บทที่ 949 ดีทั้งสองฝ่าย

ท่านปูชิวหรี่ตามองเธอ

“วิธีอะไรดีต่อทั้งสองฝ่าย

จิ่งหนิงพูดเสียงต่ำว่า: “พวกเราก็ไม่บังคับให้ท่านเอาของออก มาตอนนี้ ท่านทำตามที่พวกเราบอก ประสานงานการกระทำของ พวกเรา พวกเราช่วยเสี่ยวฮัวออกมาให้ท่าน แต่หลังจากเสี่ยวฮัว กลับมาแล้ว ท่านต้องเอาของให้พวกเรา แบบนี้ได้ไหม”

ท่านปูชิวเม้นปากไว้แน่นๆ

ลู่วิ่งเซินก็พูดตามด้วยว่า “ผมสามารถนำตัวตนของผมรับ ประกัน จะช่วยคนออกมาให้ท่านแน่นอน ท่านที่กำลังอยู่ใน ชายแดนของประเทศจีนนะ ถ้าพวกไม่สามารถช่วยคนออกมาได้ แล้วท่านคิดว่ายังมีใครทำได้อีก อีกอย่าง ท่านแน่ใจเหรอว่าหลัง จากท่านเอาให้เขาแล้ว เขาจะปล่อยเสี่ยวฮัวจริงๆ ถึงตอนนั้นถ้า เกิดว่าไม่ปล่อยล่ะ ก็จะกลายเป็นว่างเปล่าทั้งคนและของแล้ว

จริงๆ แล้วท่านปูชิวก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

แค่เพราะว่าก่อนหน้านี้ไม่ยอมเชื่อใจพวกเขา คิดแต่อยากให้ พวกรีบไปให้เร็วที่สุด พอตอนนี้คิดดูแล้ว ความเป็นจริงนี่คงเป็น วิธีที่ปลอดภัยที่สุด

เขามองจึงเป็นอย่างลึกซึ้ง ถามเสียงต่ำว่า “แกแน่ใจ ว่าแก สามารถช่วยเสี่ยวฮัวออกมาได้จริงๆ”
ลู่วิ่งเซินสีหน้าจริงจัง “ผมรับประกันโดยชีวิตของผม” “ได้ อย่างนั้นฉันก็จะเชื่อใจแกหนึ่งครั้ง

เขาพูดอยู่ จู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาเดินออกไปข้างนอก

ทุกคนต่างตะลึง รีบตามขึ้นไปด้วยเหมือนกัน

เวลานี้ข้างนอกมืดๆ เงียบๆ อย่าพูดถึงคนเลย แม้แต่เสาไฟฟ้า ยังไม่มีเลย

แต่ท่านปูชิวกลับสามารถเดินบนทางเขาคดเคี้ยวเลี้ยวลด เหมือนกับกำลังเดินบนถนนเรียบอยู่ ส่วนในเรื่องนี้พวกจิ้งหนึ่งก ลับทําไม่ได้

ลู่วิ่งเซินจูงมือวิ่งหนึ่งไว้ กู้ซื้อเฉียนจูงมือเฉียวไว้ทั้งสี่คน พยายามตามไม่หยุด ในที่สุดก็สามารถตามเขาทัน ไม่ได้เดิน หลงทาง

ในใจกำลังสงสัยอยู่ว่าเขากำลังจะไปที่ไหน กลับเห็นเขาขึ้นไป เนินเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง บนเนินเขาก็คือสุสานของท่านย่าชิวนั่นเอง

เฉียวฉีเปลี่ยนสีหน้า

“ท่านมาที่นี่ทำไมอีกแล้ว”

กู้ซื้อเฉียนส่งสัญญาณให้เธออย่าเพิ่งพูด ทุกคนบินขึ้นไปเป็น เขาเล็กๆ ก็เห็นท่านปูซิวกำลังนั่งยองต่อหน้าสุสาน กำลังขุดอะไร

สักอย่างแรงๆ อยู่

จิ่งหนิงตื่นตัวทันที แป๊บเดียวก็เข้าใจได้แล้ว
เธอผลักลู่วิ่งเซินออกไป “ไปช่วยสิ”

ลู่วิ่งเซินพยักหน้า แกะกระดุมแขนเสื้อออก พับแขนเสื้อขึ้นมา เดินไปนั่งยองช่วยเขาขู่ด้วยกัน

หลุมนี้ฝังได้ไม่ตื้น เนื่องจากช่วงนี้ไม่เคยฝนตกเลย ดินแห้ง มาก ใช้แค่มือขุดลึกยากมาก

ลู่วิ่งเซ็นจึงเดินไปข้างๆ หักกิ่งไม้ที่หนาเท่าแขนมานั่งยองขุด

ใช้เวลาประมาณสองนาทีก็ขุดของออกมาได้แล้ว เห็นแต่ว่านั่นคือผ้าเช็ดหน้าสีเทาผืนหนึ่ง

ท่านปูชิวเอาผ้าเช็ดหน้านั้นออกมาข้างนอก หลังจากเอาออก มาแล้วก็รีบเปิดผ้าเช็ดหน้าออกมาทันที สิ่งที่ห่อไว้ข้างใน ก็คือ แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์อันใสเป็นประกายสวยงามหนึ่งแผ่น

แต่ละคนต่างอึ้งกันอย่างมาก

ท่านชีวมองแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ก้อนนั้นด้วยแสงจันทร์มัว หมอง พยักหน้าและยิ้มว่า “ยังดี ยังดีที่ไม่หาย

วิ่งหนึ่งออกสีหน้าดีใจ “ท่านปู่ ที่อยู่ในมือท่านก็คือแผ่นหยก คัมภีร์สวรรค์ก้อนนั้นใช่ไหม”

ท่านปูชิวมองเธอแวบหนึ่ง “ใช่แล้ว ก็คือแผ่นหยกคัมภีร์ สวรรค์”

เขาพูดอยู่และเก็บของไว้ โบกมือ “ไป เรากลับไปก่อนแล้วคุยกัน”

ดังนั้น ทุกคนจึงรีบเดินกลับไปทางวิลล่าอีก

กลับมาถึงวิลล่า ปิดประตู ท่านปูชิวให้พวกเขานั่งลง จากนั้น ตัวเองนั่งลงตรงที่นั่งเจ้าของบ้าน หยิบแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ แผ่นนั้นออกมาอย่างมือสั่น วางไว้บนโต๊ะ

“เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่ปิดบังทุกคนแล้ว บอก ความจริงให้พวกแกเลยแล้วกัน เรื่องของแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์ นี้ ความจริงฉันรู้ตั้งนานแล้ว ตอนนั้นที่ครึกโครมอยู่ต่างประเทศ ฉันเคยเห็นสิ่งนี้ในหนังสือพิมพ์โดยบังเอิญ เลยจำได้ว่าเหมือน ฉันจะมีก้อนหนึ่งที่คล้ายๆ กับก้อนนี้

ฉันจึงเอาออกมาดู เอ๊ะ บังเอิญจริงๆ เลย ก็คือก้อนนี้ไง ตอน นั้นเสี่ยวฮัวยังไม่ได้ถูกคนลักพาตัวไป ในใจฉันคิดว่าของนี้ก็ไม่ ได้พิลึกอย่างที่ข้างนอกลือกันอย่างนั้น จึงไม่ได้ใส่ใจมากสัก เท่าไหร่

หลังๆ มา ฉันเห็นว่าร่างกายของฉันเริ่มแย่ลงกว่าเดิมแล้ว ฉันรู้ว่าของอยู่ที่นี่กับเรา คือพวกเราไม่เชื่อประสิทธิผลของมัน หรอก แต่คนอื่นเขาเชื่อกันไง

เสี่ยวฮั่วอายุยังน้อย เป็นคนบริสุทธิ์ ไม่ค่อยมีประสบการณ์ ทางสังคมเท่าไหร่ ฉันกลัวเธอราษฎรเดิมไม่มีความผิด แต่เพราะ มีหยกกับตัวจึงมีความผิด บวกกับของนี่ยังพิลึกเช่นนี้ ทุกคนเพื่อ ที่จะแย่งมันให้ได้ แย่งจนหัวแตกเลือดไหล สิ้นเนื้อประดาตัว

ฉันคิดว่าสิ่งที่ไม่ควรเรียกว่าเครื่องราง แต่ควรเรียกว่าภัยพิบัตินี้อีกแล้ว ดังนั้นฉันหาคืนหนึ่งแอบมัน

แต่นึกไม่ถึงเลย ผ่านไปนานเสี่ยวฮัวเกิดเรื่องแล้ว ฉันว่า หลีเก้อเป็นคนพาเธอไป หลี่เกือเป็นจริงเอาเรื่องในอดีตนั้นขึ้นไม่แน่ใครจะเป็นติดคุกกัน

เพราะฉะนั้นฉันจึงคิดว่า ถ้าเขาอยากจริงเอาให้เลย ละกัน แต่ฉันไม่ได้เกิดฉันของให้เขาแล้ว เขาปล่อยคนทํายังไง

ดังนั้นฉันไม่ได้ขุดเอาของมา นี้เขานัดเจอกับฉัน คิดจะกับดูก่อนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่เขายอมปล่อยคน ฉัน เห็นคนปลอดภัยแล้ว ก็จะบอกเขาถูกฝังไหนทันที เขา

แต่วันนี้เขาไม่ได้พาเสี่ยวฮัวตามที่ตกลงกันไว้ ฉันสงบ

ลงไม่ได้เลย รู้สึกตลอดเลยว่า

แล้ว ฉันเชื่อพวกคุณ เพราะฉะนั้นแม้ตอนช่วย

มาได้ก็ตาม ฉันยอมเอาของพวกคุณ ถ้าพวกคุณหลอก

ฉัน ฉันมีวิธีเอากลับมาแน่นอน ถ้าพวกคุณได้หลอกฉัน สิ่งนี้เอาให้พวกคุณก็ดีกว่าตกอยู่มือของหลี่เกือ
พอเขาพูดจบ ทุกคนจึงเข้าใจว่าท่านที่อยู่ข้างหน้าคนนี้จริงๆ แล้วไม่ได้ขี้งกแปลกประหลาดอย่างที่พวกเขาคิดแบบนั้นเลย

การหาเรื่องเหล่านั้นของเขาก่อนหน้านี้ ก็แค่อยากยั่วให้พวก เขาไป แล้วค่อยเอาของไปช่วยเหลนสาวของตัวเองเท่านั้น

ส่วนตอนนี้ ตัวเองยังไม่ได้ช่วยคนออกมาเลย แต่เขากลับเอา ของออกมาให้แล้ว เห็นความจริงใจของท่านได้เลย

ลู่วิ่งเซินลุกขึ้นมา ยกมือทำความเคารพกับเขาอย่างนับถือ

“ท่านผู้อาวุโสมีคุณธรรมสูงส่ง ก่อนหน้านี้พวกเราเข้าใจท่าน ผู้อาวุโสผิดแล้ว ผมขอโทษกับท่านในที่นี้

ท่านปูซิวโบกมือ หัวเราะอย่างรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“ท่านผู้อาวุโสอะไรเล่า ฉันเป็นท่านผู้อาวุโสได้ซะที่ไหน ตอน เป็นวัยรุ่นก็ขุดของในดิน ตอนนี้แก่แล้ว ขอแค่สงบสุขและ ปลอดภัยก็เท่านั้น ฉันก็รู้ คนที่ทำอาชีพนี้อย่างพวกเราเนี่ยจบไม่ ดีหรอก หลี่เจ๋อเขาถ้าเกลียดฉันจริงๆ จะมาเอาชีวิตของฉัน ฉันจะ ยกให้เขาโดยที่ไม่พูดอะไรเลย แต่เสี่ยวฮัวไม่เกี่ยว เธอยังเป็น เด็กสาวอายุสิบแปดปีที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอผิดตรงไหน หรือ เธอสมน้ำหน้าที่ตายในมือของโจรเหล่านั้นจริงๆ เหรอ”

ลู่วิ่งเซินพยักหน้า “สิ่งที่ท่านพูดมาถูกต้องแล้ว คุณเสี่ยวฮัวไม่ เกี่ยวอยู่แล้ว ก็เพราะว่าเธอไม่เกี่ยว ดังนั้นไม่ว่ายังไงพวกเราก็จะ ช่วยเธอออกมาแน่นอน