บทที่589 เลิกแสดง

แต่เธอรู้ดีไม่ว่าในใจเหอ อจะคิดอะไรอยู่ก็ไม่มีทางเป็น เรื่องดีๆ ได้

ดังนั้นเธอไม่มีทางยอมให้เขาไปดูแลแม่เธอหรอก

เมื่อคิดแบบนี้ถังลั่วเหยาก็ปฏิเสธอย่างไม่ลังเล “ไม่ต้อง หรอก ตอนนี้แม่สบายดี ไม่ต้องให้แกไปดูแล

เหอศี อได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้วก็ชักสีหน้าทันที

“เหยาเหยา เธอพูดอะไรของเธอ? จะพูดยังไงหล่อนก็เป็น เมียฉัน! เธอเป็นลูกสาวของฉัน เรายังไม่ได้หย่ากันนะ ในทาง กฎหมายยังเป็นคู่สมรสที่ถูกกฎหมาย หล่อนป่วยฉันก็มีสิทธิ์ไป เยี่ยม”

ถังลั่วเหยาเอียงศีรษะและมองเขาอย่างเย็นชา

สักพักก็หัวเราะเยาะเย้ย

“พอเถอะ แกไม่ต้องมาแสดงละครต่อหน้าฉัน หลายปีมานี้ แม่ฉันร่างกายอ่อนแอมาตลอด ไม่ได้เข้าโรงพยาบาลมาแล้วแค่ ครั้งสองครั้ง อย่างน้อยก็มีแปดเก้าครั้งแล้วมั้ง? แกเคยเป็นห่วง ที่ไหนกัน?”

“ตอนนี้รู้ว่าเธอจะเข้าผ่าตัด แกจะมาทำตาใสแล้วบอกว่า เป็นห่วง แถมยังอยากจะดูแลเธอ? เหอ อ แกวางแผนชั่วอะไรไว้ พูดมาตรงๆ ดีกว่าไหม?

“แบบนี้เรายังคุยราคากันได้ชัดเจนถ้าไม่มากอาจจะพอไหว แต่ถ้าอยากเจอแม่บอกเลยไม่มีทาง

สีหน้าของเหอ อเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเธอพูดออกมาแบบนี้

เขาลุกขึ้นยืนจ้องไปที่ถังลั่วเหยาด้วยความโกรธ “ถังลั่ว เหยา เธออย่ารังแกคนอื่นให้มันมาก! หล่อนเป็นเมียฉัน เพียงแค่ เธอบอกไม่ให้เจอก็ไม่ได้เจอนั้นเหรอ? ฉันอยากเจอต้องได้เจอ!

ถังลั่วเหยาก็ยืนขึ้นและยิ้มเย็นไปที่เขา

“เมียแก? หลายปีนี้แกเคยทำหน้าที่สามีบ้างรึเปล่า? แกเคย ช่วยเธอบ้างไหม? ดูแลเธอบ้างไหม? เวลาเธอป่วยแกอยู่รึเปล่า? เวลาเธอเสียใจแกอยู่ไหม?”

“แกไม่เคยอยู่ แกก็มีแต่เหยียดหยามและด่าว่า แกมีแต่เอา เงินในบ้านที่เธอหามาได้ด้วยความยากลำบากไปเล่นการพนัน จนหมด สิ่งที่แกมอบให้เธอมีแต่ความเสียใจและสิ้นหวังตลอด จนถึงตอนนี้แกยังจะมีหน้ามาบอกว่าแกเป็นสามีของเธอ?”

“เพียะ!”

ทันทีที่สิ้นเสียงการตบอย่างหนักก็ตกลงบนใบหน้าของถัง

ลั่วเหยา

เหอศี อโกรธจนตัวสั่น

เขาถลึงตาใส่ถังลั่วเหยาด้วยความโกรธ เหมือนดวงตาของเขาคือมืดที่กำลังจะเจาะรูสองสามรูปนตัวเธอ

“แก มีอย่างที่ไหนกัน! คิดว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็งแล้วงั้นเห รอ จู่ ๆ ก็กล้ามาสั่งสอน หากวันนี้ก็ไม่

เขาพูดแล้วง้างมือขึ้น

ในตอนนั้นเองจู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของถังลั่วเหยาก็ดังขึ้น

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอย่างกะทันหันเข้ามาขัดจังหวะ บรรยากาศตึงเครียดระหว่างทั้งสองคน ถังลั่วเหยารีบวิ่งไปที่โต๊ะ กาแฟและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าของเธอ

ที่หน้าจอโชว์ว่าเป็นเฟิงยี่โทรเข้ามา

ความคับแค้นใจและความกลัวทั้งหมดในขณะนี้ดูเหมือนจะ

พังทลายลง ในทันใด

เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่และหันไปมองเหอ อจากนั้นก็รับ สายอย่างไม่ลังเล

“ฮัลโหล”

ทันทีที่รับโทรศัพท์เหอ อยื่นมือออกมาและอ้าปากราวกับ

ว่าเขาต้องการหยุดเธอ

แต่ก็ไม่ทันแล้ว

ถังลั่วเหยารับสายแล้วและเปิดสปีกเกอร์โฟนโดยตั้งใจ

“เหยาเหยา คุณนอนรึยัง?”
ถังลั่วเหยาพยายามเก็บเสียงสะอื้นกัดกำปั้นและพยายาม ทําเสียงให้เป็นปกติ

“ยังคะ ทําไมเหรอ?”

“เหอ ไม่ทำไม” ตรงข้าม น้ำเสียงของเฟิงยี่เต็มไปด้วยความ สุขและรอยยิ้ม อบอุ่นจนน้ำแทบจะหยดออกมา

“ก็แค่คิดถึงคุณน่ะ อยากได้ยินเสียงคุณอีก ดึกมากแล้ว คุณ รีบนอนเถอะ”

ถังลั่วเหยาพยายามจะยิ้มแม้ว่าเธอจะรู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น เธอก็ยังคงยิ้มและพูดว่า “อือ คุณด้วย”

“ราตรีสวัสดิ์”

“อือ ราตรีสวัสดิ์”

หลังจากวางสายแล้วเธอก็หันไปมองเหอ อที่กำลังสับสน

จากนั้นก็ยก โทรศัพท์ขึ้น

“เป็นไง? ตอนนี้แกยังคิดจะตบฉันต่ออยู่ไหม?”

ใบหน้าของเหอ อเปลี่ยนไปและดวงตาของเขาก็โกรธ เกรี้ยว

ทำไมเขาจะจำไม่ได้ว่าเสียงของผู้ชายในสายนั้นก็คือคนที่สั่ง ให้ลูกน้องลงมือกับเขาที่บาร์เหล้าเพื่อที่จะช่วยถังลั่วเหยาคนนั้น

หลังจากเรื่องนั้นเขายังไม่ยอม ใช้ให้คนไปสืบว่าคนคนนั้นเป็นใคร
แต่ผลกลับไม่สามารถจะหาได้

จุดนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้เหอ อไม่วางใจ กลับยิ่งทำให้เขา ยิ่งระวัง

หลังจากใช้ชีวิตมาหลายสิบปีแม้ว่าเขาจะเป็นนักเลงปลาย แถวมาตลอด แต่เขาก็ได้ผ่านโลกมามาก

รู้ว่าในเมืองหลวงนั้นมีซ่อนเสือเต้นมังกรอยู่ และแม้แต่ตัวตน ของอีกฝ่ายยังหาไม่ได้ นั่นก็พูดได้ว่าตัวตนของอีกฝ่ายนั้นจะต้อง เป็นใครสักคนที่เป็นคนใหญ่คนโตมาก

ยิ่งกว่านั้นจากสถานะในวงการบันเทิงของถังลั่วเหยา สามารถรู้จักกับคนกลุ่มนี้ได้อย่างง่ายดาย เมื่อคิดได้แบบนี้แววตาของเธอคือเย็นลง

เขาหัวเราะเย็นแล้วมองไปที่ถังลั่วเหยาและพูดอย่างดูถูก: “ดู ไม่ออกเลยนะ ไม่ทันรู้ตัวก็มีคนรวยแล้ว ก็ใช่ ถึงแกจะไม่ใช่ลูก ฉัน แต่ฉันก็เลี้ยงแกมาจนโต ตอนนี้แกดังแล้ว จับผู้ชายรวย ๆ แล้วแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องแย่ ถึงตอนนั้นก็อย่าลืม ให้มันดูแล พ่อตาอย่างฉันให้ดีล่ะ”

ถังลั่วเหยากลอกตาด้วยความโกรธเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้

ลำพังแค่ที่เขาทั้งทั้งด่าไม่เว้นวัน ปีหนึ่งหาเงินเข้าบ้านนับ ครั้งได้ แต่ที่มากกว่านั้นคือชอบเอาเงินจากที่บ้านไปเข้าบ่อนและ กินเหล้าจนหมด แล้วจะมาบอกว่าเขาเลี้ยงเธอมาจนโตงั้นเหรอ?

ช่างกล้าพูด!
ถังลั่วเหยาเบื่อที่จะต่อล้อต่อเถียงจึงไล่ไป

“แกจะไปหรือไม่ไป? หากยังไม่ไป ฉันจะแจ้งความแล้วนะ! โดยไม่คาดคิดเหอคื อไม่กลัวไม้ของเธอเลย

เขาไม่เพียงไม่ไปแต่กลับนอนลงบนโซฟาและหัวเราะเหยียด หยาม: “ได้ แกแจ้งความเลย แจ้งเลย! ให้ทุกคนรู้ว่าดาราดังถัง มีพ่ออย่างฉัน ฉันจะรอดูว่าจะมีใครให้เกียรติแกในวงการบันเทิง อีก”

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้ว

ต่อหน้าคนโกงอย่างเหอ อวิธีการจัดการกับคนปกติไม่ได้

ผล

เธอสูดหายใจลึกพยายามเก็บความโกรธให้ลึกสุดใจ และถามอีกครั้ง: “ได้งั้นแกพูดมาตรงๆ เลยดีกว่า วันนี้แกมา ทําไมกันแน่?”

เหอ อไม่พูดอะไร เขายื่นมือบิดสองนิ้วเบาๆ ในอากาศ ต้องการเงิน! ถังลั่วเหยาหัวเราะด้วยความโกรธ

ถึงแม้ว่าจะเดาได้แต่แรกแล้วว่านี่คือจุดประสงค์ที่เขามา แต่ พอได้เห็นเขายื่นมือออกมาขอเงินเธออีกครั้งกับตาแล้วก็อด โมโหไม่ได้

เธอคิดและไม่ได้รีบร้อนบอกปัด
แต่กลับลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปในห้องและหยิบเช็คมาหนึ่ง

ในตอนที่เหอศี อเห็นเช็คในมือของเธอแล้วตาก็ลุกวาว เด็กดีของฉัน! ซ่อนอยู่ที่ไหน?

ทำไมตอนแรกที่เขามาถึงหาไม่เจอนะ?

ถังลั่วเหยาจ้องมองด้วยสายตาอันละโมบของเขาอย่างระแวด ระวังและไม่รีบร้อนที่จะส่งเช็คให้เขา

แต่ยืนดูอยู่ไม่กี่ก้าวแล้วพูดว่า “แกอยากได้เงินก็ได้ ตรงนี้มี ยี่สิบล้าน เป็นเงินเก็บทั้งหมดที่ฉันมี แกก็รู้ว่าหลายปีมานี้ที่ฉันให้ เงินแก บวกกับค่ารักษาพยาบาลของแม่ ฉันใช้เงินไปหมดแล้ว”