บทที่586 ความทรงจำเหลือทน

เดิมที่เป็นเพียงสิ่งที่ผู้ใหญ่พูดเล่นกันไม่ได้คิดมากอะไร ทันใดนั้นกูยิงก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่า

เธอหันหน้าไปมองคนรับใช้ด้วยใบหน้าที่จริงจังและพูดว่า “อย่าพูดมั่วๆ! หึ ตระกูลเฟิงของเราเป็นครอบครัวแบบไหน? คู่ ของยี่เอ๋อในอนาคตต่อให้ไม่ใช่เจ้าหญิงจากวังหลัง ก็ควรต้อง เป็นลูกหลานคนรวย ยายเด็กนี่เป็นแค่อะไรกัน?

“ก็แค่ลูกสาวของนายทหาร คุณท่านให้ความเคารพเขาเป็น อย่างมาก จึงได้อนุญาตให้เธอเข้ามาเล่นเป็นประจำ แต่เธอต้อง รู้ ครอบครัวเราตอนนี้ไม่ต้องการกองทัพแล้ว นายทหารคนนั้น ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ในโลกธุรกิจ ครอบครัวพวกเธอจะ ช่วยอะไรเอ๋อได้?”

“ดังนั้น ในอนาคตคำพูดพวกนี้ อย่าพูดให้ฉันได้ยินอีก ตระ กูลเฟิงของเราจะไม่มีวันยอมให้ลูกชายของเราแต่งงานกับผู้หญิง ไม่มีชาติตระกูล เข้าใจไหม?”

คนรับใช้คิดไม่ถึงว่าเธอจะเปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมแบบนี้ เธอตกใจจนใบหน้าซีดขาว

และรีบรับปาก: “ค่ะ คุณนาย ฉันเข้าใจแล้ว” ตู้กูยิงจึงได้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและเดินต่อไปยังห้องนั่งเล่น

อย่างไรก็ตามทันทีที่ทั้งสองคนก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นพวก เธอก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ที่นั่นและมองไปที่พวกเขา อย่างไม่สนใจ

เด็กสาวไม่ถือว่าเด็กมากแล้ว เธออายุเก้าขวบและเข้าใจใน

สิ่งที่คนอื่นพูดเยอะแล้ว

ถึงแม้จะได้เข้าใจแจ่มแจ้ง แต่เด็กผู้หญิงมักจะโตไวกว่าเด็ก ผู้ชายเล็กน้อยอยู่แล้ว ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจที่พวกเธอพูดเรื่องร่วม เรียงเคียงหมอนอย่างถ่องแท้ แต่ก็สามารถฟังจากน้ำเสียงของ กูยิงออกว่าเธอกำลังไม่พอใจและรังเกียจตนเอง

นาทีนั้นคนรับใช้เห็นเธอเข้าและมีสีหน้าเปลี่ยนทันที

เธอวิ่งเข้ามาด้วยความกระอักกระอ่วนแล้วยิ้มพร้อมกับถาม “คุณหนูถังทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้คะ? ทำไมอยู่ตรงนี้แล้วถึงไม่ให้ สุ่มให้เสียง ทำเหมือนไม่เห็นเรา

เธอทำตาเลิ่กลั่ก มือของเธอก็ร้อนรนเช่นกัน เธอจับแขนเล็กๆ จนเธอรู้สึกเจ็บ

แต่ถังลั่วเหยาตัวน้อยกลับไม่แสดงท่าที่เจ็บปวดออกมาเลย สักนิด เธอเอาแต่จ้องมองไปที่ถูกยิง

ตู้กูยิงมองเธอไม่แยแสและไม่มีความลำบากใจหรือรู้สึกผิดใด ๆ บนใบหน้าของเธอหลังจากที่ถูกจับได้ว่าพูดจาไม่ดี เธอเพียงแค่มองเธออย่างเย็นชาและจากนั้นก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม

“ในเมื่อมาแล้ว ก็ไปกินขนมที่สวนหลังบ้านสิ จะได้ไม่เสีย เที่ยวที่มา”

พูดจบก็หันหลังเพื่อพาเธอไปที่สวนหลังบ้าน

โดยไม่คาดคิดถึงลั่วเหยาก็เปิดปากของเธอทันที

“ไม่ต้องหรอกค่ะน้าก

เธอวางของเล่นในมือลงทีละชิ้นไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ

จากนั้นก็ลุกขึ้นและมองไปที่กูยิงอย่างไม่มีความเกรงกลัว และพูดชัดถ้อยชัดค่า: “วันนี้หนูเล่นพอแล้วค่ะ ขอบคุณพวกคุณที่ ต้อนรับ หนูจะกลับบ้านแล้วค่ะ”

พูดจบก็หันหลังและวิ่งออกไป

ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่ไปที่บ้านตระกูลเฟิงอีกเลย เธอไม่มีวันลืมสายตาที่กูยิงมองเธอในตอนนั้น หน้าตา รังเกียจและดูถูกแบบนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความอาฆาตพยาบาทตั้งแต่เธอลืมตา ดูโลกนี้มา

เธอเองก็เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยของพ่อและแม่ของเธอนะ ถึงแม้ เสนาธิการถึงจะไม่ใช่ลูกท่านหลานเธอ แต่เขาก็อยู่ข้างกายนาย ท่านมานานหลายปี ในช่วงปีแรก ๆ ก็ผ่านศึกรอบด้านมามาก เขาได้สร้างผลงานมากมายและมีความดีความชอบไม่น้อย
มิฉะนั้นคงจะไม่สามารถซื้อบ้านและเริ่มธุรกิจได้เมื่อพาภรรยา ย้ายไปทางใต้ได้

แต่ในสถานะทางครอบครัวในเวลานั้น เธอก็ยังโดนยิง รังเกียจอย่างไม่แยแส

หน้าตาแบบนั้นเหมือนกำลังมองหมากฝรั่งติดบ้านตัวเองไม่ ยอมปล่อย เธอไม่มีทางลืมมันได้ตลอดชีวิต ยิ่งกว่านั้นเธอไม่ อยากจะพบเห็นมันอีกเลย

นี่คือสาเหตุว่าจนถึงวันนี้ เธอก็ยังคงไม่ยอมจะกลับไปพร้อม กับเฟิงยี่

เธอไม่อยากจะเห็นสายตาแบบนั้นของกูยิงอีก ยิ่งไม่อยาก ให้แม่ของเธอที่อายุปูนนี้แล้วต้องมาทนรับความร้ายกาจแบบนั้น จากอีกฝ่ายอีก

ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าเธอกับเพิ่งจะคบกันด้วยเหตุผลใด เมื่อไป ถึงกูยิง สุดท้ายมันก็จะกลายเป็นว่าเธอแต่งงานเพื่อเงินและใช้ มารยาเล่ห์เหลี่ยมหลอกล่อลูกชายของเธอ

เธอไม่อยากถูกเข้าใจผิดแบบนั้นและเบื่อที่จะต้องต่อสู้กับมัน

ตอนเก้าขวบเธอไม่ได้อธิบายอะไร ตอนนี้เธออายุยี่สิบสาม แล้วยิ่งไม่มีทางพูดอะไรเข้าไปอีก

ถังลั่วเหยาคิดแบบนี้และก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่แม้ในใจจะตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ทำไมน้ำตายังคงไหล อย่างไม่สามารถจะควบคุมได้แบบนี้ล่ะ?
เธอทำได้เพียงแค่ยกแขนเสื้อขึ้นอีกครั้งเพื่อเช็ดน้ำตา

ถังลั่วเหยาเอ้ย เข้มแข็งหน่อยสิเธอ

ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ?

บนโลกนี้มีผู้ชายตั้งมากมาย ไม่ได้มีคนเดียวเสียหน่อย ไม่มีก็ ไม่มี มันจะสักเท่าไหร่กันเชียว?

เพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง เพื่อความภูมิใจในตัวเอง เธอจะต้อง เข้มแข็งขึ้นอีกนิด อย่าให้ใครใช้สายตาแบบนั้นกับเธออีก อย่า ปล่อยให้แม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากและจะต้องกังวลในวัยชรา

อีกต่อไป

เมื่อคิดแบบนี้เธอก้าวเท้าเร็วขึ้นและรีบเดินไป

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้มีฝีเท้าที่เร่งรีบตามหลังเธอ

เหมือนถังลั่วเหยาจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเธอ ซีดจางและก้าวเท้าเร็วขึ้นอีก

อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะก้าวเร็วแค่ไหนเธอจะเอาชนะผู้ชาย ได้อย่างไร?

เฟิงยี่กอดเธอไว้อย่างรวดเร็วจากด้านหลัง

ถังลั่วเหยาดิ้น โดยสัญชาตญาณและร้อง “เฟิง คุณปล่อยฉันนะ!”

“ผมไม่ปล่อย!

เฟิงยี่กอดเธอแน่นเสียจนเธอรู้สึกเจ็บ ราวกับว่าจะกลืนกินเลือดเนื้อเธอและหลอมเป็นร่างเดียวกัน

เขาวางหัวไว้บนบ่าเธอและรับรู้ได้ถึงตัวเธอที่สั่นเล็กน้อยและ พูดด้วยน้ำเสียงอดกลั้น: “เหยาเหยา ผมไม่เลิก”

ถังลั่วเหยาตกใจอย่างรุนแรง เธอถามเขาอย่างแทบไม่น่าเชื่อ “คุณพูดอะไรนะ? เฟิงพูดอีกครั้ง: “ผมจะไม่เลิกกับคุณ!

เธอเลิกดิ้นในทันใด

เขาพูดพร้อมกับกอดเธอแน่นขึ้นอีกราวกับว่ากำลังกลัวว่าเธอ จะหายไปต่อหน้าต่อตา

ในน้ำเสียงของเขาเขาสามารถได้ยินอารมณ์และความหมด

หนทางที่ถูกระงับไว้จนถึงขีดสุด

“ผมไม่สนว่าทำไมคุณถึงอยากจะไปจากผม และไม่สนใจว่า คุณจะชอบผมไหม ผมแค่อยากจะบอกคุณ ผมรักคุณแล้ว รักคุณ อย่างถอนตัวไม่ขึ้น คบกับผม ถ้าไม่อย่างนั้นก็ฆ่าผมเสีย ผมทน กับวันที่ไม่มีคุณไม่ได้และไม่อยากเห็นคุณอยู่ชายอื่น”

“เพียงแค่ผมคิดว่าคุณจะไปคบผู้ชายคนอื่น ผมก็รู้สึกเหมือน กำลังจะเป็นบ้า เหยาเหยา อย่างบีบผมเลยและอย่าทดสอบ ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณเลย เพราะผมไม่รู้จริงๆ ว่าเวลานั้นผมจะ ทําอะไรออกไปได้บ้าง

“ต่อให้ต้องขอให้คุณสงสารผม ลองคบกับผม ด้วยความจริงใจและทิ้งอคติทั้งหมดไป ลองคบกับผมเถอะนะ? คุณไม่ อยากไปเจอครอบครัวผมก็ไม่ต้องไป ขอเพียงคุณมีความสุข ขอ เพียงคุณรับปากจะอยู่กับผมตลอดไป ทุกอย่างแล้วแต่คุณเลย ถ้าหากหลังจากคุณลองแล้วยังไม่รักผม ได้ ผมจะยอมแพ้