บทที่ 909 เป็นเพียงแค่ตัวแทน

ลู่วิ่งเซินชะงักไป เงยหน้ามองไปทางเธอ

จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า บางทีน่าจะใช่ ” ทั้งสองคุยกันอยู่พักหนึ่ง ดูเวลาดึกมากแล้ว จึงกลับไปพักผ่อน

ในห้อง

และเวลานี้ อีกด้านหนึ่ง

ภายในคฤหาสน์ของหนานหนึ่ง

หลินเยว่เอ๋อร์นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองดูใบหน้าที่แต่ง แต้มสวยงามในกระจก

เธอรู้สึกเองว่าตัวเองสวย แต่ว่าทำไม ไม่ว่าเธอจะทำเช่นไร ก็

ไม่มีวันชนะคนของชายหนุ่มคนนั้น ?

แม้จะเสี่ยงอันตราย มาอยู่ข้างกายของชายหนุ่มอีกคนที่นี่เพื่อ เขา ในใจของเขาก็มีเพียงผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลา

เมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนั้น เธอก็อดที่จะเกลียดไม่ได้

เฉียวเอ๋ยเฉียว ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน

ครั้งนี้

หากคุณตายแล้วยังดี แต่หากคุณไม่ตาย………

แววตาของเธอโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที และเวลานี้ จู่ๆ ประตูห้อง นอนก็ถูกคนผลักออกจากข้างนอก หนานทรงที่กลิ่นเหล้าเต็มตัวเดินเข้ามา

หลินเยว่เอ๋อร์ตกใจ รีบลุกขึ้น

เธอหันหน้ามา ใบหน้าฝืนยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปหาหนา

นมู่ทรง

“คุณหนาน คุณกลับมาแล้วหรือ ”

หนานทรงมองดูเธอ เพราะว่าดื่มเหล้ามากไป เวลานี้แม้ว่า ยังมีสัมปชัญญะอยู่ แต่ไม่ค่อยได้สติแล้ว

เขามองดูผู้หญิงเดินเข้ามาใกล้ทีละเล็กละน้อย ใบหน้าที่คุ้น เคยนั้นราวกับกระแสน้ำที่ไหลผ่านกาลเวลา พริบตาเดียวก็มาถึง ตรงหน้าเขา

เขายื่นมือไปลูบใบหน้าเธอ แล้วเรียกชื่อขึ้นมาอย่างคลั่งไคล้

“อะหลัน..

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเยว่เอ๋อร์แข็งทื่อ

ช่วงเวลานี้ เธออยู่ข้างกายหนานมู่หรง คนทั้งหมดล้วนคิดว่า เธอได้รับความโปรดปราน ไม่ว่าอย่างไร หนานมู่หรงดีกับเธอ มาก ไม่เพียงแต่พาเธอไปด้วยทุกที่ ยิ่งรับปากว่าจะมอบตำแหน่ง ให้เธอ และจดทะเบียนสมรสกับเธอแล้ว

นี่เป็นความใฝ่ฝันของผู้หญิงมากมาย แต่ก็ไม่อาจจะได้ แต่ว่ามีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่า ทุกครั้งเวลากลางคืนที่เขากลับ มา ตอนที่มองดูตัวเองอย่างนี้ เรียกชื่อของผู้หญิงอีกคน
ดังนั้น ความโปรดปรานที่น่าอิจฉาในสายตาของคนนอกนั้น จึงไม่ได้มอบให้เธอ

แต่ให้ผู้หญิงที่อยู่ในใจของเขาคนนั้น ส่วนตัวเอง เป็นเพียง ตัวแทนของคนอื่นเท่านั้น เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ในใจของเธอก็อดที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง

ไม่ได้

หนานมู่หรงไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอ ยัง คงพูดตามใจตัวเอง

“อะหลัน คุณกลับมาแล้วใช่ไหม? คุณจะไม่มีวันจากผมไปอีก แล้วใช่ไหม? อะหลั่น

หลินเยว่เอ๋อร์จับมือเขาไว้ ประคองเขาไปบนเตียง แล้วกระซิบ เสียงเบาว่า” ใช่แล้ว ฉันกลับมาแล้ว จะไม่จากคุณไปอีกแล้ว คุณ หนาน ฉันไปเอาผ้าชุบน้ำร้อนมาเช็ดหน้า ให้คุณก่อนดีไหม? ”

พูดพลาง กำลังจะหันหลังเดินไปที่ห้องน้ำ

แต่พอจะลุกขึ้น ก็ถูกหนานทรงคว้าไว้

เขามองเธอด้วยสายตางัวเงีย แล้วพึมพำว่า “อย่าไป อะหลัน อย่าจากผมไป ”

หลินเยว่เอ๋อร์อึ้งไป

ในใจรู้สึกเจ็บปวดมาก แต่ก็ยังอดทน กล่าวเสียงอ่อนโยน ว่า”ฉันไม่ไป คุณหนาน คุณคลายมือก่อนดีไหม? เสื้อผ้าบนตัวคุณเลอะไปหมดแล้ว ฉันจะไปเอาตัวใหม่มาให้คุณเปลี่ยน แล้ว ค่อยล้างหน้า ดีไหม? ”

ก็ไม่รู้ว่าฟังที่เธอพูดเข้าใจหรือเปล่า ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น สายตางัวเงียนั้นรู้สึกตัวเล็กน้อย

เขาพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “โอเค หลินเยว่เอ๋อร์จึงลุกขึ้น เข้าไปในห้องอาบน้ำ

ไม่นาน เธอก็นำผ้าขนหนูผืนสะอาดมา แล้วก็เอาเสื้อผ้าชุด ใหม่มาให้เขาด้วย

ช่วยเขาเช็ดหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้า ปรนนิบัติให้เขานอนลง

ชายหนุ่มกุมมือเธอไว้บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อน โยนและโปรดปราน แล้วกล่าวว่า “อะหลัน มานอนเป็นเพื่อนผม ”

หลินเยว่เอ๋อร์พยักหน้า จึงขึ้นไป

ย่อมเป็นคืนที่สับสนวุ่นวาย

เวลาผ่านไปทีละเล็กละน้อย ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆ หลินเยว่เอ๋อร์ก็รู้สึกตัวขึ้นมา

เธอลืมตาขึ้น รอบกายมืดสนิท ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงมองเห็นสิ่ง ของรอบๆบ้างเล็กน้อย

เห็นเพียงเตียงที่กว้างใหญ่ในห้องนอนของคฤหาสน์ตระกูล หนาน มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น ไม่รู้ว่าหนานทรงหายไป ตั้งแต่เมื่อไหร่
เธอตกใจ รีบพลิกตัวขึ้นมานั่ง แล้วเดินไปข้างนอก

มีแสงไฟสลัวในห้องหนังสือ

เธอคนําไปในความมืดจนถึงข้างนอกของห้องหนังสือ ผ่าน ช่องประตูคับแคบ มองเห็นหนานทรงนั่งอยู่ในนั้น มองดูจอ ใหญ่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

เห็นเพียงเป็นฉากวิดีโอของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวาดรูปอยู่ ใบหน้าเธออ่อนโยน สวยงาม ตอนที่มองมาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ มีความสุข ถามเขาว่า “พี่หรง ฉันวาดได้เหมือนไหม?

น้ำเสียงของชายหนุ่มดังขึ้น “เหมือน เหมือนมาก หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจ แสงแดดเจิดจ้า ส่องไปบนใบหน้าของ เธอ เหมือนกับเจ้าหญิงที่น่าอิจในปราสาท

ทันใดนั้น นิ้วมือของหลินเยว่เอ๋อร์แข็งที่ออยู่ตรงนั้น

เธอมองดูภาพข้างใน รู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วหัวใจ ไม่กล้าออกเสียงใดๆ หันหลังเดินกลับไปในห้องนอน

วันรุ่งขึ้น

กู้ซือเฉียนมาปลุกฉินเยวแต่เช้ามืด ถามผลการตรวจสอบจาก

เขา

ฉินเยว่บอกข่าวที่มีในตอนนี้ให้เขา ไม่นาน ก็นำข่าวพวกนี้ไป แบ่งปันให้ลู่เจิ่งเซินกับจิ่งหนึ่ง

คนสามคนของตระกูลหนานที่ปรากฏตัวจุดที่เฉียวหายตัวไปนั้น ตอนนี้หาเจอแล้ว

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในบ่อนพนันใต้ดินแห่งหนึ่งในประเทศ ไม่ ได้อยู่ภายใต้การควบคุมหรือการเฝ้าระวัง

ลู่วิ่งเซินมองดูเอกสารที่ตรวจสอบได้มา ขมวดคิ้วแน่น อย่างไรก็รู้สึกแปลกๆ

เขากล่าวเสียงเคร่งขรึม “พวกคุณทำให้พวกเขารู้ตัวยัง?

ฉินเยวส่ายหน้า “ยัง เมื่อได้ที่ซ่อนตัวของพวกเขา ผมก็รีบ กลับมาทันที ทางนั้นแม้จะส่งคนไปจับตาดูแล้ว แต่ผมก็ได้บอก พวกเขาแล้วว่า ไม่มีคำสั่งพวกเขาจะไม่แหวกหญ้าให้ตื่น

ลู่จิ่งเซินพยักหน้า

กู้ซื้อเฉียนลุกขึ้น แล้วกล่าวว่า “ผมจะไปประเทศเดี๋ยวนี้ ” เมื่อลู่วิ่งเซ็นได้ยินเช่นนั้น ก็ขวางเขาไว้

เขาถามว่า “ผมคิดว่า คุณจะไปพบหนานทรงก่อนไหม? ” สายตากู้ซื้อเฉียนหม่นหมอง

ลู่วิ่งเซินอธิบายว่า พวกเขาเป็นคนของตระกูลหนาน ตอนนี้ เรายังไม่แน่ใจ กลุ่มอำนาจลึกลับนั้น ใช้ตระกูลหนานจริงหรือไม่ ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่จำเป็น ทางที่ดีไม่ต้องแตกหักกับพวก เขา คุณไปหาหนานทรงก่อน ทางนั้นผมจะส่งคนไปช่วยคุณ ค้นหาที่อยู่ของเฉียวเอง ลงมือทั้งสองทาง จะปลอดภัยและมั่ง คงเล็กน้อย”
สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง ดังนั้น แม้กู้ซื้อเขียนยังคงใจร้อน เล็กน้อย แต่ก็ยังรับปาก

ตอนเที่ยงของวันนั้น เขาก็ได้มาถึงคฤหาสน์ของหนานมู่หรง หนานทรงเห็นเขามา กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ว้าว วันนี้ลม อะไรพัดซื้อเฉียนคุณมาที่นี่ รีบเข้ามานั่ง ”

ที่จริงหนานมู่หรงไม่ใช่สมาชิกคนสำคัญของตระกูลหนาน แต่ เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนมีไหวพริบ ฉลาดและมีหัวสมอง สองปีมา นี้ได้รับความสำคัญจากทางตระกูลหนานมาก

กู้ซื้อเนียนเดินเข้าไปอย่างไร้อารมณ์ แล้วกล่าวเสียงเคร่งขรึม ว่า”ที่ผมมาในวันนี้ มีเรื่องหนึ่งอยากถามคุณ

หนานทรงชะงักไปครู่หนึ่ง

สังเกตดูสีหน้าอยู่หลายวินาที แม้ว่าบนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม แต่ว่ารอยยิ้มนั้นได้กลายเป็นรอยยิ้มที่ห่างเหินเกรงใจขึ้นมา