บทที่254 ถูกขังในเรือ

กวนเสเฟยขึ้นอยู่ที่หน้าประตู ข้างมือยังมีกระเป๋าเดินทางใบ เล็กวางอยู่ เห็นเธอหันมา ก็ได้ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณจึง ฉันไม่ได้ รบกวนคุณใช่ไหมคะ

จิ่งหนึ่งได้ตั้งสติ แล้วก็เดินไป

“ไม่ค่ะ”

สายตาของเธอได้ไปตกอยู่ที่กระเป๋าเดินทางที่อยู่ข้างๆ ของ กวนเสวีเฟย ถามอย่างประหลาดใจ “จะไปแล้วเหรอคะ?”

“ค่ะ ฉันก็แค่มาถ่ายโฆษณาแถวนี้ รู้ว่าคุณย่าอยู่ที่นี่ ก็ได้มา

อย่างกะทันหัน ทางนั้นจะลาบ่อยๆ ไม่ได้ วันนี้ต้องกลับไปค่ะ

จิ่งหงพยักหน้า

“งั้นฉันไปส่งคุณ”

กวนเสวีเฟยายหน้าอย่างมีมารยาท ไม่ต้องแล้วค่ะ ที่ฉันมา ก็แค่อยากจะมาบอกลาคุณเท่านั้น ผู้ช่วยของฉันมาแล้ว ตอนนี้ เขารอฉันที่ชั้นล่าง ฉันลงไปเองก็พอ”

จึงหนิงไม่รู้ว่าเขาเกรงใจ หรือว่าไม่อยากให้ผู้ช่วยเจอเธอด้วย ความหวังดี

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ซื้อต่อ พยักหน้า

“งั้นเดินทางปลอดภัยนะคะ”
“ค่ะ คุณก็เช่นกัน”

ตอนที่ใช้สายตามองส่งกวนเสวีเฟยจากไป ซึ่งหนึ่งถึงได้นึกถึง ปัญหาเมื่อกี้

ที่จึงเสี่ยวหย่าหนีออกมาได้ แล้วยังส่งข้อความให้หยว เหลียน หล่อนนั้นน่าจะได้ข่าวคราวอะไรมาถึงจะถูก

ใครเป็นคนส่งข่าวให้เธอล่ะ?

กวนเสเฟย?

ดูแล้วไม่น่าใช่

ยังไงซะ เรื่องที่เธออยู่ในเกาะซีหนิง วันนี้นอกจากคนตระกูล แล้ว ก็มีแค่กวนเสบู่เฟยที่รู้

ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้ได้หลุดออกไป กวนเสเฟยเป็นคนที่น่าสงสัย ที่สุด แม้ว่าจะเพื่อชื่อเสียงของนายหญิงกับลู่จิ้งเซิน เธอก็ไม่น่าที่ จะทําแบบนั้น

งั้นเป็นใครกันแน่?

อีกอย่าง ไหนๆ จึงเสี่ยวหย่าก็รู้ว่าตนนั้นอยู่ที่เกาะหนึ่ง และ จากเมืองขึ้นมาที่นี่ ก็ใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง

งั้นทำไมเธอยังมาไม่ถึง? ถึงขั้นได้หายตัวไปเลย?

ในนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ซึ่งหนึ่งรู้สึกว่าข้างหน้าเหมือนว่าได้มีกรงหมอกที่เธอมองไป เห็นลอยเข้ามา นั้นวุ่นวาย ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ
ดีแค่ตอนนี้จึงเสี่ยวหย่าก็แต่หายตัว ยังไม่มีเหตุการณ์อะไร

เกิดขึ้น

แผนการในตอนนี้ ก็ทําได้แค่ยังไม่ทำอะไร รอดูสถานการณ์ คิดได้แบบนั้น จึงหนิงก็ไม่ได้ติดต่อ ออกจากประตูไปหาอ่าน

טרם

และอีกด้าน

ในเรือที่เย็นชื้น จึงเสี่ยวหย่าได้ตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง

เธอได้เวียนหัวเล็กน้อย หนังตาได้หนักจนเปิดไม่ได้ ได้ลืมตา ขึ้นมาเล็กน้อยอย่างยากลำบาก แล้วก็รู้ว่ารอบข้างได้มืดไปหมด

ในที่ไม่ไกลก็ได้มีแสงส่องเข้ามา เห็นได้เห็นร่างคนขยับไปมา

ราง

นี่มันที่ไหน?

เธอได้คิดด้วยสติที่ยังไม่พร้อม คิดแบบมึนๆ รู้สึกเหมือนว่าถูก คนยกไปยกมา สุดท้ายก็ได้ถูกเอามาขังไว้ที่ห้องมืดๆ

แย่แล้ว!

จึงเสี่ยวหย่าก็ได้ตื่นเลยทันที เหมือนว่าเป็นตามสัญชาตญาณ ก็ได้กระโดดขึ้น

รอบๆ ได้มืดไปหมด ด้านหน้าได้มีประตูที่ไม่ได้ปิด มีแสงส่อง เข้ามาเล็กน้อย

มือทั้งสองของเธอถูกมัดไว้ด้านหลัง เท้าก็ถูกมัด ได้ตัวเป็นพื้นแบบไม้ได้มีอากาศที่เย็นชั้นลอยออกมา ข้างหูได้ยินเสียงลม เหมือนว่าอยู่บนเรือ

บนเรือ?

ความคิดแบบนี้ทําให้จึงเสี่ยวหย่าตกใจ ข้อมือเพราะว่าเชือก มัดแน่นเกินไปก็ได้เจ็บ

เธอได้ขมวดคิ้ว ออกแรงดิ้นรนที่จะหลุด แต่ก็ไม่หลุด กลับกัน ก็ได้ทำให้ข้อมือยิ่งอยู่ยิ่งเจ็บ

ในใจเธอก็ได้คิดไปสักพัก เน้นปาก แล้วก็ได้ขยับตัวไปทาง ประตูอย่างยากลำบาก อาศัยแสงที่รอดออกมา ส่องมองผ่าน ช่องของประตูดูร่างคนที่เดินไปมาด้านนอก

สีหน้าของจึงเสี่ยวหย่าได้เริ่มซี้ด สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายได้เดิน มาที่ห้องที่ตนอยู่ ก็ได้รับขยับไปนั่งในที่ที่ตนตื่น ประตูเรือได้มี เสียงอี๊ดแล้วเปิดออก

คนที่มายืนอยู่หน้าประตู เห็นว่าเธอตื่น ก็ได้ประหลาดใจเล็ก

น้อย

“ยาที่แรงขนาดนั้น คิดว่าเธอจะตื่น ในวันพรุ่งนี้ซะอีก เห็นที ร่างกาย แข็งแรงพอตัว

เสียงที่ชัด แล้วก็ได้มีความเยือกเย็นปนอยู่เล็กน้อย ฟังแล้ว อายุมากไม่น้อย

จึงเสี่ยวหย่าก็ได้เก็บกดความกลัวในใจ ถามเสียงสั่น “เธอ เป็นใคร?
“เธอคิดว่าฉันจะบอกเธอ

จึงเสี่ยวหย่าอึ้งไป

อีกฝ่ายเธอวนตัวเธอไปสองรอบ พูดว่า “เธอวางใจเถอะ ฉัน ไม่ทําอะไรเธอหรอก แต่ว่าจะให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อนสักพัก เรื่อง การดื่มกินแน่นอนว่าจะมีคนมาส่งให้เธอทุกวัน ไม่ให้เธอลำบาก

รอถึงเวลา ฉันก็จะปล่อยเธอไปแน่นอน เพราะงั้นช่วงนี้ หวังว่า เธอจะเชื่อฟัง ไม่คิดที่จะหนี ไม่อย่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็ไม่ กล้าที่จะรับประกัน เธอเข้าใจไหม?”

จึงเสี่ยวหย่าโมโหมากๆ

ตัวเองนั้นออกมาตามหาคนแท้ๆ ดีเลยตอนนี้ ทำไมตัวเองถึง ได้โดนจับตัวล่ะ?

เธออยู่ๆ ก็คิดอะไรได้ ก็ได้จ้องไปยังคนคนนั้น

“โทรศัพท์ก่อนหน้านี้ แล้วก็ข้อความนั้น เธอเป็นคนส่งให้

ฉัน?”

เดิมคิดว่าคนคนนั้นจะปฏิเสธ คิดไม่ถึงว่า อีกฝ่ายกลับพยัก

หน้า

“ใช่ฉันเป็นคนส่ง

ซึ่งเสี่ยวหย่าก็ได้เบิกตาโตทันที

“เธอหลอกฉัน?”

“ฉันไม่ได้หลอกเธอ จึงหนิงได้อยู่ที่เกาะซีหนิงจริง แต่ว่าตอนนี้ฉันจะให้เธอไปหาเขาไม่ได้ เพราะว่าฉันมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นให้ เธอไป การ

จึงเสี่ยวหย่าแทบจะถูกเธอพูดเอางง

“เธอจะให้ฉันทำอะไร?

“เมื่อกี้ฉันบอกแล้วนี่ ว่าให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อนสักพัก เธอวางใจ ก็พอ ฉันไม่ทําร้ายเธอ

“เธอได้มัดฉัน นี่เรียกว่าไม่ได้ทําร้าย?”

“ตอนนั้นก็แค่กลัวว่าเธอจะหนีไปถึงได้ทำแบบนี้เท่านั้น”

อีกฝ่ายพูดจบ จู่ๆ ก็ได้ถอนหายใจ

“ที่จริงฉันก็ไม่อยากที่จะทำแบบนี้ แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น เธอ ได้มีครอบครัวที่รักเธอมากๆแล้ว ทำไมถึงได้โลภอยากที่จะได้ มากกว่านี้อีกล่ะ?

แต่ว่าฉันก็พอเข้าใจ ไอ่ที่ว่าคนนั้นต้องปืนไปที่สูง น้ำไหลลงที่ ตา! ต่อให้ไม่เป็นของของตน แต่ว่าถ้ามีโอกาสก็อยากที่จะลอง แย่งมาจริงไหม?

เพราะงั้นฉันไม่โทษเธอ การที่มัดเธอมาคราวนี้ ก็เพราะว่าไม่ อยากให้เธอทำเรื่องที่ฉันไม่ชอบออกมา

ฉันก็แต่ยังเธอสามวันก็พอ ผ่านไปสามวันเธออยากจะไปไหน ก็ไป ฉันไม่อยากที่จะมายุ่งเรื่องเธอ

อีกอย่าง เธอวางใจ เพื่อที่จะชดใช้ความเสียหายที่เธอได้ รอให้เรื่องผ่านไป ฉันจะหาตัวคนที่เธออยากจะได้ พอเป็นแบบนั้น พวกเราก็ถือว่าร่วมมือกัน ไม่ติดค้างกันแล้ว”

จึงเสี่ยวหย่า โมโหจนแทบกระอักเลือด

ทําไมถึงเรียกว่าช่วยเหลือกัน ไม่ติดค้างกัน?

ที่เธอไม่ติดต่อหาใครนั้น ได้นั่งเรือไปที่เกาะหนึ่งในคืนนั้น ก็ เพราะว่าจะอาศัยโอกาสที่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัว แล้วไปจับจิ้งหนึ่งไว้ ตอนนี้กลับจะต้องถูกขังสามวัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ