บทที่715 ระแวดระวังผู้อื่น

ขณะที่กำลังจัดการกับปลา หล่อนก็ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “ปลา ในสระนี้ฉันเป็นคนเลี้ยงไว้เอง ตัวอ้วนและน่าอร่อยมาก เย็นนี้ ฉันจะแสดงฝีมือเอง คุณก็ลองชิมดูแล้วกัน”

จิ่งหนึ่งยิ้มพลางพูดขอบคุณอย่างมีมารยาท และช่วยหล่อนทำ ปลาจนเสร็จ จากนั้นก็เริ่มจุดไฟทำกับข้าว

เธอจุดไฟไม่เป็น และไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับพื้น ดังนั้นป้าอะฮัวจึงไม่ได้ให้เธอทำ แต่เมื่อเห็นว่าเธอคิดอยากจะ ช่วยทําจริงๆ จึงให้เธอไปล้างผักด้านข้าง

ขณะที่จิ่งหนึ่งช่วยหล่อนล้างผัก ก็ฟังหล่อนพูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว เมื่อวานลืมถามคุณ พวกคุณทำไมถึงได้มาที่นี่ได้ล่ะ? ”

จิ้งหนึ่งเม้มริมฝีปาก ล้างผักที่อยู่ในมือจนสะอาด จากนั้นวาง ลงในตะกร้าที่อยู่ข้างๆ

ผ่านไปสองวินาที จึงตอบว่า “ท่องเที่ยว รถพลิกคว่ำ ไม่ทัน

ระวังเลยตกลงมา

ป้าอะฮัวหันศีรษะเหลือบมองเธอครู่หนึ่ง สายตาเต็มไปด้วย ความประหลาดใจ

“โธ่ อันตรายมากเลย

จิ่งหนิงยิ้ม
“แต่วันนั้นฉันเห็นคุณแบกร่มชูชีพไว้ที่หลังหนี

จิ่งหนังนิ่งเงียบ

รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

จริงๆเลย ต้องโทษตัวเองที่ความจำไม่ดี เลยลืมเรื่องนี้สนิท

เลย

เธอจึงทำได้เพียงหาข้ออ้าง “อืม ตอนนั้นเตรียมที่จะกระโดด ร่มจากภูเขา ก็เลยขึ้นรถขึ้นไปที่ยอดเขา ระหว่างทางรถจึงได้ พลิกคว่ำ? ”

เมื่อป้าอะฮัวเห็นเช่นนั้น ก็หวาดกลัวจนต้องเอามือกุมที่หน้าอก

“อูย วัยรุ่นอย่างพวกคุณ ทำไมถึงได้ไม่เห็นความสำคัญของ ชีวิต ชอบเล่นกีฬาอะไรที่หวาดเสียวแบบนี้”

ผ่านไปสักพักก็ถามขึ้นอีกครั้งว่า “ถ้างั้นครั้งนี้คุณมาเที่ยว

กับเพื่อนแค่สองคนเหรอ? แล้วยังมีคนอื่นอีกไหม? ”

วิ่งหนึ่งมองไปที่หล่อน และพูดเท็จตามสัญชาตญาณออกมา ว่า”ยังมีอีกคนหนึ่ง แต่ว่าไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหน

“ผู้ชายเหรอ?

“อืม”

ป้าอะฮัวนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาครู่หนึ่ง

ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่
จิ่งหนิงมองความคิดของหล่อนไม่ออก แต่เป็นเพราะต้องใช้ ชีวิตอยู่ข้างนอก อีกทั้งยังถูกตามฆ่า ก็เลยระแวดระวังเป็นพิเศษ ก็เท่านั้น

เธอรู้ดีว่า การที่ตนทำเช่นนี้ดูใจร้ายเกินไป

แต่การระวังผู้อื่นนั้นมีควรขาดป่าอะฮัวจึงฝืนยิ้มออกมาหาก เพื่อนของคุณคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ ก็คงจะตามหาคุณเช่นกัน คุณจะ ให้พวกเช่วยคุณตามหาไหมล่ะ?

จิ่งหนิงยิ้มอ่อน”ดีเลย”

หลังจากนั้นป้าอะฮัวก็ถามขึ้นอีกหลายคำถาม

ยกตัวอย่างเช่น เพื่อนของเธอหน้าตาเป็นยังไง เธอทำงาน อะไร อายุเท่าไร่ ที่บ้านมีใครบ้าง

ยิ่งหล่อนถามละเอียดมากเท่าไหร่ จึงหนึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่า

ทำไมความรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

และด้วยเหตุผลนี้ เธอจึงไม่ได้บอกข้อมูลตามความเป็นจริงกับ หล่อน

จริงพูดขึ้นอย่างจริงบ้างเท็จบ้างเพื่อให้ผ่านไป

ตอนที่เธอบอกว่าเธอมีลูกแล้วสองคนนั้นป้าอะฮัวก็แสดง

สีหน้าประหลาดใจออกมา

“คุณเป็นแม่คนแล้วเหรอ? ”

จิ่งหนิงพยักหน้า” ใช่แล้ว ดูไม่ออกเลยใช่ไหม? ”
เธอมองดูท่าทีที่เป็นไปตามธรรมชาติ

ป้าอะฮั้วขมวดคิ้ว แล้วพยักหน้า ดูไม่ออกเลย

ขณะที่พูดก็อุทานขึ้นมาว่า “คนเมืองอย่างพวกคุณ ดูแลตัวเอง ดี อายุยี่สิบเจ็ดแล้วดูเหมือนคนอายุสิบเจ็ด หากคุณไม่บอก ฉัน คิดว่าคุณเป็นสาวน้อยที่กำลังเรียนจบมหาวิทยาลัยเสียอีก”

จิ่งหนึ่งยิ้มไม่ได้พูดต่อ

ทั้งสองก็พยายามหาเรื่องคุยกันไปมาจนกระทั่งทำอาหารเย็น

เสร็จ

ขณะที่ฟ้าเริ่มมืด ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก

เด็กน้อยกลุ่มนั้น หลังจากที่ป้าอะฮัวกลับมาก็ต่างแยกย้ายกัน

ดังนั้น เสียงฝีเท้าในเวลานี้ แน่นอนว่าจะต้องเป็นเสียงของ

สามีของเธอ

เป็นไปอย่างที่คิด เมื่อทั้งสองคนออกมาจากห้องครัว ก็เห็น ผู้ชายรูปร่างบึกบึน ผิวคล้ำเดินจากด้านนอกเข้ามาข้างใน

“ที่รัก คุณกลับมาแล้วเหรอคะ!

ป้าอะฮัวเดินเข้าไปรับด้วยความดีใจ ฝ่ายตรงข้ามถอนหายใจ สายตามองไปยังวิ่งหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง

แววตาเป็นประกายเล็กน้อย

“ผู้หญิงคนนี้คือ……
“นี่คือสาวน้อยเสี่ยวมาเที่ยวกับเพื่อน ไม่ทันระวังรถพลิก คว่ำ ตอนนั้นฉันพบเธอพอดีก็เลยช่วยเธอไว้

ขระที่เธอพูดก็พยุงชายคนนั่งลงที่โต๊ะข้างๆอย่างเอาใจใส่ พลางถอดเสื้อคลุมของเขาออกไปตาก และถามเขาว่า “หัว แล้วใช่ไหมเดี๋ยวฉันจะตั้งโต๊ะตอนนี้

ชายหนุ่มโบกมือพลางพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องรีบหรอก ลุงสี่และ

พวกกลับมาแล้ว เดี๋ยวผมจะออกไปหาพวกเขาสักหน่อย

ป้าอะฮัวนิ่งเงียบ ตะลึงงันเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ แต่ว่าวินาทีต่อมา สายตาก็หรี่ลง

“ได้ ได้ ได้ ถ้างั้นพวกฉันรอพวกคุณกลับมาก่อนค่อยเอา อาหาร นโต๊ะ ”

ชายผู้นั้นพยักหน้า สายตามองไปยังวิ่งหนึ่งอีกครั้ง

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวิ่งหนึ่งรู้สึกไปเองหรือเปล่า เธอมักจะรู้สึก ว่าสายตานั้นที่มองเธอดูโจ่งแจ้งเกินไป

จากนั้นก็ได้ยินฝ่ายตรงข้ามหัวเราะ “มาเที่ยวที่นี่ กล้าจริงๆ ถือเสียว่าคุณกับเพื่อนของคุณโชคดีมากๆที่เจอกับพวกเรา ไม่

เมื่อจิ่งหนิงได้ยินเขาพูดว่า “เพื่อนของคุณ”จู่ๆก็รู้สึกประหม่า

“คุณเคยเจอเพื่อนของฉันเหรอคะ? ” ชายวัยกลางคนหยิบบุหรี่ออกมาจากข้างหลัง จากนั้นก็ยัดเส้นยาสูบเข้าไปข้างใน จุดไฟแล้วสูบพลางพูดขึ้นว่า “ทำไมจะไม่ เคยเจอล่ะ? เป็นสาวน้อยที่สวยเลยทีเดียว ขาหักทั้งสองข้าง ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่บ้านของลุงสี่รอให้ผ่านไปสักพักให้บาดแผล ของหล่อนดีขึ้นเสียก่อน พวกคุณค่อยเจอกันล่ะกัน

จิ่งหนิงไม่พูดไม่จา รู้สึกประหม่า

ในขณะเดียวกัน ในใจก็เริ่มเป็นกังวล

เธอรีบพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องรอให้บาดแผลของเธอหายหรอก ฉันสามารถไปพบเธอได้ตอนนี้เลย”

ชายผู้นั้นหรี่ตาเล็กน้อย สูบบุหรี่ไปด้วยมองเธอไปด้วย

ในเวลานั้น ก็ส่ายหัวเบาๆ

“ไม่ได้ หมู่บ้านนั้นไม่ยอมให้คนนอกเข้า เพื่อนของคุณถือเป็น เรื่องที่ไม่คาดคิด ในเมื่อทำผิดกฎแล้วครั้งหนึ่ง จะทำผิดครั้งที่ สองไม่ได้”

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงขรึมลง “คุณรอก่อนดีกว่า”

รู้ทั้งรู้ว่าโม่หนานอยู่ที่ไหน แต่กลับไม่ได้เจอกัน

จิ่งหนิงจะทนรอได้ยังไงกัน?

จู่ๆเธอก็ร้อนใจขึ้นมาทำไมถึงไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า พวกคุณก็เห็นแล้วว่า ฉันก็เป็นคนตัวคนเดียว ไม่ได้มีอันตราย อะไร อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีไฟฟ้า ไม่สามารถติดต่อสื่อสารกับใครได้ ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะส่งข่าวให้กับคนข้างนอกทราบ แล้วพวกคุณจะระแวดระวังฉันไปทำไม?

เมื่อเธอเอ่ยคำพูดพวกนี้ออกมา ก็ทำให้ชายคนนี้ตะลึงงัน

อย่างเห็นได้ชัด เส้นยาสูบที่อยู่ในบุหรี่ซิการกำลังเผาไหม้ พร้อมทั้งส่งเสียง

เบาๆออกมา นอกจากนี้ ห้องทั้งห้องก็เงียบลงและไร้ซึ่งเสียงใดๆ

ผ่านไปสักพัก จึงได้ยินเขาพูดว่า “ก็ได้ ในเมื่อคุณพูดเช่นนี้ เดี๋ยวสักพักผมจะพาคุณไปพบกับลุงสี่ หากเขาเห็นด้วย ก็คงจะ ไม่มีปัญหาอะไรถ้าคุณจะไป

ในตอนนี้จึงหนิงจึงค่อยคลายความกังวลลง

เม้มริมฝีปาก และสุดท้ายก็เอ่ยขอบคุณ ขอบคุณมากนะคะ” ชายวัยกลางคนไม่พูดอะไรออกมา เพียงแต่ขณะมากมาที่ยัง สายตานั้นแฝงไว้ด้วยการถากถาง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ