บทที่808 หลงใหลจริงๆ

เขาจะไม่มีวันลืมวันที่เธอมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น

ก่อนหน้านั้นเธอรักเขาเหมือนรักชีวิตของเธอเอง หลังจากเกิด เรื่องนั้น เธอมองเขาเป็นศัตรูในชีวิตของเธอ

เมื่อก่อนเมื่อเธอมองเขา สายตาของเธอดูมีความสุขและความ เดือดร้อนมาก แต่ต่อจากนั้นไป สายตานั้นมีแต่ความโกรธและ ความเกลียดชัง

สายตานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชาไร้อารมณ์เหมือนกับมอง คนแปลกหน้า เป็นสภาพที่เขาจะไม่มีวันลืมและไม่อยากเห็นอีก ด้วย

มือของกู้ซือเฉียนอ่อนลงไป

ร่างกายของหลินเยว่เอ๋อ ล้มลงบนโซฟา เหมือนกับว่ากำลัง พ้นอันตรายจากถ้ำเสือ เธอรีบลูบคลำคอทันทีและไออย่าง รุนแรง

ผู้ชายมองเธออย่างเย็นชา

เขามองไปที่หลินเยว่เอ๋อ สายตานั้นไม่มีความอบอุ่นอะไรเลย แถมยังเหมือนมีดที่เย็นชา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรแหลมปัก บนหลังของเธอ

หลินเยว่เอ๋อหันหลังให้เขา และโน้มตัวลง ไม่กล้าสบตากับเขาโดยตรง

มีความรู้สึกแย่ๆ ผุดขึ้นในใจเธอ แค่รู้สึกว่าวันนี้อาจตกอยู่ใน อันตราย

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะให้กู้ซื้อเฉียนให้อภัย

และปล่อยเธอไป

อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาทันที

“เมื่อกี้คุณบอกว่า…….รักคุณมากใช่ไหม”

หลินเยว่เอ๋อตกตะลึงสักครู่

เธอเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยความสงสัยบางอย่าง แม้ว่าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถามมาแบบนี้ ตราบใดที่มี โอกาส เธอก็ต้องจับมันไว้

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดอย่างรีบร้อนว่า “แน่นอนสิ ฉันรักคุณที่สุด ถ้าไม่ใช่เพราะรักคุณ ฉันจะพยายาม ขนาดนี้เพื่อได้อยู่ที่นี่ทำไม”

กู้ซือเฉียนยิ้มเล็กน้อย

ความโกรธทั้งหมดที่แสดงออกในใบหน้าทั้งหล่อเหลาและ เย็นชานั้นหายไปหมด และแทนที่ด้วยการคิดแผนร้ายและไม่มี

เจตนาไม่ดี

เขาเดินไปที่โซฟาข้างๆ ตัวอื่น แล้วนั่งลง ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “โอ้ เธอรักคุณมากแค่ไหน ไปตายแทนคุณได้ไหม”

หลินเยว่เอ่อซบเซา

เรื่องความเป็นอยู่และตาย เธอไม่เคยคิดด้วยซ้ำ

คนอย่างเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ ก่อนที่เธอได้รู้จักกับ อเนียน

ไม่ว่าจะรักเท่าไหร่ ชอบแค่ไหน ก็แค่เต็มใจจะคลอดลูกให้อีก ฝ่าย ทำไมต้องเกี่ยวข้องถึงเรื่องความเป็นอยู่ตาย

แต่ว่า ในขณะนี้กู้ซือเฉียนเห็นได้ชัดว่ามีความตั้งใจที่จะคลาย มือ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ในขณะนี้

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เขาเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยสายตาชื่นชมอย่างมาก “แน่นอนค่ะ ฉันเต็มใจ ถ้าคุณต้องการ ฉันก็ทำได้ ฉันเต็มใจที่จะ ทำเพื่อคุณ”

“หรอ”

กู้ซื้อเฉียนยิ้มเบา ๆ และถอนหายใจ “คุณลุ่มหลงจริงๆ”

เขาเอนตัวลงบนหลังเก้าอี้ ท่าทางของเขาสงบนิ่งมาก นั่งไขว้ ขา มือทั้งสองของเขาวางบนที่วางแขนของโซฟา แตะที่พักแขน เบา ๆ เป็นระยะ ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เรื่อง เป็นแบบนี้แล้ว คุณมีเรื่องหนึ่งที่จะฝากให้คุณทำจริงๆ
หลินเยว่เอ๋อตกตะลึง

มองเขาอย่างว่างเปล่า

“เรื่องอะไรเหรอ”

กู้ซื้อเนียนยิ้ม “คุณยังจำคุณหนานที่เคยพบมาก่อนได้ไหม”

หลินเยว่เอ๋อพยักหน้า “จำได้”

“เขาสนใจคุณมาก ฉันหวังว่าครั้งต่อไปที่เขามา คุณไป ต้อนรับเขาแทนคุณ”

สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อเปลี่ยนไป

สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อซีดจาง

รองรับเขาหรอ หมายความว่ายังไง

เขาจะส่งเธอให้กับคนอื่นหรอ นั่น….คุณหนาน

พอนึกถึงตรงนี้ สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อจางหายไป และสายตา ที่จ้องมองที่เขาก็กลายจากความรักเป็นไม่เชื่อถือ

“กู้ซิเฉียน คุณ…”

เธอรู้สึกอับอายในใจ แม้ว่าเธอจะอาภัพแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ไม่ ถึงกับต้องตกต่ำจนถึงขั้นเป็นเหมือนสิ่งของที่จะถูกส่งไปส่งมา

แต่เมื่อคำรับปากที่ได้พูดออกไปแล้ว ก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธออก

กู้ซือเฉียนพูดอย่างเคร่งขรึม “อย่ารู้สึกน้อยใจ คุณพูดไปนานแล้ว เรารู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ในใจ และคุณก็ไม่จำเป็นต้องแสร้ง ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร”

“ถึงแม้หนานมู่หรงอายุเยอะ แต่เขาก็ยังหนุ่มอยู่ และฐานะของ เขาไม่ได้ต่ำกว่าคุณ หากคุณอยู่กับเขาก็ไม่ใช่ข้อเสีย

เมื่อเสียงของเขาจบลง ในห้องก็เงียบลงทันที

หลินเยว่เอ๋อแค่รู้สึกว่าเธอไม่เคยเจอคนที่สงบและเกลียดชัง อย่างกู้ซื้อเฉียนแบบนี้ในชีวิตของเธอ

เขาไม่ต้องการเธอ แล้วก็ส่งเธอให้กับคนอื่น แม้กระทั่งหัวใจก็ ถูกเขี่ยออกไปด้วย

เขาเห็นเธอเป็นอะไร

หัวใจของหลินเยว่เอ๋อเศร้าไปหมด และเธอไม่คิดเลยว่าตั้งแต่ แรก กู้ซือเฉียนไม่เคยบอกว่าเขาชอบเธอ และก็ไม่คิดจะยอมรับ เธอด้วย

ทุกสิ่งเป็นเพียงความปรารถนาของเธอคนเดียว

หลินเยว่เอ๋อเงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตา มองดูเขาแบบรู้สึกความ

เจ็บปวด

ดวงตาของเธอเศร้าและอยากจะร้องไห้

“ในสายตาของคุณ ฉันเป็นคนแบบนี้เหรอ ฉันชอบคุณเพียง เพราะฐานะและอำนาจของคุณหรอ ซื้อเฉียน คุณคิดกับฉันแบบนี้ ได้ยังไง”
เมื่อดูท่าทางที่เสแสร้งของเธอ ในใจของผู้ซื้อเฉียนรู้สึกมี ความหงุดหงิด

ความอดทนก็หมดไปทีละนิด

เขาเยาะเย้ย “คุณเห็นเธอยังไงไม่สำคัญ ถ้าเธอไม่ยอมก็ไม่ เป็นไร พรุ่งนี้คุณจะสั่งคนให้ส่งเธอกลับประเทศ ซึ่งถือว่าเป็น ความตั้งใจของคุณที่จะช่วยเธอ เธอกลับประเทศแล้ว คุณไม่ส่ง เธอไปให้พ่อเธอก็ได้ โลกใบนี้กว้างนัก ต้องมีสักที่ที่เธอสามารถ ไปอยู่ได้ แบบนี้โอเคไหม

หลินเยว่เอ๋อรู้สึกตกใจ

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป

กู้ซื้อเนียนมองดูเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ฉันไม่ได้คิดอะไรกับ คุณ คุณลองดูแล้วน่าจะรู้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เธออยากจะอยู่เคียง ข้างคุณ ตอนนี้มีสองทางให้คุณเลือก และฉันจะให้คุณแค่สิบ นาที หลังจากสิบนาที ถ้าคุณยังไม่ตอบฉัน ฉันจะส่งเธอกลับ ประเทศ ว่าไง”

สีหน้าของหลินเยว่เอ๋อซีดเหมือนกระดาษขาว

เมื่อเห็นเขาหัวเราะ ความเกลียดชังก็เกิดขึ้นอยู่ในใจในทันใด ตลอดชีวิตของเธอ แม้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง 20 กว่าปี แต่เธอก็ภูมิใจและหลงตัวเองอยู่เสมอ

เธอเกิดอยู่ในครอบครัวที่ดีและร่ำรวย ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อแม่ ของเธอรักเธอเหมือนกับไข่ในหิน
แม้ว่าในเวลาต่อมาเธอจะพบกับคนชั่วร้าย และเจอเรื่องความ อัปยศแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ทําลายความมั่นใจในตนเองของเธอ อย่างสิ้นเชิง

เธอหยิ่งทระนงในตัวเองมาก สิ่งใดที่เธออยากได้ เธอก็จะได้ ทุกอย่าง

แต่ตอนนี้ ผู้ชายอยู่ตรงหน้าเธอช่างโหดร้ายทารุณเหลือเกิน

เขาเหมือนแผ่นเหล็กที่น้ำเข้าไม่ได้ แม้ว่าเธอจะยอมลดตัวลง เช่นนี้แล้ว อ้อนวอนสารพัด และไม่ลังเลที่จะใช้ร่างกายของเธอ เป็นสิ่งรั้งเขาไว้

แต่เขากลับมาเห็นเธอเหมือนรองเท้าเก่าๆที่ใช้แล้ว อยากทิ้งก็ ทิ้ง ส่งเธอให้กับคนอื่น แม้แต่มองเธอก็ไม่อยากมอง

หัวใจของหลินเยว่เอ๋อเจ็บปวดอย่างรุนแรง

เมื่อกู้ซื้อเฉียนเห็นว่าเธอไม่ได้พูด เขาก็ไม่ได้รีบร้อน แค่นั่งรอ เงียบๆ

ตั้งแต่แรกที่เขาได้พบกับหลินเยว่เอ๋อ เขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ ค่อนข้างคุ้นเคย เหมือนเคยเห็นที่ไหนบ้าง

แต่เขาไม่ได้คิดอย่างละเอียด เขามักจะขี้เกียจที่จะไปสนใจ เรื่องของผู้หญิงอื่นนอกจากเฉียว

ไม่ต้องพูดถึงความคุ้นเคย แม้ว่าเป็นคนที่เขารู้จัก เขาก็จะไม่ จดจําคนนั้นอยู่ในสมอง
แต่หลังจากกลับมาที่ปราสาท มีครั้งหนึ่งที่หลินเยว่เอื้อมาหา เขาเพื่อเยินยอเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ