บทที่ 94 จัดบอดี้การ์ดให้

เธอจําไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอได้รับการช่วย เหลือจากลู่วิ่งเขินเมื่อไหร่ สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น ในภายหลัง เธอยังลืมไปเสียสนิทเลย

ไร้สติหลังดื่ม + สรรพคุณทางยา ถึงตอน นี้ยังปวดหัวอยู่

ลู่จิ้งเซินมองดูเธอทุบหัวของเธอด้วย หมด แล้วยังขมวดคิ้วดูตกตะลึง ภายในใจมี ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้น

อย่าบอกนะว่า คุณจําไม่ได้ว่าเมื่อคืน เกิดอะไรขึ้น

จิ่งหนิงเงยหน้าขึ้นมองเขา และพูดด้วย ความงุนงงว่า “ไม่นะคะ ฉันจำได้ค่ะ ว่าฉันถูก หงเซียวหลอกที่จูเจียงกั๋วจี้ และเธอก็วางยา ฉัน แล้วหาผู้ชาย คนเพื่อมาข่มขืนฉัน แต่ถูก ฉันทบพวกมันลงกับพื้นแล้ว”

เปลือกตาของลูจิ่งเซินกระตุกอย่างแรง “จากนั้นล่ะ”

“จากนั้นเหรอ”

จังหนิงมองมาทางเขาอย่างงุนงง ดวงตาว่างเปล่า

“จากนั้น … คุณก็มาช่วยฉันใช่ไหม?”

“เฮอะ!”

ลู่จึ่งเป็นหัวเราะอย่างมืดมน แม้แต่ความ คิดที่จะอุ้มเธอไปทานอาหารเช้าก็ไม่มีแล้ว ด้วยซ้ำ เขาหยิบเสื้อคลุมของเขาแล้วหันหลัง จากไป

“เอ๊ะ! คุณจะไปไหนคะ คุณยังไม่ได้บอก ฉันเลย!”

คำตอบของจิ่งหนึ่งก็คือเสียงปิดประตู

จิ่งหนึ่งแตะจมูกอย่างหดหู่ รู้สึกว่าชาย คนนี้มีอารมณ์แปลกจริงๆ

วินาทีก่อนหน้ายังดีๆอยู่เลย วินาทีต่อมา

ก็โกรธเฉยเลย แปลกประหลาดจริงๆ

แต่ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจ ผู้ชายคนนี้ เมื่อคืนเธอเสียกำลังกายมากเกิน ไป ตอนนี้ท้องของเธอคร่ำครวญด้วยความ หิวโหย

เธอลงจากเตียงด้วยหน้าตาบิดเบี้ยว ขยับตัวอยู่นานก่อนจะไปที่โต๊ะ และนั่งลงที่ เก้าอี

ลู่จิ่งเซ็นเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เธอ มากมาย ทั้งโจ๊ก ขนมปังปู ปาท่องโก๋ ซึ่งล้วน เป็นเมนูโปรดของเธอ

จิ่งหนังกินอิ่มมาก หลังจากรับประทาน อาหาร เธอรู้สึกว่าร่างกายฟื้นตัวขึ้นอย่างมาก และร่างกายของเธอก็ไม่สบายตัวน้อยลงด้วย จากนั้นเธอก็เข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ

มีเสื้อกับกระโปรงของผู้หญิงวางอยู่บน หัวเตียง ซึ่งคิดว่าคงจะเตรียมไว้ให้เธอ

หลังจากที่วิ่งหนิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ เดินออกจากห้องนอน โดยคิดว่าลู่จึ่งเป็นที่ เพิ่งจากไปด้วยความโกรธนั้น คงจะออกไป แล้ว

ไม่คาดคิดว่าพอออกจากห้องนอน ก็เห็น เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น กำลังใช้ คอมพิวเตอร์แล็ปท็อปทํางานอยู่

จิ่งหนิงมีความสุขทันที

“ที่แท้คุณยังไม่ได้ไปนิ

สีหน้าของลู่จิ่งเซ็นดูไม่ค่อยดีนัก ทํา เสียงเฮอะหนึ่งที

จิ่งหนังรีบวิ่งเข้าไป นั่งลงข้างๆเขา

“เมื่อกี้ฉันแค่ล้อคุณเล่นเองนะ ทำไมฉัน จะจำไม่ได้ล่ะ ต้องขอบคุณที่ช่วยฉันไว้เมื่อคืน นี้นะคะ ลำบากคุณแล้ว”

หญิงสาวดึงแขนเสื้อของเขาด้วยรอยยิ้ม ที่ประจบ

ลู่จิ่งเซินเหล่มองเธอทีหนึ่ง แล้วดู เหมือนยิ้ม

ตอนนี้ผมมองเห็นคุณชัดเจนแล้ว”

“ฮะ อะไรนะ”

“เฮอะ! ทุกครั้งที่ต้องการผม ก็จะเรียกผม ว่าสามีอย่างร้อนรน เมื่อไม่ต้องการผมก็จะให้ ผมเคารพคุณและรักษาระยะห่าง เฮอะ… ผู้ หญิง!!”

จังหนัง

ลู่จิ่งเซินปิดคอมพิวเตอร์ลง ลุกยืนขึ้น

“ซูม ! ”

“ครับ”

ไม่รู้ว่าซูมมาที่นี่ตอนไหน ก่อนหน้านี้เขา ก็ยืนอยู่ที่โถงทางเข้าแล้ว จึงหนิงไม่ได้สังเกต เห็นเขาเลย

“กลับบริษัท”

“ครับ ท่านประธาน” ลู่วิ่งเขินจากไปพร้อมกับซูมู่

จิ่งหมิงมองดูเขาจากไปอย่างตะลึง ไม่รู้ ว่าตนเองทําอะไรตรงไหนผิดอีก ชายนี้น่า คาญจริงๆ จะไล่ตามเขาไปก็ไม่ใช่ จะไม่ตาม ไปก็ไม่ใช่

นอกจากนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือ

ที่ไหน โทรศัพท์ของเธอก็ดูเหมือนจะพังไป แล้วเมื่อคืนนี้ และกระเป๋าเงินก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ เขาทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวอย่างนั้นเหรอ จะให้ เธอกลับไปยังไง

จึงหนังกัดฟันตนเอง รู้สึกมึนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามใช้เวลาไม่นาน เสียงออด ก็ดังขึ้น

จิ่งหนึงคิดว่าเขาคนนั้นกลับมาอีกครั้ง จึง รีบไปเปิดประตูด้วยความดีใจ

แต่เมื่อเปิดประตูกลับพบว่า คนที่มาคือผู้ หญิงที่ใส่ชุดสูทสีดำ ดูเย็นชาและมีไหวพริบ

สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ฉันชื่อโม่หนาน เป็น ” ลู่จิ้งเซินจากไปพร้อมกับซูม

จิ่งหนึ่งมองดูเขาจากไปอย่างตะลึง ไม่รู้ ว่าตนเองทําอะไรตรงไหนผิดอีก ชาย น่ารำ คาญจริงๆ จะไล่ตามเขาไปก็ไม่ใช่ จะไม่ตาม ไปก็ไม่ใช่

นอกจากนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือ ที่ไหน โทรศัพท์ของเธอก็ดูเหมือนจะพังไป แล้วเมื่อคืนนี้ และกระเป๋าเงินก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ เขาทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวอย่างนั้นเหรอ จะให้ เธอกลับไปยังไง

จึงหนังกัดฟันตนเอง รู้สึกมึนเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามใช้เวลาไม่นาน เสียงออด ก็ดังขึ้น

จิ่งหนึ่งคิดว่าเขาคนนั้นกลับมาอีกครั้ง จึง รีบไปเปิดประตูด้วยความดีใจ

แต่เมื่อเปิดประตูกลับพบว่า คนที่มาคือผู้ หญิงที่ใส่ชุดสูทสีดำ ดูเย็นชาและมีไหวพริบ

สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ฉันชื่อไม่หนาน เป็น ” บอดี้การ์ดที่คุณลู่ลงมาเพื่อปกป้องคุณ

จิ่งหนึ่ง ..……….

เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ลู่วิ่งเขินไม่ สามารถวางใจให้ งหนึ่งออกไปทําธุรกิจคน เดียวได้อีกต่อไปว่า ดังนั้นฉันจึงส่งคนสนิทคน หนึ่งของเขามา ไม่หนานซึ่งได้รับการอุปการะ จากตระกูลมาตั้งแต่เด็กจนโตเพื่อมาปกป้อง เธอ

ไม่หนานจบมาจากโรงเรียนทหาร มี ความเชี่ยวชาญมาก ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็น ทหารหญิง ต่อมาเธอลาออกกลับไปทํางานใน ล่ อกรุ๊ป เธอรับผิดชอบงานรักษาความ ปลอดภัยของลู่จิงเซินตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ลู่วิ่งเซ๊นสามารถมอบหมายเธอให้จิ้ง หนิง ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของจิ่ง หนิงในใจของเขา

ในรถระหว่างทางกลับ จิ่งหนิงถามเกี่ยว กับความเป็นมาของโม่หนาน และส่งข้อความ ในวีแชทไปหาลู่จิ่งเซิน เพื่อยืนยันว่าเขาส่งคน มาจริง

แต่ลู่จิ่งเซ็นตอบกลับมาเพียงสั้นๆว่า “ม ต่อไปไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ต้องพาโม่หนานไป ด้วย”

จากนั้นเขาก็ไม่ตอบอะไรเธออีกเลย

จิ่งหนิงรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ดีต่อใครขึ้นมา ก็ดีจริงๆ

ดีมากจนทำให้รู้สึกอบอุ่นในใจ สุดจะ พรรณนาและสบายใจ

เพียงแค่อารมณ์นี้มันแย่จริงๆ

ก็แค่ว่าเมื่อคืนเธอมีอะไรกับเขาอีกแล้ว ไม่ใช่เหรอ! โอ้ ไม่ใช่ครั้งเดียวสิ ดูเหมือนจะ…หลาย

ครั้งแล้ว

เธอก็จําอะไรไม่ได้แล้ว ยังไงสะ…เรื่องนี้ ก็ไม่เห็นจะทำให้เขาเสียเปรียบนิ! ทำไมถึง รู้สึกเหมือนเขาจะเสียใจเหมือนเสียเปรียบ อย่างนั้นแหละ

อีกทั้งยังโกรธอีกด้วย?

จิ่งหนึ่งรู้สึกหดหู่เล็กน้อย และเมื่อนึกถึง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก็ยิ่งรู้สึกหดหู่

สายตาของเธอดูเย็นชา หยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาและโทรออก

“ฮัลโหล สถานีตำรวจใชไหมคะ ฉัน อยากแจ้งความค่ะ!”

บ่ายวันนั้น ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาหนึ่ง เดือนครึ่ง หลังจากที่วิ่งหนึ่งส่งมู่ยั่นเจ๋อและจึง เสี่ยวหย่าไปที่สถานีตำรวจแล้ว แล้วก็ส่งมู่หง เขียวเข้าไปอีกคน

มู่โหงได้รู้ถึงเรื่องดีๆที่มู่หงเซียวได้ทำ เมื่อคืนนี้ โกรธมากจนทุบแจกันโบราณที่บ้าน แตก และรีบไปสถานีตำรวจเพื่อตามหาคน

จิ่งหนิงได้รู้มาจากปากโม่หนานแล้วว่า เมื่อคืนลู่จึงเชินได้สั่งให้คนไปจัดการกับบอดี้ การ์ดทั้งสี่คนนั้น ดังนั้นเธอจึงรู้ว่า เรื่องนี้สืบ ต่อไม่ได้แล้ว

เธอก็แค่ต้องการสอนบทเรียนใหมู่หง เขียว พร้อมทั้งเตือนไปทีหนึ่ง เพื่อให้เธอรู้ว่า จิ่งหนึ่งไม่ใช่คนที่จะมารังแกได้ง่ายๆ เป็นลูก พลับอ่อนๆที่คนอื่นสามารถจัดการได้

ดังนั้นเมื่อปูโหงขอร้องแทน เธอก็ไม่ได้ พูดอะไรมาก เพียงแค่พูดว่าเธอไม่ต้องการ เห็นหน้าเธออีกในเมืองขึ้น

เดิมทีคำพูดนี้ เธอก็แค่พูดไปอย่างนั้น

เธอจึงหนิงรู้ชัดว่าตนมีหน้ามีตามาก เพียงใด ภายนอก โหงดูโกรธเกรี้ยว แต่จริงๆ แล้วเป็นเพียงระยะสั้น อาจจะไม่เต็มใจที่จะส่ง ลูกสาวคนนี้ไปต่างประเทศ

แต่ก็เหนือความคาดหมาย มู่โหงกลับ เห็นด้วย

เขาเกือบจะขอร้องจิ่งหนิงด้วยใบหน้าที่ ขมขื่น “จิ่งหนิง ผมรู้ว่าตระกูลมู่ของเราทำผิด ต่อๆ มาตลอด ในเรื่องนี้ผมก็ไม่มีหน้าที่จะ เถียงอะไร แต่หลายปีมานี้ ลุงคู่ถือว่าปฏิบัติต่อ คุณก็ไม่เลวใช่ไหม หรือจะเห็นแก่มิตรภาพแม่ ของคุณเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าของผมแล้ว

โปรดปล่อยหงเซียว และปล่อยตระกูลได้ไหม”

จังหนังผงะ

เธอมองไปที่ปูโหงอย่างสงสัย “คุณลุงมู่ คุณล้อเล่นหรือเปล่า ฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะปล่อย ตระกูลไป ในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรพวกคุณ!!

โหงรู้สึกล่ามากน้อย

เขารู้แค่ว่า เช้าวันนี้เขาได้รับแจ้งว่า ความร่วมมือทางธุรกิจทั้งหมดระหว่างลู่ชื่อ กรุ๊ปและมู่ อกรุ๊ปถูกระงับ

ไม่เพียงแค่นั้น หุ้นส่วนคนอื่นๆในมือ ของเขา ก็โทรมาหาทีละคนสองคน โดย แสดงออกว่าพวกเขาจะยุติความร่วมมือกับ ชื่อกรุ๊ป มีหลายโครงการที่กำลังเจรจาก่อนหน้า นี้ ในการเจรจาก็ไปด้วยดีขาดเพียงการเซ็น สัญญาหมึกสีดำบนกระดาษสีขาวเท่านั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ