บทที่ 959 สอบถามข้อมูล

จิ่งหนิงมองซี่โครงหมูในชามตัวเอง ก็ยิ้มพูดขึ้น “ตอนนี้ไม่ โกรธแล้วเหรอ?”

อานอานหน้าแดงเขินอายเล็กน้อย ซึ่งเป็นจ้องมองเธอ

“ลูกฟังคนอื่นพูดไร้สาระ

จิ่งหนิงกระแทกแขนเขา บ่งบอกเขาว่าอย่าทำให้ลูกตกใจกลัว จากนั้นก็ตกซี่โครงหมูชิ้นนั้นมากินหนึ่งคำ

“อืม ซี่โครงหมูที่อานอานเราตัก มันอร่อยกว่าชิ้นอื่น

อานอานได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างสุขใจ ตักอาหารให้เธอเพิ่มอีกหลายอย่าง สิ่งหนึ่งเธอจนสุขใจ อย่างยิ่ง อารมณ์ก็ดีขึ้นไม่น้อย อาหารเย็นก็ทานเพิ่มขึ้นอีกครึ่ง

ชามเล็ก

ทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เธอก็โทรไปหาทานด้านบ้านหลังเก่า บอกพวกเขาว่าอานอานไม่ไปแล้ว

เธอก็ไม่ได้บอกเหตุผลละเอียด กลัวพูดมากไปแล้ว ผู้อาวุโส ทั้งสองท่านจะกังวล แค่บอกว่าอานอ่านไม่อยากไป อยู่ที่นี่ก็โอเค ถ้าดูแลไม่ไหวจริงๆ ถึงตอนนั้นค่อยเชิญแม่นมสองคนมาดูแล พวกเขา

ท่านปู่และนายหญิงเห็นว่าเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้ยืนกรานต่อ
วันต่อมาตอนเช้าตรู่ จิ่งหนึ่งเพิ่งส่งยานอานออกไปเรียนเปีย โน ก็ได้ยินว่าลู่หลินจือมาอีกแล้ว

จิ่งหนิงรู้ว่าทำไมหล่อนถึงมา หลังจากกลับไปถึงห้องรับแขก อย่างที่คิดไว้ ก็เห็นหล่อนกำลังนั่งโซฟา กำลังรอเธอด้วยใบหน้า คาดหวัง

“หนิงหนึ่ง เธอกลับมาแล้วเหรอ อานอ่านไปเรียนแล้วเหรอ?”

จิ่งหนึ่งยิ้มเยาะเดินไป “อืม วันนี้คุณน้ามาอีกทำไมคะ?” ลู่หลินจือมองเธออย่างตำหนิ “ดูเธอพูดสี คำพูดอะไร? นี่ บ้านหลานชายฉันนะ มันมามันผิดเหรอ?”

วิ่งหนึ่งยิ้มเรียบๆ “แน่นอนว่าไม่ผิดค่ะ คุณน้าเชิญนั่ง ลู่หลันจือถึงได้นั่งลง

หลังจากนั่งลง ก็ลังเลสักพักหนึ่ง “คือ………หนึ่งหนึ่ง เมื่อวานฉัน ผิดไปแล้ว ฉันใจร้อนก็เลยพูดไม่ดีออกไป เธอจะไม่โทษฉันใช่ ไหม?”

จิ่งหนิงยกถ้วยชาขึ้นมาจิบหนึ่งอีก แล้วพูดเสียงเรียบ “คุณน้า เป็นผู้ใหญ่ ฉันไม่โทษคุณอยู่แล้วค่ะ”

ลู่หลันจือได้ยินดังนั้น ก็โล่งใจ

“แล้วเรื่องเงิน…….

“ฉันบอกจึงเป็นแล้ว เขายอมให้คุณยืมเงินค่ะ

ขณะที่จิ่งหนิงพูด ก็หยิบเช็กหนึ่งใบออกมา “นี่ร้อยล้านที่คุณต้องการ หวังว่าครั้งนี้คุณน้าจะลงทุนได้อย่างราบรื่น ชนะตั้งแต่ ยกแรก”

ลู่หลินจือรีบยิ้มขณะรับมา แล้วพยักหน้าซ้ำๆ

“ได้ๆๆ ขอบคุณสําหรับคำอวยพร รอฉันทำเงินได้ต้องมีของ เธอแน่ๆ”

เธอยืนขึ้นมา “งั้นไม่มีอะไรแล้วฉันไปก่อนนะ ฉันยุ่งอยู่ล่ะ”

จิ้งหนิงพยักหน้า ก่อนจะมองตามหลังเธอออกไป

หลังจากเธอไปแล้ว ป้าหลิวก็เดินมา ค่อนข้างไม่พอใจ

“คุณนาย คุณก็ใจดีมาก คุณนายกูวยให้คุณกับคุณหนูใหญ่ แตกคอกันขนาดนั้น คุณยังให้เธอยืมเงินอีก

จิ่งหนึ่งพูดเรียบๆ “ยังไงเธอก็เป็นคนตระกูล แต่ก่อนเธอก็

ลำบากเพื่อลู่วิ่งเซินก็ควรได้อะไรดีๆ บ้าง เงินร้อยล้าน ก็ให้เธอ

ไปเถอะ”

ป้าหลิวเห็นเธอพูดแบบนี้ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกไปชั่วขณะ

จึงเก็บของแล้วลงไป

และในขณะนี้ อีกด้านหนึ่ง

สุดท้ายหลันจือก็ได้เงินมา ก็ออกจากวิลล่าเฟิงเฉียวอย่างมี ความสุขเมื่อออกมา ก็รับโทรศัพท์สายหนึ่ง
“ฮัลโหล พี่หลินจือ พี่อยู่ที่ไหนอ่ะ? สมาคมพนันหินวันนี้พี่ยังไป ไหม?”

ลู่หลินจือยิ้มพูดขึ้น “ไปแน่นอน นายอยู่ไหน ฉันจะไปรับนาย

“ได้สิ ผมจะส่งที่อยู่ไปในโทรศัพท์พ

” โอเค”

วางสายไป เธอมองที่อยู่ในโทรศัพท์ก่อนจะขับรถไปที่นั่น ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็มารับเขาที่ด้านนอกก๋วเม่า นั่นคือชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่ง ดูแล้วแค่ประมาณยี่สิบปี เมื่อเห็นเธอ เขาก็ทำหน้ายิ้มหวาน “พี่หลินจือ ในที่สุดก็มา ผมรอพี่ตั้งนานล่ะ”

ลู่หลินจือมองคร่าวๆ แน่ใจแล้วว่ารอบๆ ไม่มีคนรู้จักเดินผ่าน ก็โบกมือให้เขา “แล้วนายยังอึ้งอยู่ทำไม? รีบขึ้นรถ

หลังจากขึ้นรถ ผู้ชายคนนั้นก็ยิ้มหน่อมแน้มให้เธอ “พี่หลินจือ ผมได้ยินว่าสมาคมพนันหินวันนี้ คนที่มาเป็นคนสุดยอดๆ ทั้งนั้น เลย พี่รู้ไหมว่ามีใครบ้าง?

ลู่หลินจือหัวเราะอย่างดูถูก “จะมีใครได้ล่ะ ก็คนพวกนั้นไม่ใช่ เหรอ? จะสุดยอดแค่ไหนเชียว?”

สิ่งที่ชายหนุ่มชอบมากที่สุดก็คือท่าทางของเธอที่วางแผนไว้ เป็นอย่างดี ยิ้มตาหยีพูดขึ้น “ถ้างั้นวันนี้เราไป จะต้องชนะรางวัล ใหญ่กลับมา!”
ลู่หลินจือชะงัก หันศีรษะไปมองเขา

“ฉันบอกแล้วไง วันนี้เราไปดูเฉยๆ ฉันไม่เล่นพนัน

ชายหนุ่มตกใจมาก “ฮะ? สมาคมพนันหิน พี่ไม่พนันหินแล้วจะ ไปทําอะไร?”

ลู่หลินจือส่ายหน้า “นี่นายไม่เข้าใจเหรอ เฮอะ! แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันยังไม่อยากบอกนาย ถึงเวลานายจะรู้เอง

ขณะที่ทั้งสองคุยกัน ไม่นานก็ขับรถมาถึงจุดหมายปลายทาง

ตั้งแต่คราวก่อนที่ลู่หลินจือพนันหินจนเกือบทำให้ครอบครัว ล่มจม นายหญิงหชินจึงกระจายข่าวออกไปข้างนอก สถานที่จัด งานพนันหินจึงไม่อนุญาตให้เธอเข้าไป

ด้วยเหตุนี้ มันก็นานมากแล้วที่หลันซื้อไม่ได้มาสถานที่แบบนี้

ครั้งนี้ ได้ยินว่าผู้อยู่เบื้องหลังที่จัดสมาคมพนันหินเป็นคนจีนที่ กลับมาจากต่างประเทศ เดาว่าคงไม่รู้กฎเกณฑ์นี้ เธอหาบัตรมา ได้สองใบโดยผ่านมาหลายมือ สามารถเข้างานได้

แต่หลันซื้อก็ไม่ได้โง่ พนันหินเธอก็เคยเล่นแล้ว รู้ว่ามันเป็น อย่างไร ปัจจุบันนี้เธอก็ไม่ได้สนใจสิ่งนี้เท่าไรนัก สิ่งที่เธอสนใจ มากกว่าก็คือ หินล็อตนี้ของพวกเขามันส่งมาจากที่ไหน

ช่วงนี้เธอชอบเหมืองแร่ แต่อยู่ระหว่างการสำรวจ วันนี้ที่เธอ มาก็คืออยากสอบถามดูว่าทางด้านนั้นมันเป็นอย่างไร

ทั้งสองเข้าสถานที่มา ด้านในเสียงคนดังวุ่นวายมาก
ลู่หลินจือหาตำแหน่งตัวเองแล้วนั่งลง พูดกับชายหนุ่มที่อยู่ ข้างกายว่า “เหอหยวน เดี๋ยวสักพักนายช่วยฉันดูหน่อย ดูว่าพวก เขานำหินมาจากไหน?

เหอหยวนขมวดคิ้ว แล้วผมจะมองออกได้ไง?”

ลู่หลินจือจ้องมองเขา “ถ้าตามองไม่ออก ก็ใช้หูฟังไม่ได้เหรอ คนเยอะขนาดนี้ ต้องมีคนหลุดพูดออกมา สนใจหน่อยก็พอแล้ว”

เหอหยวนถึงพูด “อ่อ” อย่างอุดอู้

อย่างไรแล้วที่นี่ก็คือสมาคมพนันหิน เพราะหินในวันนี้ว่ากันว่า น่าประทับใจ เกณฑ์การเข้าร่วมก็เพิ่มขึ้นอย่างสอดคล้องกัน

ทุกคนกว่าจะได้บัตรเข้าชมงาน จะนั่งข้างๆ อยู่เฉยๆ ให้เสีย เวลาได้อย่างไร?

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองคนจึงนั่งพื้นที่พักผ่อนนานมาก แต่ไม่มีใคร

มา

เหอหยวนเห็นบริเวณพนันหินที่อยู่ไม่ไกล ดึงแขนเสื้อขึ้น “พี่ หลันจือ พี่ดูทางนั้นคนเยอะมาก ถ้าพี่จะไปถามข้อมูล เราไม่ควร นั่งตรงนี้หรือเปล่า ควรไปเดินเล่นตรงนั้นหน่อยไหม?”

ลู่หลินจือเงยมอง แล้วชำเลืองมองเหอหยวนอีกครั้ง

มุมปากเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “นี่นายจะช่วยฉันสอบถามข้อมูล หรืออยากไปเล่นพนันเอง?”

แผนการเล็กๆ ในก้นบึงจิตใจถูกแฉ เหอหยวนก็เบ้ปากแสร้งทําเป็น โกรธ ” หลนจือ ผมเปล่า…….

“เอาเถอะ” ลู่หลินจือขัดคำพูดเขาแล้วลุกขึ้น “ในเมื่อนาย อยากไปดู งั้นฉันก็จะไปดูเป็นเพื่อนนายหน่อยแล้วกัน แต่ตกลง กันแล้วนะ วันนี้ซื้อได้แค่หนึ่งชิ้น ช่วงนี้เงินฉันช็อต มีเงินไม่มาก พอที่จะให้นายไปใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย

รอยยิ้มสุขใจปรากฏบนใบหน้าเหอหยวนทันที ลุกขึ้นจับมือ เธอไว้ “ผมรู้แล้ว ขอบคุณครับพี่หลินจือ