บทที่569 สนามเด็กเล่น

“พี่เสว่ ฉัน…ฉันอยากกลับ”

สังเจียเจียร้องบอกพี่เสด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ พี่เสาซึ่งไม่รู้ว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูแย่ของเธอก็รู้ว่า สถานการณ์ไม่ปกติจึงรีบพยักหน้า

“ได้ ฉันจะพาเธอกลับ”

พูดจบก็ก้มศีรษะให้เฟิงอย่างสุภาพ “คุณชายเฟิง ถ้าอย่าง นั้นฉันขอพาเธอกลับไปก่อนนะคะ

เฟิงไม่ตอบเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบเขาปฏิบัติกับเธอเหมือน

เธอเป็นอากาศธาตุ

สุดท้ายพี่เสก็ต้องช่วยพยุงส่งเจียเจียออกไป

ถังลั่วเหยาลดศีรษะของเธอลงจนพวกเธอกลับไปจึงเงยหน้า ขึ้นมองไปที่เพิ่งด้วยสายตาที่ซับซ้อนและถอนหายใจ

“นี่ คุณบอกคุณ…

เธอนิ่งไปและไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรถึงจะเหมาะ

สําหรับผู้ชายคนนี้ ชอบใช้วิธีที่ทำให้เธอต้องเดือดร้อนอยู่ เสมอ เธอเหลืออดและไม่มีภูมิคุ้มกันอะไรด้วย

เฟิงมองเธอน้ำเสียงของเขาเย็นชา “ทำไม? มีความเห็นยังไง?”
ถังลั่วเหยาะ ” ”

เธอจะพูดอะไรได้?

เธอจะกล้าพูดอะไรล่ะ?

เมื่อก่อนเธอไม่มีอะไรจะขอเขาและเธอยังค่อนข้างเข้มแข็งและ กล้าที่จะท้าทายเขา แต่ตอนนี้หน้าที่การงานและชีวิตแม่ของเธอ อยู่ในกำมือของเขาเธอสามารถพูดอะไรที่จะหักล้างได้อีกเหรอ?

สุดท้ายถังลั่วเหยาก็ส่ายหน้าอย่างจนใจ “ช่างเถอะ ไม่มีอะไร คุณอยากให้มันเป็นยังไงก็อย่างนั้นแหละ

กลับกันต่อให้เฟิงไม่ทำอะไรเลย เธอกับสังเจียเจียก็ไม่มีทาง จะญาติดีกันได้

ผู้หญิงคนนั้นคงจะเกลียดเข้ากระดูกดำแต่แรกแล้ว ต่อให้เธอ

วิ่งไปบอกความจริงทั้งหมดกับเธอ เธอก็ไม่มีทางเชื่อหรอก

เมื่อคิดได้ถึงจุดนี้ ถังลั่วเหยาก็ไม่ดิ้นรนอีกต่อไป พอดีกับที่บริกรเข้ามาพร้อมกับจานอาหาร เธอจึงหยิบ ตะเกียบขึ้นมาและเริ่มกิน

เพราะก่อนหน้านี้มีเพียงเธอกับเสี่ยวนิ่งแค่สองคนที่มากินข้าว จึงสั่งอาหารไปไม่เยอะ ถังลั่วเหยาไม่ชอบฟุ่มเฟือยเสี่ยวนิงเองก็ ไม่ชอบ ปริมาณอาหารของผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคนนั้นไม่มาก จึง สั่งเพียงผักสองจานและจานเนื้ออีกจานเท่านั้น

ตอนนี้เพราะมีเฟิงยี่เพิ่มเข้ามา เสี่ยวนิงจึงไม่กล้าเข้ามานั่งทําได้เพียงยืนดูอยู่ข้างๆ

ถังลั่วเหยาเห็นอย่างนั้นจึงเลิกคิ้วแล้วและขมวดคิ้วอย่างไม่มี ความสุข

“เธอยืนอยู่ตรงนั้นทำไม? นั่งลงกินข้าว

เสี่ยวฉ่งมองเฟิงด้วยสายตาเกรงกลัวเล็กน้อย

เฟิงเองก็รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นคนที่มาทีหลังเดิมที่นี่ควรจะเป็นที่ กินข้างของพวกเธอสองคน

แม้ว่าเขาจะเป็นคนเลอะเทอะ แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะใช้ ประโยชน์จากเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ดังนั้นเขาจึงโบกมือเรียก “อย่าเอาแต่อึ้ง นั่งกินข้าวกัน เอาเมนูมาสั่งเพิ่มสักกี่อย่างสิ เสี่ยวนิ่งเห็นดังนั้นจึงได้นั่งลงอย่างระมัดระวังข้างๆ ถังลั่วเหยา อาหารมื้อนี้ถึงแม้จะได้กินอย่างเปรมปรีดิ์ แต่นอกจากเสียวถึง ที่ไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลาแล้ว อีกสองคนที่เหลือกลับดูเป็น ธรรมชาติ

กินข้าวเสร็จก็พบว่ายังเช้าอยู่ ถังลั่วเหยาไม่มีงานอะไรต่อจาก นี้ เฟิงฉุกคิดขึ้นได้ และพูดขึ้นทันทีว่าอยากพาเธอไปเที่ยว

ถังลั่วเหยาไม่สามารถปฏิเสธได้ ต่อให้เธอปฏิเสธผู้ชายคนนี้ก็ ไม่ฟังอยู่ดี

ดังนั้นจึงให้เสี่ยวจึงกลับไปก่อนแล้วขึ้นรถไปกับเฟิง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
รถแล่นมาใกล้ที่หมายอย่างรวดเร็ว

เฟิง จอดรถไว้ที่ลานจอดรถ ทั้งสองลงจากรถแล้วเดินไปยัง

จดหมาย

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้วเมื่อเธอมองไปที่สภาพแวดล้อมที่แปลก ประหลาดรอบตัวเธอ

“เฟิง คุณพาฉันมาที่ไหนกันเนี่ย?”

รู้ไหมว่าตามสถานะและความนิยมในปัจจุบันของเธอ เธอ ไม่สามารถไปไหนมั่วซั่วได้ มิฉะนั้นจะเกิดเรื่องได้ง่ายๆ

เพิ่งรู้ดีถึงความกังวลของเธอและยิ้ม “วางใจ ในเมื่อพา เธอออกมาก็ต้องจัดการผลที่ตามมาไว้ก่อนแล้ว ยิ่งกว่านั้นฉัน มั่นใจว่าเธอต้องอยากมา แถมยังจะรู้สึกดีมากด้วย”

ที่เธอไม่รู้คือตั้งแต่ตอนกินข้าว เพิ่งให้คนมาเตรียมสถานที่

ไว้แล้ว ทุกอย่างจึงถูกจัดมาเพื่อเธอ จึงไม่มีทางมีปัญหาแน่นอน

ถังลั่วเหยาได้ยินแล้วจึงได้แต่เดินไปกับเขา ได้แต่เดินไป ข้างหน้า ในใจก็ยิ่งมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

สุดท้ายหลังจากผ่านไปห้านาที เมื่อเธอยืนอยู่ในสนามเด็ก เล่นขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเทพนิยาย ในใจก็รู้สึกเหมือนมีม้า หมื่นตัววิ่งผ่านไป

นี่คือสิ่งที่เขาบอกว่าเธออยากไปสถานที่ที่น่าสนใจเป็นพิเศษ?
เฮ้ย เธอยังตั้งตารอ?

เห็นได้ชัดว่าเฟิงก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับสถานที่แบบนี้ เขามอง ไปที่เครื่องเล่นรอบๆ แล้วมีสีหน้าเขิน และกระแอมเบาๆ “งั้น…นี่คือบัตรVIPของที่นี่ อยากเล่นอะไรก็ได้

พูดแล้วก็หยิบบัตรใบหนึ่งจากกระเป๋าให้เธอ

ถังลั่วเหยามีสีหน้าไม่ดีนัก เธอไม่สนใจเรื่องไร้เดียงสาพวก นี้เลย ดังนั้นจึงถาม: “ไม่เล่นได้ไหม?

เฟิงยี่ขมวดคิ้วแล้วมองเธอ “ไม่ได้แน่นอน มาถึงแล้วจะไม่ เล่นได้ไง? จะพูดไปผู้หญิงอายุเท่าพวกคุณไม่ได้ชอบเที่ยวสถาน ที่แบบนี้เหรอ?”

“ใครบอก!”

“ผมได้ยิน…” เฟิงยี่หยุดกะทันหันเม้มมุมปาก “คุณไม่ชอบ

เหรอ?”

เธอไม่ใช่ว่าไม่ชอบเพียงแต่มันต่างที่คิดเอาไว้มากเลย! ท้ายที่สุดเธอไม่ใช่เด็กน้อย มันผ่านยุคของการเล่นรถไฟ เหาะของเล่นนี้มานานแล้ว

ยิ่งกว่านั้นไม่ว่ายังไงเขาก็คือคุณชายรองตระกูลเฟิง ที่ที่ควร ไปไม่ใช่สถานที่ระดับสูงอย่าง Sky Restaurant หรือ Private Villa หรอกเหรอ? ทำไมถึงได้มาสวนสนุกเด็กเล่นแบบนี้ได้

ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกสวนสนุก ไปสวนสนุกสำหรับผู้ใหญ่ก็ได้มันสวนสนุกสําหรับเด็ก

ถังลั่วเหยาแอบถอนหายใจ ในช่างเถอะมาแล้ว งั้น ก็เล่นไปแล้วกัน

กวาดสายตาก็เห็นเพียงเกมปืนแตกตุ๊กตาไปและพูดพวกเราไปทางกันเถอะ!

เฟิงยีพยักหน้า

พวกเขาสองคนมาซุ้มและซื้อกระสุนเหยาไปฮัสกี้ขาวอยู่ตรงกลาง เหล่ยิ้มเล็กน้อย “อยากได้อันนั้น!

เพิ่งพยักหน้า

เจ้าของซุ้มเกมแล้วรู้สึกคาดถึงเล็กน้อย เพราะเกมประเภทนี้มีแขกน้อย คนจะแต่

ถังลั่วเหยาไปลิงปากข้างเขาอีกครั้ง เหมือนแทบจะต้องใช้ความพยายามในการเล็งเป้ายิงถูก ลูกโป่งเหนือตุ๊กตาได้

ถังลั่วเหยาชี้ไปเจ้า Mashimaro

“ปังโดน

เจ้าหมี โดน
Mickey Mouse โดน

เจ้าของซุ้มเริ่มไม่สามารถจะควบคุมสีหน้าได้แล้ว

พอถึงกระสุนนัดที่เก้า เขาก็ต้องตกตะลึงรีบยื่นมือห้ามแล้ว ยิ้มอย่างขมขื่น “คุณลูกค้าท่านนี้ แค่ดูก็ชนะแล้ว ตุ๊กตาเก้าตัว แล้ว ถ้าชนะอีกวันนี้ผมคงเสียเปล่า กระสุนที่เหลืออีกหนึ่งนัด ลองให้คุณผู้หญิงลองดูไหมครับ?”

เฟิงยี่ยกมุมปากและไม่ขัดและส่งปืนให้ถังลั่วเหยา “อยาก จะลองดูไหม?”

ถังลั่วเหยาผงะไปครู่หนึ่งแสดงสีหน้าเขินอาย “แต่ฉันยังไม่เป็น”