บทที่306 ของขวัญวันเกิด

จึงหนิงเองก็รู้ดีจึงไม่ดึงดัน

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ละครเรื่องใหม่ของสิ่งหนึ่งที่ปิดกอง ซึ่ง ตรงกับคริสต์มาสพอดี เพิ่งโทรเข้ามาถามพวกเขาว่าอยากจะ เจอกันหน่อย

จิ่งหมิงคิดแล้วว่าไม่มีอะไรจึงได้รับปากไป

เมื่อไปถึงจึงได้รู้ว่าวันนี้ไม่เพียงแต่เป็นวันคริสต์มาสยังเป็น วันเกิดของจี้หยูนซูอีกด้วย

จิ่งหนึ่งไม่รู้มาก่อนจึงไม่ได้เตรียมแม้แต่ของขวัญจึงอดไม่

ได้ที่จะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

โชคดีที่ลู่วิ่งเซ็นเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ซึ่งหนึ่งมองค้อนเขา ในตอนที่เขามอบของที่เตรียมไว้ให้วิ่งหนึ่ง

“ทำไมคุณไม่บอกฉันล่วงหน้าคะ?”

จิ้งเซินยิ้ม “ช่วงนี้คุณยุ่งแบบนี้ ไม่อยากให้คุณต้องยุ่ง

ยาก

หลังจากพูดเขาก็หยุดอีกครั้ง “หยุนซูโตมากับพวกเรา เขา ไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก”

ถึงแม้ว่าจึงหนิงจะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริงแต่เธอรู้ดี ว่านี่เป็นเรื่องมารยาทพื้นฐานที่ควรต้องมี
งานปาร์ตี้กับกลุ่มคนถือได้ว่ามีชีวิตชีวา แต่เมื่อผ่านไปครึ่ง ทางจู่ ๆ จิ่งหนึ่งก็ได้รับข้อความแชท

ปรากฏว่ากวนเยว่หวั่นส่งมา

เธอแปลกใจเล็กน้อย

หลังจากดื่มด้วยกันครั้งหนึ่งในตอนนั้น เธอได้แอดบัญชีขอ งกวนเบาหวั่นไว้แต่ทั้งสองก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

ดังนั้นจึงหนิงจึงแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้รับข่าวคราวจากเธอ

วิ่งหนึ่งลุกขึ้นแล้วเดินออกมานอกห้องรับรอง ก็เห็นกวนเยา หวั่นสวมเสื้อกันหนาวแคชเมียร์สีเบจยืนอยู่ไม่ไกลจากมุมห้อง

เมื่อเห็นเธอออกมาก็รีบวิ่งมาหาแล้วยิ้มและพูดขึ้น “ขอโทษ

นะคะคุณหนึ่ง ต้องรบกวนคุณแล้ว นี่เป็นของขวัญที่ฉันเตรียมมา

ให้รุ่นพี่ คุณช่วยฉันเอาไปให้เขาทีได้ไหมคะ?”

จิ่งหนิงยิ่งสงสัยมากขึ้น

“หยุนซูอยู่ด้านในนะ เธอเอาเข้าไปให้เขาเองไม่ดีกว่าเห รอจ๊ะ?”

กวนเยว่หวั่นฝืนยิ้ม

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันมีธุระด่วนต้องไปแล้ว ไม่รบกวนช่วงเวลา ของพวกคุณดีกว่า อีกทั้งมันไม่ใช่สิ่งของสำคัญอะไร ฉันเองก็แค่ ผ่านมาแล้วได้ยินว่าพวกคุณอยู่ที่นี่ก็เลยหยิบมาด้วย”

เมื่อพูดถึงขนาดนี้แล้วหากจิ้งหนึ่งไม่ช่วยก็ดูจะไม่ค่อยดี
จึงได้รับของขวัญมา

“งั้นก็ได้จ้ะ เธอแน่ใจนะว่าไม่อยากเข้าไปนั่งเล่น

“ไม่ค่ะ ฉันยังมีธุระต้องไปก่อน รบกวนคุณแล้ว

จิ่งหนึ่งส่ายหน้า “ไม่รบกวนเลย

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“อือ”

จึงหนิงมองไปที่ด้านหลังของเธออย่างหมดหนทาง

แต่ว่าเธอก็ไม่คิดอะไรมาก เธอถือกล่องของขวัญและเดิน

กลับเข้าไป

เมื่อกลับเข้าไปในห้องรับรอง เพิ่งที่กำลังชักชวนเพื่อน ๆ มา เล่นไพ่นกกระจอก

ทั้งสามคนเพิ่งจะจบเกมและกำลังพักผ่อน

ลู่วิ่งเซนเห็นเธอเข้ามาจึงถาม: “ไปไหนมา?”

วิ่งหนึ่งตอบ: “จู่ ๆ กวนเยวหวั่นก็ส่งข้อความมาบอกมีของ

จะให้ฉัน”

พูดไปแล้วก็เดินไปที่จี้หยุนซูแล้วส่งกล่องให้เขา “นี่คือของ ขวัญวันเกิดที่เธอมอบให้คุณ คุณดูสิคะ”

จี้หยุนซูนิ่งไปและประหลาดใจเล็กน้อย

เขาปราดตามองกล่องของขวัญที่อยู่ในมือแล้วยืนขึ้นมองไปที่ด้านหลังเธอและถาม: “แล้วเธอล่ะ?”

จึงหนีงถอนหายใจ “ไปแล้วค่ะ!”

“ไปแล้ว? ในเมื่อเธอมาแล้ว ทำไมถึงรีบไป

จึงหญิงยักไหล่ “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? แต่เธอบอกว่าเธอมีธุระ งั้นคงจะมีธุระจริง ๆ แหละมั้ง

หยุนซูได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าและไม่ได้เก็บมาใส่ใจและไม่

ได้ถามต่อ

พวกเขาเล่นกันอยู่หลายเกมจนถึงกลางดึกจึงได้เลิก

แน่นอนว่าพวกจิ้งหนึ่งนั้นก็ต้องกลับบ้าน

ครอบครัวที่ช่วงนี้เดินทางไปต่างประเทศไม่มีใ | จี้หยุ นซูจึงอยู่คนเดียว กลับบ้านก็ไม่มีความหมายอะไร

แล้วยิ่งเขาดื่มเหล้าไป พรุ่งนี้ก็ยังมีนัดผ่าตัดล่วงหน้าในตอน เช้าตรู่อีกด้วย จึงได้เปิดห้องพักในโรงแรม

ลู่วิ่งเซินและคนอื่นเห็นดังนั้นจึงแล้วแต่เขาและออกจาก

โรงแรมไป

กลางดึก หยุนซูกลับมาที่ห้องพักและรู้สึกเหนื่อยมาก เหนื่อยกว่าการผ่าตัดเป็นสิบรอบเสียอีก

เขาล้มตัวนอนบนเตียงทันทีที่หันไปก็เจอกับกล่องใบนั้น

กล่องใบนั้นเป็นกล่องที่กวนเยว่หวั่นขอร้องให้จิ้งหนึ่งเอามา ให้เขาในวันนี้ กล่องเป็นสีชมพูสวยงามด้านบนมีริบบิ้นสวยแล้วเหมือนของของเด็กสาว

เขาเม้มริมฝีปากความเมื่อยล้า ในร่างกายจางหายไปอย่าง อธิบายไม่ได้และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก

เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปและแกะกล่องนั้น

มันเต็มไปด้วยดาวดวงน้อยที่พับด้วยมือทั้งกล่อง เขานิ่งไป พักหนึ่งและหัวเราะออกมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้รับสิ่ง

จะพูดยังไงดีล่ะ? ของขวัญสุดเก๋ล่ะมั้ง

เขาจําได้ ครั้งสุดท้ายที่เห็นใครบางคนส่งมอบสิ่งนี้ในความ ทรงจำของเขามันคือตอนที่เขาอยู่มัธยมปลาย! นั่นมันต้อง ก่อนแล้วนะ

กลับคิดไม่ถึงว่าผ่านไปหลายปีแล้วตัวเองจะได้รับของแบบ

หนึ่ง

เขายิ้มและพลิกดาวกระดาษดูไปมาก็พบกับกระดาษโน๊ต ใบ

เห็นประโยคหนึ่งที่เขียนอยู่ลายมือนั้นสวยงามและเรียบง่าย เหมือนกับความประทับใจที่คน ๆ นั้นมอบให้

บนกระดาษนั้นเขียนว่า “รุ่นพี่คะสุขสันต์วันเกิดค่ะ ฉันไม่รู้ ว่าคุณอยากได้อะไร หรือบางทีคุณอาจจะไม่อยากได้อะไรเลย และต้องการเพียงความอวยพรที่จริงใจเท่านั้น ถ้าเช่นนั้นฉันขอ ให้คุณเบิกบานและมีความสุขตลอดไปนะคะ
เรียบง่ายไม่ได้งดงามหรือพิเศษ แต่ทำให้รู้สึกราวกับว่า ความรู้สึกอบอุ่นกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในใจ

มุมปากของจี๋หยุนซูกระตุกอย่างเงียบ ๆ

ทันใดนั้นเขาก็คิดขึ้นได้และหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือและ กดเบอ อย่างรวดเร็ว

ในขณะที่กำลังจะกดโทรออกก็เกิดความลังเลอยู่พักหนึ่ง

สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะยอมแพ้ และเกิดความรู้สึกสับสน ปนเปอยู่ในใจ

นี่เขาเป็นอะไรไปนะ? ก็แค่ของขวัญธรรมดาชิ้นหนึ่งเท่านั้น เขาคิดจะโทรไปเพื่อขอบคุณยายเด็กคนนั้นไม่ได้เลยเหรอ?

ส่วนเบอร์โทรศัพท์นั้นเป็นเพราะครั้งก่อนที่กวนเยาหวั่นดื่ม จนเมาครั้งก่อนแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เขา เขาจึงเห็นมันโดยไม่ ตั้งใจ

เติมทีเขาก็ไม่คิดที่จะจําแต่ด้วยความจําเป็นเลิศของเขา เพียงแค่เห็นก็จําได้ขึ้นใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ลืมไม่ลง เมื่อคิดถึงเรื่องคืนนั้นจิตใจของเขาก็สั่นไหวเล็กน้อย ครั้งนั้นเป็นกิจกรรมเชื่อมสัมพันธ์ที่สถาบันวิจัย

เขาเป็นคนที่ดื่มเก่งพอสมควรแต่เพราะความดีใจ คืนนั้นจึง ดื่มไปค่อนข้างเยอะ

ส่วนกวนเยว่หวั่นนั้นคออ่อนอยู่แล้ว ดื่มไม่กี่แก้วก็เมา
กลุ่มเพื่อนร่วมงานร้องให้เขาไปส่งเธอที่ห้อง ต่อหน้าทุก คนในตอนนั้นกวนเขาหวั่นก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม เขาไม่ อาจหักหน้าเธอ

แต่จะให้คนอื่นไปส่งก็ไม่อาจวางใจได้ จึงได้เป็นคนไปส่งเธอ ที่ห้องด้วยตัวเอง

แต่คิดไม่ถึงว่ายายเด็กคน จะคออ่อน พอวางเธอลงบน เตียงก็อาเจียนออกมาใส่เขาทันที

ไม่เพียงแค่ตัวเขาแต่อาเจียน ใส่เตียงด้วย

ตอนนั้นเป็นช่วงกลางดึกเขาโทรไปที่แผนกต้อนรับแต่ก็ไม่มี ห้องว่างเหลือแล้ว แต่อาเจียนก็เลอะเต็มห้องแล้วและไม่สามารถ ให้เธออยู่ได้อีก

จึงทําได้เพียงพาเธอไปที่ห้องของตัวเอง ทําความสะอาด

และให้เธอนอนหลังจากนั้น คิดไม่ถึงว่าพอเช้าวันต่อมายายเด็กคนนั้นพอตื่นก็ทำเหมือน

ไม่รู้จักกันแม้แต่คำขอบคุณสักคำก็ไม่มีและหนีกลับไป

ปล่อยให้เขานอนอยู่บนโซฟาทั้งคืน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จี้หยุนซูก็อดที่จะทำไม่ได้

มันน่าประหลาดใจมากที่กวนเยาหวั่นผู้ซึ่งมีความสง่างาม และมีมารยาทมาโดยตลอดมีด้านที่ซุกซนเช่นนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ