฉันเลย”

พูดจบเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง หลินเยว่เอ๋อยืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่า ผ่านไปนาน เธอก็ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร หมายความว่ายังไง อะไรเรียกว่าทรยศเขาก็ไม่สำคัญ หรือว่าเธอไม่มีสถานะในหัวใจของเขาจริงๆเหรอ เธอไม่สําคัญสําหรับเขาเองจริงๆเหรอ

หลินเยว่เอ๋ออยากจะร้องไห้ เธอคุกเข่าลง ยกมือขึ้นปิดบังหน้า ไว้ และร้องไห้อย่างรุนแรง

และก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

เธอเหนื่อยที่จะร้องไห้แล้ว เธอลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยก้าว อันหนักหน่วง

ในเวลานี้อีกด้านหนึ่ง

เนื่องจากเป็นช่วงดึก เฉียวฉีสั่งให้เสี่ยวเยว่กลับ ปิดไฟและ กําลังจะพักผ่อน

แต่ในขณะนั้น จู่ๆ หน้าต่างก็ดังขึ้น

เธอเป็นใคร เธอเป็นนักฆ่าอันดับชื่อดัง ความสา มสามารถในหู และสายตาของเธออ่อนไหวกว่าคนอื่น

แม้ว่าจะมีเสียงเพียงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังสังเกตได้ และเธอก็ ลืมตาขึ้นทันใดและมองไปทางหน้าต่าง “ใคร”

หน้าต่างถูกเปิดออก และมีร่างสีดำ “หวด” ก็เข้ามา

หัวใจของเฉียวหนักแน่น เมื่อนึกถึงอุบัติเหตุครั้งก่อน ดวงตา ของเขาเย็นชา และก็เอื้อมมือออกไปสัมผัสลูกดอกใต้หมอน โดย ไม่รู้ตัว

เงาด่ากระโดดเข้ามาในห้องและมองไปรอบ ๆ อาจเป็นเพราะ ดวงตาของเขาไม่ได้ปรับให้เข้ากับความมืด ดังนั้นเขาจึงไม่รีบร้อน

ในขณะนี้ เฉียวฉียกมือขึ้นและโยนลูกดอก “หวด” ไปสองสาม

อีกฝ่ายก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด และพลิกกลับข้างและซ่อน ลูกดอกไว้

เฉียวฉีตกใจ และตระหนักว่าคนนี้ไม่ธรรมดา และตอนนี้เธอ ได้รับบาดเจ็บและพิการครึ่งตัวทั่วร่างกาย ฉันกลัวว่าเธอไม่ สามารถเอาชนะเขาได้ อ้าปากร้องออกไปโดยไม่รู้ตัว

ในเวลานี้ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเดาเจตนาของเธอออกแล้วกระ โดดไปที่เตียง

เฉียวฉีตกใจและอ้าปากโดยไม่รู้ตัว และกัดมือที่เข้ามาหาเธอ

โดยตรง

ในความมืดมิด เฉียวได้ยินเสียงคำรามแผ่วเบาที่คุ้นเคย

อีกฝ่ายไม่ขัดขืนตามที่เธอตั้งใจไว้ แค่ปล่อยให้เธอกัด ไม่ได้ ขยับ และไม่ได้มีกระทำการใดๆ

เฉียวค่อยๆรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เมื่อเธอนึกถึงบางสิ่ง เธอก็ตกตะลึงในใจ ปล่อยเขาไปทันที และตะโกนว่า “กู้ซือเฉียนไหมคะ”

ผู้ชายที่เสียงที่คุ้นเคยนั้นดังขึ้นอยู่ในความมืด “เธอยังจำกลิ่น ร่างกายของฉันได้ ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้เกลียดชังและปฏิเสธฉันอย่างที่เธอแสดงออกมา”

“คุณ”

เฉียว โกรธมาก

อย่างที่เขาพูด เธอจำได้กลิ่นที่คุ้นเคยจากเขา และเพราะเธอ กับเขาด้วย แต่เขาไม่ได้โต้กลับ ก็เลยก่อนเดาว่าคนๆ นั้นเป็น เขา

เห็นที่เขาพูดไหม

อะไรที่เรียกว่าเธอยังจำได้กลิ่นเขา ก็เลยไม่ปฏิเสธเขาจากใจ

แล้วเจ้าหมาสีเหลืองตัวใหญ่ที่เธอเกลียดที่สุดตอนเด็กๆ เธอก็ รู้กลิ่น มาแต่ไกล ต่อให้อยู่มา 20 กว่าปีก็ยังไม่ลืม หรือว่าเธอจะ ชอบสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่นั่นด้วยเหรอ

เข้าใจยากจริงๆ

เฉียวฉี โกรธ และเสียงของเธอก็อดไม่ได้ที่จะนำความโกรธมา เล็กน้อย

“คุณทําอะไร กลางดึกและทำอะไรลับๆล่อๆ เชื่อหรือไม่ ฉัน ทุบตีคุณเหมือนหัวขโมยจริงๆ

เมื่อกู้ซื้อเฉียนได้ยินความโกรธของเธอ เขาไม่ได้โกรธ แต่ กลับยิ้มอย่างเย็นชา

ขณะที่หลังมือถูกเธอกัด เขาพูด “นี่คือบ้านของคุณ คุณจะเข้า มาเมื่อไหร่ก็เข้ามาเมื่อไหร่ ทุกอย่างเป็นของคุณ ใครจะกล้าทุบตีคุณ”

เฉียว โกรธมาก

ผู้ชายคนนี้น่าด้านจริงๆ

เธอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เหตุผลกับเขา

เลยจ้องเขาอย่างเย็นชาอย่างเดียว เพราะไม่เปิดไฟ ไม่เห็น สีหน้าของอีกฝ่ายได้ แต่เธอแค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ต้องมีรอยยิ้มที่ แคบและบางเบาแบบนั้น ที่ทำให้คนรู้สึกเห็นแล้วอยาก

เธอพูดอย่างโกรธ “พูดมาสิ คุณมาทำอะไรที่นี่”

เมื่อกู้ซื้อเฉียนเห็นว่าในที่สุดเธอก็กลับไปที่หัวข้อ เธอก็หยุด หงุดหงิดแล้ว เขาจึงยิ้มขึ้น

“ฉันได้ยินมาว่าเธอมาหาฉันตอนเย็น มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน

เหรอ”

เฉียวฉีซบเซา

ใช่ ในเวลานั้น เธอนึกถึงเรื่องที่สำคัญมากและต้องการจะบอก

เขา

ดังนั้นหลังจากที่ถามตำแหน่งแล้วก็ไป

เมื่อไปที่นั่น เห็นฉินเยว่เฝ้าอยู่นอกประตู และบอกว่ากู้ซื้อเฉีย นอยู่ข้างใน

เธออาจได้รับสิทธิ์ที่เธอจะไปไหนก็ได้ เธอต้องการเข้าไป และ ฉินเยว่ก็ไม่ได้หยุดเธอ ดังนั้นเธอจึงเห็นภาพนั้น
เมื่อคิดถึงภาพนั้น ความโกรธที่เฉียวได้ลงในใจแล้วก็ระเบิด ขึ้นอีกครั้ง

เธอแสยะยิ้ม กล่าวว่า “เดิมทีแล้วมีเรื่อง แต่ตอนนี้ดูเหมือน ช่างมันเถอะ บอสยุ่งกับผู้หญิงอยู่ จะมีเวลาที่ไหนมาฟังฉัน ฉัน จัดการตัวเองได้ คุณกลับไปเถอะ ”

พูดเสร็จก็พลิกตัวเอนหลังนอนต่อ

เห็นได้ชัดว่าในใจเธอมีความโกรธ

กู้ซือเฉียนฟังออก

เขาเลิกคิ้วขึ้นและไม่รีบร้อน ในทางกลับคือ เขาก็นอนตามเธอ และพูดแผ่วเบา”เอาล่ะ ไม่พูดก็ไม่พูด นอนเถอะ”

ลมหายใจของชายผู้นั้นมาจากด้านหลัง และแขนที่แข็งแรง

และทรงพลังก็พาดผ่านร่างกายของเธอไปที่เอวของเธอโดยตรง

เฉียวฉีเพียงรู้สึกลนลาน

เธอหันหน้าแล้วพูดอย่างโกรธเคือง “กู้ซื้อเฉียน คุณทำอะไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ