บทที่ 920 มีเซอร์ไพรส์

ดังนั้น จึงหนิงจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงแค่ส่งเสียง “อืม” เท่านั้น

ลู่จึงเชินจึงถามขึ้นว่า “พวกคุณไม่ใช่กำลังเล่นไพ่กันอยู่เหรอ? คุณออกมาทำไม? ไม่เล่นกันแล้ว?”

จิ่งหนิงจึงตอบกลับไปว่า “ไม่เล่นแล้ว เกมจบไปแล้ว พวกเรา หิวกันนิดหน่อย ก็เลยจะทำมื้อดึก ฉันเลยจะมาถามพวกคุณว่า กินไหม ถ้ากินจะได้ให้แม่ครัวทำเพื่อ

ลู่จิ่งเซินไม่ได้ตอบในทันที เขาเหลือบมองไปทางซื้อเฉียนกับ จี๋หลินยวนก่อน

ส่วนกู้ซื้อเฉียนก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมา ตอนนี้บนใบหน้าของเขา

เต็มไปด้วยเหงื่อ

เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้า พลางตอบกลับว่า “ฉันกินนิดหนึ่ง” ด้านหลินยวนก็พยักหน้ารับ “ฉันก็เอาด้วยนิดหนึ่ง

จิ่งหนิงเลยตอบกลับไปว่า “ได้ งั้นเดี๋ยวฉันไปบอกให้

จากนั้น เธอก็หันหลังกลับแล้วก็เดินออกไป คาดไม่ถึง เธอเดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกกู้ซื้อเนียนเรียก เอาไว้เสียก่อน

“เฮ้ รอก่อน”
จิ่งหนึ่งหันกลับมามองเขา “มีอะไรเหรอ?”

กู้ซื้อเฉียนตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “คุณเข้าไปแล้ว เรียกเฉียว ออกมาหน่อยนะ บอกว่าฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ

จิ้งหนิงขมวดคิ้วแน่น

เธอใช้สายตาตรวจสอบใบหน้าของกู้ซือเฉียนด้วยความ สงสัย แต่ก็ยังดูไม่ออกอยู่ดีว่าเขาคิดจะทำอะไร สุดท้ายเลย ทําได้แค่เพียงพยักหน้ารับ “ได้”

เมื่อจิ่งหนิงเดินออกไปแล้ว เธอก็ตรงไปที่ห้องครัวทันที ขณะเดียวกัน เฉียว ก็กำลังจัดการให้สาวใช้ช่วยทำมื้อดึกให้

มื้อดึกวันนี้เป็นเกี๊ยวกุ้งน้ำแบบง่าย ๆ รสชาติค่อนข้างอ่อน แล้วก็สดชื่น พอดีกับฤดูกาล ในปัจจุบัน

พอจิ่งหนิงเดินเข้าไป เฉียวก็ถามขึ้นว่า “ว่าไง? พวกเขากิน

เปล่า?”

จิ่งหนิงพยักหน้า “อืม กินทุกคนเลย เธอให้เขาทำเยอะหน่อยก็

นะ”

เฉียวฉีพยักหน้ารับ “ตกลง”

ขณะที่พูด เธอก็หันหน้าไปสั่งแม่ครัวด้วย ระหว่างที่เธอสั่งแม่ครัว จึงหนึ่งก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังไม่ได้เดิน ออกไปไหน

รอจนเฉียว จัดการเรียบร้อย เธอจึงพูดขึ้นมาอีกว่า “ใช่แล้วกู้ซื้อเนียนบอกว่าให้เธอไปหาเขาหน่อย เขามีเรื่องจะคุยด้วย” เฉียว ชะงัก ก่อนจะมองเธออย่างประหลาดใจ

“คุยกับฉัน? คุยกับฉันทำไม?”

จิ้งหนึ่งเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม เธอตอบกลับว่า “ใครจะไปรู้

ขณะที่พูด เธอก็เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างออก ทันใดนั้น นัยน์ตาเธอก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“ไม่แน่ว่าอาจจะมีอะไรเซอร์ไพรส์เธอก็ได้ เธอรีบไปเถอะ อย่า

ไปช้าเกินล่ะ” เฉียวชะงัก ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เป็นไปไม่ได้หรอก เขาไม่ใช่คนโรแมนติกอะไรแบบนั้น

ถึงแม้ปากจะพูดไปอย่างนั้น แต่เธอกลับก้าวเท้ามุ่งหน้าไปทาง สวนดอกไม้ด้านหลังอย่างรวดเร็ว

ในใจจิ่งหนิงก็แอบสงสัย เลยเดินตามออกไปโดยปริยาย ระหว่างทาง ก็เจอกับหัวเหยาพอดี หัวเหยาเห็นท่าทางของ พวกเธอรีบร้อน จึงถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “พวกเธอจะไปไหน กัน?”

จิ่งหนิงเลยตอบกลับว่า “ไปดูเรื่องสนุก”

เรื่องสนุก?

หัวเหยาชะงัก ก่อนจะรีบกระโดดลุกขึ้นมาจากโซฟาทันที
“เรื่องสนุกอะไร? ฉันดูด้วย!”

ดังนั้น จากตอนแรกที่มีกันเพียงแค่สองคน เพียงครู่เดียวก็ กลายเป็นกลุ่มใหญ่ไปแล้ว

ทุกคนมาถึงลานกว้างในสวนด้านหลัง พวกเธอนึกว่าซื้อ เฉียนจะรออยู่ที่นั่น ไม่คิดว่าพอมาถึงจะเจอแต่สวนที่ว่างเปล่า แล้วคนอยู่ไหนล่ะ?

ไม่ใช่แค่กู้ซื้อเฉียนที่หายตัวไป แต่ยังรวมถึงลู่วิ่งเซินกับหลิน ยวนด้วย

จิ่งหนึ่งหยุดชะงัก รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เฉียว จึงถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “หนิงหนึ่ง เธอบอกว่าเขามี เรื่องจะคุยกับฉัน แล้วตัวเขาอยู่ไหนล่ะ?”

วิ่งหนึ่งส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ พร้อมกับตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้

เมื่อครู่ยังอยู่ที่ระเบียงตรงนั้นอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงไม่เห็นแล้ว

นะ”

ทันใดนั้นเอง อยู่ ๆ ภายในปราสาทก็มีเสียงก้องกังวานดังขึ้น

“เฉียวฉี เดินไปข้างหน้าอีกยี่สิบก้าว”

ทุกคนต่างหยุดชะงัก

พร้อมกับหันหน้าไปมอง ก่อนจะพบว่าเสียงนั้นดังมาจากชั้น

สอง

ทุกคนมองขึ้นไปบนชั้นสอง เห็นเพียงกู้ซื้อเฉียนยืนอยู่บนระเบียงตามลำพัง เขามองลงมาด้านล่าง ในมือไม่รู้ว่าถือ ไมโครโฟนหรือล่าโพงอยู่ แต่เสียงเมื่อครูดังออกมาจากสิ่งนั้น

ในตอนนั้นเอง ราวกับมีฟ้าผ่าลงมาที่หัวของจิ้งหนึ่ง เธอ เหมือนกับคิดอะไรบางอย่างออก นัยน์ตาเกิดเป็นประกายขึ้นมา ทันที

ไม่ว่าเฉียว จะเต็มใจหรือไม่ เธอผลักเฉียวออกไปด้านหน้า ก่อนจะดึงหัวเหยากลับเข้าไปในระเบียงทางเดินอีกครั้ง

เฉียวฉียังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา

บนระเบียงชั้นสอง สายตาของชายหนุ่มมองเธออย่างลึกซึ้ง เขาจ้องราวกับว่า สามารถมองทะลุผ่านนัยน์ตาลงไปถึงก้นบึง หัวใจเธอได้เลย

หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หัวใจมันถึงได้เต้นเร็วขนาดนี้

เฉียวฉีเม้มริมฝีปากแน่น แต่ก็ทำตามที่เขาบอก เธอก้าวออก ไปข้างหน้าอีกยี่สิบก้าว

ตรงที่เธอยืนอยู่เป็นลานกว้าง รอบกายเธอไม่มีอะไรเลย ไม่ใช่ แค่ไม่มีคน แต่แม้กระทั่งแสงไฟลอดออกมาสักนิดยังไม่มี

ซึ่งเธอก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่า ในสวนดอกไม้วันนี้ มีบางอย่าง แปลกไป

เมื่อก่อนจะต้องมีการเปิดไฟตามทางเดินแทบทุกที่ แต่วันนี้กลับไม่มีไฟตรงไหนติดเลย ส่งผลให้เธอต้องมายืนอย่างโดด เดี่ยวอยู่ในความมืดแบบนี้

ในใจเฉียว รู้สึกกลัวเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะคุ้นเคยกับสภาพ แวดล้อมที่นี่เป็นอย่างดี แต่โดยส่วนตัวแล้วเธอก็ค่อนข้างจะกลัว ความมืดอยู่ ตอนนี้พอบวกกับความหวั่นไหวในใจ ที่รู้สึกเหมือน กับว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น เธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวขึ้นไปอีก

ทว่า อีกฝ่ายก็ไม่ได้ปล่อยให้เธอคอยนาน

เธอได้ยินกู้ซื้อเฉียนพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “เริ่มได้

ทันทีที่พูดจบ ก็มีเสียง “รู้” ดังขึ้น จากนั้นรอบกายก็สว่างขึ้น มาทันที

ไม่ใช่แค่ดวงไฟดวงเดียว แต่เป็นดวงไฟที่นับไม่ถ้วน ทั้งหมด ลอยขึ้นมาจากพื้นดินพร้อม ๆ กัน

มีหลายดวงที่บินผ่านตัวเธอไปก่อนจะลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

เฉียวฉีตกตะลึง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะ เห็นว่ามีโดรนขนาดเล็กจํานวนนับไม่ถ้วน ลอยอยู่บนท้องฟ้า ก่อ ตัวเป็นภาพขนาดใหญ่

ภาพนั้นก็คือ…..

ในใจของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง

เธอเห็นเพียงแค่ดวงไฟเล็ก ๆ หลากสี ยังกระจัดกระจายไม่ เป็นระเบียบ จนสุดท้ายก็ค่อย ๆ ก่อตัวเป็นภาพภาพหนึ่ง ซึ่งภาพนั้นคือฉากที่เธอพบกับซื้อเฉียนครั้งแรกเมื่อตอนอายุแปดขวบ

น้ำเสียงอันทุ้มต่ำและลึกซึ้งของกู้ซื้อเฉียนลอยมาจากด้านบน

ว่า

“ตอนที่คุณอายุแปดขวบ เราได้เจอกัน ตอนนั้นเราทั้งคู่ยังเด็ก ไม่เคยคิดเลยว่าในอนาคตเราจะต้องผ่านอุปสรรคผ่านความ กังวลใจมากมายมาด้วยกันขนาดนี้

“ผมยังจําวันที่ผมเจอคุณครั้งแรกได้ คุณถักเปียสองข้าง ตัว เล็กแต่การพูดเก่งไม่เบาเลย คุณใจกล้ามาก ๆ คุณบอกผมว่า คุณเป็นหลานสาวของท่านผู้อำนวยการ ส่วนผมนั้นเป็นลูกศิษย์ ท่าน ไป ๆ มา ๆ เราก็เลยได้เป็นพี่น้องกันแต่ผมว่า ผมไม่ได้ อยากเป็นแค่พี่น้องกับคุณ

“ในตอนนั้นคุณทั้งเศร้าแล้วก็ร้องไห้หนักมาก ถึงแม้ภายนอก ผมจะดูสงบนิ่งขนาดไหน แต่ความจริงในใจผม กลับสับสน นั่น เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ว่าผู้หญิงร้องไห้ง่ายมากแค่ไหน”

ชายหนุ่มยิ้มออกมาเบา ๆ ราวกับกำลังนึกย้อนกลับไปถึงเรื่อง ราวในอดีต

ภาพอันสวยงามเหล่านั้น ก็เหมือนกับไวน์ที่กลมกล่อมที่สุดใน โลก มันถูกเก็บเอาไว้ในความทรงจำเขามาโดยตลอด พอนาน วันเข้า ก็ยิ่งหอมละมุนมากขึ้นเรื่อย ๆ

เธอได้ยินเสียง “รู้” อีกครั้ง จากนั้นดวงไฟเล็ก ๆ บนท้องฟ้าก็ เปลี่ยนรูปร่างกะทันหัน จนกลายเป็นภาพอีกภาพหนึ่ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ