บทที่568 ผิดประเด็น

ถังลั่วเหยาผงะไปชั่วขณะมองไปที่เสี่ยวนิงโดยไม่รู้ตัวและถาม “ข้างนอกมีเรื่องอะไรกัน?

เสี่ยวนิงเองก็งง “ฉันไม่รู้ค่ะ

แต่เธอก็มีปฏิกิริยารวดเร็วและรีบพูด: “พี่ลั่วเหยา พี่นั่งอยู่ตรง นี้ก่อนเดี๋ยวออกไปดู”

พูดจบก็รีบเดินออกไป

รอจนเสี่ยวฉิงกลับมาก็ผ่านไปสิบนาทีแล้ว พอเข้ามาก็เห็นเธอปิดประตูอย่างลึกลับและทำหน้าแปลกๆ ถังลั่วเหยาไม่ค่อยเข้าใจ “ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เสี่ยวจึงทำหน้าแปลกๆ แล้วเดินเข้ามาข้างๆ เธอก้มลงแล้วก ระซิบ “พี่ลั่วเหยา พี่ลองเดาดูสิคะว่าเมื่อกี้ฉันเจอใครข้างนอก?”

ถังลั่วเหยาเห็นเธอทำท่าเหมือนขายใบตราส่งของ ก็รู้ว่าจะ ต้องเป็นคนที่เธอรู้จัก แต่ก็อดที่จะถามด้วยอยากรู้ไม่ได้ “ใคร ล่ะ?”

“คุณชายรองเฟิง”

อะไรนะ?

ทันใดนั้นการเคลื่อนไหวของถังลั่วเหยาก็แข็งท่อและเธอลืมแม้กระทั่งจะดื่มชาที่รินไว้ข้างๆ และหัวของเธอก็ว่างเปล่า ในทันที ทันใดนั้นประตูห้องรับรองก็ถูกคนใช้เท้าถีบประตู

ทั้งสองคนตกใจ

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็เห็นเฟิงยี่ยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าที่ เคร่งขรึม

คนที่เดินตามเขามาคือสังเจียเจียที่เสียใจและมีน้ำตาสีแดงอยู่ บนใบหน้าของเธอ

ชัดเจนมากว่าเสียงดังเอะอะด้านนอกเมื่อครู่ก็คือเสียงของสัง เจียเจียวุ่นวายอยู่กับเฟิง

เมื่อเห็นสังเจียเจียอีกครั้ง ถังลั่วเหยามีสีหน้ากระอักกระอ่วน ใจเล็กน้อยและยิ้มแห้งๆ ให้เธอ แล้วกล่าวทักทาย จากนั้นก็หัน

ไปอย่างรู้สึกผิด

จะตายอยู่แล้วๆ!

คนแซ่เฟิงคนนี้หมายความว่ายังไง?

รู้อยู่ว่าเธอรับเงินของส้งเจียเจียมาและรับปากว่าจะไม่ขวาง ทางเธอ ตอนนี้กลับมาเจ้าตัวมาหาเธอตรงๆ

เขาตั้งใจให้เธอต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก อยากจะให้ส่ง เจียเจียเกลียดเธอจนตายเลยใช่ไหม?

ถังลั่วเหยาพูดไม่ออก แต่เธอไม่กล้าพูดอะไร

ส่วนสังเจียเจียพอเห็นว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ในห้องรับรองคือถังลั่วเหยาก็หน้าถอดสี ซีดเหมือนกระดาษ

“เธอ ทำไมเธอ….”

ถังลั่วเหยาไม่รู้จะทำอย่างไรจึงได้แต่ยิ้มหวานและโบกมือ

ให้เธอ

“คุณสั่ง คุณชายเฟิง บังเอิญจังนะคะ พวกคุณก็มากินข้าวที่

นี่เหรอ?”

เธอจงใจจะแยกความสัมพันธ์กับเฟิงให้ชัดเจน

อย่างไรเสีย เฟิง จะยอมให้เธอได้สมใจอย่างนั้นเหรอ?

เขาเบื่อส่งเจียเจียจริงๆ ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับตังเม เดินไป ไหนก็ตามติดไปทั่ว

ยังแสร้งทำเป็นว่าฉลาดและทำเป็นบังเอิญเจอไม่ใช่ว่าเขามี

ปัญหาด้าน IQ เขาถึงจะไม่เห็นมุกแย่ ๆ แบบนี้รึไง?

น่าขันเสียจริง!

ดังนั้นเมื่อตอนที่อยู่ข้างนอกและเห็นเสี่ยวนิ่งแอบมองอยู่ข้างๆ

ก็เข้าใจทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นก็มากินข้าวที่นี่ด้วย

ดังนั้นเขาจึงวิ่งมาที่นี่อย่างไม่คิด

ส้งเจียเจียกัดฟันและยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็เห็นเฟิงเดินตรง เข้าไปแล้วหย่อนก้นลงนั่งที่นั่งข้าง ๆ ถังลั่วเหยา

“ไม่ใช่ว่าคุยกันแล้วว่าจะกินข้าวด้วยกัน? ทำไมคุณมาถึง ก่อนแล้วไม่บอกผมล่ะ?”
ถังลั่วเหยา: “? ? ?”

ฉันไม่ได้ ฉันเปล่า ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ!

อย่างไรเสียการปฏิเสธทุกอย่างก็ไม่ได้ช่วยให้สังเจียเจียระ งับอารมณ์โกรธได้

โดยไม่คำนึงถึงใบหน้าที่เย็นชาของเฟิง เธอรีบวิ่งเข้าไป และชี้ไปที่ถังลั่วเหยาและกรีดร้อง “เฟิง ทำไมคุณยังคบกับมัน อยู่อีก? คุณรู้รึเปล่าว่ามันเป็นผู้หญิงแบบไหน?”

ถังลั่วเหยาก้มหน้าเงียบๆ และคิดในใจ

รีบเปิดโปงฉันสิ!

บอกว่าฉันหน้าเงิน ในสายตาใครอะไรนอกจากเงิน เป็น พวกสับปลับหน้าไม่อาย จะดีที่สุดก็ทำให้ผู้ชายเลวๆ คนนี้ต้อง รู้สึกแย่ จากนั้นก็ไปจากฉัน!”

ขอร้องเธอล่ะ! รีบเปิดโปงเลย

อย่างไรก็ตามเห็นเฟิงเพียงแค่มองเธอเบา ๆ เขาก็ถาม เรื่อย ๆ “เธอเป็นผู้หญิงยังไง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”

ส้งเจียเจีย:

ลูกศรแทงทะลุหัวใจของเธอแทบจะกระอักเลือดด้วยความ

โกรธ

“ฉันก็ไม่อยากยุ่ง แต่ฉันไม่อยากคุณโดนมันหลอก คุณรู้ เปล่า? ครั้งก่อนฉันช่วยคุณตรวจสอบมัน และยอมทุ่มเงินตั้งมากให้มันไป ให้มันเลิกยุ่งกับคุณ มันก็รับปาก!”

“คนแบบนี้ที่สามารถทิ้งคุณได้เพียงเพื่อเงินร้อยล้าน คุณยัง จะคบมันได้อีกเหรอคะ?”

เฟิงยี่หรี่ตาแล้วมองไปที่ถังลั่วเหยา

ถังลั่วเหยาแสดงสีหน้าไร้เดียงสา

ฟ้าดินรู้ คุณรู้ฉันรู้ เธอไม่ได้ละโมบกับเงินนั่น สุดท้ายก็เข้า กระเป๋าเขาหมด

เฟิงยี่ยิ้มแล้วจากนั้นก็ยื่นมือไปลูบผมเธอ

“เด็กโง่? ขาดเงินทําไมไม่บอกผมล่ะ? ใช้เงินคนอื่นมันจะ สบายใจเท่าใช้เงินผมเหรอ? มา นี่การ์ดของผม เอาไปรูดได้ ตามใจเลยนะ”

พูดแล้วก็หยิบการ์ดสีดำตัวอักษรสีทองออกมาแล้วยัดใส่มือ

ของเธอ

ถังลั่วเหยามองอย่างตกตะลึง

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

เธอยอมรับ เธอเป็นนักแสดงไม่ผิด

แต่หลายปีที่ผ่านมา ในฐานะตัวประกอบเธอสามารถได้รับ เงินเดือนสูงขนาดนี้จริงหรือ? เธอไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?

ถังลั่วเหยาไม่ใช่เด็กน้อยที่ไม่ประสาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอรับรู้ได้ว่าเฟิงให้การ์ดใบนั้นเธอทำไม
นี่เป็น black card ที่เป็น limited edition และไม่จำกัด วงเงิน ไม่เพียงแต่แสดงความมั่งคั่งมหาศาลเท่านั้น แต่ยังเป็น สัญลักษณ์แสดงสถานะอีกด้วย

เมื่อเห็นเฟิงยิ้มกริ่มแบบนั้น เธอก็ลังเลและยังไม่กล้ารับ “นั่น…ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้ขาดเงิน… “เอาไป”

ทันใดนั้นน้ำเสียงของชายหนุ่มก็เคร่งขรึมขึ้น ไม่เพียงแค่พูด ยังเอาบัตรยัดใส่มือเธอให้เธอจับไว้

ถังลั่วเหยาไม่สามารถปล่อยมันได้ ยิ่งกว่านั้นตอนเห็นหน้า ของส้งเจียเจีย ถ้าปฏิเสธมากๆ จะทำให้อีกฝ่ายเสียหน้าได้ง่าย

จึงต้องรับไว้

เฟิงจึงได้ลูบหัวเธออย่างพอใจ “แบบนี้สิเด็กดี”

และส้งเจียเจียที่ถูกเพิกเฉยตลอดกระบวนการทั้งหมดได้ เปลี่ยนจากตัวเอกเป็นคนดูอยู่ข้างๆ งงไปหมด

ส้งเจียเจีย: “? ? ?”

นี่ๆ ๆ พวกเธอสองคนทำอะไรกันนะ? เธอมาหาเรื่องด้วย ความโกรธมากๆ พวกเธอจะเคารพเธอหน่อยไม่ได้เหรอ?

นอกจากนี้ เรื่องราวมันไม่ควรจะออกมาเป็นแบบนี้นี่?

ที่คุยดิบดีว่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ? คุยไว้ว่าจะเข้าใจผิดจน เลิกล่ะ?
เธอทำงานหนักมากเพื่อวางแผนวงใหญ่เช่นนี้ เคารพผล งานของเธอได้ไหม?

ไหนจะเฟิง นายโฟกัสผิดประเด็นรึเปล่า?

ทำไมผู้หญิงคนนี้ก็รับเงินเธอไปแล้ว จุดสนใจของคุณอยู่ที่ ประเด็นที่ว่าเธอยากจนมาก แต่ไม่ใช่เรื่องที่เธอยอมขายคุณเพื่อ เงินล่ะ?

เป็นบ้าเหรอ! ! !

ส้งเจียเจียแตกสลาย

เธอไม่เคยคิดเลยว่า ในเรื่องแบบนี้เธอจะต้องรู้สึกเป็นฝ่าย พ่ายแพ้เหมือนในวันนี้

ราวกับว่าคุณได้รับการยับยั้งและระมัดระวัง สุขุมรอบคอบ

เตรียมพร้อมและวางแผนราวกับว่าคุณกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

แต่สุดท้ายเมื่อคุณเลือก โอกาสที่หาไม่ได้ง่ายๆ และหลังจาก ลงมือก็รู้ว่า คนอื่นไม่ได้คิดว่าคุณเป็นศัตรู หรือแทบจะไม่ได้ สนใจคุณเสียด้วยซ้ำไป

คุณในสายตาของพวกเขา ไม่มีค่าอะไรเลย

ส้งเจียเจียโกรธจนลมแทบจับ จนพี่เสผู้จัดการของเธอต้อง รีบเข้ามาจากทางด้านหลัง เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ในห้องนั้นผิด ปกติ จึงรีบพยุงเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอเป็นลมล้มพับตรงนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ