บทที่52 เธอกำลังหึง

ทันใดนั้นแผ่นหลังจึงหนิงก็แข็งไป ไม่กล้าขยับ

ในความมืด เธอเบิกตาโตไร้เสียง

ผู้ชายคนนี้….หลับจริงๆหรือเปล่า?

ปกติจะนอนก็ซื่อสัตย์ ทำไมวันนี้เป็นแบบนี้? คงไม่ใช่ว่า แกล้งหลับหรอกนะ?

จึ่งหนิงรออยู่สักพัก ด้านหลังก็ไม่มีอะไรผิดปกติเข้ามา รอบๆเงียบลงจนได้ยินเสียงเข็ม มีแค่เสียงลมหายใจชาย หนุ่มบางๆ ดูเงียบและสงบ

เธอรอยู่สักพัก จนกระทั่งแน่ใจว่าชายหนุ่มด้านหลังไม่ได้ เคลื่อนไหวผิดปกติ จึงยกมือขึ้น ยกแขนเขาขึ้นอย่าง ระมัดระวัง อยากเอามันออกไป

แค่ขยับ จู่ๆด้านหลังก็มีเสียงงัวเงีย จากนั้น ทั้งแขนก็เกร็ง กอดรัดเธอไว้แน่นทันที

ไม่ใช่แค่นี้ ทั้งตัวชายหนุ่มก็แนบชิดเข้ามาสนิท ใบหน้า หล่อๆซุกไปที่ผมเธอ เหมือนว่าเห็นเธอเป็นหมอนข้างขนาด ใหญ่ ทั้งวงนั้นอยู่ในอาณาเขตของตัวเอง

จึงหนิงรู้สึกแค่ว่าตัวเองถูกเขากอดไว้ จนแทบจะหายใจ ไม่ออก แข็งไปทั้งตัวจนแย่

ลมหายใจบางๆรดอยู่ที่ผมเธอ อากาศอุ่นๆรตอยู่ที่ตอเธอ กระตุ้นจนตัวสั้น เหมือนกับกระแสไฟฟ้า ที่จี้ไปทั้งตัว

ในหัวของจริงหนิงดังขึ้นมา ทันใดนั้นก็ตะลึงไปทั้งตัว

ทั้งที่ชายหนุ่มด้านหลังยังไม่ได้สติ มือที่ไว้ที่เอวเธอยังขยับ

โอบรัดเธอแน่นขึ้น

จึงหนิงกัดฟัน

ท่าแบบนี้ไม่สามารถใช้ความคลุมเครือมาเปรียบเทียบ

ได้

พูดได้เลยว่าอันตราย

เธอทนจนทนไม่ไหว และก็ไม่สนว่าจะทำเขาตื่นหรือไม่ จับ แขนของเขาแล้วใช้แรงจะเอาออก

จากนั้น แขนที่เอวก็ออกแรงทันที ไม่ว่าเธอใช้แรงแค่ไหน

ก็เอาออกไปไม่ได้

ตอนที่เธอใช้แรงจะเอาแขนเขาออกนั้น จู่ๆด้านหลังก็มี

เสียงหัวเราะเบาๆออกมา

จึงหนิงตะลึงแล้วได้สติทันที เธอจึงมีสติคืนมา

เธอหันหน้าไปทันที

แสงไฟดังขึ้น แล้วก็สว่างขึ้นมา จึงหนิงมองชายหนุ่มบนเตียงอย่างตะลึง แล้วก็พบว่า เขา ไม่แกล้งอีกต่อไป แต่ก็ยังไม่ปล่อยเอวเธอ มืออีกข้างไว้บน หมอนหนุนหัวไว้มองเธอแล้วยิ้ม

“ในที่สุดก็เลิกแกล้งแล้ว? ”

น้ำเสียงชายหนุ่มมีความแสยะยิ้ม

ทันใดนั้นจิ่งหนิงก็โกรธสุดๆ พูดอย่างโมโห : “คุณไม่ได้ หลับเลย? ”

“คุณก็ด้วยไม่ใช่เหรอ?

“ฉัน…”

จึงหนิงก็เข้าใจทันที ตอบโต้ไม่ถูก ได้แต่พูตอย่างเซ็งๆ “แล้วทำไมล่ะ? ฉันแกล้งหลับแต่ไม่ได้ทำอะไรคุณ คุณแกล้ง หลับแล้วมาแหย่ฉันทำไม?

ลู่จิ่งเซินมองเธอเงียบๆ

หญิงสาวขมวดคิ้วหน่อยๆ เผยให้เห็นร่องรอยความรู้สึก ผิดและกังวลที่มองไม่เห็น เหมือนกับกวางตัวน้อยที่หลงทาง ทำให้คนอดใจเต้นไม่ไหว

เธอไม่เหมาะจริงๆที่จะโกหก

ค่าโกหกเล็กน้อย ก็ทำให้เธอรู้สึกผิดแบบนี้

สู่จึงเซินหัวเราะอย่างไม่มีเสียง ถามเธอ”วันนี้ตอนตึกที่ ด้านนอกห้องทำงาน คุณได้ยินอะไร? ”

จึงหนิงนึ่งไป

เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง

สายตาชายหนุ่มที่ลึกซึ้ง เหมือนกับหยกสีดำชั้นดี ใต้แสง ไฟสลัว พร้อมกับความนิ่งเงียบสงบไปที่ใจคน

จึงหนิงถูกเขามองแปลกๆจนอึดอัด

เห็นชัดๆว่าเป็นเขาทำผิด ก็ถูกเขาใช้สายตานิ่งๆจ้องแบบ นี้ กลับดูเหมือนว่าคนที่ทำผิดคือเธอเอง!

คิดถึงตรงนี้ เธอก็โกรธเล็กน้อย

ตัดสินใจ กัดฟัน จ้องกลับไปอย่างเขม็ง

“คุณว่าฉันได้ยินอะไรล่ะ? ฉันดันได้ยินเรื่องที่ควรได้ยินไป หมดแล้ว! ทำไม? ตอนนี้นายลู่เตรียมจะอธิบายให้ฉันฟังเห

รอ? ”

ลู่จิงเซินมองท่าทางเธอโกรธจัด แล้วก็หัวเราะอีกครั้ง

เขายื่นมือไปลูบหัวเธอ เอาผมของเธอที่เดิมที่ไม่ค่อยเป็น

ทรงนั้นยุ่งยิ่งขึ้น

ทันใดนั้นจริงหนิงก็กระโดดเหมือนแมวที่โกรธ

“คุณอย่าแตะต้องฉัน! ” สู่จิงเขินหัวเราะอย่างสุขใจออกมาเหมือนว่าความโกรธข องเธอยิ่งทำให้เขามีความสุข

ยังไง ใครจะไปคิดว่าจึ่งหนิงที่ภายนอกดูเย็นชามาเสมอ อยู่ต่อหน้าเขาจะเป็นแบบนี้

นั่นเป็นสภาพที่คนทั้งโลกต่างไม่เคยเห็น แต่ปรากฏต่อ หน้าเขาคนเดียวเท่านั้น

เหมือนว่าฉีกความเสแสร้งที่ทำมาหลายปีออก เผยให้เห็น ตัวตนที่แท้จริง

จึงหนิงเห็นเขาเอาแต่ข่า ได้แต่คิดว่าทนเอาไว้

หลับต่อไปไม่ได้แล้ว เธอยืนขึ้น ละออกจากเขาเตรียมจะ ออกไป

ทันใดนั้นลู่จิ่งเซินก็ยิ้ม ดึงเธอไว้

“ไปไหน? ”

จึงหนิงพูดอย่างเยือกเย็น : “คุณข่าต่อไปเถอะ! ฉันไป นอนห้องรับแขกแล้ว”

“ไม่ให้ไป”

จึงหนิงโกรธอีกครั้ง

“สู่จึงเซิน! คุณอย่ามามากเกินไปนะ! ถึงแม้การแต่งงาน ของพวกเราไม่ใช่เพราะความรักแต่เป็นการร่วมมือกัน แต่ยัง ไงก็เป็นความพอใจทั้งสองฝ่าย!

ทั้งที่เป็นความร่วมมือกันคุณก็น่าจะเคารพความรู้สึกของ ฉันหน่อยไม่ใช่เหรอไง? อ่อยผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉันก็ว่า พอแล้วนะ ตอนนี้ฉันจะไปนอนที่ห้องรับแขกก็ยังไม่ได้เหรอ ไง? ”

ลู่จิงเซินมองเธออย่างลึกซึ้ง ในแววตาก็มีรอยยิ้มที่ลึกซึ้ง มากขึ้น

“คุณนายลู่ ผมสามารถเข้าใจว่าพฤติกรรมตอนนี้ของคุณ คือหึงได้ไหม? 11

จึงหนิงสำลัก ตาถนน

ในใจมีความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังปั่นป่วน ทำให้เธอใจร้อน

รุกรนอยากจะหนี

เธอสะบัดมือเขาออก” ใครบอกฉันหิง? ผีน่ะสิหึงคุณ! ฉัน บอกคุณให้นะ คุณจะรักใครอ่อยใครก็ไปอ่อยเถอะ ยังไงซะ ฉันก็ไม่ใช่ภรรยาจริงๆของคุณ รอวันไหนคุณคิดดีแล้ว แค่ หย่าเลยก็พอ”

เธอพูดไป ก็กอดหมอนออกไปข้างนอก

สู่จิงเซินเห็นเธอจริงจัง ก็รีบดึงเธอไว้

“โอเคโอเค ผมผิดเอง! คุณไม่ได้หึง ผมไม่ดีเองโอเค

ไหม? จึงหนิงไม่สนเขา

คู่จิ่งเซินรีบอธิบายอีกทันที”เรื่องนี้เข้าใจผิด นอกจากคุณ แล้ว ผมไม่มีผู้หญิงคนอื่น ยิ่งอย่าพูดถึงผู้หญิงด้านนอกอะไร อีก คุณไม่เชื่อก็ไปสืบได้เลย หรือว่าถามซูมู่ก็ได้”

จึงหนิงมองเขาแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างเย็นชา

“ซูมู่คือคนของคุณ คุณเห็นฉันโง่เหรอถึงไปถามเขา?

ลู่จิ่งเซินสำลัก

ลองคิดดู ดูเหมือนจะใช่

คือ อย่างที่คิดไว้ง้อภรรยาเป็นงานด้านเทคนิค ถึงไอคิว สูงเช่นเขา แต่ช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ก็ง่ายที่จะใช้ไอคิวผิด พลาดไปได้ รวมถึงความคิดที่แย่แบบนี้ก็ออกมาได้ด้วย

เขาเปลี่ยนวิธี ง้ออย่างอารมณ์ดี : “โอเค งั้นคุณว่าไง ก็ตามนั้น แต่ผมสาบานได้ นอกจากคุณแล้ว ผมไม่มีผู้หญิง คนอื่นอีก ถ้าโกหกล่ะก็ ขอให้ผมไม่ตายดี”

คำว่าตายยังไม่ออกจากปาก หนังตาจิ่งหนิงกระตุกแรงๆ

ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ในใจก็สูญเสียทันที ยังไม่ได้สติคืนมา มือ ก็ไปอุดปากเขาแล้ว

สู่จึงเป็นยิ้มออกมา

จึงหนิงจ้องเขา “ฉันจะบอกคุณให้นะ เอาวิธีนี้มาหลอกฉันให้น้อยๆหน่อย เถอะ ถ้าสาบานมันใช้ได้ บนโลกนี้จะยังมีผู้ชายเลวๆอยู่ ใหม? ”

สู่จิงเซินจับมือเธอไว้ พูดขำๆ : “โอเค สาบานไม่มี ประโยชน์ แต่ผมพูดมาจากใจจริง ภรรยา ในเมื่อผมแต่งกับ คุณแล้ว ก็ไม่มีทางยุ่งกับหญิงคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นศีลธรรม ของผมหรือว่าการเลี้ยงดูอบรม ก็ล้วนแต่ไม่ให้ผมทำเรื่อง แบบนี้ออกมา คุณเชื่อผมไหม?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ