บทที่449 ยั่วถึงที่

ผิวสัมผัสน้ำอุ่นรูขุมขนทั่วร่างกายก็ค่อย ๆ เปิดออกเธออด ไม่ได้ที่จะหลับตาแล้วถอนหายใจ สบายจัง!

หลังจากแช่น้ำนานกว่าครึ่งชั่วโมงเธอรู้สึกหิวเล็กน้อย จึงลุกขึ้นแล้วกลับไปเปลี่ยนเสื้อในห้องแล้วโทรสั่งอาหาร อาหารกลางวันถูกส่งมาอย่างรวดเร็ว

เธอไม่ค่อยสนใจเรื่องอาหารมากนัก เธอนั่งลงที่ห้องนั่งเล่น และรับประทานอาหารทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอหันมองซ้ายขวาแล้วก็พบว่าที่แท้เป็นโทรศัพท์ภายใน โรงแรม จึงรีบลุกขึ้นไปรับ

เสียงหวานของพนักงานต้อนรับดังขึ้น: “คุณใช่ไหมคะ?”

หัวเหยานิ่งไป ในมือของเธอยังถือตะเกียบแล้วพูดขึ้น “ตอนนี้เขาไม่อยู่ค่ะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?

“สวัสดีค่ะ คือว่าอย่างนี้ค่ะ ที่ด้านล่างมีคุณหลี่ท่านหนึ่ง บอก ว่าเป็นเพื่อนกับนายจี้ อยากจะพบเขา รบกวนคุณช่วยบอกเขาได้ ไหมคะ?”

หัวเหยาอ้าปากค้าง ตะเกียบตกลงพื้นเสียงดัง

ผ่านไปครู่หนึ่ง
“ฮัลโหล? สวัสดีค่ะ คุณยังอยู่ไหมคะ?”

เธอรีบหยิบตะเกียบขึ้นมา น้ำเสียงสับสน

“เอ่อ คุณ หลินยวนเขาออกไปแล้วค่ะ ช่วงบ่ายถึงจะกลับมา เอาแบบนี้ดีไหมคะ ให้เธอขึ้นมาได้เลย!

“อือ ได้ค่ะ!”

วางสายโทรศัพท์

เป็นเวลานานหัวเหยาอยู่ในความตกตะลึง

เพื่อนของจี๋หลินยวน

คาดไม่ถึงว่าเขามีเพื่อนผู้หญิงด้วย ทำไมเธอไม่เคยได้ยิน

ซักพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ต้องบอกว่าทันทีที่ประตูถูกเปิดออก เธอรู้สึกประหลาดใจ

เล็กน้อย

เธอเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันสวมชุดลูกไม้สีขาว ผมสีดำ ของเธอยาวลงมาถึงเอว รูปร่างของเธอผอมบาง ผิวขาว ใบหน้า ของเธอไม่ได้สวยหรู แต่เธอเต็มไปด้วยความงามที่อ่อนโยนและ เงียบสงบ และร่างกายของเธอก็มีบรรยากาศทางวรรณกรรมและ ศิลปะที่แข็งแกร่ง

ไม่หยิ่งผยอง แต่กลับให้ความรู้สึกดีได้ในพริบตา

“คุณเป็นภรรยาของหลินยวนเหรอคะ?”
เธอยิ้มอ่อนโยนและยื่นมือออกไป “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหม่าน ชิน เป็นเพื่อนของหลินยวน

หลินยวน?

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนเรียกจี้หลินยวนแบบนี้ หัวเหยาอึ้งไป จากนั้นจึงรีบยื่นมือออกไปจับมือกับเธอและยิ้มเล็กน้อย “สวัสดี

หลี่ม่านชินเอียงศีรษะและมองเข้าไปในห้องแล้วถาม “หลิน

ยวนล่ะคะ?”

“เขาออกไปเจรจาธุรกิจแล้วค่ะ จะกลับมาช่วงบ่าย

ทันใดนั้นหัวเหยาก็จำได้ว่าทั้งสองคนยังคงยืนอยู่ที่ประตู และรีบหลีกทางเพื่อให้เธอเข้าไปในห้องและพูดพร้อมกับยิ้ม “เข้ามานั่งข้างในก่อนสิคะ”

หลม่านชินพยักหน้าและเข้าไปในห้อง

ในห้องรกเล็กน้อย มีผ้าขนหนูที่เธอใช้เช็ดหัวหลังจากแช่ บ่อน้ำพุร้อนมาแล้วเก็บไม่ทัน และยังมีรองเท้าแตะของจี๋หลิน ยวนที่เขาเปลี่ยนทิ้งไว้ แล้วเธอเผลอไปเตะเข้า อีกทั้งยังมีอาหาร ที่สั่งมาที่ยังเหลืออยู่กว่าครึ่ง

เมื่อเห็นหลม่านซินที่เข้ามาในห้องกำลังสำรวจในห้อง หัว เหยาก็รู้สึกอายเล็กน้อย

จึงรีบพูดขึ้น: “คุณกินข้าวรึยังคะ? ถ้ายัง ให้ฉันสั่งอาหารให้ ไหม?”
หลม่านชิ้นส่ายหน้าและยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณ!”

หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ก็พูดเสริมขึ้น “ฉันสุขภาพไม่ค่อยดี ที่ บ้านไม่อนุญาตให้ฉันกินอาหารนอกบ้านมั่วชั่วค่ะ”

ใบหน้าของหัวเหยาแข็งที่อทันที

เมื่อมองไปที่จานอาหารสีสันเรียบง่ายบนโต๊ะ ก็รู้สึกอึดอัด

เล็กน้อย

หลี่ม่านซินดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นมันและเห็นเขาเดินกลับ ไปกลับมาในห้องสัมผัสเสื้อผ้าบนชั้นวางอยู่ครู่หนึ่งพลางพลิกดู หนังสือในเคสสักพักราวกับว่าคุ้นเคยกับมัน

หัวเหยาขมวดคิ้วและพึงประตูดวงตาของเธอเริ่มเย็นชาลง

เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ ทั้ง ๆ ที่เธอรู้ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับจี๋หลินยวนเป็นยังไง แต่เธอก็ยังคงมาที่ นี่และทำแบบนี้

หมายความว่ายังไง? มาไล่กันงั้นเหรอ?

หลังจากผ่านไปนานเธอไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป จึง

กระแอมเบา ๆ

“คือว่า…คุณอยากจะโทรหาเขาก่อนไหมคะ?”

เธอเดาว่า หลินยวนคงไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องของเขา ราวกับว่าเข้าไปในสวนสัตว์
หม่านชินเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธออย่างนุ่มนวล

“ไม่ต้องค่ะ เวลาหลินยวนทํางานไม่ชอบให้ใครรบกวน”

หัวเหยาใจสั่น

จู่ ๆ ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอกับหลินยวนเป็นสามีภรรยากันล่ะ? แต่จนสุดท้ายคนอื่นเขาไม่ได้พูดอะไร ตัวเองหยิบเรื่องนี้ขึ้น มาพูด มันดูใจแคบอย่างเห็นได้ชัด

หัวเหยามองเธออย่างบ้าคลั่งและรู้สึกรำคาญใจอยู่พักหนึ่ง เธอกำลังจะหันหลังและจากไป แต่จู่ ๆ ก็เรียกเธอหม่านในไว้

“ฉันได้ยินมาว่าคุณมาจากเมืองจิ้นเหรอคะ?”

หัวเหยาหันกลับมาและมองไปที่เธอ

หลี่ม่านชินกำลังยิ้ม รอยยิ้มของเธอช่างอบอุ่นและไร้พิษภัย บางทีอาจจะสุขภาพไม่ดีจริง ๆ ผิวของเธอมันดูซีดขาวอย่างไม่ ค่อยปกติ

เธอพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน: “บังเอิญจัง สัปดาห์ก่อนฉันเพิ่ง กลับจากเมืองจิ้น และมีอาหารรสชาติพิเศษแห่งเมืองจิ้น อยากได้ไหมคะ?” คุณ

หัวเหยาเม้มริมฝีปาก

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ของพวกนั้นฉันกินตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มี อะไรหายากแล้วค่ะ เมื่อไม่ค่อยได้ไป ก็เก็บไว้ทานเถอะค่ะ

น้ำเสียงของเธอเย็นชาเล็กน้อย
หลี่ม่านซินดูเหมือนจะไม่สนใจและพูด: “คุณเกรงใจไปแล้ว ค่ะ คุณเป็นภรรยาของหลินยวน เขาเป็นเพื่อนของฉัน ดังนั้นคุณ ก็ถือว่าเป็นเพื่อนของฉันด้วย ทำไมเห็นคนนอกเป็นแบบนั้น? พรุ่งนี้ฉันจะให้คนส่งของมาให้นะคะ”

หัวเหยากระตุกมุมปากอย่างเงียบ ๆ และไม่ปฏิเสธ

ห้องเงียบลง

เธอกลับไม่คิดที่จะอยู่ในห้องเพื่อรอหลินยวน แต่ไม่รู้ว่า ทำไมเธอกลับไม่อยากจะบอกผู้หญิงคนนี้ถึงความคิดของตัวเอง

จู่ ๆหลี่ม่านซิน ก็ยิ้ม “คืออย่างนี้ค่ะ! ฉันได้ยินมีนิทรรศการ ภาพในวิลล่า ตอนเที่ยงคนน่าจะน้อยมาก คุณอยากจะไปดูกับ ฉันไหมคะ?”

นิทรรศการภาพวาด?

เธอไม่สนใจ ดังนั้นจึงรีบปฏิเสธ

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่ได้สนใจในด้านนี้

หลี่ม่านชินไม่ได้ผิดหวัง เธอพูดขึ้น: “ได้ค่ะ! อันที่จริงที่มาวัน นี้เพราะได้ยินว่าหลินยวนพักที่นี่ เลยอยากมาเจอเขา แต่ในเมื่อ เขาไม่อยู่…

เธออดยิ้มไม่ได้ “งั้นฉันคงต้องไปก่อน

ในที่สุดหัวเหยาก็มีรอยยิ้ม เธอหรี่ตาแล้วพูด: “ได้ค่ะ ค่อย ๆ เดินนะคะ”
หลี่ม่านซินเดินไปประตู เธอลังเลอีกครั้งและที่สุดก็หยิบ การ์ดเชิญมาแล้วหัวเหยา

“ฉันปาร์ตี้งานศิลปะคืนนี้ รบกวนคุณช่วยส่งบัตรเชิญ ใบนี้ให้หลินยวนได้ไหมคะ?

หัวเหยามาและเห็นสองสามคำที่เขียนเป็นซึ่งเขียนหวัด

ศิลปะมาก

เธอพยักหน้าและพูดได้ค่ะ มีปัญหา”

“งั้นก็ขอบคุณนะคะ

เมื่อดูหลม่านจากไปหัวเหยาปิดประตูและถอนหายใจ ยาวออกมา

โยนการ์ดลง

กินต่อดังเธอจึงทำความ

พักผ่อน

เธอหลับจนถึงบ่าย

จนหลินยวนกลับมา

หัวเหยาตระหนกและตื่นขึ้นมาในทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ