บทที่ 974 ไม่อยากได้

ในที่สุดวันหนึ่ง นักสืบเอกชนที่โม่ไฉ่เวยจ้างมาก็ได้นำข่าว กลับมาแล้ว

บอกว่าเห็นจิ้งเซี่ยวเต๋อไปวิลล่าที่หยูจิ๋วเหลียนอาศัยอยู่ด้วย

ตาของตัวเอง ให้โม่ไฉ่เวยไปจับชู้และเอากล้องไปด้วย

โม่ไฉ่เวยขับรถตามไปอย่างอารมณ์คึกคัก

แต่คิดไม่ถึงเลย รถเกิดปัญหาในระหว่างทาง ตอนออกบ้านยัง ดีอยู่เลย พอขึ้นไปสะพานข้ามแยก จู่ๆ ก็เสียหลักพุ่งชนทะลุออก ราวกันตกข้างสะพาน ตกลงไปใต้สะพานแล้ว

แม่น้ำใต้สะพานแห่งนี้โด่งดังเรื่องน้ำไหลเชี่ยวกรากที่สุดใน เมืองจิ้น คือแม่น้ำที่ล่อแหลมอันตรายที่สุดสายหนึ่ง

บวกกับช่วงนั้นเป็นช่วงน้ำท่วม ซึ่งเป็นเวลาที่น้ำขึ้นพอดี รถพุ่ง ลงไปแบบนี้ยังจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง

สุดท้ายรถพัง คนก็หายไปแบบนี้แล้วด้วย

ส่วนเรื่องภายหลัง จึงหนิงก็ได้รับรู้ทั้งหมดแล้ว

หลังจากเซวซูบรรยายเรื่องเหล่านี้จบลงจึงอธิบายว่า “พวก เราได้มารู้ทีหลังว่าความเป็นจริงแล้วนักสืบเอกชนที่รายงานข่าว ให้ไฉ่เวยคนนั้นได้รับสินบนของจิงเซี่ยวเต๋อตั้งนานแล้ว คนที่ แอบทำรถก็เป็นเขาเหมือนกัน จุดมุ่งหมายก็คือเพื่อสร้างภาพลวงตาที่เกิดอุบัติเหตุ

ลู่หลินจือฟังจนอึ้งแล้ว ถามอย่างสงสัยว่า “แล้วทำไมเธอยังมี ชีวิตอยู่ ใครเป็นคนช่วยเธอไว้

เวกล่าวอย่างสงบ: “คือผม

เขานิ่งงันและมองวิ่งหนึ่ง “ตอนนั้นผมก็แค่อยากลองดูเฉยๆ จึงหาลงไปเรื่อยๆ ตามแม่น้ำ สุดท้ายก็เจอเธอตรงปลายแม่น้ำ จริงๆ ถึงแม้พวกจิ่งเซี่ยวเต๋อเขาก็ได้แจ้งตำรวจและส่งคนมา ค้นหาแล้ว แต่พวกเขาไม่อยากให้ไฉ่เวยมีชีวิตอยู่ต่อตั้งแต่แรก อยู่แล้ว ดังนั้นคนที่ส่งออกมาก็แค่เดินหาเป็นพิธีเท่านั้น กลัวเธอ จะไม่ตาย ยังจงใจถ่วงเวลาไว้ไม่ยอมมาหาที่ปลายแม่น้ำ เพราะ เช่นนี้ผมจึงมีโอกาสช่วยเธอออกมาได้

ขณะนี้จึงหนิงสีหน้าเฉยเมย ถ้าไม่ใช่ว่าเธอแอบจับนิ้วไว้แน่นๆ ขายอารมณ์ของเธอออก สงสัยคนนอกยังจะคิดว่าเธอไม่สนใจ เรื่องของโม่ไฉ่เวยสักนิดเลย

เซวซูพูดต่อว่า: “ถึงแม้ตอนนั้นไม่ไฉ่เวยยังไม่ตาย แต่อาการ สาหัส เธอใช้แรงทั้งหมดหนีออกมาจากรถเมื่อวินาทีสุดท้าย ผม กลัวอยู่ในเมืองจิ้นจะถูกคนสงสัย ยังไงคนที่อยู่ที่นั่นที่รู้จักเธอที่มี มากเกินไปแล้ว หากมีคนไปบอกข่าวให้ตระกูลจิ่ง เธอตาย แน่นอน เพราะฉะนั้นหลังจากที่ช่วยเธอได้แล้ว ผมก็พาเธอไปจาก เมืองขึ้นไปที่เมืองอื่นทั้งวันทั้งคืนไม่หยุด หลังจากรออาการของ เธอดีขึ้นบ้างแล้วก็พาเธอไปที่ทะเลทรายต่อ ใช้ชีวิตเร้นกาย จนถึงทุกวันนี้”
ปลายนิ้วของจิ้งหนึ่งแอบสั่น เนิ่นนาน ถึงถามออกเสียงว่า “แล้วทำไมไม่มาบอกฉัน

เซวใจเต้นอย่างหวาดกลัว

ขอบตาของจิ้งหนึ่งเริ่มแดง แอบมีน้ำตานิดหน่อย

“คุณก็รู้ว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน หวังให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อแค่ไหน และจะไม่บอกข่าวที่เธอยังมีชีวิตอยู่ให้ใครคนไหนรู้เด็ดขาด ทำไมคุณถึงไม่บอก

เชวซูก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

ทันใดนั้น โม่ไฉ่เวยเปิดปากแล้ว

เธอดึงชายเสื้อของเซวซูไว้แน่นๆ อย่างตื่นเต้น พูดเสียงสั่นว่า “เธอ…อย่าโทษเขา ฉันเป็นคนไม่ให้เขาบอกเอง

จิ่งหนิงตะลึง มองโมไฉ่เวยอย่างไม่น่าเชื่อ

โม่ไฉ่เวยเม้มปาก

เหมือนเธอไม่ค่อยอยากเผชิญหน้ากับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แต่ใน เวลานี้ ภายใต้การบังคับของโม่ไฉ่เวยกลับจำเป็นต้องเผชิญแล้ว

เธอใช้ความกล้าหาญเงยหน้าขึ้นมา มองสิ่งหนึ่งอย่างสงบ

“ตอนนี้ฉันตื่นมาข้างกายก็มีแค่อะ ฉันจำไม่ได้แล้วว่าทำไม ตัวเองถึงตกลงไปในแม่น้ำ และจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนเคยมี เรื่องอะไรบ้าง ยิ่งจำไม่ได้แล้วว่าฉันมีสามีและลูกสาวหนึ่งคน สําหรับฉันแล้วโลกใบนี้เหมือนเป็นโลกใบใหม่”
“อะซูรู้เรื่องของฉัน หลังจากที่ฉันหายดีทั้งหมดแล้ว เคยถาม ฉันว่าอยากรู้เรื่องของตัวเอง ในเมื่อก่อนหรือไม่ ถ้าอยากรู้ เขา ยอมบอกเรื่องทุกอย่างให้ฉันรู้

“แต่ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อฉันคิดถึงคำว่าเมื่อก่อนคำนี้ หัวของ ฉันก็จะเจ็บมาก ในใจก็จะทรมานมาก เหมือนมีก้อนหินก้อนหนึ่ง ทับไว้ ถูกมือข้างหนึ่งดึงไว้แรงๆ อย่างนั้น เจ็บจนฉันมิอาจหายใจ

“ฉันไม่รู้ควรอธิบายความรู้สึกที่น่ากลัวแบบนั้นยังไง ฉันรู้แค่ ว่าฉันไม่อยากกลับไปรำลึก และไม่อยากไปเผชิญหน้า

“ถ้าคนสามารถกลับมามีชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง อย่างนั้นการเสีย ความจําอาจจะเป็นการกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งก็ได้ อาจจะเป็น พระเจ้าที่เห็นว่าเมื่อก่อนฉันใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขเกินไปแล้ว ดังนั้นจึงให้โอกาสฉันแบบนี้หนึ่งครั้ง แล้วทำไมฉันยังจะกลับไป หาไม่มีความสุขเหล่านั้นกลับมาล่ะ”

“ดังนั้น ฉันปฏิเสธเขาไปแล้ว ฉันไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับ เมื่อก่อนอีกแล้ว ฉันรู้ นั่นต้องเป็นอดีตที่ไม่มีความสุขแน่นอน ฉัน จะเปลืองของขวัญอันมีค่าที่พระเจ้าให้มานี้ไม่ได้ ฉะนั้นฉันเลือกที่ จะไม่ฟัง ไม่คิด ไม่ถาม จากไปไกลๆ จากนั้นใช้ชีวิตอย่างสงบ สุข”

“หลายปีนี้ ฉันใช้ชีวิตได้มีความสุขมาก เธอ…เธอชื่อวิ่งหนึ่ง ใช่ไหม เธอคือลูกสาวของฉันเหรอ งั้นเธอก็คงหวังว่าฉันจะมี ความสุขใช่ไหม ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้วคุณยังจะโทษฉันอีกทำไมพวกเราต่างคนต่างใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อย่างมีความสุขไม่ดี เหรอ”

คำพูดแต่ละคำของโม่ไฉ่เวยทำให้ในใจของจิ้งหนังสั่น สะเทือนอย่างหนัก

เธอไม่เคยคิดเลย อันที่จริงในใจของคุณแม่จะคิดแบบนี้

ความจริงอดีตเหล่านั้นเป็นแค่ความทรงจำอันเจ็บปวดทรมาน สําหรับเธอเท่านั้น เธอไม่ยอมเดินกลับไปอีก ยิ่งไม่ยอมย้อนกลับ ไปคิด และไม่อยากคิดถึงแม้แต่สักนิดเลย

เหมือนกับทิ้งขยะชิ้นหนึ่งที่จะทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นไม่เอา แล้ว

ทันใดนั้นจึงหนิงไม่รู้ควรบรรยายความรู้สึกในใจตัวเองยังไง

ความรู้สึกแบบนั้นไม่ใช่ทรมาน แต่เป็นความว่างเปล่าที่มองไม่

เห็นอย่างหนึ่ง

เหมือนกับมีคนขุดรูใหญ่ตรงใจของเธออย่างนั้น จริงๆ แล้วไม่ ได้เลือดออก แต่ก็คือทำให้คนอดรู้สึกหนาวไม่ได้

มีลมพัดเข้ามาทางรูนั้นดังงิ้วๆ ทำคนทั้งตัวสั่นไม่หยุด

เธอพยักหน้าอย่างขวัญหนีดีฝ่อ พูดพึมพำว่า “ฉันเข้าใจแล้ว ความเป็นจริงเธอคิดแบบนี้นี่เอง ฉันเข้าใจแล้ว

เธอพูดจบวางหยกแขวนตัวนั้นลง จากนั้นหันหลังกลับค่อยๆ เดินออกไปทีละก้าวๆ
สันหลังที่ตั้งตรงมาตลอดแผ่นนั้นกลับเหมือนแก่ลงสิบกว่าปี ในชั่วขณะค่อมลงไปแล้ว

ยังไงลู่หลินจือเห็นแล้วก็รู้สึกสงสาร ตามขึ้นไปประคองเธอไว้ และไกล่เกลี่ยว่า: “หนิงหนิง นี่เธอทำอะไรเนี่ย ครอบครัว สามารถมารวมตัวกันได้เป็นเรื่องที่ดี เธอจำไม่ได้ก็จำไม่ได้สิ เธอ จะจริงจังขนาดนี้ทำไม…

เธอยังไม่ทันพูดจบก็ถูกจึงหนิงพูดแทรกแล้ว

“คุณป้า ฉันเหนื่อยแล้ว

เธอพูดอย่างสงบและไม่มองหลันซื้อเลย “ฉันจะกลับบริษัท แล้ว คุณจัดการตรงนี้เองเลย

พูดจบก็ออกไปเลย

ลู่หลันจืออึ้ง รู้สึกงง และไม่รู้เหมือนกันว่าเธอหมายถึงอะไร

หันหลังกลับและยิ้มอย่างเกรงใจว่า “ต้องขออภัยด้วยนะ วัย รุ่นเนี่ยอารมณ์ก็จะไม่ค่อยนิ่งเท่าไหร่ ปั่นป่วนง่าย พวกคุณอย่า ถือสาเลย คือว่าเจ้านายหยู สำหรับเรื่องของธุรกิจพวกเราไว้คุย ครั้งหน้าดีกว่า ฉันขอไปก่อนแล้วนะ”

พูดจบก็รีบจากไปแล้วเช่นกัน

ส่วนโม่ไฉ่เวยกับเชวยังคงยืนอยู่ตรงนั้น

โม่ไฉ่เวยดูด้านหลังที่จากไปอย่างผิดหวังของสิ่งหนึ่ง ก็ไม่รู้ เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆ ในใจก็รู้สึกเสียใจมากๆ