บทที่230 กำลังจะตาย

อีกด้านหนึ่ง

จึงเสี่ยวหย่าถูกส่งกลับไปที่บ้านตระกูล โดยบอดี้การ์ด

ช่วงนี้มีโหงไม่อยู่บ้านเดินทางไปทำธุระต่างเมื่อ ดังนั้นปกติ แล้วนอกจากคนรับใช้แล้วก็จะมีแค่จึงเสี่ยวหย่าและมั่นเพื่อที่อยู่ บ้านสองคน

ทันใดนั้นเมื่อเห็นจิ้งเสี่ยวหย่าถูกบอดี้การ์ดสองคนมัดไว้ก็

ตกใจ

บอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งสองคนมองมาที่พวกเขาและกล่าวอย่าง เคร่งขรึม: “นี่เป็นคำสั่งของคุณชาย คืนนี้คุณนายน้อยจะต้องอยู่ แต่ในห้อง พวกคุณอย่าให้เธอออกมาและห้ามเข้าไปดูเธอ แบบ

“แต่ ทำไมล่ะ?”

“ทำไมเธอถึงถามมากจัง? คุณชายสั่งมาแบบนี้ พวกเราก็ต้อง ทําตาม ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องถามมาก

พูดจบบอดี้การ์ดสองคนก็ออกไป

ในห้องนอนมีเสียงกรีดร้องและทุบทำลายข้าวของของจิ้งเสี่ยว

หย่า

คนรับใช้มองหน้ากันอย่างกะทันหันและพวกเขาไม่กล้าพูดอะไร

จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นมู่ยั่นเจ๋งกลับมา

ทันทีที่เข้าประตูฉันรู้สึกว่าคนรับใช้ที่บ้านดูเหมือนจะเห็นผู้ช่วย ชีวิตและดวงตาของพวกเขาก็ร้อนรนมาก

เขาถามขึ้นอย่างไร้อารมณ์: “คุณนายล่ะ?”

“ยะ…อยู่ชั้นบนค่ะ! ทำลายข้าวของทั้งคืนจึงถึงตีห้าถึงหยุดไป

เขากระตุกริมฝีปากเบา ๆ

ผู้หญิงคนนี้ก็แบบนี้แหละ

พอเจอเรื่องไม่พอใจ ก็ทําลายข้าวของท่าอย่างอื่นไม่เป็น ไม่เหมือนวิ่งหนึ่งที่สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้อย่างมีเหตุผล

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อสมัยตอนที่เขาและจิ้งหนึ่งอยู่ด้วยกัน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชอบความสงบและมีเหตุผลของจิ้งหนึ่ง

รู้สึกว่าขาดความภาคภูมิใจและความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง

ในเวลานั้นความดื้อรั้นและอารมณ์ฉุนเฉียวของจึงเสี่ยวหย่าที่ เขาดูแล้วคิดว่าจะน่ารัก

เป็นการแสดงที่ไร้เดียงสาที่สุดของผู้หญิง

มู่ยั่นเจ๋อเดินขึ้นไปข้างบน

เมื่อคืนคงจะโวยวายทั้งคืนจนเหนื่อยแล้ว ตอนที่คนรับใช้เปิดประตูแล้วเขาเดินเข้าไปนั้น สิ่งแรกที่เขาเห็นไม่ใช่ความยุ่งเหยิง แต่ผู้หญิง ที่นอนอยู่บนพรมกลางห้องนอนหลับสนิท

เตียงทั้งหลังของซิมมอนส์ถูกเธอใช้ใบมีดโกนขีด กรอบรูป บนผนังเครื่องสําอางบนโต๊ะเครื่องแป้งและเสื้อผ้าใน

ทั้งหมดถูกเฉือนทิ้งและต่อให้ปล้นบ้านทั้งหลังก็ไม่สามารถ บรรยายถึงพลังทําลายล้างของมันได้

แม้ว่าคนรับใช้จะเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่ จะตกใจเมื่อเห็นภาพเหล่านี้

มู่ยันเจ๋อกลับค่อนข้างสงบ

เขาคาดการณ์สถานการณ์ไว้แล้ว ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วเขา ไม่แปลกใจที่เห็นสิ่งเหล่านี้

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นนอนหลับสนิทบนพรมก็รู้สึกประหลาดใจ

เล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่โง่เกินไปจนเกินจะเยียวยา

อย่างน้อยก็ใช้ใบมีดโกนทำลายสิ่งของเหล่านี้แต่ไม่ได้กรีด ข้อมือ

เขาพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม: “พวกเธอออกไปก่อน คนรับใช้มองหน้ากันแล้วรับคำ “ค่ะ” แล้วแยกย้าย มู่นั่นเจ๋อเดินออกมาแล้วปิดประตู

อันที่จริงจึงเสี่ยวหย่ายังหลับไม่สนิท
เมื่อมีคนเข้ามาเธอจึงยังรู้สึกได้

เพียงแต่เธอไม่อยากตื่นและไม่อยากจะทําอะไรทั้งนั้น ความ ทรมานทั้งคืนมันได้กัดกินพลังงานและความอดทนของเธอไป หมด

สิ่งที่เธอทิ้งไว้ในใจตอนนี้คือความหงุดหงิดและมึนงง

รองเท้าแตะนุ่ม ๆ คู่หนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

มั่นเจ๋อมองไปที่เธอจากมุมสูงและพูดอย่างเคร่งขรึม: “แค่นี้ เองเหรอ? ฉันคิดว่าเธอจะเปิดประตูและหนีออกไปได้

จิ่งเสี่ยวหย่าไม่พูดจา

สุดท้ายเธอเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอไม่ว่าเธอจะลำบากแค่ไหน เธอก็มีร่างกายที่ด้อยกว่าผู้ชาย

ในการสร้างความเสียหายครั้งใหญ่ภายในคืนเดียวเธอเอง ก็ได้รับบาดเจ็บมากมายเช่นนิ้วของเธอถูกใบมีดบาดหลายแผล

เพราะอยากจะพังประตูนี้ แขนของเธอจึงได้ฟกช้ำหลายจุด ชุดราตรียาดรุ่งริ่งที่สวมใส่อยู่ตอนนี้และนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นมัน ดูสวยอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเธอก็ขยับริมฝีปาก

“คุณอยากจะหัวเราะฉันก็หัวเราะไปเถอะ! อย่าเก็บไว้เลย มู่ยั่นเจ๋อเลิกคิ้ว
เขาก้มตัวลงมาตรงหน้าเธอ

สายตาที่เคยเป็นที่ชื่นชอบของเธอกำลังจ้องมองเธออย่างลึก ซึ่งในเวลานี้ แต่มันไม่ได้มีอบอุ่นอย่างที่เคยรู้สึกมาก่อนอีกทั้ง เข็นขา

“เธอไม่ได้อยากตายหรอกเหรอ?”

จึงเสี่ยวหย่า โค้งริมฝีปากของเธอเบา ๆ

“จะตายทำไม? อยู่ไปไม่ดีกว่าเหรอ? มีเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ใส่ มี ของกินเยอะแยะมากมาย ฉันยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลจึง ต่อ ให้หย่าไป ฉันก็ยังมีเงินมากมาย อยู่ต่อไปได้สบาย ๆ

พูดไปแล้ว ฉันก็ยังอายุน้อย หย่าจากคุณไป ฉันก็ยังหาผู้ชายที่ ดีกว่านี้ได้ ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสว่างไสว ทำไมฉันจะต้องหาเรื่อง ตาย?”

ยื่นเจือคิดไม่ถึงว่า เธอจะยังพูดเรื่องพวกนี้ได้อีก

เขาเม้มริมฝีปากอย่างเยาะเย้ยและพูดเบา ๆ ดูแล้ว เธอ คงจะไม่ได้รักฉันมากมายอย่างที่เธอคิดว่าจะต้องเป็นฉัน! ใน เมื่อเป็นแบบนั้นแล้วเมื่อคืนเธอเป็นบ้าอะไร?”

จึงเสี่ยวหย่ามองเขาอย่างงุนงง โดยไม่พูดอะไร

มั่นเจ๋อยื่นมือออกมาลูบผมที่กระเซอะกระเซิงของเธอเบา ๆ แล้งกระซิบ: “เธอรู้ไหมที่เธอเป็นบ้าเมื่อคืนมั่นส่งผลมากมายแต่ ไหนต่อฉัน ต่อตระกูล และต่อเฟิงหัว และต่อตัวเธอเองบ้าง?
จึงเสี่ยวหย่ายังคงเงียบ

ในดวงตาที่สดใสคู่นั้นมันเป็นสีเทาราวกับสระน้ำนิ่งในเวลานี้ และไม่มีแสงสว่างได มู่หั่นเจ๋อพูดต่อ: “โชคดีที่ฉันระงับมันไว้ได้ทัน คนภายนอก

คิดว่าเธอแค่ตื่มหนักไปไม่คิดมากอะไร ไม่งั้นเงินที่เพิ่งหัวโยนให้ คุณรวมทั้งการรับรองของ คาร์รันจิฉันกลัวว่าพวกเขาทั้งหมดจะ หายไปหมดแล้ว”

เมื่อเห็นจิ้งเสี่ยวหย่ายังคงมีสีหน้าเช่นนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้นอย่าง

ช่วยไม่ได้

“เธอไม่มีอะไรจะพูดรึไง?”

จึงเสี่ยวหย่าหัวเราะเยาะขึ้น

“พูดอะไร? ขอโทษคุณเหรอ? ก้มหน้าสำนึกผิดเหรอ? หรือว่า ขอให้คุณสงสารฉัน ให้คุณกลับมารักฉันอีกครั้ง? มีประโยชน์ อะไร? กับคนที่ไม่มีใจในสายตามีแต่ผลประโยชน์อย่างคุณ ไม่มี อะไรอย่างอื่น ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะเสียแรงเปล่าไปทำไม?”

มู่ยั่นเจ๋อหัวเราะ

“ฉันเพิ่งจะรู้วันนี้เองว่าเธอเองก็ฉลาดเหมือนกัน อย่างน้อย จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่ยังโง่แล้วเอาแต่ ร้องไห้งอแงร้องขอให้ผู้ชายกลับไป

จึงเสี่ยวหย่ายกริมฝีปากขึ้นอย่างไม่เห็นคุณค่าในตัวเองและ ไม่พูดอะไร
มั่นเจ๋อพูดต่อ: “ยังไงล่ะ? ตอนนี้ฉันเริ่มจะชื่นชมเธอขึ้นมา บ้างแล้ว!”

“ขอบคุณที่ชื่นชม ไม่ต้องหรอก พูดมา! คุณต้องการให้ฉันทำ อะไร?”

“เธอเป็นเมียฉัน ฉันจะให้เธอทําอะไรได้? นอกเสียจากหวังให้ เธอมีชีวิตที่ดี อย่าหาเรื่องฉันอีก เธอก็รู้เรื่องบางเรื่องมันยุ่งยากที่ จะจัดการ และฉันก็ไม่เคยชอบเรื่องยุ่งยาก

ซึ่งเสี่ยวหย่านิ่งไปและคิดไม่ถึงพอสมควร

“คุณไม่หย่า?”

ทําไมฉันต้องอยากหย่า?”

เขาโน้มตัวเข้าใกล้ใบหน้าของเธอเล็กน้อยเพื่อให้เธอเห็นการ แสดงออกบนใบหน้าของเขาได้ชัดเจนขึ้น

มันช่างเย็นชาและโหดร้าย แม้จะมีรอยยิ้มที่มุมปากแต่กลับ ทำให้รู้สึกเหน็บหนาวและน่าขนพองสยองเกล้า