บทที่445 ประมูลบ้านเก่า

ทันทีที่เสียงสิ้นสุดลงก็เกิดความปั่นป่วนในฝูงชน

พิธีกรแสดงสีหน้าพอใจและพูดต่อ: “ก่อนที่เริ่มการประมูล ขอเชิญคุณชาย โม่ ขึ้นมาพูดกับทุกท่านสักนิด

ทันใดนั้นไฟก็หรี่ลงและเมื่อกลับมาเปิดอีกครั้งก็มีคนเพิ่มขึ้น มาบนเวทีแล้ว

โม่ห้าวหวั่นสวมชุดสูททางการสีดำยืนอยู่ภายใต้แสงสีขาว มันช่างชวนให้เคลิบเคลิ้ม ใบหน้าที่หล่อเหลาและอ่อนโยนของ เขาปกปิดความดุดันตามปกติ ซึ่งดูสง่างามมาก เพียงแค่ปรากฏ ตัวก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาว ๆ ที่มาร่วมงานได้จํานวนมาก

หัวเหยาพบว่าแม้แต่ตัวเธอก็ยังต้องยอมรับว่าผู้ชายแบบนี้ดู มีเสน่ห์มาก

เสียงอันไพเราะของ โม่ห้าวหวั่น ดังผ่านเครื่องเสียงดังก้อง ในห้องประมูลขนาดใหญ่ทั้งที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคย

“ก่อนอื่น ต้องขอบคุณทุกท่านที่มางานประมูลเพื่อการกุศล ในครั้งนี้ ทำให้ผมได้เห็นถึงความกระตือรือร้นและจิตกุศลของ ทุกท่านในครั้งนี้ ต้องขอพูดจากใจว่าการนำอาคารบ้านหลังเก่า ออกประมูล ในครั้งนี้ เป็นเหมือนกันยืมดอกไม้ถวายพระ ดังนั้น จึงไม่สามารถรับคำชมของทุกท่านได้”

“ทุกท่านคงทราบดี บ้านนี้เป็นสมบัติของปู่สาม ของผมหลายท่านคงไม่เข้าใจในวิถีของผม และรู้สึกว่าการนำสมบัติเก่า ของครอบครัวออกมาประมูลช่างอกตัญญู แต่ผมอยากจะบอกว่า มรดกที่แท้จริงหาใช่สิ่งนอกกายเหล่านี้ไม่ เราต้องคำนึงถึงคดี ประจำใจของบรรพบุรุษรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่อ่อนโยนสุภาพประหยัด และมีน้ำใจและอะไรคือประโยชน์ต่อโลกใบนี้!”

“บางทีทุกท่านอาจจะยังไม่ทราบ ในสมัยก่อนนั้นผมเองก็ เป็นเด็กออทิสติกคนหนึ่ง ในตอนนั้นผมอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็ก กำพร้าแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ทุกวัน ใช้ชีวิตเหมือนเครื่องจักร มันช่างสิ้นหวัง จนกระทั่งสาม มาเยี่ยมชมสถานรับเลี้ยง และ รับเลี้ยงผม ชีวิตจึงมีแสงแรกของแสงตะวัน”

เขานิ่งไปราวกับกำลังรำลึกความหลัง น้ำเสียงเคร่งขรึมเล็ก

น้อย

จากนั้นก็พูดต่อ: “ดังนั้น ผมหวังว่า ในช่วงเวลาที่ผมยังมีแรง กำลังและสามารถจะช่วยเหลือผู้อื่นได้ ได้ช่วยเหลือเด็กออทิสติก ที่เป็นเหมือนผมในตอนนั้น ให้พวกเขาได้รู้ว่ายังมีคนเป็นห่วง และเฝ้ามองพวกเขาอยู่ ในขณะเดียวกันก็เข้าใจว่าแม้จะเกิดมา ไม่สมบูรณ์ ขอเพียงมีความพยายาม ก็จะพบกับอนาคตที่สดใส ได้แน่นอน!”

หลังจากพูดจบก็มีเสียงปรบมือดังกึกก้อง

แขกในห้องประมูลทั้งหมดดูเหมือนจะรู้สึกประทับใจกับคำ พูดเหล่านั้นมาก

หัวเหยาที่นั่งอยู่ที่มุมนั้น ยื่นมือออกไปลูบใบหน้าของตนเองมันเปียก

เธอยิ้มอย่างประชดประชันและเอื้อมมือไปเช็ดน้าตาออก จากแก้มของเธอ

“ขอบคุณ คุณชายโม่ สำหรับคำพูดของคุณการฟังคำพูด ของคุณดีกว่าอ่านมาเป็นสิบปีจริง ๆ!”

พิธีกรมาบนเวทีทันเวลาและพูดเสียงดังหลังจากจบการ สนทนา: “เช่นนั้นตอนนี้ พวกเรามาเริ่มการประมูลอย่างเป็น ทางการกันเลย อาคารบ้านเก่าหลังนี้ตั้งอยู่ในเขาภูเขาอาน ทิวทัศน์โดยรอบถือว่าไม่เลวเลย สามารถใช้เป็นสถานพักตาก อากาศ ราคาเริ่มต้นที่ห้าล้าน ประมูลครั้งละห้าหมื่น เริ่มการ ประมูลได้!”

“ห้าล้านสอง!”

” “ห้าล้านสาม!

“ห้าล้านห้า!”

“ห้าล้านหก!”

“ห้าล้านหกแสนห้า

ดูก็รู้แล้วว่าทุกคนรู้ว่าบ้านเก่าหลังนี้ไม่มีค่าในทางการค้า สักเท่าไร ดังนั้นราคาจึงได้

ทันใดนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นอย่างเย็นเยียบ จากมุมหนึ่ง
“หกล้าน!”

ทุกคนต่างไม่ได้สังเกตว่ายังมีคนคนหนึ่งอยู่ที่แถวหลังสุด จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง จากนั้นแสงไฟก็มืดลง เห็นเพียงเงาคน รำไร รูปร่างเพรียวบาง จากน้ำเสียงสามารถบอกได้ว่าน่าจะ ไม่ใช่วัยรุ่น

จากนั้นก็มีคนประมูลเพิ่มทันที “หกล้านสอง!”

“เจ็ดล้าน!” เสียงคนจากตรงมุมนั้นดังขึ้นชัดเจน

“เจ็ดล้านสอง!”

หัวเหยาตะโกนต่อ “แปดล้าน!”

ในตอนนี้เอง หญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวหน้าก็กดประมูล

“สิบล้าน!”

หัวเหยายืนขึ้นและดวงตาของเธอควบแน่น

ห้องโถงมืดมาก แต่จากมุมมองของเธอคุณยังสามารถเห็น ใบหน้าที่สวยงามของผู้หญิงภายใต้ผมหยักศกลอนใหญ่ มุมริม ฝีปากที่ยกขึ้นแสดงให้เห็นถึงความมั่นใจของเธอแม้ว่าจะนั่งอยู่ ในฝูงชน แต่เธอก็โดดเด่นกว่าคนอื่น ๆ และไม่สามารถซ่อนรูป ลักษณ์ที่หรูหราของเธอได้

กู้ซีเยว่?

คุณหนูแห่งกู้ซือกรุ๊ป
เธอเม้มปากแน่นและกดประมูล

“สิบล้านห้า!”

ฝูงชนอยู่ในความโกลาหลเห็นได้ชัดว่าราคานี้เกินมูลค่า ของบ้านหลังเก่าแล้ว!

กู้เยวหันมองไปทางเธอ

จากนั้นก็มีเสียงตามมา “สิบล้านเจ็ด!”

หัวเหยาก๋ามือแน่น!

หัวยให้เงินเธอมาแปดล้านหกแสน บวกกับเงินที่วิ่งหนึ่งให้ มาอีกสองล้าน ตอนนี้บวกกับเงินที่เธอมีก็เท่ากับสิบล้านเก้า

ส่วนกู้ซีเยว่ นั้นเป็นถึงลูกสาวของกู้ชื่อกรุ๊ป เธอมีเงินทอง มากมายก่ายกอง จะต่อกรกับเธอยังไงดี!

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอเอื้อมมือไปกวักมือเรียกบริกรและ ขอยืมปากกาและกระดาษจากเขา

เธอเขียนบางอย่างแล้ว ให้เขานำไปให้กู้เยว่

ในห้องโถงเงียบมากรอลุ้นว่าใครจะประมูลเพิ่มอีก อันที่จริง หลายคนเข้าใจว่าถ้าบ้านเก่าหลังนี้ขายได้ในราคานี้ก็คงไม่มี ใครเพิ่มราคาอีกแล้ว!

พิธีกรเอง ก็เข้าใจสถานการณ์นี้ดีจึงพูดขึ้น “สิบล้านเจ็ดครั้ง ที่หนึ่ง สิบล้านเจ็ดครั้งที่สอง…

“เดี๋ยวก่อน!!”
ทันใดนั้นหัวเหยาก็พูดขึ้น เธอกัดฟัน “สิบล้านเก้า

ทุกคนในห้องโถงมองมาที่เธอในทันใด

ส่วนเธอนั้นก็จ้องเขม็งไปที่กู้เยา รับกระดาษแผ่นนั้นไป กู้เยว่ ยกมุมปากและยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร จากนั้นก็หัน

ไปและไม่เพิ่มราคาอีก

“สิบล้านเก้าครั้งที่หนึ่ง สิบล้านเก้าครั้งที่สอง สิบล้านเก้า ครั้งที่สาม ปิดการประมูล

ในที่สุดหัวเหยาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก!

งานประมูลสิ้นสุดลงและเป็นงานเลี้ยงจากนั้น หัวเหยาได้สิ่ง ที่เธอต้องการแล้วจึงไม่มีแก่ใจจะอยู่ตรงนี้อีก ดังนั้นจึงลุกขึ้นและ เตรียมที่จะกลับ

กลับเห็นกู้เยว่เดินเข้ามา

เธอหรี่ตาเล็กน้อยและมองอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เดินขึ้นไปหา

เธอแล้วยื่นมือออกไป

“ยินดีด้วยค่ะ คุณชนะแล้ว”

กู้เยวอายุยี่สิบห้าปี ถือเป็นหนึ่งในนักแสดงหญิงรุ่นใหม่ ในวงการบันเทิงเช่นกัน ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีเพียงแต่ไม่ ค่อยได้มีโอกาส ดังนั้นจึงไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่านั้น

กู้ซีเยวยื่นมือจับมือกับเธอเบา ๆ หัวเหยาพูดขึ้นอย่าง จริงใจ: “เมื่อครู่ขอบคุณมากนะ”
กู้เยวยิ้มเล็กน้อย “คุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะ ครอบครัวเราทำธุรกิจ ตัวฉันเองก็ถือว่าเป็นนักธุรกิจ ราคาเมื่อ ครูถือว่าเกินมูลค่าของอาคารนั้นแล้ว ดังนั้นต่อให้คุณไม่เขียน โน้ตนั้น ฉันก็ไม่เสนอราคาเพิ่มแล้วค่ะ!

เธอไม่รู้ว่าที่เธอพูดนั้นจริงหรือเปล่า แต่ก็ยังพยักหน้า

“เคยได้ยินมาว่าคุณกู้ เป็นนักธุรกิจที่เก่ง ถือว่าสมคำร่ำลือ เลยค่ะ”

ทั้งสองพูดด้วยความนอบน้อมไม่กี่คำและในขณะนี้เธอเห็น โม่ห้าวหวั่นเดินไปที่กู้เยว่ และหยุด

เมื่อเห็นหัวเหยาก็มีความประหลาดใจในดวงตา

ต้องยอมรับว่าหัวเหยานั้นสวยมาก ให้ความรู้สึกแตกต่าง จากกู้เยว่

กู้เยว่เป็นคนที่สง่างามและหรูหรา เธอรักษามารยาทและ วางตัวเป็นอย่างดี แค่มองก็รู้ว่าเธอเป็นพวกสูงศักดิ์

แต่หัวเหยากลับไม่เหมือนกันเลย เธอบริสุทธิ์เย็นชาและมี เสน่ห์เหมือนดอกบัวที่บานสะพรั่งในคืนเดือนมืด ดวงตาที่ลึกล้ำ และสงบและลึกลับซึ่งกระตุ้นความปรารถนาและอยากรู้อยาก เห็นของผู้ชายได้อย่างง่ายดาย

“ซีเยว่ ท่านนี้คือ?”

กู้ซีเยวยิ้มแล้วพูด: “ท่านนี้คือคุณหัวเหยา”
“คุณหัว?” โม่ห้าวหนดูเหมือนจะจำมันได้ในใจของเขา จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ที่แท้ก็คุณนี่เอง สวัสดี ครับ ผมชื่อ โม่ห้าวหน