ลู่หลินจือจึงได้สติคืนมาก็รีบเสริมตาม”ใช่ใช่ ใช่ แบบนี้ ฉันมาดูวิว”

นายหญิงมองเธออย่างสงสัย”เหรอ? ทำไมแม่ รู้สึกว่าลูกกำลังโกหกอยู่?

ลู่หลินจือ

ยังไงก็เป็นลูกสาวแท้ๆของเธอเอง นายหญิง จึงเข้าใจนิสัยเธอดี แค่เห็นอาการตอบสนองของเธอ ก็รู้ว่าเธอไม่ได้พูดความจริง

เธอยิ้มอย่างเยือกเย็น”หลันจือ ลูกไปหา ภรรยาของจิ่งเซินเหรอ? ”

ลู่หลันจือนิ่งไป จิตใต้สำนึกต้องการปฏิเสธ

นายหญิงจู่ๆกลับตัดบทเธอ”โอเค ลูกไม่พูด ความจริงกับแม่ก็ไม่เป็นไร ยังไงซะ ภรรยาของจิ่ง เซินแม่ก็เคยเห็นแล้ว เป็นเด็กที่ดีมากๆ แม่ชอบมาก ดังนั้นลูกไม่ต้องเข้าไปพัวพันระหว่างพวกเขาอีก แล้วก็ไม่ต้องไปลอบกัดพวกเขาอีก เข้าใจแล้วใช่ ไหม? ”

ลู่หลันจือได้ยิน ก็โกรธสุดๆทันที

“แม่ ทำไมแม่พูดแบบนี้ล่ะ? อะไรคือ ลอบกัด? แม่รู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนแบบ ไหน? ”

หนิงหนิงเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีสุดๆ!
ไม่ใช่แค่จิตใจดี แต่ยังเคารพผู้ใหญ่มากๆ สอง วันนี้เธอเห็นหมด!

แม่ ในเมื่อแม่รู้ ทำไมยังเห็นด้วยที่จะให้เธอ กับจิ่งเงินคบกันล่ะ? แม่ไม่รู้เหรอว่าคนนอกพูดว่า เธออย่างไรกันบ้าง! ให้ผู้หญิงแบบนี้แต่งเข้าตระกูล ลู่ เป็นความอัปยศของตระกูลลู่!

“พอแล้ว!

นายหญิงโมโหทันที”พูดจาเหลวไหล แม่สนที่ พวกเขาพูดกันด้วยเหรอ? แม่เชื่อในสิ่งที่แม่เห็นกับ ตาเท่านั้น แล้วก็ลูก! กลับไปเมืองหลวงกับแม่ทันที อย่าก่อเรื่องที่นี่อีก ถ้าลูกไม่กลับไป ต่อไปก็อย่ากลับ มาอีก!!

“แม่.. ”

“พอแล้ว เราไปกัน! ”

นายหญิงพูดจบ ก็พาอานอานออกไปด้วย ความโกรธ

ลู่หลันจือเห็นสถานการณ์ ก็โกรธจนแทบ กระอักเลือด

“เสบู่เฟย คุณว่าแม่ฉันถูกผู้หญิงคนนั้นใส่ของ หรือเปล่า? ทำไมถึงได้เชื่อเธอขนาดนี้? ”

กวนเสบู่เฟยมองไปเล็กน้อย นิ้วมือที่อยู่ข้าง กายแอบกําแน่น แป๊บเดียว ก็ยิ้ม

“นายหญิงจิตใจดี ดังนั้นมองใครก็ดูนิสัยดีทั้ง นั้น แบบนี้เลยเป็นเรื่องปกติ ป้าลู่อย่าโกรธเลยนะ ” ลู่หลินจือลูบหน้าผาก รู้สึกแค่ว่าโกรธจนปวดห้งมากๆ

พอแล้วๆ คุณไม่ต้องปลอบฉันเลย ฉันรู้ ใน ” สายตาของนายหญิง ทุกคนสำคัญกว่าฉันทั้งนั้น ผู้ หญิงคนหนึ่งที่ยังไม่แต่งงานเข้าบ้านอย่างเป็น ทางการ ค้นเอาใจให้เธอเชื่อได้ขนาดนี้ น่าขัน จริงๆ!

กวนเสวีเฟยพูดเสียงอ่อนโยน: “งั้นตอนนี้พวก เราจะทําไง?

ลู่หลินจือมองเธอแวบหนึ่ง”จะทำไงได้อีก? นายหญิงพูดแล้ว แน่นอนว่าต้องกลับเมืองหลวง! หรือว่าต่อไปจะไม่ให้ฉันเข้าประตูตระกูลลู่อีก จริงๆ!!

ลู่หลินจือพากวนเสวี่เฟยกลับเมืองหลวง ส่วนอีกด้าน ตระกูลจึงเกิดเรื่องอีกครั้ง! ครั้งนี้ เป็นตอนเที่ยงคืน

จิ่งเสี่ยวหย่าเพิ่งหลับไปไม่นาน จู่ๆก็ได้ยิน เสียงร้องไห้ของผู้หญิงด้านนอกหน้าต่าง

เสียงร้องนั้น สะอึกสะอื้น เหมือนกับสัตว์เล็กๆ บางอย่างโหยหวนในยามดึก

เธอตื่นขึ้นทันที ลืมตาโต มองไปที่หน้าต่างใน ความมืด เส้นประสาท งไปหมด

ผ้าม่านขยับ มีอะไรบางอย่าง ยกมุมของม่าน

ขึ้น ลอยอยู่กลางอากาศ เหมือนรูปร่างของผู้หญิง

อีกอย่าง รูปร่างนั้นยังลอยเข้ามาหาเธออย่าง สวยงาม เหมือนกับกรงเล็บคมๆสีดำ ยีนมาเพื่อจะบีบคอเธอ

“กรีด—!

เสียงกรีดร้องหวาดกลัวดังขึ้น จึงเสี่ยวหย่า เปิดผ้าห่มออกแล้ววิ่งออกไป

“เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น? ”

จิ่งเสี่ยวหย่าอยู่ห้องชั้นสอง ด้านข้างคือห้อง นอนของ หยูซิ่วเหลียนกับจิ่งเซี่ยวเต๋อ ได้ยินเสียง กรีดร้อง ก็รีบใส่เสื้อผ้าวิ่งออกมาถาม

เห็นแค่บนตัวของจิ่งเสี่ยวหย่าสวมชุดนอ นบางๆ ผมปล่อยออก ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาด กลัว จ้องไปที่มุมห้อง ตกใจจนตัวสั่นไปทั้งตัว

“เธอมาแล้ว! เธอมาแล้ว! ”

“ใคร? ”

ทุกคนต่างสับสน มีคนใช้ได้ยินก็วิ่งเข้ามา เห็น ฉากนี้ ก็มีสายตาที่ไม่เข้าใจออกมา “คุณหนูรองเป็นอะไรไป?”

“ใครมาแล้ว? ”

จิ่งเสี่ยวหย่าหน้าซีดขาว จับแขนของหยูซิ่ว เหลียน ตาโตพูดเสียงสั่น: “แม่ เธอกลับมาแล้ว!

เธอกลับมาจะเอาชีวิตฉัน! ” หยูซิ่วเหลียนได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยน

จิ่งเซี่ยวเต๋อพูดเสียงคม: “พูดอะไรเหลวไห ลน่ะ? ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ใครกลับมา? ”

หยูซิ่วเหลียนมองเขาอย่างคมกริบ รอบๆเป็นสายตาของพวกคนใช้ที่ตื่นตระหนกและอยากรู้ อยากเห็น จึงเขียวต่อเหมือนจะตระหนักอะไรได้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปหน่อยๆ

เวลานี้ ด้านหลังก็มีเสียงพูดรุนแรงและแก่เข้า

“ดึกขนาดนี้แล้ว พวกคุณส่งเสียงดังอะไร

กัน? ”

มีคนประคองหวังเสวีเหมยเดินเข้ามา จิ่งเซี่ยว เต๋อเห็นสถานการณ์ ก็รีบพูด : “เสี่ยวหย่า ในห้อง เธอเหมือนมีของไม่ดีเข้ามา เลยตกใจวิ่งออกมา”

จิ่งเสี่ยวหย่าเห็นหวังเสวี่เหมย ก็เหมือนกับคน จมน้ำมองเห็นฟางช่วยชีวิต รีบวิ่งเข้าไป

“คุณยาย ช่วยฉันด้วย เธอมาแล้ว! เธอมาเอา

ชีวิตฉันแล้ว!

หวังเสว่เหมยใบหน้าหมองหม่น สายตา แหลมคมมองไปรอบๆ พูดเสียงเยือกเย็น: “มาเอา ชีวิตอะไรกัน? ไม่ทำเรื่องชั่ว ก็ไม่ต้องกลัวผีมาหลอก วันนี้ฉันอยากเห็นจริงๆเลยว่าใครกล้าหลอกต่อหน้า ฉัน! ”

พูดจบ ก็พากลุ่มคนเข้าไปในห้อง

ในห้องนอนที่ตกแต่งหรูหราสวยงาม ทุกอย่าง เป็นไปตามปกติ เปิดไฟ นอกจากบนเตียงที่รก หน่อยๆแล้ว ร่องรอยที่ปรากฏให้เห็นว่ามีคนเคยนอน ไว้ ที่อื่นๆก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

“เสี่ยวหย่า เธอคนนั้นที่คุณบอกอยู่ไหน? ”

มา
“ตรงหน้าต่างนั้น !! ”

จึงเสี่ยวหย่าจับแขนของหวังเสวีเหมย ตัวสั่น ไม่หยุดไปทั้งตัว นิ้วชี้ไปที่หน้าต่าง

“ตรงนั้นค่ะ ฉันได้ยิน เธอกำลังร้องไห้ เธอยัง ยื่นมือจะมาบีบคอฉัน ฉันเห็นหมด”

หวังเสวีเหมยขมวดคิ้ว

ข้างๆ หยูซิ่วเหลียนกําชับกับคนใช้สอง คน พวกคุณเข้าไปดู”

“ค่ะ”

คนใช้เดินเข้าไปดู เปิดผ้าม่านออก มองอย่าง ละเอียดทั้งในและนอกอยู่รอบหนึ่ง รวมถึงด้านนอก ระเบียงก็ดู

“นายหญิง คุณผู้ชาย คุณนาย คุณหนูรอง ทางนี้ดูหมดแล้ว ไม่มีใครค่ะ”

หวังเสวีเหมยหันไปทางจิ่งเสี่ยวหย่า

จึงเสี่ยวหย่ายืนงงอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเต็มไป ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่มีทาง ฉันได้ยินเสียงจริงๆ แล้วก็ยังเห็น

เธอยื่นมือ …….

“หรือว่าช่วงนี้เหนื่อยไป เลยเกิดอาการ หลอน? ”

หวังเสบู่เหมยสงสารหลานสาวคนนี้มากๆ โดย เฉพาะอย่างยิ่งช่วงนี้ เธอถูกจั่งหนิงทำร้ายคนไม่มี ลูก แล้วยังได้แต่หมกตัวอยู่บ้านหลบ ในใจจะต้องตามหาศาลแน่

ดังนั้น ถึงจะถูกเธอทำให้ตื่นตึกๆตื่นๆแบบนี้ จึง ไม่โกรธ

จิ่งเสี่ยวหย่าสายหน้า”แต่ แต่ฉันเห็นจริงๆ!

หยูซิวเหลียนมองไปทางหน้าต่าง ขมวดคิ้ว ทันใดนั้น ก็ให้คนปิดไฟ

“แม่ แม่ให้พวกเธอปิดไฟทําไม?”

“เสี่ยวหย่า ลูกดู อ ลูกบอก ใช่อันนี้ไหม” หยูซิวเหลียนให้เธอมองไปที่หน้าต่าง แป๊บ เตียว ฉิ่งเสี่ยวหย่าก็กรีดร้องออกมา