บทที่634 ผู้ช่วยชั่วคราว

ถังลั่วเหยาขอให้ช่างแต่งหน้า แต่งหน้าให้ตัวเอง

ทันใดนั้นพนักงานคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

“พลั่วเหยา ขออภัยที่… ผู้ช่วยของคุณบอกว่าเธอรู้สึกปวดท้อง นิดหน่อย ดังนั้นเธอเลย

อยากขอลาหยุด คุณว่าสองสามวันนี้ทางเราจัดการหาผู้ช่วย

ให้คุณดีมั้ยคะ?”

ถังลั่วเหยาตกตะลึง

ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

เสี่ยวฉิงป่วย?

เธอถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมฉันไม่รู้ว่าเธอปวด ท้อง? ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

พนักงานลำบากใจเล็กน้อย “ไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ อาจจะ

เป็นเพราะอาการฉุกเฉิน

เกินไปเลยไม่มีเวลาบอก เธอเลยขอให้ฉันบอกคุณ เพราะงาน ถ่ายในสองวันนั้นหนักมาก

ดังนั้นทางเราได้จัดหาผู้ช่วยชั่วคราวไว้ให้ คุณโอเคมั้ยคะ?” เมื่อเห็นเช่นนี้ ถังลั่วเหยาพยักหน้า “ไม่มีปัญหา”
เธอไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ แต่เดี๋ยวนิ่งที่ดีๆอยู่จะป่วยได้ อย่างไร?

เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่หรอ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอจึงโทรหาเสี่ยวจึง

โทรศัพท์โทนติดอย่างรวดเร็ว และเสียงอ่อนๆ ก็มาจากอีก ด้านหนึ่ง

“ฮัลโหล พลั่วเหยาขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าทำไมปวดท้องกะทันหัน และวันนี้อาจจะไม่สามารถทํางานได้ ถังลั่วเหยาได้ยินคําพูดนั้นและพูดด้วยความโล่งใจ

“ไม่เป็นไร ไปถึงโรงพยาบาลแล้วยังจะคุยเรื่องงานอีกหรอ ธอ เป็นยังไงบ้าง?

หมอตรวจดูรึยังว่าเป็นอะไร?”

อีกฝั่ง เสี่ยวจึงมีความรู้สึกร้อนตัวอย่างมาก

แต่เมื่อนึกถึงคำกำชับของเจ้านาย ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก ต้องกัดฟันพูดว่า

“ไม่ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ บางทีมันอาจจะปวดท้องจากการทาน อาหาร

ฉันจะพักผ่อนเดี๋ยวก็หาย”

ถังลั่วเหยาฟังเธอและตระหนักว่าน่าจะไม่เป็นอะไรมาก ดังนั้นเธอจึง โล่งใจ

“โอเค งั้นก็พักผ่อนเยอะๆ นะ เกิดอะไรขึ้นอย่าลืมโทรหาฉัน เป็นคนแรกละ”

เสี่ยวฉงรีบกล่าวว่า “ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณพี่ลั่วเหยา ถังลั่วเหยาก็วางสายไป

หลังจากวางสาย เธอบอกกับพนักงานว่า “ไม่มีปัญหา คุณพา คนมาที่นี่ได้!”

พนักงานรีบตกลงและเดินไปหาใครสักคน

ใช้เวลาไม่นานในการพาบุคคลนั้นเข้ามา

ถังลั่วเหยากําลังหลับตาและขอให้ช่างแต่งหน้าแต่งตาของ

เธอ

การแต่งตาเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดในการแต่งหน้าทั้งหมด และ ต้องห้ามผิดพลาด

ดังนั้นเธอจึงต้องหลับตาตลอด

แม้จะต้องลืมตาแต่มันแค่แป๊บเดียว

เมื่อเจ้าหน้าที่พาคนมา พวกเขาแนะนำให้เธอรู้จัก “พี่ลั่วเหยา นี่คือผู้ช่วยชั่วคราวของคุณ

ในวันนี้ และเขาจะดูแลคุณสองสามวันนี้

เนื่องจากการเคลื่อนไหวไม่สะดวกของเธอ เธอจึงลืมตาและเหลือบมองเล็กน้อย

แล้วพูดว่า” โอเค ฉันเข้าใจแล้วไปทำงานได้เลย ”

พนักงานพยักหน้าและจากไป

ถังลั่วเหยา เหลือบมองผู้ช่วยคนใหม่เสี่ยว และรู้สึกประหลาด ใจเล็กน้อย ในตอนแรก

เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย เธอคิดเสมอว่าพวกเขาจะหาผู้ช่วยผู้ หญิงให้เธอ

นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกว่ารูปลักษณ์ของบุคคลนี้ค่อนข้างคุ้น

เคย

เขาสูง สูงอย่างน้อยร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร สวมชุดลำลอง หลวม ๆ และหมวก

ชาวประมงบนหัวของเขา ใบหน้ามีแต่หนวดเคราก้มหน้าไว้ อีกและยังหันหลังให้แสง

ก็เลยดูไม่ชัดเจนว่ารูปลักษณ์เป็นยังไง

แต่เธอรู้สึกว่าอุปนิสัยของคนๆนี้ค่อนข้างคุ้นเคย แต่ถังลั่วเหยาไม่ได้คิดมาก เพราะเธอก็ไม่คิดว่าคนตรงหน้า

คนนี้เป็นคนที่เธอคุ้นมั้ย เธอแค่คิดว่าคนนี้แปลก ๆ หน่อย ๆ แต่งตัวแบบในบ้านนี่มัน เป็นสไตล์หรือตั้งใจทำเท่

แต่แค่พบกันครั้งแรกและทำงานกันชั่วคราว ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรมาก

เลิกเพ่งสายตาและหลับตาลง ขอให้ช่างแต่งหน้าแต่งหน้าให้ เธอต่อไป และในขณะเดียวกันก็บอกบางสิ่งที่เขาต้องทำตาม ปกติ จากนั้นจึงหุบปากและหยุดพูด

เสี่ยวไม่พูดอะไรมาก เพียงตอบอย่างเงียบ ๆ และทําตามสิ่ง

ที่เธอพูด

ไปช่วยเตรียมของที่จะใช้ในการถ่ายทำตอนบ่าย

หลังจากครึ่งชั่วโมงการแต่งหน้าก็เสร็จเรียบร้อย

ถังลั่วเหยาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง ใส่ผลิตภัณฑ์เครื่องประดับ ที่ต้องแสดงระหว่างการ

ถ่ายวันนี้ และจากนั้นก็เริ่มถ่ายทำอย่างเป็นทางการ

แฟชั่นบล็อกบัสเตอร์แบบนี้ เวลาเริ่มถ่ายทำจริงๆ จังหวะก็ ตึงเครียดมาก

เนื่องจากต้องไล่ตามแสง จึงควบคุมเวลาได้อย่างเข้มงวด ระหว่างกระบวนการถ่ายภาพทั้งหมด แทบจะไม่มีเวลาพักเลย หลังจากทั้งวัน เธอรู้สึกว่าคอและเอวของเธอกำลังจะหักจาก ความอ่อนล้า

ในการถ่ายภาพนั้นมีความต้องการทางแสงสูงมาก เพียงแค่ ดวงอาทิตย์ตกก็จะไม่สามารถถ่ายภาพได้อีกต่อไป

ถังลั่วเหยาถึงจะมีโอกาสพักผ่อน
เนื่องจากโรงแรมที่อาศัยอยู่ อยู่ไกลจากสถานที่ถ่ายทํา ตอน ที่มาพวกเขาขับรถไป

ทั้งหมดสองคัน และเมื่อพวกเขากลับมา มีรถเพียงสองคัน เท่านั้น

บนรถนอกจากถังลั่วเหยาและเสี่ยวแล้ว ยังมีเครื่องมือและ

อุปกรณ์ประกอบฉากอีกด้วย

ถังลั่วเหยาต้องรอจนกว่าพวกเขาจะเก็บอุปกรณ์ประกอบฉาก เสร็จ

ก่อนที่จะออกไปด้วยกัน

เธอเหนื่อยเกินกว่าจะเคลื่อนไหว ดังนั้นเธอจึงนั่งบนขั้นบันได เพื่อพักผ่อน

รอพวกพวกเขาพลางพักผ่อน

ในขณะนี้ จู่ๆมีคนอยู่ข้างๆ เธอ และเขาก็ยื่นถ้วยกระติกน้ำ ร้อนให้

เธอชะงักครู่หนึ่ง หันศีรษะและเห็นว่าเป็นผู้ช่วยเตี๋ยวที่ได้มา

จากทีมงาน

“นี่คืออะไร?”

เธอหยิบถ้วยกระติกน้ำร้อนแล้วถาม เสี่ยวอีตอบอย่างใจเย็น “น้ำน้ำผึ้ง” เธอชะงักไปครู่หนึ่ง
เธอชอบดื่มน้ำน้ำผึ้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเหนื่อยมาก

เรื่องนี้มีแค่เฉพาะเสี่ยวจึงและบางคนที่เธอคุ้นเคยที่รู้ และคนตรงหน้าที่ไม่เคยพบมาก่อน เขารู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่เธอ ต้องการมากที่สุดในเวลา

นี้คือน้ำผึ้งแก้วหนึ่ง

ถังลั่วเหยาเปิดขึ้นและจบด้วยความสงสัย

น้ำอุ่นหวานเล็กน้อยไหลลงคอของเธอ อุ่นทั้งหน้าอกของเธอ

ดูเหมือนในใจก็รู้สึกอบอุ่นไปด้วย

เธอหันไปหาเสี่ยว และพูดว่า “ขอบคุณนะ”

อีกฝ่ายยิ้มเล็กน้อย

แต่เพราะเคราบนใบหน้า รอยยิ้มจึงดูไม่ชัดเจน

ถังลั่วเหยามองมาที่เขา เพียงรู้สึกว่าความรู้สึกคุ้นเคยนั้นเข้ม ข้นมากขึ้น

เธออดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย “เราเคยเจอกันที่ไหนมา ก่อนหรือเปล่า?”

อีกฝ่ายอึ้งไปชั่วครู่ และไม่คิดว่าเธอจะถามแบบนั้น

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะอย่างมีความสุข

เขาไม่ได้พูด ถังลั่วเหยาสังเกตว่าตั้งแต่เขามาที่นี่เขาไม่ค่อยพูด
เธอแทบจะไม่ได้ยินเขาพูด

ขณะสงสัย ทันใดนั้นแขนยื่นมือออกมาและควักมือเรียกให้ เธอยื่นออกไป

เธอไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร เธอแค่รู้สึกสงสัยจึงเอื้อมมือ ออกไป

คิดว่าเขากำลังจะทำอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆ ฝ่ามือของเขาก็จั๊กจี้ แต่เห็นว่าเขากำลังเขียนตัวหนังสืออย่างรวดเร็วในฝ่ามือ คิ้วของถังลั่วเหยาเลิกขึ้น ใบหน้าของเธอแดงทันที เธอดึงมือกลับด้วยความไว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ