บทที่516 บังเอิญเจอ

ตอนนี้ที่กองถ่าย

ถังลั่วเหยาห้อยตัวอยู่ด้านล่างกว่าสิบนาทีแล้ว

หลิวหมิงและเสี่ยวจึงรีบคิดหาวิธีต่างๆ แต่ก็ไม่สามารถช่วย เธอขึ้นมาได้

เพราะวันนี้มีถ่ายทำแค่หนึ่งฉากบนภูเขาเท่านั้น ดังนั้นสตาฟ ที่มายังไม่เยอะ นอกจากอุปกรณ์และไฟที่ต้องใช้และช่างภาพ แล้ว ก็มีเพียงช่างแต่งหน้าและนักแสดงชายจำนวนหนึ่งที่มากับ หลิวหมิง

เมื่อมีเหตุไม่คาดฝันเช่นนี้ ทำให้ทุกคนรับมือไม่ทัน

หลิวหมิงตะโกนใส่คนที่รับผิดชอบอุปกรณ์ประกอบฉาก “ไม่ใช่ว่าพวกนายบอกว่าตรวจสอบแล้วไม่ใช่เหรอ? ตรวจยังไง? พวกนายทำงานกันแบบนี้เหรอ?”

พวกเขาพูดขึ้นด้วยความลำบากใจ “ผู้กำกับหลิว สะพานนี้ ไม่ใช่ก็อุปกรณ์ที่พวกเรานำมา ตั้งแต่เข้าทุกคนก็เดินไปมาได้ ปกติ พวกเราจะรู้ได้ยังไงว่าพอถังลั่วเหยาเดินออกไปแล้วมันจะ ขาดล่ะ”

หลิวหมิงโกรธมากจนเกือบเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตาย เขาหันกลับไปถามผู้ช่วย “หาคนได้รึยัง?”
ผู้ช่วยส่ายหน้าด้วยความลำบากใจ “ผู้กำกับหลิว บนเขาอยู่ ไกลเกินไปแถมยังมีฝน เครนขับขึ้นมาไม่ได้ชั่วคราว”

หลิวหมิงกระวนกระวาย “แล้วสตั๊นท์ล่ะ? ให้พวกเขาแขวน สลิงแล้วช่วยคนขึ้นมาส

ผู้ช่วยยิ่งรู้สึกลำบากใจยิ่งกว่าเดิม

“วันนี้มีแต่ฉากร้องรำ ไม่มีครูสอนศิลปะการต่อสู้มาด้วย เพราะต้องการให้รถมีน้ำหนักเบา ทีมอุปกรณ์ประกอบฉากไม่ได้ เอาชุดสลิงมาด้วย พวกเรา…

“พอแล้ว!”

ทันใดนั้นเสี่ยวนิงก็ร้องตะโกนเสียงดัง เธอโกรธจนตาแดง จ้องมองพวกเขาที่ต่างพากันผลักภาระกันไปมาไม่มีใครรับผิด ชอบและพูดด้วยความโมโห “พวกคุณไม่มีใครเป็นลูกผู้ชายเลย รึไง? พี่ลั่วเหยา โหนอยู่ข้างล่างนั้นสิบกว่านาทีแล้ว แล้วฝน ตกหนักขนาดนี้จะทนได้อีกนานแค่ไหน? พวกคุณไม่มีวิธีหรือ เรียกให้ใครมาช่วยเธอเลยเหรอ?”

ผู้ช่วยชาเลืองมองเธอและไม่พูดอะไร

เสี่ยวฉิงพูดขึ้นอีก: “ไม่มีชุดสลิง มีเชือกก็ได้ ผูกกับตัวไว้ แล้วลงไปไม่ได้เหรอ? พวกคุณเป็นลูกผู้ชาย หรือว่าไม่มีใครกล้า ลงไปสักคนเลยเหรอ?”

ทุกคนไม่พูดอะไร ไม่กล้าแม้แต่จะมองเธอและหลีกเลี่ยงการ

จ้องมองของเธอ
เมื่อเสี่ยวฉิงเห็นเช่นนั้น หัวใจของเธอก็จมลงอย่างไร้รุนแรง

ในตอนนี้เองก็มีเสียงจากกลุ่มคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครพูดขึ้น “ฝนตกหนักขนาดนี้ ก้อนหินทั้งเปียกทั้งลื่น ไม่มีอุปกรณ์ป้องกัน แล้วใครจะกล้าลงไป? ไม่กลัวตายรึไง?”

ก่อนที่เขาจะพูดจนจบก็ถูกแทงเข้าที่แขนและต้องหุบปากใน ทันใด

สีหน้าของหลิวหมิงก็ดูแย่ แต่เวลาแบบนี้จะบังคับให้ใครลง ไป มันเป็นเรื่องไม่เหมาะอย่างเห็นได้ชัด

เขาพูดสั่งเสียงขรึมกับผู้ช่วย “เธอรีบโทรกลับไปที่กองถ่าย บอกทางนั้น ให้พวกเขาให้คนเอาอุปกรณ์ขึ้นมาช่วยคน อีกอย่าง แจ้งความด้วย ดูว่าพวกเขามีทางที่สะดวกรวดเร็วกว่านี้พอที่จะ ช่วยคนได้เร็วกว่านี้รึเปล่า

ผู้ช่วยรับคำแล้วรีบไปทำทันที

เมื่อเห็นเช่นนี้เสี่ยวฉิงก็เข้าใจว่ากลัวว่าจะไม่สามารถช่วย ชีวิตได้ในเวลาอันสั้น

ถึงแม้จะบอกว่าแจ้งให้ทางกองถ่ายรู้และแจ้งความ แต่จะ ขึ้นเขาอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง ใครจะรู้ว่าถังลั่ว เหยาจะทนได้รึเปล่า?

เธอเริ่มร้องไห้ด้วยความตกใจ

เมื่อหลิวหมิงมองกลับไปและเห็นเธอร้องไห้อยู่ที่นั่นเขาก็อด

ไม่ได้ที่จะรำคาญมากขึ้น
“เอาละ เธอไม่ต้องร้องไห้แล้ว นี่ยังไม่เป็นไรเสียหน่อยจะ ร้องทําไม?” เสี่ยวฉิงร้องไห้ขณะเช็ดน้ำตาและพูด: “เธอตกลงไปนาน

ขนาดนี้แล้ว จะไม่เป็นไรได้ยังไง?

เธอเป็น หลิวหมิงอย่างนี้ก็กังวลเล็กน้อย

เขาเดินไปที่ริมหน้าผาและมองลงไปเพียงเพื่อดูว่าด้านล่าง นั้นลึกจนมองไม่เห็นพื้นและเขามองไม่เห็นถึงลั่วเหยาเลย

“ถังลั่วเหยา เธอเป็นยังไงบ้าง? ได้ยินเสียงผมไหม?” หลังจากนั้นไม่นานเสียงแผ่วเบาก็ดังมาจากด้านล่าง

“ได้ยิน”

แม้ว่าเสียงนี้จะอ่อนแอมาก แต่ก็ทำให้ทุกคนมั่นใจได้อย่าง

ไม่ต้องสงสัย

ทุกคนตกใจหลิวหมิงกล่าวอย่างรวดเร็ว: “คุณไม่ต้องเป็น ห่วงนะ ผมให้คนไปเอาของแล้ว จะรีบมาช่วยคุณ คุณยังทนไหว อีกนานไหม?”

อันที่จริงถังลั่วเหยาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

เหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างฉับพลัน อันตราย อีกทั้งฝนที่ ตกหนัก

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของจิตใจหรือร่างกายล้วนแล้วเกือบจะถึง

ขีดสุดแล้ว
อย่างไรก็ตามเธอกัดฟันและตะโกนขึ้นอย่างหนัก: “ฉันยัง ทนได้อีกนิดค่ะ”

หลิวหมิงรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเสียงนี้ “ดี คุณต้องอดทนไว้นะ จะมีคนมาช่วยคุณขึ้นมาแล้ว”

เพราะฝนตกดังนั้นโขดหินจึงลื่น

เนื่องจากหินมักจะลื่นในวันที่ฝนตกจึงไม่มีใครกล้าเสียงดังนั้น พวกเขาจึงทำได้เพียงรอให้หน่วยกู้ภัยมืออาชีพมา

ด้วยเวลาที่กระชั้น เรียกได้ว่าบีบคั้นให้ต้องลงมือแทบจะใน ทันที

ในตอนนี้หลิวหมิงได้ละทิ้งอคติก่อนหน้านี้ที่มีต่อถังลั่วเหยา

ท้ายที่สุดเธอก็เป็นนักแสดงหญิงในทีมของเขา ไม่ว่าอย่างไรก็

ต้องช่วยให้เธอขึ้นมาอย่างปลอดภัยให้ได้

เขาหันไปมองเวลาแล้วโทรศัพท์อีกครั้ง

“พวกคุณเมื่อไหร่จะถึง?”

ฝั่งตรงข้ามคนจากหน่วยกู้ภัยกำลังรีบมาที่นี่

“อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลายี่สิบนาที

“เร็วกว่านี้ได้ไหม?”

“นี่ก็เร็วที่สุดแล้ว พวกคุณช่วยกันหาทางให้เธออดทนเอาไว้ ก่อน อย่าได้ถอดใจ”
หลิวหมิงสบถขึ้นมา “หาวิธี? จะหาวิธียังไง? ชีวิตคนเป็นเรื่อง ใหญ่ ให้อดทนต่อไปใครจะถอดใจ?”

คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็หมดหนทางเช่นกันมนุษย์ไม่ใช่นกและ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะติดปีกและบินมา ท้ายที่สุดพวกเขาก็วาง

สายโทรศัพท์ท่ามกลางเสียงสาปแช่งอย่างวิตกกังวล

ดังนั้นเมื่อเฟิงและพรรคพวกมาถึงที่เกิดเหตุพวกเขาก็เห็น ความยุ่งเหยิง

“เอ๊ะ เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ไหนบอกว่าถ่ายละครกัน? พวกคุณ กำลังทําอะไรอยู่รอบ ๆ หน้าผา?”

เกิดเรื่องกับถังลั่วเหยาไม่นานมาก ข่าวจึงยังไม่ถูกแพร่

กระจายออกไป ดังนั้นคนอื่นจึงยังไม่มีใครรู้

เฟิงมองหลิวหมิงและจำเขาได้

ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้นในความคิดของเขาและ ใบหน้าของเธอก็ดูน่าเกลียด

“พวกเราจะไม่หลบฝนกันที่นี่ ไปเถอะ”

พูดจบก็หันหลังแล้วเดิน

กลุ่มไฮโซที่มากับเขาเห็นแบบนั้นก็ตะลึงงัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไร

“คุณชายเฟิง อย่าทำแบบนี้สิ มาก็มาถึงแล้วทำไมจะไปล่ะ” “นั่นสิ ฝนตกหนักขนาดนี้ ข้างหน้าก็ไม่ติดกับหมู่บ้าน ข้างหลังก็ไม่ติดกับร้านค้า นอกจากมีที่ให้หลบฝนตรงนี้แล้ว ที่อื่นก็ไม่มีที่ ให้หลบฝนแล้วนะ คุณคิดให้ดีๆ ก่อนสิ

ทุกคนต่างช่วยกันเกลี้ยกล่อม และเป็นเรื่องชัดเจนว่าไม่มีใคร อยากไป

ในขณะที่สีหน้าของเฟิงยิ่งดูน่าเกลียดมากขึ้น

ในตอนนี้หลิวหมิงเองก็พูดขึ้น

เขาจำเฟิงได้ถึงแม้จะไม่สนิท แต่เวลาแบบนี้จะมาห่วงอะไร มากไม่ได้แล้ว

เขาเดินเข้าไปด้วยสีหน้าร้อนใจและพูด “คุณชายเฟิง โชคดีที่ คุณอยู่ที่นี่ มีเรื่องที่จะต้องให้คุณช่วยแล้ว คุณมีอำนาจสูงและมี หลายวิธีตราบเท่าที่คุณเต็มใจที่จะแทรกแซงเรื่องนี้ในวันนี้มันจะ ต้องเร็วกว่าเรามากแน่

เฟิงยี่ยังไม่ทันพูดอะไร เสี่ยวนิงก็เดินเข้ามาในตอนนี้เมื่อเห็น เขาก็เหมือนกับเห็นดาวน์ทาง

“คุณชายเฟิง คุณจะต้องช่วยพลั่วเหยานะคะ ถ้าหากคุณไม่ ยอมช่วย วันนี้พี่ลั่วเหยาต้องเสร็จแน่

เฟิงยี่ตกใจมาก

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก

เพราะก่อนหน้านี้เพิ่งมาหาถังลั่วเหยาหลายครั้งและเสี่ยว งก็อยู่ด้วย แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจความยุ่งเหยิงที่เฉพาะเจาะจงระหว่างทั้งสอง แต่เธอก็รู้ว่ามีอะไรบางอย่างระหว่างทั้งสองคนนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ