บทที่ 963 เก็บจี้หยกได้

อัญมณีล็อตนี้ของเจ้านายหยู เป็นอัญมณีที่ขุดมาจากเหมืองแร่ ที่หาเจอใหม่ ตอนนี้ทางด้านนั้นยังไม่มีใครรู้ แต่ของมันถูกขุด ออกมาแล้ว มันก็จะถูกคนรู้ไม่ช้าก็เร็ว

ในเวลานี้เขาก็กังวลเรื่องนี้อยู่ตลอด เสียดายเหมืองแร่แห่งนี้ที่ กว่าจะสำรวจเจอ ก็รู้อยู่เต็มอกว่าเป็นเนื้อติดมันขนาดใหญ่ ตัว เองคนเดียวรับไม่ไหวแน่นอน ดังนั้นกำลังคิดหาทางแก้ไขอยู่ ลู่ หลันจือก็มาหาถึงที่

เขาลังเลสักพัก แล้วถามขึ้น “ที่คุณลู่มาในครั้งนี้ ไม่ทราบว่า เป็นความตั้งใจของตัวเอง หรือว่าของตระกูลลู่?”

ลู่หลินจือเลิกคิ้วด้วยความโกรธ “มันต่างอะไรกันเหรอ?

ทำไม? คุณไม่เชื่อใจฉันหรือไม่เชื่อใจตระกูลลู่ล่ะ?”

เจ้านายหยูยิ้มกระอักกระอ่วน “ไม่ใช่ไม่เชื่อใจครับ แต่……ยัง ไงแล้วนี่มันก็เรื่องใหญ่ การลงทุนแต่ไม่ใช่ว่าเงินเพียงเล็กน้อย แล้วจะทำได้ ฉันรู้คุณมีเงิน แต่เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฉันคิดว่าคุณ จําเป็นต้อง……

หลันคือยิ้มเยาะ “ฉันก็ถือว่าฟังออกนะ คุณไม่ใช่แค่กลัวว่า ฉันไม่มีเงิน แต่กลัวตระกูลไม่สนับสนุนให้ฉันทำเรื่องนี้ใช่ ไหม?”

ขณะที่เธอพูด ก็เปิดกระเป๋าถือออกมา ควักเช็คใบหนึ่งออกมาบลงบนโต๊ะ

“ไม่งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน เจ้านายหยู คุณบอกฉันมาว่าเหมือง ของคุณอยู่ที่ไหน ยี่สิบล้าน ถือเป็นการมัดจำเงินของฉันให้คุณ คุณบอกฉันมาว่าต้องลงทุนเงินเท่าไร เดี๋ยวฉันไปดูเหมืองแร่แล้ว จะโอนเงินส่วนที่เหลือเข้าบัญชีคุณ

แววตาสีหน้าของเจ้านายหยูยิ่งกระอักกระอ่วน รีบเอาเช็คใบ

นั้นกลับไป

“คุณลู่ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น

เขาชะงักไป แล้วพูดเสียงเข้ม “คืองี้นะครับ ในเมื่อคุณอยาก ร่วมมือจริงๆ ฉันบอกคุณเกี่ยวกับมันก็ไม่เสียหาย ฉันเจอเหมือง แร่ที่ขนาดใหญ่มาก และมีแร่ธาตุอุดมสมบูรณ์จริงๆ แต่ต้อง ขอโทษคุณจริงๆ ที่ตอนนี้ฉันไม่สามารถบอกตำแหน่ง โดย ละเอียดให้คุณได้ เหมืองแร่นี้ ในปัจจุบันฉันอยากหาคนมีความ สามารถมาขุดร่วมกันจริงๆ ถ้าคุณอยากลงทุนจริงๆ อย่างน้อย ต้องมีพันห้าร้อยล้าน ถ้าน้อยกว่านั้น เหมืองนี้แค่เราสองคนมัน ไม่พอจริงๆ เงินจำนวนนี้มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ไม่งั้นคุณลอง พิจารณามันอย่างรอบคอบอีกครั้ง ถ้าพิจารณาชัดเจนแล้วก็มาบ อกฉัน ฉันค่อยพาคุณไป ว่าไง?

ลู่หลันซื้อขมวดคิ้ว “พันห้าร้อยล้าน? เยอะขนาดนี้เชียว?”

“ใช่ครับ นี่แค่ครึ่งเดียวนะ ฉันต้องออกอีกครึ่ง ถึงตอนนั้นเราก็ แบ่งกันครึ่งหนึ่ง แน่นอนว่าเรื่องขุดถ้าคุณไม่สะดวก ฉันก็ช่วยคุณ รับผิดชอบได้
หลันลือลังเลสักพัก ก็คิดๆ ดู “เอางี้แล้วกัน ฉันกลับไปถาม ก่อน ถ้ามีเงินพอแล้ว ฉันจะมาหาคุณอีกครั้ง

เจ้านายหยูยิ้มอย่างพอใจทันที “เฮ้อ โอเค งั้นก็ลำบากคุณ ด้วยนะครับ”

ลู่หลันจือยืนขึ้น “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันไปก่อนนะคะ” “คุณลู่ ฉันจะไปส่งคุณครับ”

ลู่หลันจือโบกมือปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก ต้องไปเข้าห้องน้ำก่อน คุณส่งแค่นี้ก็แล้วกัน ฉันรู้ว่าทางมันเป็นยังไง”

เธอพูดอย่างตรงไปตรงมาและหัวรั้น เจ้านายหยูก็เลยไม่ไปส่ง ทำได้แค่หยุดฝีเท้า เอ่ยเตือนด้วยความหวังดีอีกครั้ง “ห้องน้ำVIPอยู่ด้านซ้าย คุณลู่อย่าเดินผิดนะครับ

ลู่หลินจือ โบกมือ บ่งบอกว่ารู้

เมื่อเธอไปแล้ว ไม่ไฉ่เวยที่เงียบอยู่ตลอดเวลาก็ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น มา “คุณลู่ท่านนี้……ตรงไปตรงมาได้น่ารักจัง

เจ้านายหยูหันศีรษะกลับมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ส่ายหน้า พูดขึ้น “อะไรคือตรงไปตรงมาได้น่ารักจัง? ในเมืองหลวงข่าวลือ เกี่ยวกับเธอไม่ดีเลย พูดเพราะๆ ก็เรียกว่าตรงไปตรงมา พูดไม่ เพราะก็เรียกเจ้าเล่ห์ การบังคับซื้อขายแบบนี้เธอไม่ได้ทำเป็น ครั้งแรก แค่เห็นก็รู้แล้วว่าทำอย่างชำนาญคุ้นเคยอย่างมาก

โม่ไฉ่เวยเห็นเขาบ่น ก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้ “ยังไงก็ไม่ได้มีเจตนา เกลียดชัง ก็ยังดี”
เจ้านายหยูพยักหน้า “ก็ยังดี

ขณะที่พูด จู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา เงยหน้ามองไปทาง พวกเขา

“จริงสิ พวกคุณเดินที่นี่ตั้งนานแล้ว เหนื่อยแล้วใช่ไหม? ต้องการให้ฉันส่งพวกคุณกลับคฤหาสน์ไปพักผ่อนก่อนไหม?”

โม่ไฉ่เวยยืนขึ้นมา “ไม่รบกวนพี่หยูแล้ว ฉันกับอะซูมาจากที่

นั่นตั้งแต่เช้า รู้ว่าไปยังไง เรากลับไปเองก็ได้ค่ะ

เชวซูก็พูดคล้อยตาม “ใช่ครับ เรากลับไปเองก็ได้ คุณยังยุ่ง กับที่นี่อยู่เลย คุณไปทำธุระคุณเถอะครับ

เจ้านายหยูเห็นว่าเป็นเช่นนี้ ถึงจะไม่เต็มใจแค่ไหน ก็พูดกำชับ “งั้นพวกคุณก็เดินทางระมัดระวัง

ทั้งสองพยักหน้าก่อนจากไป

หลังจากพวกเขาไปแล้ว เจ้านายหยูกำลังจะออกไป ทันใดนั้น ก็เห็นลู่หลินจือออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินมาทางนี้

เขารู้สึกปวดศีรษะ แต่ก็ไม่สามารถทำเป็นไม่เห็นได้ ทำได้แค่ ยิ้มชอบใจไปทักทาย

“ไม่ทราบว่าคุณลู่ต้องการอะไรอีกครับ?”

ลู่หลันจือพูดขึ้นด้วยท่าทางมั่นใจ “ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่อยาก บอกคุณไว้ก่อน ก่อนที่ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ เรื่องเหมืองนี้ คุณ ห้ามบอกใครอีก และห้ามไปขอความร่วมมือจากคนอื่น ทุกอย่างต้องรอคําตอบกลับจากฉันก่อนค่อยว่ากัน เข้าใจไหม?”

เจ้านายหยูรีบพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ”

ลู่หลันจือจึงพูดขึ้นว่า “ดี งั้นฉันไปแล้วนะ”

“คุณลู่เดินทางปลอดภัยครับ”

เจ้านายหยูก็ส่งลู่หลินจือไปในที่สุด ก่อนจะโล่งอก

และในเวลานี้ ลู่หลันจือเดินมาถึงประตู ปลายเท้าจู่ๆ ก็เหยียบ ของแข็งชิ้นหนึ่ง เธอขมวดคิ้วเลื่อนเท้าออกเพื่อดู กลับเห็นจี้หยก ดอกบัว โปร่งใสชิ้นหนึ่ง

เธอหมอบลงด้วยความสงสัยอย่างช่วยไม่ได้ เก็บจี้หยกขึ้นมา แล้วดูอย่างละเอียด

แค่เห็นจี้หยกชิ้นนั้นโปร่งใส่เกลี้ยงเกลา ระดับความโปร่งใส

สูงมาก บวกกับการแกะสลักอย่างดี เสมือนจริง แค่เห็นก็รู้แล้วว่า

ไม่ใช่ของธรรมดา

นี่มันของใคร? ทำไมมาหล่นตรงนี้

ในใจกำลังครุ่นคิด ในเวลานี้ เสียงหวานหนึ่งก็ลอยมา

“พี่หลินจือ ทําไม ออกมาแล้วไม่เรียกผมล่ะ”

เมื่อครู่นี้เหอหยวนที่รอเธออยู่ด้านนอกตลอดเวลาก็วิ่งมา โอบ แขนเธอทําท่าเจ้าชู้

ลู่หลินจือกำลังรำคาญ อีกฝ่ายจู่ๆ ก็เห็นจี้หยกในมือเธอพอดี ดวงตาเป็นประกาย “พี่หลันจือ จี้หยกอันนี้สวยมากว่า ให้ผมเหรอ”

หลินจือมองเขา ดวงตาเย็นชาไม่แยแส “เห้อหยวนตกตะลึง ร้องไห้แล้ว

พูดจบ ก็ใส่มันลงกระเป๋าตัวเอง แล้วรีบเดิน

หลินจือ พี่อย่าเดินนักสิ รอด้วย!

หลังจากลู่หลินจือออกไป รถแล้ว สตาร์ตรถ ก็เห็นเห้อ หยวนตามออกมา แค่พูดอย่างหมดหนทาง ตอนนี้ฉันมี ธุระต้องนายนั่งรถเพื่อนวันนี้ เดี๋ยวเอาโทรศัพท์โอนนาย เอาตามแหละ บ๊ายบาย

พูดจบ ก็ขับรถจากทันที

เหอหยวนถูกเธอทิ้งถนน เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่อยากเชื่อ

แต่สุดท้าย ก็ทำได้ทำเสียงฮึดฮัดแล้วนั่งกลับไปเอง

จริงแล้ว หลันจือไม่ยอมเอาเขาด้วย ต้อง

เมื่อครู่นี้เธอคิดอย่างรอบคอบ พันห้าล้าน ถือว่ายกเอา ของทุกสิ่งทุกอย่างที่เท่า

แต่ตอนโอกาสดีขนาดนี้อยู่ตรงหน้า ถ้าทิ้งไปจริงเธอไม่ยอมหรอก

ดังนั้น เธอต้องหาวิธีหาเงินให้ได้สิ